Капіба́ра (гуар.: Kapiÿva), або Вадасві́нка (Hydrochoerus hydrochaeris) — самы вялікі сучасны грызун[1], належыць да сямейства свінкавых. Некаторыя аўтары адносяць капібару да монатыповага сямейства вадасвінкавых (Hydrochoeridae)[2]. Капібара — траваедная жывёла з вельмі масіўным целаскладам (вага можа даходзіць да 65 кг), якая вядзе паўводны лад жыцця і пражывае ў Паўднёвай Амерыцы.

Капібара
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Hydrochoerus hydrochaeris Linnaeus, 1766

Сінонімы
Арэал

выява

Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  584724
NCBI  10149
EOL  326517
FW  128740

Арэал правіць

Пашырана ў Цэнтральнай і Паўднёвай Амерыцы. Жыве на берагах вадаёмаў і на балотах у трапічных лясах.

Біялагічнае апісанне правіць

 
Малюнак чэрапа капібары.
 
Як і ва ўсіх грузыноў, разцы ў капібары растуць на працягу ўсяго жыцця, што вымушае жывёлу пастаянна іх сточваць.
 
Капібары ў возеры, якое знаходзіцца ў саванным рэгіёне Льянас у Венесуэле.
 
Капібара — выдатны плывец.
 
Самка з дзецьмі.
 
Група капібар у пазнаньскім заапарку.

Самы буйны з сучасных грызуноў — даўжыня цела 100—130 см, вышыня ў карку каля 50 см, маса да 60 кг і больш. Укрыта рэдкімі, доўгімі (да 10 см) і грубымі валасамі. Спіна рыжавата-бурая або шараватая, бруха жаўтавата-бурае. Канечнасці доўгія, галава выцягнутая, спераду тупая. Паміж пальцамі няпоўныя плавальныя перапонкі. Вядзе паўводны спосаб жыцця, добра плавае і нырае. Жыве групамі. Раз у год нараджае 2—8 дзіцянят. Корміцца прыбярэжнай і воднай расліннасцю.

Выкарыстанне правіць

Аб'ект промыслу (мяса, скура). Добра прыручаецца, ёсць спробы зрабіць свойскай. Колькасць скарачаецца.

Літаратура правіць

Зноскі

  1. Adriana Maldonado-Chaparroa, Daniel T. Blumstein Management implications of capybara (Hydrochoerus hydrochaeris) social behavior – w: Biological Conservation nr. 141(англ.). — Elsevier B.V., 2008. — ISSN 00063207.
  2. Alvaro Mones, Juhani Ojasti Hydrochoerus hydrochaeris(англ.) // Mammalian Species. — American Society of Mammologists, 16 чэрвеня 1981 г.. — № 264. — С. 1-7.

Спасылкі правіць