Валянціна Валянцінаўна Гарынеўская
Валянціна Валянцінаўна Гарынеўская (1882—1953) — адна з заснавальніц савецкай траўматалогіі, доктар медыцынскіх навук (1935), прафесар, заслужаны дзеяч навукі РСФСР (1943), палкоўнік медыцынскай службы. Аўтар больш за 100 навуковых прац.
| Валянціна Валянцінаўна Гарынеўская | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 1882 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 25 верасня 1953 |
| Месца смерці | |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства | |
| Бацька | Валянцін Гарынеўскі[d] |
| Род дзейнасці | урач, хірург |
| Навуковая сфера | хірургія |
| Навуковая ступень | доктар медыцынскіх навук і прафесар |
| Альма-матар | |
| Узнагароды |
           |
.svg){kind=small}
Біяграфія правіць
Нарадзілася ў 1882 годзе ў Санкт-Пецярбургу ў сям’і прафесара В. У. Гарынеўскага.
У 1908 годзе скончыла Жаночы медыцынскі інстытут. Падчас Першай сусветнай вайны працавала хірургам у шпіталях Заходняга фронту.
Калі ў 1920 годзе ў Самары на базе дзяржаўнага універсітэта была створана кафедра агульнай хірургіі, загадчыцай кафедры прызначылі Валянціну Валянцінаўну Гарынеўскую — вядомага да таго часу рускага траўматолага. Для падрыхтоўкі навуковых кадраў Гарынеўскай быў створаны студэнцкі навуковы гурток, які стаў у 1923 годзе студэнцкім навуковым таварыствам медыцынскага факультэта ўніверсітэта.
У 1925 годзе вярнулася ў Маскву і 1931 год была загадчыцай траўматалагічнага аддзялення ў лячэбна-пратэзным інстытуце ў Маскве. У 1932 годзе Гарынеўская стала першай загадчыцай траўматалагічнага аддзялення ў НДІ хуткай дапамогі імя М. В. Скліфасоўскага, узначальваючы яго да 1939 года. Адначасова ўзначальвала кафедру траўматалогіі ў Цэнтральным інстытуце ўдасканалення ўрачоў і выкладала ў траўматалогію маскоўскіх інстытутах. У 1936 годзе яна апісала сімптом пералому некаторых костак, які назвалі «сімптомам Гарынеўскай». У 1939 годзе вайна зноў адарвала хірурга ад навуковых заняткаў. Валянціна Валянцінаўна працавала на Халхін-Голе і на Фінскім фронце[1].
У гады Вялікай Айчыннай вайны В. В. Гарынеўская была інспектарам-кансультантам Галоўнага ваенна-санітарнага Упраўлення Чырвонай Арміі, стварала ў краіне шпіталі для лёгкапараненых[2]. У 1942 годзе брыгадны ўрач прафесар-хірург Гарынеўская, за ўзорную і самаадданую працу па эвакуацыі і лячэнню параненых байцоў і камандзіраў Чырвонай Арміі была ўзнагароджана ордэнам Чырвонага сцяга[3]. У 1945 годзе часопіс «Советская женщина» апублікаваў артыкул аб ёй — «Хірург на фронце». У 1944 годзе выйшла яе манаграфія «Комплекснае лячэнне ў шпіталях для лёгкапараненых». Да 1953 года яна кіравала кафедрай ваенна-палявой хірургіі ваенна-медыцынскага факультэта пры Цэнтральным інстытуце ўдасканалення ўрачоў.
 Вонкавыя выявы
| |
|---|---|
|
Мемарыяльная дошка на Новадзявочых могілках |
Памерла 25 верасня 1953 года ў Маскве. Пахавана ў калумбарыі Новадзявочых могілак, разам з бацькам і сястра Веранікай
Узнагароды правіць
- ордэн Чырвонага Сцяга (03.03.1942)[4]
- ордэн Чырвонай Зоркі (14.06.1940)[5]
- медалі ў тым ліку:
- «За адвагу» (17.11.1939)[5]
- «За баявыя заслугі» (19.11.1951)[4][6]
- «За абарону Масквы» 1944)[4]
- «За абарону Сталінграда» (1943)[4]
- «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» (1945)[4]
- «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» (1945)[4]
Зноскі
- ↑ Гориневской Симптом. Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016.
- ↑ Матчин А. А., Матчина О. И. «Раненый получает хирургическое пособие, когда обнаружена потребность…» Челюстно-лицевая хирургия в годы Великой Отечественной войны. // Военно-исторический журнал. — 2021. — № 6. — С.26.
- ↑ издание ЦК ВКП(б). журнал "Работница". — "Правда", №8 апрель 1942 г..
- ↑ а б в г д е Узнагародны ліст у электронным банку дакументаў «Подзвіг Народа»
- ↑ а б Узнагародны ліст у электронным банку дакументаў «Подзвіг Народа»
- ↑ Награждена в соответствии с Указом Президиума Верховного Совета СССР от 04.06.1944 «О награждении орденами и медалями за выслугу лет в Красной Армии»
Літаратура правіць
- Кнопов М. Ш., Тарануха В. К. Видный отечественный травматолог: (К 130-летию со дня рождения профессора В. В. Гориневской) // Вестник травматологии и ортопедии. — 2011. — № 4. — С. 87—90.
Спасылкі правіць