Крык рабіны
Крык рабіны (польск.: Krzyk jarzębiny) — п’еса Вацлава Кубацкага, пастаўленая ў 1949 годзе адразу ў некалькіх тэатрах Польшчы, а тэкст выйшаў у тым жа годзе некалькімі выданнямі[1].
| Аўтар | Вацлаў Кубацкі |
|---|---|
| Дзейныя асобы | гл. у тэксце |
| Дата прэм’еры | 1949 |
Перадгісторыя
правіцьПа адной з версій, непадзеленае каханне Людвіка Шпіцнагеля да Анэлі Рдултоўскай стала прычынай яго самазабойства ў 1827 годзе[2][3]. Пацвярджаюць гэтую гіпотэзу два творы Шпіцнагеля, якія засталіся ў рукапісах: Garść snowskiej ziemi і List pożegnalny, але, хутчэй за ўсё, першы з іх з’явіўся яшчэ падчас наведвання Снову ў ліпені 1824 года, а другі не падобны на твор, што выйшаў з-пад пяра Людвіка Шпіцнагеля[2]. Абодва творы прысвечаны рамантычнаму развітанню з каханай, а не трагічнаму развітанню з жыццём[2].
Сюжэт
правіцьГалоўным матывам п’есы стала гісторыя кахання Людвіка да Анэлі, якая скончылася яго самагубствам.
Дзеянне п’есы адбывалася ў маёнтку Рдултоўскіх у Снове, але аўтар памылкова[4] зрабіў каханай Людвіка не Анэлю, а яе родную сястру Лаўру.
Пастаноўкі
правіцьП’еса ставілася прынамсі пяць разоў[5]: Прэм’ерная пастаноўка рэжысёра Януша Варнецкага (1949, Варшава[6]), а таксама пастаноўкі рэжысёраў Віляма Хажыцы (1949, Познань[7]), Густавы Блонскай-Кондрат (1949, Торунь[8]), Ежы Ронарда Буянскага (1949, Кракаў[9]) і Войцеха Маціеўскага (1969, Тэатр польскага радыё[10]).
Афармленнем пастаноўкі Густавы Блонскай-Кондрат займаўся вядомы польскі мастак Леанард Торвірт, а пастаноўкі Ежы Ронарда Буянскага — польскі мастак і сцэнограф Марыян Эйле.
Ролі і іх выканаўцы
правіць- Маршалак Рдултоўскі — Чэслаў Каліноўскі[11], Тадэвуш Хмялеўскі, Вацлаў Навакоўскі, Уладзіслаў Ханьча, Ян Кёхер
- Пані Рэгентша — Ядзвіга Гжылеўская-Бужынская[11], Яўгенія Падбароўна, Антаніна Клоньская, Аляксандра Ляшчыньская
- Канстанты — Вянчыслаў Глінскі[11], Збігнеў Лабадзінскі, Казімеж Мерас, Януш Букоўскі, Казімеж Дзеюновіч
- Лаўра (Анэля) — Рэната Касабудзкая[11], Марыя Уршуноўна, Марыя Багурская, Цаліна Менцнер
- Людвік Шпіцнагель — Чэслаў Валейка[11], Здзіслаў Салабурскі, Казімеж Віткевіч, Анджэй Навакоўскі, Анджэй Шэйнах
- Міхал — Зыгмунт Мацяеўскі[11], Баляслаў Смеля, Тадэвуш Бартосік, Юзаф Новак
- Войцех — Януш Навацкі[11], Уладзіслаў Дзявойна, Ян Крыўдзяк, Конрад Мараўскі
- Аран — Тытус Дымек[11], Людвік Бенуа, Людвік Рушкоўскі, Эдмунд Фідлер
- Пан камісар — Аляксандр Міхалоўскі[11], Здзіслаў Рэльскі, Раман Вайтовіч, Густаў Люткевіч
- Ксёндз канонік — Раман Дзерань[11], Юліўш Хадацкі, Мечыслаў Яблоньскі, Тадэвуш Бартосік
- Пані Шамбеланава — Яніна Сакалоўская[11], Зоф’я Грабіньская, Яніна Зяліньская, Барбара Драпіньская
- Панна Шамбеланава — Аліна Яноўская[11], Галіна Кузьнякоўна, Ялянта Валейка, Ханна Зяліньская
- Сервацы — Фелікс Хмуркоўскі[11], Ежы Кардоўскі, Марыян Ястржэмбскі
- Амброзі — Валадзімір Смешка[11], Казімеж Брусікевіч, Уладзімеж Касіньскі
- Мадмуазель — Яўгенія Драбік-Віткоўская[11], Ванда Недзялкоўская
- Суседзі — Уладзімеж Канёўскі, Ян Норвід, Юліян Ябчыньскі, Эмілія Яворская
Зноскі
- ↑ Krzyk jarzębiny. Opowieść dramtyczna, etc
- ↑ а б в Spitznagel (Szpicnagel, Szpicnagiel) Ludwik Ferdynand (польск.)
- ↑ CZĘŚĆ II. (польск.)
- ↑ Elwira Korcz
- ↑ Wacław Kubacki. Krzyk jarzębiny (польск.)
- ↑ Krzyk jarzębiny premiera: 31 marca 1949
- ↑ Krzyk jarzębiny premiera: 30 kwietnia 1949
- ↑ Krzyk jarzębiny premiera: 12 października 1949
- ↑ Krzyk jarzębiny premiera: 23 października 1949
- ↑ Krzyk jarzębiny premiera: 5 marca 1969 (польск.)
- ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н о Першы выканаўца