Кільскія мірныя дагаворы (1814)
Кільскія мірныя дагаворы 1814 года — шведска-дацкі і англа-дацкі мірныя дагаворы, якія паклалі канец Англа-дацкай вайне 1807—1814 гадоў. Падпісаны ў паўночнагерманскім горадзе Кіль 14 студзеня 1814 года.
| Кільскія мірныя дагаворы | |
|---|---|
 | |
| Дата падпісання | 14 студзеня 1814 |
| Месца падпісання | |
| Бакі | Швецыя, Вялікабрытанія, Каралеўства Данія |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Дагавор паміж Швецыяй і Даніяй правіць
Паводле шведска-дацкага мірнага дагавора Данія саступала Швецыі Нарвегію. Наўзамен Данія атрымлівала востраў Руген і права на Шведскую Памеранію (акрамя Штральзунда — для яго ўстанаўліваўся асобы рэжым). У 1816 годзе гэтыя тэрыторыі былі перададзены Даніяй Прусіі ў абмен на Лаўэнбург і грашовую кампенсацыю.
Англа-дацкі дагавор правіць
Паводле дагавора Даніі з Вялікабрытаніяй апошняя вяртала Даніі ўсе захопленыя ёю падчас войны дацкія ўладанні, акрамя вострава Гельгаланд. Вялікабрытанія атрымлівала асобыя правы ў Штральзундзе, які павінен быў на працягу 20 гадоў служыць базай для англійскіх тавараў і быць адкрытым для англійскага і шведскага гандлю без якіх-небудзь абмежаванняў. Данія абавязвалася ўдзельнічаць у вайне супраць напалеонаўскай Францыі.
Гістарычныя наступствы і значэнне правіць
Апроч канчатка Англа-дацкай вайны дагаворы адзначылі канец асабістай уніі Даніі і Нарвегіі, якая існавала з 1380 года (спачатку ў рамках Кальмарскай уніі, затым з 1536 года ў рамках дацка-нарвежскай уніі) і аказалай вялікі ўплыў на развіццё нарвежскай культуры.
Дацка-нарвежскае каралеўства існавала пры дамінаванні Даніі, каралеўскія асобы якой кіравалі і ў Даніі, і ў Нарвегіі. Аднак асабістая унія не мела на ўвазе падпарадкаванне адной дзяржавы іншаму, таму той факт, што Данія «перадавала» Нарвегію Швецыі, выклікаў абурэнне ў нарвежскім грамадстве. Кільскі дагавор прывёў да чарады падзей 1814 года, вынікамі якіх стала прыняцце Канстытуцыі Нарвегіі, шведска-нарвежская вайна і стварэнне шведска-нарвежскай уніі, у рамках якой Нарвегія захоўвала сваю канстытуцыю і валодала ўнутранай самастойнасцю.
Іншым значным наступствам Кільскага дагавора стала тое, што спрадвечна нарвежскія тэрыторыі — Грэнландыя, Ісландыя і Фарэрскія астравы, — з якімі Нарвегія ўступіла ва унію з Даніяй, засталіся ў Даніі.
Страта заморскіх уладанняў нарвежскай дзяржавы — Ісландыі, Грэнландыі і Фарэрскіх астравоў — у 1814 годзе і асабліва тое, як гэта страта адбылася, заўсёды адклікаліся ў розумах нарвежцаў болем і гневам. [1]
— Ё.Л. Мовінкель (прэм'ер-міністр Нарвегіі)
Спробы Нарвегіі вярнуць страчаныя тэрыторыі ў сферу свайго ўплыву ў 30-я гады XX стагоддзя не прынеслі ніякіх вынікаў. У прыватнасці поўны суверэнітэт Даніі над усёй Грэнландыяй быў прызнаны Міжнародным судом[2].