Вынасныя літары

Вынасны́я лі́тары — літары, напісаныя над радком з мэтай скарачэння слоў і паскарэння працэсу пісьма.

Прыём вынасу літар зрэдку практыкаваўся ў стараславянскім і старажытнарускім уставе: г^сдь (господь), м^сць (мѣсяць), лѣ^т (лѣто), цр^ство (царство).

Выкарыстанне вынасных літар асабліва пашырылася ў старабеларускім скорапісе XV—XVII стагоддзяў, дзе стала заканамерным напісаннем над радком першай літары з групы зычных у сярэдзіне слоў (доброво^лный, ли^хтаръ), зычнай літары перад групай «ь + галосны гук» (зране^не, спустоше^не), канцавой зычнай у розных граматычных формах (буде^т, поеде^т; даду^т, плачу^т; в ты^х сеножате^х; добро^г, старо^г), спалучэнняў зычных з апошнім «т» (инди^кт, наме^стникъ, радо^ст).

Больш абмежавана вынасныя літары выкарыстоўваліся ў беларускіх старадруках канца XVI — XVII стагоддзяў. У сучасным беларускім правапісе не ўжываюцца.

Літаратура

• Вынасныя літары // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 4: Варанецкі — Гальфстрым / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1997. — Т. 4. — С. 316. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0090-0 (т. 4).