Гісторыя пра Варлаама і Іасафа

«Гісторыя пра Варлаама і Іасафа» — помнік перакладной беларускай літаратуры XVII ст. Арыгінал узнік у Індыі на аснове народных паданняў пра Буду, праз персідскае і арабскае пасрэдніцтва стаў вядомы грэкам, у XI ст. усходнім славянам. У аповесці апісваецца жыццё індыйскага царэвіча Іасафа, які пад уплывам хрысціянскага прапаведніка Варлаама прыняў новую веру, стаў фанатычным яе прыхільнікам, далучыў да хрысціянства свайго бацьку і народ, пакінуў свецкае жыццё, зрабіўся пустэльнікам.

Гісторыя пра Варлаама і Іасафа
Выданне
Жанр аповесць
Мова арыгінала старабеларуская мова
Пераклад на беларускую 1637
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Царкоўнаславянскі пераклад тэксту паявіўся на ўсходнеславянскіх землях не пазней за XII ст., бо ўжо Кірыл Тураўскі карыстаўся аповесцю для сваёй прытчы «О человеце белоризце» ў славянскім перакладзе, а не ў грэчаскім арыгінале. Беларускі пераклад надрукаваны ў 1637 г. у Куцеінскай друкарні, стаў непасрэднай крыніцай рускага перакладу, апублікаванага ў 1681 г. у Маскве. Прытчы з аповесці праніклі ў вусную народную творчасць. У XVIII ст. на Беларусі ўзнікалі фальклорныя перапрацоўкі твора («Алісахвій-царэвіч» і інш.).

Літаратура правіць

Спасылкі правіць