Ваенная медыцына
Ваенная медыцына — сістэма навуковых ведаў і практычная дзейнасць, мэта якіх умацаванне здароўя асабістага складу войскаў, папярэджанне і лячэнне баявых паражэнняў і захворванняў.
Тэарэтычнай асновай ваеннай медыцыны з'яўляецца ваенна-медыцынская навука — галіна ведаў, якая абапіраецца на навуковыя даныя агульнай медыцыны і ваеннай навукі. Практычны бок ваеннай медыцыны прадстаўлены сістэмай і метадамі медыцынскага забеспячэння ўзброеных сіл, якія ён ажыццяўляе ў дачыненні да ўмоў мірнага і ваеннага часу. Адным з асноўных элементаў ваеннай медыцыны з'яўляецца ваенна-медыцынская адукацыя — сістэма першапачатковага фарміравання і наступнага ўдасканалення ваенна-медыцынскіх кадраў і планамернага папаўнення падрыхтаванымі для нясення ваеннай службы ўрачамі, фельчарамі і іншымі катэгорыямі медыцынскага складу. Стан ваеннай медыцыны і канкрэтныя формы яе развіцця вызначаюцца эканамічным ладам грамадства, яго палітычнай структурай і галоўным чынам арганізацыяй узброеных сіл, станам ваеннага мастацтва і ўзроўнем развіцця медыцынскай навукі. У Старажытнай Індыі, згодна кнігамі Аюрведы, параненых выносілі з поля бою і аказвалі ім дапамогу ў спецыяльных намётах. У старажытнагрэчаскіх полісах урачы служылі як ваяры, але падчас бітвы пераходзілі да выканання сваіх прафесійных абавязкаў. Адзін з заснавальнікаў ваеннай медыцыны — Джон Прынгл.