Зінаіда Міхайлаўна Тусналобава-Марчанка
Зінаіда Міхайлаўна Тусналобава-Марчанка (народжаная Марозава; 23 лістапада 1920, хутар Шаўцова, Полацкі павет, Віцебская губерня[1] — 20 мая 1980) — савецкі ваенны ўрач, удзельніца Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1957).
| Зінаіда Міхайлаўна Тусналобава-Марчанка | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 23 лістапада 1920 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 20 мая 1980 (59 гадоў) |
| Месца смерці | |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства | |
| Прыналежнасць |
 СССР |
| Род войскаў | медыцынская служба |
| Гады службы | 1942—1943 |
| Званне | старшыня |
| Бітвы/войны | Вялікая Айчынная вайна |
| Узнагароды і званні |
        |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
За 8 месяцаў знаходжання на фронце старшыня медыцынскай службы З. М. Тусналобава вынесла з поля бою 123 параненых. 2 лютага 1943 года ў баі за станцыю Гаршэчнае Курскай вобласці была цяжка паранена, абмарожана, суткі праляжала сярод трупаў. З прычыны абмаражэння страціла рукі і ногі.
Пасля звароту Зінаіды да рабочых, публікацыі адкрытага ліста воінам Першага Прыбалтыйскага фронту, лозунг «За Зіну Тусналобаву!» з’явіўся на бартах многіх савецкіх танкаў, самалётаў і гармат.
Біяграфія
правіцьНарадзілася 23 лістапада 1920 года на хутары Шаўцова Полацкага павета Віцебскай губерні (цяпер Расонскага раёна Віцебскай вобласці Беларусі) у сялянскай сям’і Марозавых. Руская паходжаннем[2].
У 1930-я гады бацька, баючыся рэпрэсій, выехаў у Сібір і памяняў прозвішча. Яго брат, Сямён Міхайлавіч Марозаў (1890—1937), інвалід першай сусветнай вайны, Георгіеўскі кавалер, старшыня калгаса «Другая пяцігодка» Расонскага раёна быў рэпрэсаваны[3].
Адукацыя няпоўная сярэдняя. Працавала ў Ленінску-Кузнецкім Кемераўскай вобласці лабарантам-хімікам трэсту «Ленінсквугаль»[2].
У РККА з 1942 года, у дзеючай арміі — з красавіка 1942 года. Член ВКП(б) з 1942 года. Скончыла курсы медсясцёр[2].
6 лістапада 1942 года за выратаванне 25 байцоў у перыяд з 19 па 23 ліпеня санітарка 849-га стралковага палка 303-й стралковай дывізіі 60-й арміі Варонежскага фронту гвардыі старшына медыцынскай службы З. М. Тусналобава была прадстаўлена камандзірам палка да ордэна Айчыннай вайны I ступені, але была ўзнагароджана ордэнам Чырвонай Зоркі. За гэты ж подзвіг праз некаторы час яна была ўзнагароджана ордэнам Чырвонага Сцяга.
Усяго за 8 месяцаў на фронце вынесла з поля бою 123 параненых[2].
У лютым 1943 года ў баі за станцыю Гаршэчнае Курскай вобласці З. М. Тусналобава спрабавала аказаць дапамогу параненаму камандзіру ўзвода. Пакуль яна паўзла да лейтэнанта, сама была цяжка параненая: ёй перабіла ногі. У гэты час немцы перайшлі ў контратаку. З. М. Тусналобава паспрабавала прыкінуцца мёртвай, але адзін з нямецкіх салдат заўважыў яе, і ўдарамі ботаў і прыклада паспрабаваў дабіць санітарку.
Ноччу падаючая прыкметы жыцця санітарка была выяўленая разведгрупай, перанесеная ў размяшчэнне савецкіх войскаў і на трэці дзень дастаўлена ў палявы шпіталь. Ад моцнага абмаражэння ўсіх канечнасцяў развілася гангрэна. За некалькі месяцаў лячэння перанесла восем аперацый, якія выратавалі ёй жыццё. Але з прычыны абмаражэння былі ампутаваныя рукі і ногі.
 Вонкавыя выявы
| |
|---|---|
|
В госпитале после операции. |
|
|
«За Зіну Тусналобаву!» на танке. |
|
|
«За Зіну Тусналобаву!» на самалёце. |
Аўтар ліста-закліку да воінаў 1-га Прыбалтыйскага фронту (май 1944). З. М. Тусналобава атрымала на яго больш за 3000 водгукаў, і неўзабаве лозунг «За Зіну Тусналобаву!» з’явіўся на бартах многіх савецкіх танкаў, самалётаў і гармат. У прыватнасці, на фюзеляжы самалёта Героя Савецкага Саюза Пятра Андрэева быў надпіс — «За Зіну Тусналобаву».
Пасля вайны інвалід Вялікай Айчыннай вайны першай групы З. М. Тусналобава жыла ў Полацку, працавала дыктарам мясцовага радыё, была членам гаркама КПСС, вяла грамадскую працу[2].
Восенню 1965 года Міжнародны Камітэт Чырвонага Крыжа ўзнагародзіў З. М. Тусналобаву-Марчанка медалём Флорэнс Найтынгейл, такім чынам, яна стала трэцяй савецкай медсястрой, узнагароджанай гэтай ганаровай узнагародай[2].
Памерла 20 мая 1980 года ў Полацку[2]. Пахаваная ў Полацку на Чырвоных могілках.
Сям’я
правіць| Вонкавыя выявы
| |
|---|---|
|
|
Сям’я Іосіфа Марчанкі і Зінаіды Тусналобавай. |
Муж — Іосіф Пятровіч Марчанка, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, лейтэнант. Пасля вайны працаваў у арцелі «Харчавік» начальнікам цэха, галоўным інжынерам, а затым — дырэктарам. У іх двое дзяцей[2]:
- Сын Уладзімір (нар. 1951) — працаваў слесарам-мантажнікам, служыў у 1970—1972 годзе ў ракетных войсках. Пасля арміі вярнуўся на ранейшае месца працы. Скончыў інстытут у 1980 годзе. Кандыдат у майстры спорту па водных лыжах. 32 гады працуе ў газавай гаспадарцы. На 2010 год — намеснік дырэктара гаргазу. Унучка — Юля (нар. 1976), інжынер-будаўнік, жыве і працуе ў Мінску.
- Дачка Ніна (нар. 1959) — па адукацыі швяя, хатняя гаспадыня. Выгадавала двух сыноў.
Узнагароды і званні
правіць- Герой Савецкага Саюза (6 снежня 1957, медаль «Залатая Зорка» № 10842; па хадайніцтве Ваенна-медыцынскага музея Міністэрства абароны СССР, партыйных і савецкіх арганізацый горада Полацка);
- ордэн Леніна (6 снежня 1957);
- ордэн Чырвонага Сцяга;
- ордэн Чырвонай Зоркі;
- медалі, у тым ліку:
Ганаровы грамадзянін горада Полацка[2].
Памяць
правіць
| Вонкавыя выявы
| |
|---|---|
|
|
Бюст в музее-квартире героини в г. Полоцке. |
- Імем Зінаіды Міхайлаўны Тусналобавай-Марчанка названы вуліцы ў Ленінске-Кузнецкім і ў Полацку, а таксама Полацкі медыцынскі каледж, адкрыты музей-кватэра гераіні.
- У сяле Новапакасьма Ленінск-Кузнецкага раёна, дзе яна вучылася, яе імем названа школа.
- У пасёлку Гаршочнае Курскай вобласці, дзе яна атрымала раненне, названая вуліца, побач з якой размешчана цэнтральная раённая бальніца.
- У Старым Асколе Белгародскай вобласці яе імя носіць сад школы № 33.
- Стэнд, прысвечаны мужнасці З. М. Тусналобавай-Марчанка, размешчаны ў музеі-кватэры М. А. Астроўскага «Пераадоленне» ў доме № 14 па вуліцы Цвярской ў Маскве
- У 1992 годзе ў Беларусі быў выпушчаны паштовы канверт, прысвечаны Тусналобавай.
Зноскі
- ↑ цяпер Расонскі раён, Віцебская вобласць
- ↑ а б в г д е ё ж з Зінаіда Міхайлаўна Тусналобава-Марчанка на сайце «Героі краіны»
- ↑ Памяць. Гісторыка-дакументальная хроніка Расонскага раёна / Беларуская Энцыклапедыя; Гал. Рэд. Беларускай Энцыклапедыі: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Мас. А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1994. — 558 с: іл. — С. 195.
Літаратура
правіць- Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии И. Н. Шкадов. — М.: Воениздат, 1988. — Т. 2 /Любов — Ящук/. — 863 с. — 100 000 экз. — ISBN 5-203-00536-2.
- Арсенин Н. Мужество // Героини: очерки о женщинах — Героях Советского Союза / ред.-сост. Л. Ф. Торопов; предисл. Е. Клименко. — Вып. 2. — М.: Политиздат, 1969. — 463 с.
- Туснолобова-Марченко Зинаида Михайловна / Кузьмин М. К. Медики — Герои Советского Союза. — 2-е изд., испр. и доп. — М.: Медицина, 1970. — с. 192—195. — 233 с.
- Грицан Н. И. Особый случай. — Минск, 1964.
- Липский В. С. Крутые вёрсты. — Кемерово, 1982.
- Сатрапинский Ф. В. Военные медики — Герои Советского Союза / Центральное военно-медицинмкое управление Министерства обороны СССР; отв. ред. Е. Ф. Селиванов. — Л.: Военно-медицинский музей МО СССР, 1975. — С. 27-29. — 103 с.
- Фронтовики. — М.: Воениздат, 1984. — С. 30-40.
Спасылкі
правіцьЗінаіда Міхайлаўна Тусналобава-Марчанка на сайце «Героі краіны»
- За Зину Туснолобову! Архівавана 4 сакавіка 2016.
- Ей было очень тяжело, но она не падала духом(недаступная спасылка). Российский Красный Крест. Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 26 чэрвеня 2014.
- Светлана Самоделова. Повесть о настоящем сверхчеловеке. Московский комсомолец (21 апреля 2010). Праверана 26 чэрвеня 2014.
- За восемь месяцев Зина вынесла с поля боя 128 раненых бойцов(недаступная спасылка).