Барыс Сяргеевіч Бахараў
Барыс Сяргеевіч Бахараў (10 верасня 1902 — 16 ліпеня 1944) — савецкі военачальнік, генерал-маёр танкавых войскаў (14 кастрычніка 1942 года)[1].
| Барыс Сяргеевіч Бахараў | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Дата нараджэння | 10 верасня 1902 | ||||
| Месца нараджэння | |||||
| Дата смерці | 16 ліпеня 1944 (41 год) | ||||
| Месца смерці | |||||
| Месца пахавання | |||||
| Альма-матар | |||||
| Прыналежнасць |
 |
||||
| Род войскаў | танкавыя войскі | ||||
| Гады службы | 1917—1944 | ||||
| Званне |
 |
||||
| Бітвы/войны |
Грамадзянская вайна ў Расіі, Вялікая Айчынная вайна |
||||
| Узнагароды і званні |
|
||||
Біяграфія правіць
Нарадзіўся 10 верасня 1902 года ў пасёлку Дзямянск Наўгародскай губерні (цяпер — Наўгародская вобласць). З кастрычніка па снежань 1917 года састаяў у Рыбінскім атрадзе Чырвонай гвардыі, затым — у Чырвонай арміі. Удзельнічаў у баях з войскамі генерала Мікалая Юдзеніча, савецка-польскай вайне ў 1920 годзе. У маі 1921 года дэмабілізаваны. У лютым 1924 года ізноў прызваны ў Чырвоную армію пісарам 59-га стралковага палка 20-й стралковай дывізіі, затым стаў палітруком гэтай жа роты. У 1926 годзе скончыў паўторнае аддзяленне аб’яднанай інтэрнацыянальнай ваеннай школы. Пазней праходзіў службу ў 59-м палку. З мая 1929 года — навучэнец Ваеннай акадэміі імя М. В. Фрунзэ[1]. У 1932 годзе скончыў ВАФ і ЛБТКУКС. З мая 1932 года — начальнік аператыўнага аддзялення 4-й механізаванай брыгады, з 1936 года — 10-й механізаванай брыгады. З лістапада 1937 года праходзіў службу ў 18-й механізаванай брыгадзе.
З лістапада 1939 года — камандзір 52-й легкатанкавай брыгады Харкаўскай ваеннай акругі (ХВА), у 1940 годзе атрымаў званне палкоўніка. У сакавіку 1941 года прызначаны камандзірам 50-й танкавай дывізіі 25-га механізаванага корпуса ХВА, якая пасля пачатку Вялікай Айчыннай вайны была перакінутая ў Беларусь і прыняла ўдзел у баях у складзе 21-й арміі Заходняга фронту.
15 ліпеня 1941 камандзіру 50-й танкавай дывізіі палкоўніку Б. С. Бахараву была пастаўлена задача правесці разведку боем групоўкі суперніка ў раёне станцыі Быхаў. Узначаліўшы атрад з 20-ці танкаў, Б. С. Бахар прасунуўся на 40 км у тыл пазіцый праціўніка. У раёне Быхава атрад атакаваў з засады калону нямецкіх войскаў, знішчыўшы да двух батальёнаў пяхоты, 35 грузавікоў, 12 гармат і 2 штабных аўтобуса. Перасеўшы пад аўтаматнай-кулямётным агнём праціўніка з падбітага танка ў іншы, палкоўнік Б. С. Бахараў працягнуў кіраваць боем. На працягу двух дзён атрад выбіраўся назад да лініі фронту. Паводле ацэнкі камандзіра 25-га механізаванага корпуса генерал-маёра С. М. Крывашэіна, «дзякуючы асабістай смеласці, вытрымкі і суладным дзеянням усяго атрада, т. Бахараў прывёў атрад з каштоўнымі звесткамі аб суперніку з невялікімі стратамі.» За гэты эпізод Б. С. Бахараў быў узнагароджаны ордэнам Чырвонага Сцяга (14 лютага 1942)[2].
З 25 ліпеня — у складзе Цэнтральнага фронту (Смаленская бітва). 9 жніўня 50-я танкавая дывізія перададзена ў склад 13-й арміі Цэнтральнага фронту, пасля расфарміравання апошняга — у складзе Бранскага фронту. У верасні 1941 года 50-я танкавая дывізія была перафарміравана ў 150-ю танкавую брыгаду, якая працягвала ваяваць у складзе Бранскага фронту.
З чэрвеня 1942 года — начальнік штаба, з ліпеня — камандзір 17-га танкавага корпуса 60-й арміі Варонежскага фронту. З 11 верасня 1942 года — камандзір 18-га танкавага корпуса, які ўдзельнічаў у Варонежска-Касторненскай наступальнай, Харкаўскай наступальнай і Харкаўскай абарончай аперацыях, з лютага 1943 года — 9-га[1], які ўдзельнічаў у Чарнігаўска-Прыпяцкай і Гомельска-Рэчыцкай наступальных аперацыях. З лістапада 1943 года корпус знаходзіўся ў рэзерве ВГК, з чэрвеня 1944 года — у складзе конна-механізаванай групы генерала Ісы Пліева на 1-м Беларускім фронце. За адзнаку пры вызваленні Бабруйска корпусу было прысвоена ганаровае найменне «Бабруйскі»[1], а за вызваленне горада Баранавічы корпус быў узнагароджаны ордэнам Чырвонага Сцяга[1].
Смерць правіць
Раніцай 16 ліпеня 1944 года пасля разгрому праціўніка ля Баранавічаў, у раёне шашы Пружаны — Брэст, 9-ы танкавы корпус акружыў Пружанскую групоўку немцаў. Генерал-маёр Бахар, вырашыўшы не выпускаць немцаў з акружэння, у 7 гадзін раніцы выехаў праверыць абарону 23-й танкавай брыгады ў раёне вёскі Шакуны, але быў абстраляны з нямецкай супрацьтанкавай гарматы і прамым пападаннем бранябойнага снарада быў забіты[1]. Шафёр пры гэтым застаўся жывы[3] Генерала пахавалі ў Бабруйску на плошчы Перамогі[4], на яго магіле быў усталяваны танк Т-34-85 № 300.
Узнагароды правіць
- 2 ордэна Чырвонага Сцяга (14 лютага 1942)
- Ордэн Кутузава I ступені
- Ордэн Кутузава II ступені
Сям’я правіць
Жонка — Вольга Іванаўна Бахарава, пражывала ў горадзе Харкаве[5].
Памяць правіць
Імем Бахарова названыя сквер у Бабруйску[1], вуліцы ў Бабруйску[6] і ў Пружанах Брэсцкай вобласці.
Цікавыя факты правіць
Зноскі
- ↑ а б в г д е ё Бахаров Борис Сергеевич // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 46. — 737 с.
- ↑ З узнагароднага ліста Б. С. Бахарава з прадстаўленнем да ордэна Чырвонага Сцяга. ОБД «Подзвіг Народа»
- ↑ reibert.info
- ↑ Уліковая картка воінскага пахавання № З375-75. ОБД «Мемарыял»
- ↑ Данясенне аб беззваротных стратах ад 12.09.1944 Архівавана 15 снежня 2017.. Аддзел кадраў 1-га Беларускага фронту. ОБД «Мемарыял».
- ↑ карта Бобруйска
- ↑ а б Мемарыяльныя комплексы, манументы, помнікі і іншыя малыя формы архітэктуры.(недаступная спасылка)
