Георгій Мікітавіч Халасцякоў

Георгій Мікітавіч Халасцякоў
Георгій Мікітавіч Халасцякоў
Дата нараджэння	20 ліпеня (2 жніўня) 1902
Месца нараджэння	Баранавічы, Навагрудскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	18 ліпеня 1983 (80 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР;
Месца пахавання	Кунцаўскія могілкі[d];
Альма-матар	Ваенная акадэмія Генеральнага штаба Узброеных Сіл Расійскай Федэрацыі;
Грамадзянства	Беларусь;
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	ВМФ; Падводны флот
Гады службы	1919—1969
Званне
Камандаваў	Azov Flotilla[d], Danube Flotilla[d], Ціхаакіянскі флот ВМФ Расіі і Каспійская флатылія ВМФ Расіі
Бітвы/войны	Грамадзянская вайна ; Вялікая Айчынная вайна
У адстаўцы	1969

Ге́оргій Мікі́тавіч Халасцяќоў (2 жніўня 1902 — 21 ліпеня 1983) — савецкі военачальнік беларускага паходжання, віцэ-адмірал (1945 год), Герой Савецкага Саюза (1965).

БіяграфіяПравіць

Нарадзіўся ў сям’і чыгуначніка-машыніста.

Пад час Першай сусветнай вайны сям’я з’ехала ў бежанства ў Расію.

З жніўня 1919 г. прымаў удзел у Грамадзянскай вайне, ваяваў у частках ЧАП на Заходнім фронце. Член РКП(б) з 1920. У 1920 паранены, трапляе ў польскі палон, дзе правёў амаль год. Пасля вяртання з палону працаваў на розных некваліфікаваных вытворчасцях.

У снежні 1921 дабраахвотна па камсамольскім наборы пайшоў у Рабоча-Сялянскі Чырвоны флот. У 1925 скончыў Ваенна-марское гідраграфічнае вучылішча, служыў вахценным начальнікам на лінкары «Марат», штурманам падводнай лодкі «Камунар». Пасля заканчэння ў 1928 падводных класаў спецыяльных курсаў каманднага складу Ваенна-Марскага Флоту — старшы памочнік камандзіра падводных лодак «Батрак» и «L-55». Потым камандзір і камісар падлодкі «Бальшавік».

У 1932 скончыў тактычныя курсы Ваенна-марской акадэміі. Быў накіраваны на Ціхаакіянскі флот. Камандзір галаўной падлодкі, дывізіёна і 5-й брыгады падводных лодак.

Арышт і вызваленнеПравіць

7 мая 1938 быў арыштаваны. Абвінавачаны ў шпіянажы на карысць Польшчы (з-за польскага палону 1920), а таксама Японіі і Англіі. Атрымаў 15 гадоў папраўча-працоўных лагераў і паражэнне ў правах на 5 гадоў. На катарзе на Ціхім акіяне, у казематах на бухце Вольгі. Жонка ў час яго арышту пайшла добраахвотніцай на савецка-фінляндскую вайну. Дзякуючы заступніцтву Калініна справа была перагледжана. У маі 1940 быў вызвалены, і яму вярнулі ордэн Леніна і званне.

З восені 1940 — камандзір 3-й брыгады падводных лодак, пасля начальнік адзела падводнага плавання Чарнаморскага флота.

Вялікая Айчынная вайнаПравіць

У ліпені 1941 — капітан 1-га рангу, узначаліў Новарасійскую ваенна-марскую базу. Удзельнічаў у Керчанска-Феадосеўскай аперацыі. Падрыхтоўваў абарону Новарасійска з сушы.

13 снежня 1942 прысвоена званне контр-адмірал.

Камандзір Азоўскай і Дунайскай вайсковымі флятыліямі, арганізаваў шэраг дэсантаў.

Пасля вайныПравіць

24 мая 1945 прысвоена званне віцэ-адмірал.

У 1950 скончыў з залатым медалём Акадэмію Генеральнага штаба. У 1950—1951 кіраваў Каспійскай вайсковай флатыліяй, потым 7-м флотам на Ціхім акіяне. У 1953—1969 — намеснік начальніка кіравання баявой падрыхтоўкай Галоўнага штаба ВМФ СССР.

7 мая 1965 атрымаў званне Героя Савецкага Саюза.

З 1969 года ў адстаўцы.

СмерцьПравіць

Забіты разам з жонкай ў сваёй кватэры (у доме № 19 на Цвярскім бульвары) у час аграблення. Быў скрадзены парадны мундыр і ўсе ўзнагароды. Пахаваны ў Маскве на Кунцаўскіх могілках.

ПамяцьПравіць

У Баранавічах стаяў дом-музей Халасцякова, названа адна з вуліц і адкрыты памятны знак. У 1984 новаму савецкаму сухагрузу было нададзена яго імя.

Зноскі

ЛітаратураПравіць

Долготович Б. Д. Адмиралы земли белорусской: биограф. справочник / Б. Д. Долготович; под. ред. А. А. Римашевского. — Мн.: Беларусь, 2009. — 98 с. — 1 500 экз. — ISBN 978-985-01-0821-0.