Дысперсія выпадковай велічыні

У тэорыі імавернасцей і статыстыцы дысперсія выпадковай велічыні вызначаецца як мера роскіду выпадковай велічыні, або як яе адхіленне ад матэматычнага спадзявання. Пазначаецца або . У статыстыцы часта ўжываецца абазначэнне .

Прыклад шчыльнасці дзвюх нармальна размеркаванных выпадковых велічынь з рознымі дысперсіямі. Велічыня з зялёным графікам шчыльнасці мае большую дысперсію, чым велічыня з чырвоным графікам.

Квадратны корань з дысперсіі, роўны , называецца сярэднім квадратовым адхіленнем, стандартным адхіленнем або стандартным роскідам. Стандартнае адхіленне вымяраецца ў тых жа адзінках, што і сама выпадковая велічыня, а дысперсія вымяраецца ў квадратах гэтай адзінкі вымярэння.

З няроўнасці Чабышова вынікае, што імавернасць таго, што выпадковая велічыня аддалена ад свайго матэматычнага спадзявання больш чым на стандартных адхіленняў, складае менш за . Так, для выпадковай велічыні, якая мае нармальнае размеркаванне, як мінімум у выпадкаў значэнні будуць не далей за два стандартных адхіленні () ад сярэдняга, а ў прыкладна  — не далей за . Гэтая заканамернасць для нармальнага размеркавання носіць назву «правіла трох сігм».

Дысперсія — тое самае, што другі цэнтральны момант выпадковай велічыні.

Азначэнне

правіць

Для выпадковай велічыні  , зададзенай на імавернаснай прасторы  , дысперсіяй называецца значэнне[1]

 

дзе   — матэматычнае спадзяванне велічыні  .

Калі інтэграл у азначэнні роўны  , кажуць, што дысперсіі для гэтай выпадковай велічыні не існуе.

Уласцівасці

правіць

Дысперсія выпадковай велічыні мае наступныя ўласцівасці:

  • Калі дысперсія і матэматычнае спадзяванне існуюць, то дысперсію можна выразіць формулай[2]
 
 
і  

Дысперсія сумы выпадковых велічынь

правіць

Калі выпадковыя велічыні незалежныя, дысперсія іх сумы роўная суме іх дысперсій[4]:

 

Для дзвюх магчыма залежных велічынь, формула сумы выглядае наступным чынам:

 

дзе   — іхняя каварыяцыя[5].

Формулу сумы можна абагульніць для лінейнай камбінацыі[en] адвольнай колькасці выпадковых велічынь[6]:

 

Крыніцы

правіць

Літаратура

правіць
  • Звяровіч Э. І., Радына А. Я. Элементы тэорыі імавернасцей. — Мінск: Беларусь, 2013. — ISBN 978-985-01-1043-5.