Вайна на знясіленне
Вайна на знясіленне — гэта ваенная стратэгія, якая складаецца з спробаў выйграць канфлікт, знясільваючы праціўніка да кропкі паразы ад бесперапынных страт ў асабовым складзе, тэхніцы і маральным духу[1].
Стратэгічныя меркаванні
правіцьВайна на знясіленне ўяўляе сабой спробу абмежаваць здольнасць праціўніка весці вайну шляхам знішчэння яго ваенных рэсурсаў любымі спосабамі, уключаючы тактыку партызанскай вайны, народнага апалчэння, выпаленнай зямлі[1]. Вайна на знясіленне не ўключае бліцкрыг або выкарыстанне ваеннай сілы і вырашальнай бітвы для перамогі. Бок, які ўзмацняе сваю армію з большай хуткасцю, звычайна выйграе вайну. Клаўзэвіц назваў гэта знясіленнем праціўніка[2].
Бок, які лічыць сябе ў больш нявыгадным становішчы чым супернік, можа наўмысна пачынаць вайну на знясіленне, каб з часам нейтралізаваць гэтыя перавагі. Сунь Цзы заявіў, што няма ніводнай краіны, якая атрымала б выгаду ад працяглай вайны [3], але Расія ў 1812 годзе выйграла вайну супраць Напалеона з дапамогай гэтай тактыкі. Калі метады знясілення дастаткова аслабілі праціўніка, каб зрабіць магчымымі іншыя метады, метады знясілення часта дапаўняюцца больш традыцыйнымі або бок наогул адмаўляецца ад выкарыстання вайны на знясіленне. Генералы Першай сусветнай вайны з абодвух бакоў марна разлічвалі на вайну на знясіленне, што прывяло да страт без стратэгічнага выніку.
Розніца паміж вайной на знясіленне і іншымі стратэгіямі ў пэўнай ступені штучная, бо амаль кожная бітва звычайна змяшчае элемент знясілення. Стратэгія знясілення праводзіцца, калі асноўнай мэтай з’яўляецца паступовае аслабленне суперніка да кропкі непрымальных страт і забяспечыць нізкі ўзровень страт у саюзнікаў. Гэта варта разглядаць у адрозненне ад іншых мэтаў, такіх як захоп рэсурсаў або тэрыторыі або спроба нанесці праціўніку вялікія страты адным ударам (напрыклад, шляхам акружэння і захопу)[2].
Нягледзячы на тое, што вайна на знясіленне — стратэгічны варыянт для перамогі над супернікам, які валодае большымі запасамі рэсурсаў або іншымі перавагамі над супернікам, яна таксама мае значныя недахопы. Магчыма, самая распаўсюджаная прычына няўдачы вайны на знясіленне звязана з з вялікімі затратамі часу, неабходным для дасягнення ваенных мэтаў. Геапалітычная і стратэгічная сітуацыя можа рэзка змяніцца на працягу доўгага перыяду часу, патэнцыйна даючы праціўніку перавагу, калі перамога не будзе дасягнута дастаткова хутка. Акрамя таго, стратэгія знясілення дае апанентам час на карэкціроўку тактыкі і стратэгіі[4]. Нягледзячы на тое, што стратэгія звычайна пераможная для больш забяспечанай краіны, яна можа ў канчатковым выніку праваліцца з-за аперацыйных і геапалітычных няўдач (Афіны падчас Пелапанескай вайны), або з-за стратэгічных пралікаў (Германія падчас бітвы за Брытанію).
Гл. таксама
правіць- Асіметрычная вайна
- Дэмаралізацыя (вайна)
- Партызанская барацьба
- Атака хвалі чалавека
- Мексіканскае супрацьстаянне
- Безвыйгрышная сітуацыя
- Пірава перамога
- Праклён пераможцы
- Бяспройгрышная гульня
- Фабіянская стратэгія
- Тэорыя ліпучкі (стратэгія)
- Іван Блох
- Законы Ланчэстэра
- Каэфіцыент абмену страт
- Манеўраная вайна
- Вайна новага пакалення
Крыніцы
правіць- ↑ а б Congress, The Library of. Attrition (Military science) - LC Linked Data Service: Authorities and Vocabularies | Library of Congress, from LC Linked Data Service: Authorities and Vocabularies (Library of Congress). id.loc.gov. Праверана 24 верасня 2024.
- ↑ а б Carl von Clausewitz: ON WAR. clausewitzstudies.org Раздзел 8.8 (14 студзеня 1873). Праверана 24 верасня 2024.
- ↑ Сунь Цзы. Мастацтва вайны. — 2004. — С. 34. — 130 с.
- ↑ J. Boone Bartholomees Jr.. The Issue of Attrition. armywarcollege.edu (Spring 2010). Праверана 26 June 2023.