Канстанцін Казімір Бжастоўскі

Канстанцін Казімір Бжастоўскі
Канстанцін Казімір Бжастоўскі
	польск.: Konstanty Kazimierz Brzostowski
	Стрэмя
1-ы сакратар вялікі духоўны літоўскі
	1671 — 1684
Пераемнік	Вінцэнт Станіслаў Валовіч[d]
біскуп віленскі
	з 24 лістапада 1687
Дыяцэзія	Віленскае біскупства
Папярэднік	Аляксандр Катовіч
Пераемнік	Мацей Юзаф Анцута
біскуп смаленскі
	з 30 красавіка 1685
Дыяцэзія	Смаленская дыяцэзія
Папярэднік	Аляксандр Катовіч
Пераемнік	Астафій Катовіч
Навуковая ступень	доктар багаслоўя[d]
Дзейнасць	каталіцкі святар, каталіцкі біскуп
Нараджэнне	1644[…]
Смерць	24 кастрычніка 1722[…]; Вільня, Віленскі павет, Віленскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае;
Пахаванне	Кафедральны сабор Святога Станіслава;
Дынастыя	Бжастоўскія
Бацька	Цыпрыян Павел Бжастоўскі
Маці	Барбара з Раецкіх[d]
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Канстанцін Казімір Бжастоўскі (1644 — 24 кастрычніка 1722) — вялікалітоўскі рэлігійны дзеяч. Біскуп смаленскі (1685—1687) i віленскі (1687—1722).

Біяграфія

Паходзіў з роду Бжастоўскіх герба «Стрэмя», сын Цыпрыяна Паўла Бжастоўскага.

Канонік віленскі з 1661, кафедральны прапаведнік з 1664. У 1665 выехаў на вучобу ў Рым, дзе атрымаў ступень доктара тэалогіі (1669). Сакратар вялікі літоўскі ў 1671—1684, біскуп смаленскі ў 1685—1687 i віленскі з 24 лістапада 1687 па 24 кастрычніка 1722.

У 1689 дамогся смяротнага прысуду для філосафа-атэіста Казіміра Лышчынскага.

У 1690-я гады ўступіў у востры канфлікт з пануючай у ВКЛ групоўкай Сапегаў (прычынай было размяшчэнне ў 1692 вялікім гетманам літоўскім Казімірам Янам Сапегам войска на зіму ў царкоўных маёнтках). Біскупа падтрымаў кароль Ян III Сабескі, які імкнуўся аслабіць уплыў Сапегаў у ВКЛ. У 1694 біскуп пракляў Сапегаў, але Папа Рымскі выступіў супраць абвастрэння канфлікту, які вёў да разгортвання феадальнай вайны 1697—1702 паміж шляхтай і Сапегамі. У 1697 заключыў кампраміснае пагадненне з Сапегамі.

Быў электарам Аўгуста II ад Віленскага ваяводства ў 1697 годзе.

Падчас Паўночнай вайны 1700—1721 гадоў падтрымліваў караля, але пасля далучыўся да Віленскай канфедэрацыі, скіраванай супраць уладара.

У 1713 годзе запрасіў у Вільню рахітаў, а ў 1722 — піяраў, якія адчынілі калегіум. Прымаў у сваёй рэзідэнцыі ў Верках рускага цара Пятра І, абараняў перад ім Грэка-Каталіцкую царкву. Гэта прывяло Пятра І у гнеў, яго ледзь суцішыў гетман польны літоўскі Рыгор Агінскі. У 1717 склікаў сінод Віленскай дыяцэзіі.

Аўтар тэалагічных твораў.

Быў ініцыятарам будаўніцтва віленскага Касцёла Святой Троіцы (руск.) (бел..