Вінцэнт Антонавіч Жук-Грышкевіч

Вінцэнт Антонавіч Жук-Грышкевіч
Вінцэнт Антонавіч Жук-Грышкевіч
	; Вінцэнт Жук-Грышкевіч у Рыме. 1945
	29 мая 1970 — 27 лістапада 1982
Папярэднік	Мікалай Абрамчык
Пераемнік	Язэп Сажыч
Нараджэнне	10 лютага 1903; Будслаў, Вілейскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя;
Смерць	14 лютага 1989 (86 гадоў); Бары, Антарыа, Канада;
Месца пахавання	Беларускія могілкі ў Іст-Брансуіку;
Жонка	Раіса Жук-Грышкевіч
Веравызнанне	Каталіцтва
Член у	Згуртаванне беларусаў у Вялікай Брытаніі; Беларускае навуковае таварыства;
Адукацыя	Будслаўская беларуская гімназія; Віленская беларуская гімназія (1922); Карлаў універсітэт (1926);
Навуковая ступень	доктар філасофіі
Дзейнасць	грамадскі і палітычны дзеяч
Месца працы	Віленская беларуская гімназія; Віленская духоўная семінарыя; Беларуская служба Радыё «Свабода»;
Бітвы	Другая сусветная вайна;
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вінцэнт Антонавіч Жук-Грышкевіч (10 лютага 1903, в. Будслаў — 14 лютага 1989, Бары, Канада) — грамадска-палітычны дзеяч, настаўнік.

Біяграфія

Вінцэнт Жук-Грышкевіч у 1930 годзе

Вучыўся ў Будслаўскай беларускай гімназіі да яе ліквідацыі, пасля ў Віленскай беларускай гімназіі, якую скончыў у 1922 годзе. У 1926 годзе скончыў факультэт славянскай філалогіі і гісторыі Пражскага ўніверэсітэта^[2].

У 1927—1939 гг. беларускую мову і гісторыю ў Віленскай беларускай гімназіі; беларускую мову ў Праваслаўнай духоўнай семінарыі і Вышэйшай школе палітычных навук у Вільні^[2]. Прымаў актыўны ўдзел у грамадска-нацыянальным жыцці.

Вінцэнт Жук-Грышкевіч пасля вяртання з савецкіх лагераў. Мары, Туркменія, кастрычнік 1941

У канцы верасня 1939 быў арыштаваны савецкімі ўладамі, зняволены ў лагерах. У 1942 г. як польскі грамадзянін быў вызвалены, ваяваў у арміі генерала У. Андэрса. Служыў у Іраку, Палестыне, Егіпце, Італіі. Удзельнічаў у знакамітай бітве пад Монтэ Касіна. У 1945—1948 гг. выкладаў гісторыю і псіхалогію ў вайсковых польскіх школах у Італіі і Вялікабрытаніі^[2].

Пасля вайны эміграваў у Англію, дзе стаў адным з заснавальнікаў Згуртавання беларусаў у Вялікай Брытаніі, якое ўзначальваў у 1947—1948 гадах^[3]. Пры канцы 1947 г. увайшоў у кіраўніцтва Рады БНР. Заснавальнік БХАА «Жыццё»^[2].

У студзені 1950 года выехаў у Канаду, актыўна ўдзельнічаў у нацыянальным руху. У Атаўскім універсітэце абараніў доктарскую дысертацыю «Лірыка Янкі Купалы». У 1954 годзе — адзін з заснавальнікаў Радыё «Вызваленьне», першы кіраўнік беларускай рэдакцыі у 1954—1956 гадах^[2]^[3].

Вярнуўся ў Канаду, разам з жонкай Раісай Жук-Грышкевіч пасяліўся ў Бары (Антарыа). Стаў адным з заснавальнікаў Каардынацыйнага камітэта беларусаў Канады. У 1970—1982 гадах — старшыня Рады БНР^[2].

Быў старшынёй Рады БНР (1971—1982).