Л’Анс-о-Медаўз

Л’Анс-о-Медаўз (скаж. англ.: L'Anse aux Meadows ад фр.: L'Anse-aux-Méduses, літар. «бухта медуз») — гісторыка-археалагічны помнік на тэрыторыі правінцыі Ньюфаўндленд і Лабрадор (Канада), дзе, паводле даных раскопак, існавала першае ў Паўночнай Амерыцы і Заходнім паўшар’і еўрапейскае паселішча вікінгаў канца XI стагоддзя. Гэта таксама было самае заходняе паселішча вікінгаў.

Нацыянальны гістарычны парк Л’Анс-о-Медаўз*
L'Anse aux Meadows National Historic Site**
Сусветная спадчына ЮНЕСКА
Краіна	Канада
Тып	Культурны
Крытэрыі	vi
Спасылка	4
Рэгіён***	Еўропа і Паўночная Амерыка
Гісторыя ўключэння
Уключэнне	1978  (2 сесія)
* Міжнародная канвенцыя «ЮНЕСКА» ** Назва ў афіцыйным англ. спісе *** Рэгіён па класіфікацыі ЮНЕСКА

Да таго як паселішча было адкрыта, нарвежскі даследчык Хельгэ Маркус Інгстад на працягу шматлікіх гадоў спрабаваў адшукаць зямлю, якая ў сагах значылася як «Вінланд». Знайсці гэта паселішча Інгстад чакаў на вялікай адлегласці — ад Гудзонава праліва на поўначы да заліва Святога Лаўрэнція на поўдні, і нават яшчэ да нью-ёркскага Лонг-Айленда. Урэшце ў 1960 годзе даследчыка чакаў поспех. Ці з’яўляюцца гэтыя раскопкі паселішчам, заснаваным Лейфам Эрыксанам прыблізна ў 1003 годзе, дагэтуль застаецца загадкай.

Раскопкі

Французскія пасяленцы, якія прыбылі на тэрыторыю будучага Квебека, са здзіўленнем даведаліся ад іракезаў пра існаванне загадкавага Каралеўства Сагеней, дзе нібыта жылі людзі з белай скурай і светлымі валасамі, якія мелі шмат золата і мяхоў. Спробы адшукаць каралеўства апынуліся беспаспяховымі; пазней у яго гонар быў названы горад Сагеней у Квебеку.

У 1960-х гадах у невялікім рыбацкім пасёлку Л’Анс-о-Медаўз на востраве Ньюфаўндленд, які ў XVI—XVII стагоддзях нанова абжывалі французы і брытанцы, якія змянілі іх, было выяўлена 8 зямлянак і кузня. Бронзавыя зашпількі, жалезныя заклёпкі і іншыя прадметы, знойдзеныя падчас раскопак, адправіліся на выстаўку ў Вашынгтоне і Нью-Ёрк пад называннем «Вікінгі: Паўночна-Атлантычная сага».

Паводле здагадак навукоўцаў, вікінгі, якія заснавалі паселішча ў Л’Анс-о-Медаўз, прыбылі з суседняй Грэнландыі, дзе Эрык Руды незадоўга да гэтага (987) заснаваў калонію нарманаў. Паводле ацэнак, на Ньюфаўндлендзе жыло не больш за 50-100 чалавек, якія ўжо праз некалькі гадоў пакінулі востраў.

Калонія скандынаваў на востраве Грэнландыя апынулася больш даўгавечнай, праіснаваўшы каля 5 стагоддзяў, але з-за пахаладанні клімату, а таксама іншых невядомых навуцы фактараў, знікла ў канцы XV — пачатку XVI стагоддзяў. У XIII стагоддзі, у перыяд яе росквіту, колькасць скандынаваў у Грэнландыі, мабыць, дасягнула 5 тысяч чалавек.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Л’Анс-о-Медаўз