Валянцін Іванавіч Ермаловіч
Валянцін Іванавіч Ермаловіч (17 сакавіка 1925, в. Малыя Навасёлкі, Койданаўскі раён, Мінская акруга, БССР — 22 снежня 2004, Магілёў, Беларусь) — акцёр. Заслужаны работнік культуры БССР (1988).
| Валянцін Іванавіч Ермаловіч | |
|---|---|
| Дата нараджэння | 17 сакавіка 1925 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 22 снежня 2004 (79 гадоў) |
| Месца смерці | |
| Адукацыя | |
| Прафесія | акцёр |
| Тэатр |
|
| Прэміі | |
| Узнагароды |
   |
Біяграфія
правіцьДа вайны закончыў 9 класаў Дзяржынскай СШ. У 1944 годзе мабілізаваны ў Чырвоную армію, з баямі прайшоў Заходнюю Беларусь, Польшчу, Усходнюю Прусію, Германію. Чатыры разы быў паранены. У 1944 годзе родныя атрымалі «пахавальную»[1], з паведамленнем, што Валянцін Ермаловіч загінуў у верасні ў Польшчы[2].
У 1946 г. скончыў 10 класаў Дзяржынскай СШ і паступіў вучыцца ў Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут на акцёрскі факультэт. У 1950—1956 гг. акцёр Пінскага, потым Магілёўскага абласных драматычных тэатраў. З 1956 г. выкладчык асноў рэжысуры і майстэрства акцёра Магілёўскага культурна-асветнага вучылішча. З 1978 г. рэжысёр Краснапольскага народнага тэатра Магілёўскай вобласці. Працаваў рэжысёрам многіх тэатральных калектываў.
Пры канцы 1980-х гадоў старшыняваў у мясцовай філіі асацыяцыі «Мартыралог Беларусі». Адшукаў месца пахаваньня закатаванага класіка беларускай літаратуры Цішкі Гартнага. Казаў пра рэпрэсаваную беларускую мову[1].
Памяць
правіць
У 1992 годзе пры Магілёўскім гарадскім Цэнтры культуры і вольнага часу быў створаны народны тэатр «Валянцін», названы так у гонар Ермаловіча[2].
4 верасня 2015 года на доме па вуліцы Першмайскай № 42 у Магілёве, дзе жыў Валянцін Ермаловіч, адкрыта мемарыяльная дошка[1] (граніт, бронза; скульптар Уладзімір Конанаў). На ўрачыстым адкрыцці прысутнічалі намеснік старшыні Магілёўскага гарвыканкама Андрэй Кунцэвіч, гісторык Ігар Пушкін, скульптар Уладзімір Конанаў, родныя і блізкія Валянціна Ермаловіча, прадстаўнікі тэатральных калектываў, грамадскіх аб’яднанняў, творчая інтэлігенцыя, моладзь, жыхары горада Магілёва[3].
У 2024 годзе імя Валянціна Ермаловіча нададзена адной з вуліц у Магілёве[4].
Узнагароды
правіцьУзнагароджаны двума ордэнамі Айчыннай вайны II ступені, 9 медалямі, Граматай Вярхоўнага Савета БССР (1978) і іншыя. Лаўрэат прэміі Ленінскага камсамола Беларусі (1986), лаўрэат Усесаюзных фестываляў самадзейнай мастацкай творчасці (1988; 1991) і іншыя.
Сям’я
правіцьБраты Валянціна Ермаловіча: Мікола (1921—2000) — публіцыст і літаратуразнаўца, і Лявон (1923—2004) — партызан, узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, медалём «Партызану Айчыннай вайны» I ступені і іншымі, пасля вайны працаваў настаўнікам беларускай мовы і літаратуры.
Зноскі
- ↑ а б в У Магілёве ўвекавечылі памяць беларускага адраджэнца Валянціна Ермаловіча ФОТА
- ↑ а б Валянцінава ніша. № 37 (1320) 16.09.2017(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 7 сакавіка 2022. Праверана 21 красавіка 2019.
- ↑ Памяць у бронзе і граніце Архівавана 21 красавіка 2019.
- ↑ Решение Могилевского городского Совета депутатов от 30 октября 2024 года № 7-3 "О присвоении наименований элементам улично-дорожной сети города Могилева". pravo.by.
Літаратура
правіць- Ермаловіч Валянцін Іванавіч // Памяць. Гісторыка-дакументальная хроніка Дзяржынскага раёна. Мінск. 2004. С. 622.