Вікіпедыя

Вычарпанне IPv4-адрасоў

Вычарпанне IPv4-адрасоў — сканчэнне запасу неразмеркаваных адрасоў пратаколу IPv4. Адрасная прастора глабальна кіруецца амерыканскай некамерцыйнай арганізацыяй IANA, а таксама пяццю рэгіянальнымі інтэрнэт-рэгістратарамі, адказнымі за прызначэнне IP-адрасоў канчатковым карыстальнікам на пэўных тэрыторыях, і лакальным інтэрнэт-рэгістратарам, такім як інтэрнэт-правайдары.

Дынаміка колькасці вольных блокаў /8 з 1995 года

IPv4 дазваляе ўжываць каля 4,23 мільярды адрасоў, і частка з іх была размеркавана IANA рэгіянальным інтэрнэт-рэгістратарам блокамі прыкладна па 16,8 мільёнаў адрасоў (з улікам выкарыстання CIDR). У лютым 2011 года IANA выдаткавала рэгіянальным інтэрнэт-рэгістратарам апошнія пяць блокаў /8 са сваёй адраснай прасторы[1][2][3][4]. APNIC з’яўляецца першым рэгіянальным інтэрнэт-рэгістратарам, чые выдаткаваныя IP-адрасы скончыліся[K 1]. Гэта адбылося 15 красавіка 2011 года[5][6][7]. У некаторых кутках свету ўжо скончыліся размеркаваныя IPv4-адрасы, і вычарпанне адрасоў застаўшыхся рэгіянальных інтэрнэт-регістратараў чакаецца на працягу пяці год[6].

Наступным рэгіянальным рэгістратарам, які спыніў раздачу IPv4-адрасоў па патрэбе запытальніка, стаў RIPE NCC. Гэта адбылося 14 верасня 2012 года.

Вычарпанне адраснай прасторы IPv4 лічыцца праблемай, пачынаючы з 1980-х, калі Інтэрнэт пачаў зведваць рэзкі рост. У лістападзе 1991 года IETF стварыў ROAD (англ.: Routing and Addressing Group) для вырашэння праблемы маштабавання, выкліканай выкарыстаннем метаду класавай адрасацыі, які ўжываўся ў той час[8][9]. Чаканае вычарпанне стала прычынай, з-за якой быў створаны і прыняты шэраг новых тэхналогій, уключаючы бяскласаваю адрасацыю (CIDR) у 1993 годзе, NAT і новую версію Internet Protocol, IPv6, у 1998 годзе[9].

Пераход Інтэрнэту на Internet Protocol версіі 6 з’яўляецца адзіным даступным доўгачасовым рашэннем праблемы вычарпання IPv4-адрасоў[10]. Нягледзячы на тое, што прадказанае вычарпанне адраснай прасторы IPv4 уступіла ў завяршальную стадыю ў 2008 годзе, большасць правайдараў інтэрнэт-паслуг і распрацоўшчыкаў праграмнага забеспячэння толькі пачынаюць укараненне IPv6[11].

Адрасацыя IPv4 правіць

Кожнаму вузлу IPv4-сеткі, напрыклад, камп'ютару, маршрутызатару ці інтэрнэт-прынтару, надаецца IPv4-адрас, які ўжываецца для ідэнтыфікацыі гэтага вузла дзеля ўзаемадзеяння з іншымі вузламі ў той жа сетцы. У прынцыпе, любы камп’ютар з публічным IPv4-адрасам можа адпраўляць даныя любому іншаму камп’ютару з IPv4-адрасам. Аднак IPv6 не мае зваротнай сумяшчальнасці з IPv4, таму адправіць даныя ад камп’ютара толькі з IPv4-адрасам да камп’ютара толькі з IPv6-адрасам немагчыма без ужывання спецыяльных тэхналогій. Стандартным рашэннем з’яўляецца тунэляванне[12]. IPv4-адрас мае даўжыню 4 байты (32 біты), і таму пратакол Інтэрнэту версіі 4 дазваляе ўжываць 232 (прыкладна 4,3 мільярды) адрасоў. Аднак некаторыя вялікія блокі IPv4-адрасоў зарэзерваваны для спецыяльных патрэб і недаступныя для публічнага выкарыстання, напрыклад, адрас «зваротнай пятлі» 127/8[K 2], «шэрыя» сеткі 10/8, 172.16/12, 192.168/16 (гэта спецыяльна зарэзерваваныя адрасы).

Структура адраса IPv4 дазваляе ўжываць публічна даступныя адрасы ў колькасці, недастатковай для таго, каб забяспечыць адрас для кожнай звязанай з Інтэрнэтам прылады ці паслугі. Гэтая праблема была часткова вырашана на нейкі час з дапамогай змен у сістэме размеркавання адрасоў. Пераход ад класавай адрасацыі да бяскласавай дазволіў істотна адцягнуць вычарпанне адраснай прасторы IPv4.

Таксама тэхналогія NAT (англ.: Network Address Translation) дазваляе інтэрнэт-правайдарам маскіраваць уласныя прыватныя сеткі за адным публічна даступным IPv4-адрасам маршрутызатара замест таго, каб выдзяляць адрасы кожнай прыладзе ў сетцы.

Фактары вычарпання адрасоў правіць

Хоць асноўнай прычынай вычарпання адраснай прасторы IPv4 з’яўляецца недастатковая праектная моц інфраструктуры Інтэрнэту, у якую не закладаўся настолькі хуткі рост[13], шэраг дадатковых фактараў пагаршаюць гэту праблему. Кожны з іх звязаны з попытам на IP-адрасы, які не быў прадугледжаны аўтарамі арыгінальнай інфраструктуры сеткі.

Мабільныя прылады
IPv4 стаў стандартам дэ-факта ў лічбавай сувязі, а кошт укладання дадатковай вылічальнай моцы ў партатыўныя прылады зменшыўся. Таму мабільныя тэлефоны сталі паўнавартаснымі інтэрнэт-хостамі. Новыя спецыфікацыі прылад 4G патрабуюць выкарыстання адрасацыі IPv6.
Сталыя злучэнні
На працягу 1990-х дамінуючым спосабам інтэрнэт-злучэння з’яўляўся камутаваны аддалены доступ з дапамогай тэлефоннага мадэма. Хуткі рост заснаваных на dial-up сетак павялічыў колькасць ужывальных адрасоў, і пул надаваных IP-адрасоў быў размеркаваны паміж вялікай колькасцю карыстальнікаў. У 2007 годзе працэнт ужывання шырокапалоснага інтэрнэт-доступу пачаў перавышаць 50 % на шматлікіх рынках[14]. У адрозненне ад камутаванага доступу, шырокапалосныя злучэнні часцей стала актыўныя, і сеткавыя прылады (маршрутызатары, шырокапалосныя мадэмы) рэдка выключаюцца. Гэта прыводзіць да таго, што колькасць задзейнічаных IP-адрасоў павялічваецца.
Пашырэнне Інтэрнэту
Існуюць сотні мільёнаў хатніх гаспадарак у развітых краінах свету. У 1990 годзе інтэрнэт-злучэнне мела толькі нязначная колькасць гаспадарак. Усяго праз 15 год амаль палова з іх мае сталае шырокапалоснае злучэнне[15]. Вялікая колькасць новых карыстальнікаў інтэрнэту жыве ў шчыльнанаселеных Кітаі і Індыі, што яшчэ больш паскарае вычарпанне адраснай прасторы.
Неэфектыўнае выкарыстанне адрасоў
Арганізацыі, якія атрымалі IP-адрасы ў 1980-х, часта маюць болей IP-адрасоў, чым ім сапраўды патрабуецца, паколькі ўжывальны першапачаткова метад класавай адрасацыі прадвызначае недастаткова эфектыўнае ўжыванне адраснай прасторы[16]. Напрыклад, буйным кампаніям ці ўніверсітэтам былі нададзены адрасныя блокі класа A, якія ўтрымліваюць больш за 16 мільёнаў IPv4-адрасоў, бо папярэдняя па памеру адзінка, блок класа B з 65 536 адрасамі, з’яўляўся занадта малым для меркаванай колькасці ўжывальных адрасоў.
Шматлікія арганізацыі працягваюць выкарыстоўваць публічныя IP-адрасы для прылад, не даступных па-за межамі лакальнай сеткі. З пункту гледжання глабальнага размеркавання адраснай прасторы гэта неэфектыўна ў большасці выпадкаў.
Для лакальных інтэрнэт-рэгістратараў (LIR) у RFC 3194 прапаноўваўся да ўжывання параметр HD-ratio, які паказвае, наколькі эфектыўна задзейнічана выдаткаваная IP-прастора. Яго рэалізацыя зацягнулася, і зараз ужыванне гэтага параметра амаль бессэнсоўна.
Віртуалізацыя
З пашырэннем тэхнічных магчымасцей, магутнасцей працэсараў сервераў і паляпшэннем абсталявання стала магчымым адначасовае выкарыстанне некалькіх аперацыйных сістэм на адным камп’ютары. Кожная з такіх сістэм патрабуе публічнага IP-адраса.

Тэхналогіі, якія запаволілі хуткасць вычарпання правіць

Шэраг тэхналогій памяншаюць патрэбу ў IP-адрасах[17]:

NAT, проксі-серверы і ўнутрысеткавая адрасацыя
Тэхналогія NAT (Network address translation) дазваляе некалькім камп’ютарам мець адзін вонкавы IP-адрас. Камп’ютары, якія знаходзяцца за NAT, могуць далучацца адзін да аднаго, выкарыстоўваючы унутрысеткавыя IP-адрасы, але па-за NAT з такімі камп’ютарамі без спецыяльнай настройкі злучыцца немагчыма.
Віртуальны хостынг вэб-сайтаў з доступам па даменнаму імені
Некалькі сайтаў маюць агульны IP-адрас, сервер адрознівае адзін ад другога па даменнаму імені (поле Host HTTP/1.1).
Пільны кантроль рэгіянальных інтэрнэт-рэгістратараў
Кантралюецца наданне IP-адрасоў лакальным інтэрнэт-рэгістратарам.
Пераразмеркаванне адраснай прасторы
У першыя гады існавання Інтэрнэту выкарыстоўвалася неэфектыўная сістэма класавай адрасацыі. Вялікія блокі IP-адрасоў, размеркаваныя ў тыя часы, вяртаюцца ў абарот.

Храналогія вычарпання правіць

 
Вычарпанне запасу IP-адрасоў рэгіянальных інтэрнэт-рэгістратараў у 2011 годзе

31 студзеня 2011 года апошнія два незарэзерваваныя IANA блокі адрасоў былі выдаткаваны APNIC у адпаведнасці са стандартнымі працэдурамі выдаткавання адрасоў рэгіянальным інтэрнэт-рэгістратарам. Засталося пяць зарэзерваваных і таму неразмеркаваных блокаў /8[5][18][19]. У адпаведнасці з правіламі ICANN, IANA прыступіла да выдаткавання кожнага з гэтых блокаў кожнаму з рэгіянальных інтэрнэт-рэгістратараў пасля прэс-канферэнцыі 3 лютага 2011 года[20], што прывяло да сканчэння запасу адрасоў IANA[21].

Разнастайныя самастойныя адрасныя блокі, гістарычна ўжывальныя асобна ад рэгіянальных інтэрнэт-рэгістратараў, былі размеркаваны паміж рэгіянальнымі інтэрнэт-рэгістратарамі ў лютым 2011 года[22].

APNIC з’яўляецца першым рэгіянальным інтэрнэт-рэгістратарам, які спыніў вольна выдаткоўваць IPv4 адрасы. Гэта адбылося 15 красавіка 2011 года. З гэтай даты пачаўся перыяд, калі ўжо не кожны лакальны інтэрнэт-рэгістратар (LIR) можа атрымаць IPv4-адрасы ў патрэбнай яму колькасці. Як следства гэтага вычарпання, запатрабаваныя шматлікімі праграмамі злучэнні кропка-кропка не заўсёды будуць даступныя ў IPv4-Інтэрнэце да той пары, пакуль IPv6 будзе цалкам распаўсюджаны. IPv6-хосты не могуць напрамую злучацца з IPv4-хостамі і павінны ўжываць для ўзаемадзеяння спецыяльныя сэрвісы. Гэта значыць, што большасць камп’ютараў таксама павінны мець IPv4-доступ, напрыклад, з дапамогай NAT64, у дадатак да новых IPv6-адрасоў, што патрабуе больш намаганняў, чым простая падтрымка IPv4. У 2010 годзе чакалася, што попыт на IPv6-адрасы ўзнікне праз тры ці пяць год[23].

На пачатку 2011 года толькі 5 % камп’ютараў мелі IPv6-злучэнне[24], пры гэтым большасць з іх выкарыстоўвалі такія механізмы пераходу, як NAT64 і тунэляванне Teredo[25]. У снежні 2009 года каля 0,15 % з двух мільёнаў найбольш папулярных вэб-сайтаў былі даступныя па пратаколу IPv6[26]. Праблему ўскладняе тое, што ад 0,027 % да 0,12 % наведвальнікаў не могуць карыстацца сайтамі, які ўжываюць адначасова IPv4 і IPv6[27][28], але значная доля з іх (0,27 %) не можа ўзаемадзейнічаць з карыстальнікамі толькі IPv4[29]. Згодна з даследаваннем Arbor Networks, на лета 2010 года доля IPv6-трафіку складала менш за 0,1 %[30].

Тэхналогія запавольвання вычарпання IPv4-адрасоў уключае ў сябе сумеснае ўжыванне IPv4-адрасоў для доступу да IPv4-кантэнту, увядзенне IPv6 паралельна з выкарыстаннем IPv4, трансляцыю пратаколаў для доступу да прызначанага для IPv4 і IPv6 кантэнту і тунэляванне для работы з маршрутызатарам, які падтрымлівае толькі адзін пратакол. Наабходнасць ранняга пачатку ўжывання IPv6 пасля вычарпання адраснай прасторы IANA з’яўляецца відавочнай[31].

Рэгіянальнае вычарпанне правіць

 
Рэгіянальныя інтэрнэт-рэгістратары

APNIC стаў першым рэгіянальным інтэрнэт-рэгістратарам, які абмежаваў выдаткаванне IP-адрасоў колькасцю 1024 кожнаму члену ў сувязі з тым, што 14 красавіка 2011 года запас адрасоў зменшыўся да крытычнай пазнакі — 1 блок /8[5][32][33][34][35][36]. APNIC з’яўляецца рэгіянальным інтэрнэт-рэгістратарам і выдаткоўвае IP-адрасы для абласцей, дзе Інтэрнэт развіваецца вельмі хутка, такіх як Кітай і Індыя.

Вычарпанне запасаў IPv4-адрасоў RIPE NCC, рэгіянальнага інтэрнэт-рэгістратара Еўропы, надышло следам за APNIC. Гэта адбылося 14 верасня 2012 г. Пасля гэтага чакалася, што запас адрасоў іншых рэгіянальных інтэрнэт-рэгістратараў скончыцца ў тэрмін ад паўгода да некалькіх год[37].

У розных рэгіянальных рэгістратараў стратэгія выдаткавання адрасоў розная[38]. Пасля вычарпання адраснай прасторы IANA ARIN увялі дадатковыя абмежаванні на запыты адраснай прасторы IPv4[39].

Інтэрнэт-правайдары маюць, як правіла, запас IP-адрасоў для выкарыстання іх кліентамі на працягу тэрміна ад 6 месяцаў да 2 год, пасля чаго новыя кліенты, якія пажадаюць далучыцца да Інтэрнэту, не змогуць атрымаць IP-адрасы і павінны будуць карыстацца NAT ці атрымліваць толькі IPv6-адрасы[40].

Правіла апошняга блока /8 у APNIC і RIPE NCC правіць

З 15 красавіка 2011 года, даты, калі ў APNIC застаўся апошні блок /8, ці з 14 верасня 2012 года для RIPE NCC, кожны бягучы ці будучы член (г. зн. уладальнік уліковага запісу ў APNIC ці кліент RIPE NCC) можа атрымаць толькі адзін блок IP-адрасоў памерам у 1024 адрасы (блок /22)[41][42]. Паводле даследавання дынамікі запасаў IPv4-адрасоў «Evolution of the IP pool for each RIR in 2011», апошні блок APNIC /8 скончыўся б на працягу месяца, калі б гэта абмежаванне не было ўведзена. У блоку /8 16 384 блокі /22; згодна з правіламі APNIC і RIPE NCC, кожны дзейны ці будучы член атрымлівае адзін блок /22 з апошняга блока /8, прычым толькі ў выпадку задавальнення шэрагу крытэрыяў[43]. На момант вычарпання APNIC меў каля 3000 членаў, і кожны год іх колькасць павялічвалася прыкладна на 300 новых членаў. Такім чынам, апошні блок /22 павінен быў скончыцца больш чым праз 5 год[42]. У RIPE NCC было больш за 8000 членаў, і тэрмін вычарпання іх апошняга блока /8 істотна карацейшы.

1024 адрасы ў блоку /22 могуць ужывацца для падтрымкі NAT44 ці NAT64 для арганізацыі сеткі IPv6. Аднак для новых буйных інтэрнэт-правайдараў ліміт у 1024 адрасы можа апынуцца недастатковым для забеспячэння сувязі з IPv4 з прычыны абмежаванай колькасці даступных партоў для аднаго IPv4-адраса[44].

Вычарпанне пула адрасоў ARIN правіць

24 ліпеня 2013 года галоўны навуковы супрацоўнік APNIC Джэф Х’юстан апублікаваў у сваім блогу ілюстраванае графікамі даследаванне, у якім спрагназаваў вычарпанне пула IPv4-адрасоў ARIN «дзесьці ў трэцім квартале 2014 года»[45]. 1 жніўня 2013 года ARIN паведаміла аб рэшце IPv4-адрасоў у 2 сеткі памерам /8[46].

Ацэнка тэрмінаў вычарпання правіць

На пачатку 2000-х выказваліся розныя меркаванні аб часе поўнага вычарпання IPv4-адрасоў. У 2003 годзе Paul Wilson (дырэктар APNIC), грунтуючыся на бягучых маштабах выкарыстання адраснай прасторы, заявіў, што адрасная прастора скончыцца на працягу аднаго ці двух дзесяцігоддзяў[47]. У верасні 2005 года ў справаздачы Cisco Systems было выказана меркаванне, што запас даступных адрасоў будзе вычарпаны ў тэрмін ад 4 да 5 год[48]. У апошнія гады перад вычарпаннем запасу размеркаванне IPv4-адрасоў паскорылася, што не было ўлічана ў частцы прагнозаў.

  • 21 мая 2007 года амерыканскі рэгіянальны рэгістратар ARIN звярнуўся да інтэрнэт-суполкі са зваротам аб неабходнасці пераходу на нумарацыю IPv6 у сувязі з чаканым вычарпаннем запасу IPv4-адрасоў у 2010 годзе ў тых сітуацыях, калі патрабуецца рэгулярнае выдзяленне ARIN новых IP-адрасоў[49]. Сітуацыі ўключаюць у сябе злучэнні паміж прыладамі ўнутры Інтэрнэту, бо некаторыя прылады могуць мець толькі IPv6-адрасы.
  • 20 чэрвеня 2007 года рэгіянальны рэгістратар Лацінскай Амерыкі LACNIC паведаміў аб запуску рэгіянальнай кампаніі з мэтай «адаптацыі рэгіянальных сетак да IPv6» да студзеня 2011 года, у сувязі з вычарпаннем запасу IPv4-адрасоў «на працягу трох год»[50].
  • 26 чэрвеня 2007 года APNIC ухваліў заяву ад японскага нацыянальнага рэгістратара JPNIC аб пераходзе развіцця і распрацоўкі Інтэрнэту ў кірунку, заснаваным на IPv6.
  • 26 кастрычніка 2007 года еўрапейскі рэгіянальны рэгістратар RIPE NCC ухваліў заяву ад суполкі RIPE, у якой заклікалася да шырокага распаўсюджвання IPv6 усімі зацікаўленымі бакамі[51].
  • 15 красавіка 2009 года ARIN даслаў ліст усім кампаніям, якія маюць вылучаныя IPv4-адрасы, аб тым, што чакаецца поўнае вычарпанне адраснай прасторы IPv4 на працягу наступных двух гадоў[52].
  • У маі 2009 года RIPE NCC запусціла сайт IPv6ActNow.org дзеля дапамогі ў распаўсюджванні ўсім жадаючым карыснай інфармацыі аб IPv6. Гэты сайт прысвечаны задачы паўсюднага ўкаранення IPv6.
  • 25 жніўня 2009 года ARIN аб’явіў аб запуску серыі сумесных мерапрыемстваў Карыбскага рэгіёна, скіраваных на рэалізацыю IPv6. Па словах ARIN, у гэты час у іх заставалася меней за 10,9 % вольнай адраснай прасторы[53].

Меры па змякчэнню праблем у перыяд пасля вычарпання адрасоў правіць

Да 2008 года распрацоўваліся працэдуры для перыяду вычарпання адрасоў і пасля яго[54].

Абмяркоўвалася некалькі прапаноў па змякчэнню праблемы вычарпання адрасоў IPv4.

Ужыванне нескарыстанай адраснай прасторы IPv4 правіць

Перад і ў час перыяду ўжывання класавай мадэлі адрасацыі некаторым арганізацыям былі выдаткаваны велізарныя дыяпазоны IP-адрасоў. Internet Assigned Numbers Authority (IANA) патэнцыйна можа атрымаць назад гэтыя дыяпазоны, пасля чаго раздаць іх меншымі блокамі. У ARIN, RIPE NCC і APNIC існуюць правілы перадачы адрасоў, у адпаведнасці з якімі такія адрасы могуць быць вернутыя з мэтай перадачы пэўнаму атрымальніку[55][56][57]. Аднак гэта можа быць затратна па кошце і часе змены адрасоў на буйной сетцы, адпаведна, закранутыя арганізацыі з вялікай верагоднасцю сталі б пярэчыць, што магло б прывесці да судовых спрэчак. Аднак, нават калі б усе такія адрасы былі вернутыя, гэта толькі трохі адцягнула б дату вычарпання адрасоў.

Аналагічна, некаторыя блокі адрасоў выдадзены арганізацыям, якія болей не існуюць ці нават ніколі не ўжывалі іх. Пільны ўлік IP-адрасоў не вёўся, і выяўленне гэтай інфармацыі можа апынуцца вельмі цяжкім.

Некаторыя адрасы, раней зарэзерваваныя IANA, былі пераведзены ў лік даступных. Былі прапановы выкарыстання адрасоў сетак класа E[58][59], але шматлікія аперацыйныя сістэмы і прашыўкі, якія ўжываюцца ў камп’ютарах і маршрутызатарах, не дазваляюць ужыванне такіх адрасоў[48][60][61][62]. З гэтай мэтай не прадугледжвалася публічнага карыстання адрасамі сетак класа E, але замест гэтага прапанавана дазволіць прыватнае ўжыванне для сетак, якім патрабуецца больш адрасоў, чым зараз даступна па RFC 1918.

Некалькі арганізацый вярнулі вялікія блокі IP-адрасоў, у прыватнасці Стэнфардскі ўніверсітэт, які вярнуў адрасы сеткі класа A ў 2000 годзе, даўшы 16 мільёнаў IP-адрасоў (працэс перанастройкі 56 тысяч адзінак абсталявання заняў два гады[63]), Міністэрства абароны ЗША, BBN Technologies[64] і Interop[65].

Трансляцыя адрасоў на ўзроўні сетак інтэрнэт-правайдараў правіць

 
IPv4 NAT на ўзроўні правайдара

Інтэрнэт-правайдары могуць ужываць тэхналогіі тунэлявання. Калі яны ўжываюць у сваіх сетках трансляцыю адрасоў NAT44 і NAT64, яны могуць выдаткоўваць карыстальнікам прыватныя адрасы IPv4 ці IPv6 і ўжываць меншую колькасць глабальных адрасоў IPv4[66].

Гэты падыход быў паспяхова ўжыты ў некаторых краінах, напрыклад, у Расіі, дзе шматлікія правайдары шырокапалоснага доступу ўжываюць цэнтралізаваны NAT (Carrier-Grade NAT) і прапаноўваюць публічна даступныя адрасы IPv4 за дадатковую плату. Аналагічна Research In Motion (RIM), вытворца BlackBerry, перасылае даныя на цэнтральныя серверы з мэтай шыфроўкі і дэшыфроўкі; вынікам гэтага з’яўляецца змяншэнне колькасці патрэбных адрасоў IPv4.

Аднак NAT на ўзроўні інтэрнэт-правайдара не маштабуецца. Акрамя таго, трансляцыя адрасоў ужывальная не для ўсіх задач і ўсё роўна патрабуе даступнасці адрасоў IPv4.

Гэтыя тэхналогіі спатрэбяцца для злучэння сістэм IPv6 з «састарэлымі» сістэмамі IPv4.

Шматлікія тэхналогіі NAT, такія як DMZ, STUN, UPnP, ALG, даступныя, калі NAT-маршрутызатарам валодае карыстальнік, неўжывальныя на ўзроўні інтэрнэт-правайдара.

Рынкі IP-адрасоў правіць

У якасці эфектыўнага метаду размеркавання адрасоў неаднойчы прапаноўвалася стварэнне рынку адрасоў IPv4, на якім яны маглі б прадавацца і набывацца. Асноўная карысць ад такога рынку палягала б у тым, што адрасы IPv4 заставаліся б даступнымі. У гэтых схем ёсць сур’ёзныя недахопы, з нагоды якіх іх не сталі рэалізоўваць:[67]

  • Стварэнне рынку адрасоў IPv4 толькі адцягнула б вычарпанне адрасоў на адносна кароткі час, бо Інтэрнэт усё яшчэ расце. Гэта азначае, што поўнае вычарпанне адрасоў IPv4 усё роўна адбылося б на працягу некалькіх год.
  • Канцэпцыя юрыдычнага «валодання» IP-адрасамі як уласнасцю відавочным чынам забаронена дакументамі ARIN і RIPE NCC, а таксама ARIN Registration Services Agreement. Незразумела нават, у прававой сістэме якой краіны павінны былі б разбірацца звязаныя з гэтым спрэчкі.
  • Кіраванне такой схемай выходзіць за межы досведу, які маецца ў існуючых рэгіянальных рэестраў адрасоў.
  • Хаатычны гандаль адрасамі прывёў бы да фрагментацыі размеркавання адрасоў, што выклікала б моцнае павелічэнне глабальнай табліцы маршрутызацыі, следствам чаго з’явіліся б сур’ёзныя праблемы маршрутызацыі ў шматлікіх кампаній, якія карыстаюцца старымі маршрутызатарамі з абмежаванымі памерамі табліц маршрутызацыі ці з малымі вылічальнымі магутнасцямі. Гэтыя велізарныя выдаткі тыражаліся б дзеяннямі ўдзельнікаў рынку адрасоў IPv4 на ўсіх карыстальнікаў Інтэрнэту і ўяўлялі б сабой негатыўныя эканамічныя вонкавыя выдаткі, якія патрабавалася б кампенсаваць.
  • Пры абмежаванні мінімальнага памеру гандлюемых дыяпазонаў IP-адрасоў, каб пазбегнуць праблемы фрагментацыі, колькасць патэнцыйных гандлюемых адзінак істотна зменшылася б, і іх засталося б у лепшым выпадку некалькі мільёнаў.
  • Кошт пераходу ад аднаго набору IP-адрасоў да іншага вельмі высокі, што памяншае рыначную ліквіднасць. Арганізацыі, якія патэнцыйна могуць рэарганізаваць сваё ўжыванне IP-адрасоў так, каб вызваліць адрасы на продаж, з-за вялікіх выдаткаў на гэтую працэдуру не будуць перапрадаваць набытыя адрасы пры адсутнасці вялікага прыбытку. Кошт памяншэння ўжывальнай адраснай прасторы параўнальны з аднаразовым пераходам на IPv6.
  • Як першапраходзец у індустрыі, кампанія Microsoft набыла 666 624 адрасоў IPv4 на распродажы Nortel за сем з паловай мільёнаў долараў[68]. Цікава, што для таго, каб ARIN здзейсніла перадачу адрасоў, Microsoft патрэбна выканаць умовы, пры якіх яна магла б атрымаць адрасы ад ARIN задарма да моманту вычарпання[69]. Тым не менш, набытых адрасоў Microsoft павінна хапіць на 12 месяцаў, у той час як ад ARIN яны атрымалі б адрасы на 3 месяцы[70].

Каментарыі правіць

  1. ↑ Дакладней, 15 красавіка 2011 года APNIC дасягнула апошняга блока /8 і перайшла да механізму размеркавання «стадыі 3».
  2. ↑ Запіс /8 у бяскласавай адрасацыі вызначае блок з 16777216(=2(32-8)) адрасоў; аналагічна, запіс /12 значыць 1048576(=2(32-12)) адрасоў. Блок пачынаецца ад адраса, які ўказваецца перад дробам, і далей адрасы ідуць няспынна.

Зноскі

  1. ↑ Smith, Lucie; Lipner, Ian. Free Pool of IPv4 Address Space Depleted(недаступная спасылка). Number Resource Organization (3 лютага 2011). Архівавана з першакрыніцы 13 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  2. ↑ ICANN. Available Pool of Unallocated IPv4 Internet Addresses Now Completely Emptied(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 8 жніўня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  3. ↑ ICANN. Major Announcement Set on Dwindling Pool of Available IPv4 Internet Addresses.
  4. ↑ ICANN, nanog mailing list. Five /8s allocated to RIRs — no unallocated IPv4 unicast /8s remain(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 27 жніўня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  5. ↑ а б в Huston, Geoff. IPv4 Address Report, daily generated(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 6 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  6. ↑ а б Two /8s allocated to APNIC from IANA(недаступная спасылка). APNIC (1 лютага 2010). Архівавана з першакрыніцы 2 лютага 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  7. ↑ APNIC IPv4 Address Pool Reaches Final /8(недаступная спасылка). APNIC (15 красавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  8. ↑ RFC 4632
  9. ↑ а б Niall Richard Murphy, David Malone (2005). IPv6 network administration. O'Reilly Media, Inc. pp. xvii–xix. ISBN 0596009348.
  10. ↑ Mark Townsley. World IPv6 Day: Working Together Towards a New Internet Protocol(недаступная спасылка) (21 студзеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  11. ↑ S.H. Gunderson. Global IPv6 Statistics — Measuring the current state of IPv6 for ordinary users (PDF)(недаступная спасылка) (1 кастрычніка 2008). Архівавана з першакрыніцы 15 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  12. ↑ R. Gilligan, E. Nordmark. RFC 1933. Transition Mechanisms for IPv6 Hosts and Routers.
  13. ↑ V. Fuller, T. Li. RFC4632. Classless Inter-domain Routing (CIDR): The Internet Address Assignment and Aggregation Plan.
  14. ↑ Ferguson, Tim. Broadband adoption passes halfway mark in U.S.(недаступная спасылка). CNET News.com (18 лютага 2007). Архівавана з першакрыніцы 15 лістапада 2013. Праверана 2 ліпеня 2011.
  15. ↑ Projections of the Number of Households and Families in the United States: 1995 to 2010 (PDF)(недаступная спасылка) (1 красавіка 1996). Архівавана з першакрыніцы 5 верасня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  16. ↑ RFC1517. Applicability Statement for the Implementation of Classless Inter-Domain Routing (CIDR)(недаступная спасылка) (1 верасня 1993). Архівавана з першакрыніцы 24 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  17. ↑ Rupp, Stephan. http://www.linecity.de/INFOTECH_ACS_SS05/acs5_top5_pres.ppt(недаступная спасылка) (3 красавіка 2005). Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  18. ↑ IANA. IANA IPv4 Address Space Registry(недаступная спасылка). IANA IPv4 Address Space Registry. Архівавана з першакрыніцы 24 верасня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  19. ↑ Stephen Lawson. Address allocation kicks off IPv4 endgame(недаступная спасылка). Computerworld (31 студзеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 9 мая 2012. Праверана 17 жніўня 2013.
  20. ↑ Free Pool of IPv4 Address Space Depleted(недаступная спасылка) (3 лютага 2011). Архівавана з першакрыніцы 13 жніўня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  21. ↑ Global Policy for the Allocation of the Remaining IPv4 Address Space(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 10 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  22. ↑ The IPv4 Depletion site «Blog Archive» Status of the various pool.
  23. ↑ www.fix6.net(недаступная спасылка). www.fix6.net (24 лістапада 2010). Архівавана з першакрыніцы 23 ліпеня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  24. ↑ IPv6 Measurement
  25. ↑ Stcking it Up(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 6 ліпеня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  26. ↑ RIPE. IPv6 Measurements — A Compilation — RIPE Labs.
  27. ↑ IPV6 Test — Introductie.
  28. ↑ Igor Gashinsky. World IPv6 Day: A Content Provider Perspective.
  29. ↑ ISP Column — April 2010.
  30. ↑ IPv4 Address Exhaustion Not Instant Cause for Concern with IPv6 in Wings.(недаступная спасылка)
  31. ↑ Carolyn Duffy Marsan. Suddenly everybody's selling IPv6(недаступная спасылка). Network World (7 лютага 2011). Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  32. ↑ APNIC. APNIC’s IPv4 pool usage(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 14 студзеня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  33. ↑ APNIC. APNIC IPv4 Address Pool Reaches Final /8.
  34. ↑ APNIC. APNIC Allocation Rate(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 24 ліпеня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  35. ↑ 2011-02-25 movie.
  36. ↑ RIR pool exhaust dates (zoomed)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 11 чэрвеня 2016. Праверана 17 жніўня 2013.
  37. ↑ Registry Exhaustion Dates. Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  38. ↑ IP Address Pool(недаступная спасылка). Arin.net. Архівавана з першакрыніцы 28 чэрвеня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  39. ↑ information on ARIN website(недаступная спасылка). Arin.net. Архівавана з першакрыніцы 28 чэрвеня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  40. ↑ No more addresses: Asia-Pacific region IPv4 well runs dry(недаступная спасылка). Arstechnica (15 красавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 18 красавіка 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  41. ↑ APNIC. APNIC — Policies for IPv4 address space management in the Asia Pacific region (пункт 9.10)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 18 лістапада 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  42. ↑ а б APNIC — IPv4 exhaustion details(недаступная спасылка). APNIC. Архівавана з першакрыніцы 2 снежня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  43. ↑ APNIC. APNIC — Policies for IPv4 address space management in the Asia Pacific region (пункт 9.4)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 18 лістапада 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  44. ↑ No more addresses: Asia-Pacific region IPv4 well runs dry.
  45. ↑ Geoff Huston. Exactly When Is ARIN Going to Run Out of IPv4 Addresses? (англ.). Circleid.com (24 ліпеня 2013). Праверана 3 жніўня 2013.
  46. ↑ ARIN Enters Phase Three of the IPv4 Countdown Plan
  47. ↑ By John Lui, CNETAsia. Exec: No shortage of Net addresses.
  48. ↑ а б Hain, Tony. A Pragmatic Report on IPv4 Address Space Consumption(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  49. ↑ American Registry for Internet Numbers (ARIN) (2007-05-21). ARIN Board Advises Internet Community on Migration to IPv6. Прэс-рэліз. Праверана 2011-07-02.
  50. ↑ Latin American and Caribbean Internet Addresses Registry (LACNIC) (2007-06-21). LACNIC announces the imminent depletion of the IPv4 addresses. Прэс-рэліз. Праверана 2011-07-02. Архівавана 29 чэрвеня 2012.
  51. ↑ RIPE 55 - Meeting Report(недаступная спасылка). RIPE NCC (26 кастрычніка 2007). Архівавана з першакрыніцы 4 верасня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  52. ↑ Notice of Internet Protocol version 4 (IPv4) Address Depletion (PDF)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 7 студзеня 2010. Праверана 2 ліпеня 2011.
  53. ↑ White, Lauren (2009-08-25). "ARIN and Caribbean Telecommunications Union Host Premier Internet Community Meeting". Архівавана з арыгінала 2009-08-27. Праверана 2011-07-02. The global Internet community is playing a crucial role in the effort to raise awareness of IPv4 depletion and the plan to deploy IPv6, as only 10.9% of IPv4 address space currently remains {{cite news}}: Шаблон цытавання мае пустыя невядомыя параметры: |trans_title= і |coauthors= (даведка)
  54. ↑ Proposed Global Policy for the Allocation of the Remaining IPv4 Address Space(недаступная спасылка). RIPE NCC (3 сакавіка 2008). Архівавана з першакрыніцы 28 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  55. ↑ APNIC transfer policy(недаступная спасылка). Apnic.net (10 лютага 2010). Архівавана з першакрыніцы 5 снежня 2010. Праверана 2 ліпеня 2011.
  56. ↑ ARIN transfer policy. Arin.net. Праверана 2 ліпеня 2011.
  57. ↑ Ripe Faq(недаступная спасылка). Ripe.net. Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  58. ↑ Wilson, Paul; Michaelson, George; Huston, Geoff. Redesignation of 240/4 from «Future Use» to "Limited Use for Large Private Internets" (expired draft)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 18 кастрычніка 2010. Праверана 2 ліпеня 2011.
  59. ↑ V. Fuller, E. Lear, D. Meyer. Reclassifying 240/4 as usable unicast address space (expired draft)(недаступная спасылка). IETF (24 сакавіка 2008). Архівавана з першакрыніцы 20 кастрычніка 2009. Праверана 2 ліпеня 2011.
  60. ↑ Address Classes. Windows 2000 Resource Kit. Microsoft. Архівавана з першакрыніцы 18 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  61. ↑ van Beijnum, Iljitsch. IPv4 Address Consumption(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  62. ↑ TCP/IP Overview(недаступная спасылка). Cisco Systems, Inc. Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  63. ↑ Marsan, Carolyn. Stanford move rekinds 'Net address debate(недаступная спасылка). Network World. Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2011. Праверана 2 ліпеня 2011.
  64. ↑ Stephen Shankland. Moving to IPv6: Now for the hard part (FAQ)(недаступная спасылка — гісторыя ) (3 лютага 2011). Праверана 2 ліпеня 2011.(недаступная спасылка)
  65. ↑ ARIN Recognizes Interop for Returning IPv4 Address Space. Arin.net (20 кастрычніка 2010). Праверана 2 ліпеня 2011.
  66. ↑ Yamagata, I.; Miyakawa, S.; Nakagawa, A,; Ashida, H. «Common requirements for IP address sharing schemes». IETF. 12 ліпеня 2010.
  67. ↑ RFC 2008
  68. ↑ Kevin Murphy. Microsoft spends $7.5 million on IP addresses(недаступная спасылка). Domain Incite (24 сакавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 27 жніўня 2011. Праверана 17 жніўня 2013.
  69. ↑ Resource Transfers: Returning Unneeded IPv4 Address Space. ARIN.
  70. ↑ Jaikumar Vijayan. IPv4 address transfers must meet policy, ARIN chief says(недаступная спасылка) (25 сакавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 19 студзеня 2012. Праверана 17 жніўня 2013.

Спасылкі правіць

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Вычарпанне_IPv4-адрасоў&oldid=4633384"