Барыс Віктаравіч Платонаў

Барыс Платонаў
Барыс Платонаў
Імя пры нараджэнні	Барыс Віктаравіч Платонаў
Дата нараджэння	24 ліпеня (6 жніўня) 1903
Месца нараджэння	Мінск, Мінскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	15 лютага 1967 (63 гады)
Месца смерці	Мінск, БССР, СССР;
Месца пахавання	Усходнія могілкі;
Грамадзянства	Расійская імперыя; БССР;
Жонка	Ірына Фларыянаўна Ждановіч
Адукацыя	Мінскае рэальнае вучылішча;
Прафесія	акцёр, тэатральны педагог
Гады актыўнасці	1922—1967
Тэатр	Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы;
Прэміі
Узнагароды	;
IMDb	ID 3880081
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Барыс Віктаравіч Плато́наў^[2] (24 ліпеня (6 жніўня) 1903, Мінск — 15 лютага 1967, Мінск) — беларускі акцёр, тэатральны педагог, Народны артыст БССР (1946), Народны артыст СССР (1948).

Біяграфічныя звесткі правіць

Нарадзіўся 24 ліпеня (6 жніўня) 1903 года ў Мінску. У гады Грамадзянскай вайны добраахвотнікам пайшоў у Чырвоную Армію^[3]. Пасля дэмабілізацыі вярнуўся ў Мінск.

З 1920 года працаваў у тэатральным калектыве пры «Беларускай хатцы», у Тэатры рэвалюцыйнай сатыры ў Мінску. З 1922 года працаваў у Беларускім тэатры імя Я. Купалы (у 1961—1963 гадах — мастацкі кіраўнік). У гады Вялікай Айчыннай вайны быў у складзе франтавой тэатральнай брыгады^[3]. З 1965 года — загадчык кафедры ў Беларускім тэатральна-мастацкім інстытуце. Муж І. Ф. Ждановіч, народнай артысткі Беларусі.

Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР 5—6-га скліканняў.

Памёр 15 лютага 1967 года ў Мінску. Пахаваны ў Мінску на Усходніх могілках.

Творчасць правіць

Акцёр шырокага творчага дыяпазону, вялікага сцэнічнага абаяння, выдатны майстар пераўвасаблення. Спалучаў тонкі псіхалагічны малюнак ролі з вонкавай тэатральнай яркасцю.

Б. В. Платонаў у ролі Эзопа ў спектаклі «Ліса і вінаград» Г. Фігейрэду. 1957. Грым Платонава пры ўдзеле А. Тонкага

Выконваў ролі герояў, вострасатырыстычныя, характарныя, драматычныя і трагедыйныя. Сярод роляў: Ярыськін («Мяцеж» Фурманава і Паліванава), Агнёў, Рамадан («Фронт», «Крылы» Карняйчук), Канстанцін Заслонаў («Канстанцін Заслонаў» Маўзона, Дзяржаўная прэмія СССР, 1948), Зёлкін («Хто смяецца апошнім» Крапівы), Туміловіч («Пяюць жаваранкі» Крапівы, Дзяржаўная прэмія СССР, 1952), Быкоўскі («Паўлінка» Купалы), Жадаў («Прыбытковае месца» Астроўскага), Пётр («Апошнія» Горкага), Забелін («Крамлёўскія куранты» Пагодзіна), Лявон («Лявоніха на арбіце» Макаёнка), Эзоп («Ліса і вінаград» Г. Фігейрэду) і інш.

Выступаў на Беларускім радыё з чытаннем твораў прозы і паэзіі («Курган» Я. Купалы і інш.). Зняўся ў фільмах «Кастусь Каліноўскі», «Песня вясны», «Пяюць жаваранкі», «Хто смяецца апошнім» і інш. Пра Б. Платонава зняты дакументальны фільм «Думкі і вобразы» (1965).

Індывідуальнасці Б. Платонава былі ўласцівы глыбокі псіхалагізм, шчырасць пачуццяў і гранічная праўда існавання ў прапанаваных абставінах. Яго лепшыя работы ўражвалі філасофскім гучаннем, выяўленнем танчайшых адценняў характараў герояў ва ўсёй іх складанасці і супярэчлівасці^[4].

Узнагароды правіць

Ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга (1940)
Народны артыст Беларусі (1946),
Народны артыст СССР (1948).
Сталінская прэмія другой ступені (1948) — за выкананне галоўнай ролі ў спектаклі «Канстанцін Заслонаў» А. Маўзона,
ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга (1948),
Сталінская прэмія трэцяй ступені (1952) — за выкананне ролі Туміловіча ў спектаклі «Пяюць жаваранкі» К. Крапівы,
ордэн Леніна (1955),
медаль «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.».

Ушанаванне памяці правіць

Марка Беларусі 2003 года. Народны артыст СССР i БССР. Барыс Платонаў (1903—1967). Мастак — Максім Свістуноў.

У 2003 годзе да 100-годдзя нараджэння Барыса Платонава Белпошта выпусціла паштовую марку.

Зноскі

↑ Платонов Борис Викторович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135"></a>
↑ Беларусь 1995.
↑ ^а ^б Платонаў Барыс Віктаравіч на сайце анлайн-энцыклапедыі «Беларусь у асобах і падзеях»
↑ Беларусы. Т. 13. Тэатральнае мастацтва / Р. Б. Смольскі і інш. — Мн., 2002.

Літаратура правіць

Сабалеўскі А. Уладар дум чалавечых. Творчасць народнага артыста СССР Барыса Платонава, Mінск, 1964.
Сабалеўскі А. Барыс Платонаў: Жыццё і творчасць вялікага беларускага артыста. 2-е выд. Mн., 1989.
Плато́наў Барыс Віктаравіч // Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 585. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.

Спасылкі правіць

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Барыс Віктаравіч Платонаў

[_c06d912c1049cd99-1] Платонов Борис Викторович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135"></a>

[FOOTNOTEБеларусь1995-2] Беларусь 1995.

[НББ-3] а ^б Платонаў Барыс Віктаравіч на сайце анлайн-энцыклапедыі «Беларусь у асобах і падзеях»

[4] Беларусы. Т. 13. Тэатральнае мастацтва / Р. Б. Смольскі і інш. — Мн., 2002.

[2]

[1]

[3]

[4]