Караль II

	Караль II; рум.: Carol al II-lea
	;
	Кароль Румыніі
	8 чэрвеня 1930 — 6 верасня 1940
Папярэднік	Міхай I
Пераемнік	Міхай I
Дзейнасць	суверэн
Веравызнанне	Праваслаўе
Нараджэнне	15 кастрычніка 1893; Сіная, жудзец Прахова[d], Румынія;
Смерць	4 красавіка 1953 (59 гадоў); Эштарыл[d], Кашкайш і Эштарыл[d], Кашкайш[d];
Пахаванне	Курця-дэ-Арджэш
Дынастыя	Гогенцолерны
Бацька	Фердынанд I
Маці	Марыя Эдынбургская[d]
Жонка	Алена Грэчаская і Дацкая і Зізі Ламбрына[d]
Дзеці	Міхай I і Кэрал Ламбрына[d]
Манаграма
Караль II на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Караль.

Ка́раль II (рум.: Carol al II-lea; 15 кастрычніка 1893, замак Пелеш, Сіная, Румынія — 4 красавіка 1953, Эштарыл, Партугалія) — кароль Румыніі з 8 чэрвеня 1930 па 6 верасня 1940 года, прадстаўнік дынастыі Гогенцолернаў-Зігмарынгенаў, маршал Румыніі (з 1930).

БіяграфіяПравіць

Сын караля Фердынанда, з юнацкасці быў вядомы эксцэнтрычнымі паводзінамі і скандальным ладам жыцця. Паводле сведчаннях сучаснікаў, пакутаваў ад прыяпізму, які штурхаў яго на «сексуальныя эскапады». Быў кароткачасова жанаты без ведама караля на прастачцы і меў ад гэтага шлюбу сына Мірчу Караля Ламбрына (1920 — 2006), які не быў прызнаны членам каралеўскай сям'і, аднак пазней, ужо пасля падзення манархіі, атрымаў у судзе права на прозвішча Гогенцолернаў-Зігмарынгенаў. У тым жа 1920 годзе Караль ажаніўся афіцыйна з прынцэсай Аленай Грэчаскай, ад гэтага шлюбу ў наступным годзе нарадзіўся сын Міхай. Але неўзабаве адбыўся новы скандал: кронпрынц быў пазбаўлены правы пераходу ў спадчыну прастола ў снежні 1925 года (эміграваў з палюбоўніцай Аленай Вольф, яна ж Лупеску; гэта жанчына мела вялікі ўплыў на Караля і засталася з ім да канца жыцця).

Пасля смерці бацькі (20 ліпеня 1927) у 1930 годзе вярнуўся ў Румынію, зрушыў 8-гадовага сына Міхая I і ўзыйшоў на прастол. У 1938 годзе ўсталяваў дыктатуру, забараніў палітычныя партыі і прафсаюзы. З яго санкцыі быў забіты лідар нацыяналістаў Карнеліу Кадрану. Прытрымліваўся прабрытанскай арыентацыі. Пазбавіўшыся брытанскай падтрымкі, быў вымушаны прызнаць Венскі арбітраж 1940 года і далучэнне Бесарабіі да СССР, неўзабаве пасля чаго быў зрынуты Іонам Антанеску і пакінуў краіну, а каралём ізноў стаў Міхай.

У 1947 годзе Караль і Алена Лупеску ажаніліся ў Бразіліі. У канцы таго ж года Румынію пакінуў і зрынуты Міхай, аднак ён не пажадаў сустракацца за мяжой з бацькам. Караль II памёр і быў пахаваны ў Партугаліі. Праз паўстагоддзя, у 2003 годзе, яго рэшткі былі перанесены ў Румынію, у Курця-дэ-Арджэш, дзе былі пахаваны іншыя румынскія каралі. На перапахаванні прысутнічала яго ўнучка, дачка Міхая.