Вікіпедыя

Воіслаў Д. Дэвіч

Войіслаў Д. Дэвіч (сербск.: Војислав Д. Девић) нар. ў Новы-Садзе, у 1952 г.) — даследчык, тэарэтык і практык прасторавага планавання, горадабудаўніцтва, архітэктуры, абароны архітэктурнай спадчыны, экалогіі, футуралогіі, картаграфіі і геапраектаў.[1]

Войіслаў Д. Дэвіч
сербск.: Војислав Д. Девић
Дата нараджэння 1952
Месца нараджэння
Грамадзянства
Род дзейнасці пісьменнік
Вядомы як тэарэтык і практык планавання

Біяграфія і кар’ера правіць

Дэвіч скончыў Архітэктурны факультэт у Бялградзе ў 1977 годзе (кафедра для гарадскога планавання. Ён спецыялізаваўся на горадабудаўніцтве ў Парыжскім універсітэце VIII у Сэн-Дэні ў 1982/3 г.

З 1979 па 1994 год працаваў у Інстытуце ўрбаністыкі горада Новы-Сад, дзе з 1992 па 1994 гг. таксама быў сябрам Рады кіраўніцтва. Член гарадской камісіі Новы-Саду па пытаннях гарадскога планавання на 1990—1992 і 2001—2003 гады. У 2001—2002 гг. працаваў у Выканаўчым савеце АК Ваяводзіна ў Сакратарыяце эканомікі, у Сектары горадабудаўніцтва і будаўніцтва. З 2013 па 2016 год быў членам Савета па ўрбаністыцы, камерцыйным памяшканням і жыллёвых пытаннях Савета горада Новы-Сад.

З 1992 года Дэвіч быў сакратаром Славенскага інстытута ў Новы-Садзе; з 2005 г. саветнік Геаграфічнага інстытута імя Ёвана Цвійіча Сербскай акадэміі навук і мастацтваў; з 2008 года дырэктар па Стратэгіі Праекта, а з 2011 года кіраўнік фонду Матыца Міра. У 1995 годзе ён быў абраны прафесарам і акадэмікам Міжнароднай славянскай акадэміі навук, адукацыі і мастацтваў у Маскве.

Абаронца плошчаў, могілак і цэркваў Новы-Саду, а таксама прадстаўнік агульнай архітэктурнай спадчыны Ваяводзіны[2] і цывілізацыйнай спадчыны сербскага Дунайскага рэгіёна[3]

Удзельнік каля трыццаці прафесійных і навуковых сімпозіумаў сербскага, югаслаўскага, еўрапейскага і сусветнага ўзроўню з аўтарскімі дакладамі. Суаўтар і аўтар некалькіх дзясяткаў гарадскіх планаў і праектаў. Аўтар вялікай колькасці артыкулаў у прафесійнай і штодзённай прэсе.

Дэвіч з’яўляецца членам Таварыства архітэктараў Новы-Саду, Асацыяцыі мастакоў-прыкладнікоў і дызайнераў Ваяводзіны, Асацыяцыі Урбаністаў Сербіі, Славенскага інстытута ў Новы-Садзе, Еўрапейскага інстытута старажытнаславянскіх даследаванняў у Лондане і Міжнароднай славенскай акадэміі навук, адукацыі, культуры і мастацтва ў Маскве.

Змагар за экалогію і стваральнік ідэй «біяполіса» — мадэлі здаровага, гарманічнага і жаданага горада, «Алімпіяполіса» — збалансаванага горада негвалтоўнага свету, «мудраполіса» — Воціўная горада з талерантнымі перашкодамі, стратэгіі выжывання гарадоў у XXI стагоддзі, Фрушка-Горы як трэцяй Святой Гары і «аскетаполіса» — стратэгіі самаабмежавання горада.

З’яўляецца аўтарам канцэптуальных мірных праектаў «Сусветныя Конакі» каля святыні Марыі Снежнай у Тэкіі; «Сербаалбанаполіс» — горада прымірэння сербаў і албанцаў; «Срб-Бош-Хрт» — Палаца прымірэння праваслаўных сербаў, ісламскіх баснійцаў і рымска-каталіцкіх харватаў у Сараеве;[4] «Японія поліс» — у раёне сярэдняга Дуная; «Цэнпантранс» — Цэнтра панарманічнай трансфармацыі чалавека і свету (найбуйнейшы праект, які Сербія выставіла на Сусветнай выстаўцы ЭКСПА 2010 у Шанхай у сербскім павільёне і яго ўбачылі больш за 3,5 мільёнаў наведвальнікаў); «Агульнаеўрапейская міратворчасць на Дунаі; Бео-Бер-Мос = Бялград-Берлін-Масква», горад прымірэння немцаў і рускіх у сербскім раёне Дуная; «Еўраазіяцкі цэнтр» у сербскім Дунайскім рэгіёне; «Прага, горад прымірэння вялікіх сіл»; «Новы-Сад-Новы Свет-Новае Дабро» і іншыя.

Аўтарскія кнігі правіць

  • Пројекти толеранције — мондијализам, екуменизам и православље, 1996 (тројезична).
  • Прикривено име и непознати урбанолошки родопис Новог Сада, 1997.
  • Може ли земљотрес угрозити сигурност Новог Сада?, 1998.
  • Етичко-еколошка посланица колегама архитектама и урбанистима III миленијума, 1999 (петојезична) — награђена на Урбанистичком салону у Нишу исте године.
  • Град помирења XXI века Србалбанополис, 2002 (четворојезична).
  • Идејни концепт храма свехришћанског сусретања и помирења Св. Јован Крститељ, 2003. (двојезична)
  • Нови креативни простори Војводине — Преглед напуштених и недовољно искоришћених објеката у АП Војводини са анализом и проценом могућности њихове трансформације у објекте културе, 2014.
  • Нови креативни простори Војводине као потенцијал развоја локалних заједница, 2015.
  • Нови креативни простори — Домови културе за 21. век.

Персанальныя выстаўкі правіць

  • «Праекты талерантнасці для трэцяга тысячагоддзя / Пројекти толеранције за III миленијум», Галерэя САНУ, Новы-Сад (2000);
  • «Храм усяхрысціянскай сустрэчы і прымірэння / Храм свехришћанског сусретања і помирења», Галерэя Ваяводзінскага банка, Новы-Сад (2005);
  • «Інфармацыйныя карты дабротаў Новы-Саду, Сремскі-Карлаўцах, Сьветай Фрушка-Горы і Ваяводзіны / Инфо карте добара Новог Сада, Сремских Карловаца, Свете Фрушке горе и Војводине», Галерэя «Форма», Новы-Сад (2006);
  • «Інфармацыйныя карты дабротаў Ваяводзіны і Сербіі / Инфо карте добара Војводине і Србије», Дом культуры, Будакалас, Венгрыя (2008);
  • Відэафільм «Цэнпантранс» / Видео филм «Цэнпантранс», Павільён Сербіі, віп салон, Сусветная выстаўка ЭКСПА 2010 г., Шанхай, Кітай (2010);
  • Мультымедыйная міратворчая выстаўка «Цэнпантранс» / Мултимедијална миротворна изложба «Ценпантранс», Выканаўчы савет АК Ваяводзіна, парадная зала, Новы-Сад (2012);
  • Мультымедыйная выстаўка «Цэнтр агульнахрысціянскай сустрэчы і прымірэння» / Мултимедијална изложба «Центар за свехришћанско сусретање і помирење», Галерэя «Мост», Інстытут культуры Ваяводзіны (2013);
  • «Анціапокаліптычныя праекты — made in Serbia / Антиапокалиптични пројекти — made in Serbia», Дом Джуры Якшыча, Бялград (2015);
  • «Дунайскія крэатыўныя праекты / Подунавски крэатыўнага пројекти», Галерэя «ІТД», Петраварадзінская крэпасць (2015);
  • Персанальная аўтарская картаграфічная выстаўка / Самостална ауторска картографска изложба, Галерэя «Форма», УПІДІВ, Новы-Сад (2016);
  • «Прадстаўленне адрозненняў у спецыфіцы культурных, рэлігійных і мірных каштоўнасцяў АК Ваяводзіна / Презентација диференција специфика културних, религиозних и миротворних вредности АП Војводине», Галерэя «Мост», Інстытут культуры Ваяводзіны, Новы-Сад, 2016.

Ён таксама ўдзельнік дзясяткаў калектыўных выставак.

Зноскі

  1. ↑ «Војислав Д. Девић, биобиблиографија», Пројекат Растко, приступљено 31. октобра 2017.
  2. ↑ Рајевић, Коста. «Дворци без господара», Политика, Београд, 5. 1. 2007.
  3. ↑ «Изложба о Подунављу у галерији ИТД», Радио-телевизија Војводине, 1. јул 2015.
  4. ↑ * Кљакић, Слободан. «Рукавица изазова миротворцима света», «Политика», Београд, 3. 5. 2009.

Спасылкі правіць

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Воіслаў_Д._Дэвіч&oldid=4582352"