Канстанцін Уладзіслаў Пац

(пам. 1686) харунжы надворны літоўскі

Канстанцін Уладзіслаў Пац (? — 1686) — ураднік і вайсковы дзеяч Вялікага Княства Літоўскага.

Канстанцін Уладзіслаў Пац
польск.: Konstanty Władysław Pac
Газдава
Газдава
харунжы надворны літоўскі
7 сакавіка 1658 — 1686
Папярэднік Жыгімонт Адам Слушка
Пераемнік Ян Казімір Пац[d]
пасол на Сойм Рэчы Паспалітай[d]
маршалак Трыбунала Вялікага Княства Літоўскага
староста васількаўскі[d]
Пераемнік Міхал Казімір Пац[d]
Нараджэнне 1620
Смерць не раней за красавік 1686 і не пазней за 26 студзеня 1687
Род Пацы
Бацька Аляксандр Пац[d][1]
Маці Соф’я з Галоўчынскіх[d][1]
Жонка Аляксандра з Лісоўскіх[d][2]
Дзеці Міхал Казімір Пац[d][3], Мікалай Андрэй Пац[d][4] і Аляксандр Пац[d][4]

Біяграфія правіць

Паходзіў з магнацкага роду Пацаў герба «Газдава». Нарадзіўся ў сям’і Аляксандра Паца і Соф’і з Галоўчынскіх.

Харужы надворны літоўскі з 1658, стараста васількаўскі.

Служыў у войску, з 1657 года камандаваў казацкай (легкаконнай шляхецкай) харугвай, палкоўнік войска ВКЛ. У час вайны Расіі з Рэччу Паспалітай 1654—1667 гадоў удзельнічаў у аблозе Вільні (1660), бітвах на р. Бася (1660), пад Кушлікамі (1661) і Шкловам (1664), а таксама ў вайне 1673 года супраць Турцыі.

Прыхільнік прафранцузскай партыі Крыштофа Зыгмунта Паца і праекта выбараў караля пры жыцці яго папярэдніка. Атрымаў у спадчыну маёнткі князёў Галоўчынскіх, валодаў Княжыцамі, Сенькавам і Рафалавам у Аршанскім павеце, Чартарыйскам на Валыні, Беразіном, Даневам, Домжарыцамі, Шытавам, Усачамі, Вілейкамі, Ветрынам.

Сям’я правіць

У шлюбе з Аляксандрай з Лісоўскіх (пам. пасля 1689) меў двух сыноў:

Зноскі

  1. а б Pacowie : materyjały historyczno-genealogiczne / пад рэд. J. WolffСПб.: 1885. — С. 69, 143. — 377 с.
  2. Pacowie : materyjały historyczno-genealogiczne / пад рэд. J. WolffСПб.: 1885. — С. 148. — 377 с.
  3. Pacowie : materyjały historyczno-genealogiczne / пад рэд. J. WolffСПб.: 1885. — С. 149, 233. — 377 с.
  4. а б Pacowie : materyjały historyczno-genealogiczne / пад рэд. J. WolffСПб.: 1885. — С. 149, 239. — 377 с.

Літаратура правіць

Спасылкі правіць