Бэз 'Вера Харужая'
Бэз 'Вера Харужая' (Syringa 'Vera Khoruzhaya') — сорт роду Бэз (Syringa).
Бэз 'Вера Харужая' | |
---|---|
Бэз 'Вера Харужая' у Цэнтральным батанічным садзе НАН РБ | |
Класіфікацыя | |
Род: | Бэз (Syringa) |
Сінонімы | |
Syringa 'Vera Khoruzhaya, Syringa vulgaris 'Vera Khoruzhaya | |
Паходжанне | |
Формула | |
Syringa 'Reomur' x Syringa vulgaris 'Mme Abel Chatenay' | |
Краіна паходжання: | БССР |
Арыгінатар: | М. У. Смольскі і В. Ф. Бібікава |
Выкарыстоўваецца як дэкаратыўны лістападны куст з пышнымі кветкамі.
Гісторыя правіць
Гэты сорт з’яўляецца вынікам працы арыгінатараў з Беларусі М. У. Смольскага і В. Ф. Бібікавай[1]. Атрыманы ў выніку скрыжавання сартоў Рэамюр і Абель Шатанэ у 1964 годзе і названы ў гонар Веры Харужай, падпольшчыцы часоў Вялікай Айчыннай Вайне, якая загінула ў 1942 годзе[1].
Аўтэнтычная расліна захоўваецца ў сірынгарыі Цэнтральнага батанічнага саду Беларусі пры Нацыянальнай Акадэміі Навук[1].
Батанічнае апісанне правіць
Суквецці
|
Кусты гэтага сорта сярэднерослыя, разгалістыя. Лісце сэрцападобнае, сярэднезялёнае.
Бэз 'Вера Харужая' ставіцца да V-й каляровай групы — ружаватыя бэзы. Падоўжаныя бутончыкі маюць яркую бэзавую афарбоўку. Пры распусканні кветка становіцца бэзава-ружовай, а па цэнтральнай жылцы кожнага пялёстка расцякаюцца блакітныя цені. Самі пялёсткі бліскучыя, падоўжаныя, адгінаюцца вонкі, нагадваючы кветкі гіяцынту. Дыяметр кветак можа дасягаць 30 міліметраў[1].
Кветкі сабраны ў суквецці-мяцёлкі ў форме пышных пірамід шырынёй да 19 сантыметраў, яны маюць доўгія адгалінаванні, месцамі перарываюцца, з-за чаго глядзяцца асабліва ажурна. Вышыня суквеццяў да 35 сантыметраў[1].
Распускаецца штогод у сярэдзіне сезону цвіцення бэзу і багата цвіце да 20 дзён[1].
Водар сорта 'Вера Харужая' вельмі далікатны і прыемны[1].
Выкарыстанне правіць
Паштовая марка Беларусі
|
Добры для салітэрных пасадак, таксама рэкамендуецца ў групе[1].
Зноскі
Літаратура правіць
- Н. В. Смольский, В. Ф. Бибикова. Сорта сирени селекции ЦБС АН БССР // Интродукция растений и охрана природы. — Минск: Наука и техника. — 1969 — С.93-106.