Васіль Данілавіч Гіндэнбург
Васіль (Вільгельм) Данілавіч Гіндэнбург (Hindenburg; 1799—1877) — беларускі медык і грамадскі дзеяч. Больш за 30 гадоў працаваў акушэрам губернскай урачэбнай управы.
| Васіль Данілавіч Гіндэнбург | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 1799[1] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 18 лютага (2 сакавіка) 1877[1] |
| Месца смерці | |
| Грамадзянства | |
| Род дзейнасці | акушэр, урач |
| Альма-матар | |
| Член у | |
| Узнагароды |
   |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
.svg){kind=small}
Біяграфія правіць
Васіль Гіндэнбург нарадзіўся ў 1799 годзе ў горадзе Мінску. Медыцынскую адукацыю атрымаў на медыцынскім факультэце Віленскага ўніверсітэта, які скончыў у 1821 годзе, пасля чаго займаўся ўрачэбнай практыкай у Мінскай губерні[2].
У 1825 годзе прызначаны павятовым урачом Ельнінскага павета Смаленскай губерні, тут ён лячыў Міхаіла Іванавіча Глінку, які называе яго ў «Цыдулках» сваіх «добрым нашым павятовым доктарам»[3]).
З 6 лютага 1833 года прызначаны акушэрам Мінскага медыцынскага праўлення, на апошняй пасадзе працаваў да 1865 года[4].
У 1840 годзе В. Д. Гіндэнбург заняў таксама пасаду турэмнага ўрача.
Васіль Данілавіч Гіндэнбург памёр у беднасці 18 лютага 1877 года ў родным горадзе[5], быў пахаваны на сродкі, сабраныя ўдзячнымі пацыентамі.
У «Дзённіку пісьменніка» Ф. М. Дастаеўскага (сакавік, глава трэцяя) маецца запіс «Похороны общечеловека», у якой пісьменнік цытуе ліст жыхаркі горада М. [Мінска] спадарыні Л. [Соф’і Лур’е] пра пахаванне доктара Гіндэнбурга. У ім В. Гіндэнбурга характэрызуюць як выключнага спецыяліста і чалавека[6].
Грамадская дзейнасць і пісьменніцкая дзейнасць правіць
Быў членам Віленскага медыцынскага таварыства. Адзін з заснавальнікаў Мінскага таварыства ўрачоў, з 1875 года яго прэзідэнт.
Аўтар артыкулаў, апублікаваных у выданнях таварыства. Браў удзел у дзейнасці дабрачынных арганізацый Мінска, ахвяраваў грошы і рэчы немаемным хворым, беднякоў лячыў бясплатна[6][7].
В. Гіндэнбург быў адным з дзейных членаў мінскай лютэранскай абшчыны, ахвяраваў грошы на будаўніцтва новай мураванай кірхі[7]. Нягледзячы на лютэранскае веравызнанне, сам прапанаваў арганізаваць бальніцу пры Мінскім духоўным вучылішчы і быў згодны прыняць на сябе лячэнне вучняў бясплатна, калі толькі будуць прадастаўлены медыкаменты[7].
Карыстаўся такой папулярнасцю ў грамадстве, што ў 1871 годзе, калі споўнілася 50-годдзе яго дзейнасці, у Мінскай мужчынскай гімназіі была заснавана стыпендыя яго імя[6].
Сям’я правіць
Сын В. Д. Гіндэнбурга, Вільгельм Вільгельмавіч, у гады навучання ў Маскоўскім універсітэце быў настаўнікам дзяцей будучага маскоўскага мітрапаліта Інакенція, вядомага сваёй місіянерскай дзейнасцю на Алеуцкіх астравах. Вільгельм так прасякнуўся яго аўтарытэтам, што ў канцы жыцця прыняў праваслаўе — раней была супраць сям’я — і атрымаў імя Васіль[7].
У літаратуры правіць
Стаў прататыпам доктара па прозвішчу Герцэнштубэ ў рамане Ф. М. Дастаеўскага «Браты Карамазавы». Між іншым, персанаж лагодна частуе хлопчыка арэхамі і вучыць парачцы нямецкіх слоў, пры гэтым падымае ўверх палец — гэты жэст, па ўспамінах яго пляменніцы, быў уласцівы і самому Гіндэнбургу[7][8].
Заўвагі правіць
- ↑ а б в г https://amburger.ios-regensburg.de/index.php?id=57553
- ↑ Гинденбург, Василий Данилович // Русский биографический словарь : в 25-ти томах. — СПб.—М., 1896—1918. (руск.)
- ↑ «Записки» M. И. Глинки
- ↑ Крючок, Г. Р. Очерки истории медицины Белоруссии / Г. Р. Крючок. — Минск : Беларусь, 1976. — С. 95
- ↑ Wielka encyklopedya powszechna ilustrowana, t. 27-28, Warszawa, 1901. S.995.
- ↑ а б в Вадим Зеленков. Род Спасовичей в Минске // «Асоба і час». Беларускі біяграфічны альманах. — Выпуск 5. — Мінск: «Лімарыус». — 2013. — С. 328—344.
- ↑ а б в г д Кто они — белорусские немцы? (руск.)
- ↑ Братья Карамазовы (Достоевский). Книга двенадцатая. III
Літаратура правіць
- Дитлов, А. Врач из города // Неман. — 1973. — № 1. — С.
- Ігнатовіч, Ф. Гіндэнбург Вільгельм Данілавіч / Фёдар Ігнатовіч // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1996. — С. 6. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0041-2.
- «Wielka encyklopedya powszechna illustrowana», XXVII—XXVIII, 995;
- Памятныя кніжкі Мінскай губерні адпаведных гадоў