Канстанцін (Булычоў)
Епіскап Канстанцін (свецкае імя Канстанцін Якімавіч Булычоў; 4 студзеня 1859, Арлоў, Вяцкая губерня — 26 чэрвеня 1928, Масква) — праваслаўны дзеяч, епіскап.
Канстанцін (Булычоў) | |
|---|---|
| Адукацыя | |
| Навуковая ступень | кандыдат фізіка-матэматычных навук і кандыдат багаслоўя[d] |
| Дзейнасць | святар |
| Месца працы | |
| Імя пры нараджэнні | Канстанцін Якімавіч Булычоў |
| Нараджэнне |
23 снежня 1858 (4 студзеня 1859) |
| Смерць |
26 чэрвеня 1928 (69 гадоў) |
| Узнагароды |
   |
Біяграфія правіць
У 1881 годзе скончыў фізіка-матэматычны факульцет Санкт-Пецярбургскага універсітэта. Працаваў банкаўскім служачым. У 1890 годзе паступіў у Санкт-Пецярбургскую духоўную акадэмію, якую скончыў у 1894 годзе са ступенню кандыдата багаслоўя. 29 студзеня 1892 года прыняў манашаскі пострыг, рукапаложаны ў іерадыякана (21 лютага 1892), у іераманаха (7 лістапада 1893). У 1894—1896 гадах назіральнік Аляксандра-Неўскага духоўнага вучылішча ў Санкт-Пецярбургу.
З 1896 года у сане архімандрыта рэктар Віцебскай духоўной семінарыі, старшыня савета Віцебскага епархіяльнага Уладзімірскага брацтва, старшыня гісторыка-статыстычнага камітэта (для складання і апісання цэркваў Полацкай епархіі), старшыня Полацкага епархіяльнага вучылішчнага савета, цэнзар «Полоцких Епархиальных Ведомостей» і пропаведзей, якія прамаўляліся святарамі ў Віцебскім кафедральным саборы. З 1900 рэктар Кіеўскай духоўнай семінарыі. 29.7.1901 у Свята-Троіцкім саборы Аляксандра-Неўскай Лаўры мітрапалітам Санкт-Пецярбургскім Антоніем хіратанісаны ў епіскапа Гдоўскага, вікарыя Санкт-Пецярбургскай епархіі.
З 23 красавіка 1904 года да верасня 1911 года епіскап Самарскі і Стаўрапольскі. З кастрычніка 1911 года епіскап Магілёўскі і Мсціслаўскі. 6 мая 1915 года узведзены ў сан архіепіскапа. Удзельнік Памеснага Сабора ў Маскве ў 1917—1918 гадах. Прыхільнік Патрыяршаства.
23 ліпеня 1919 года арыштаваны ЧК ў Гомелі. Да 17 мая 1920 года знаходзіўся ў Іванаўскім канцлагеры. З 1922 года абнаўленчы епіскап Магілёўскі. Узведзены ў сан мітрапаліта. У 1925 года Патрыяршым Месцаахоўнікам Пятром (Палянскім) і сонмам іерархаў у саборы Данскога манастыра ў Маскве пасля пакаяння зноў прыняты ў зносіны з Рускай праваслаўнай царквою. У 1925 годзе, будучы епіскапам Тамбоўскім, стаў адным з арганізатараў грыгарыянскага раскола. З 22 снежня 1925 года мітрапалітам Сергіем (Страгародскім) забаронены ў свяшчэннаслужэнні[1].
Зноскі
Літаратура правіць
- Памятная книжка Витебской губернии; Афіцыйны сайт Віцебскай епархіі; Степанов (Русак) В. Свидетельство обвинения. 1993. Т. 3. С. 219