Леў IX (Папа Рымскі)
Леў IX (лац.: Leo PP. IX; свецкае імя граф Бруна фон Эгісхайм-Дагсбург ням.: Bruno von Egisheim-Dagsburg; 21 чэрвеня 1002, Эгісхайм, Эльзас — 19 красавіка 1054, Рым) — Папа Рымскі з 12 лютага 1049 па 19 красавіка 1054. Прылічаны Рымска-каталіцкай царквой да ліку святых. Дзень памяці — 19 красавіка.
Леў IX | ||
|---|---|---|
| лац.: Leo PP. IX | ||
 | ||
|
||
| 12 лютага 1049 — 19 красавіка 1054 | ||
| Царква | Рымска-каталіцкая царква | |
| Папярэднік | Дамасій II | |
| Пераемнік | Віктар II | |
| Імя пры нараджэнні | граф Бруна фон Эгісхайм-Дагсбург | |
| Арыгінал імя пры нараджэнні |
ням.: Bruno von Egisheim-Dagsburg | |
| Нараджэнне |
21 чэрвеня 1002 Эгісхайм (Эльзас) |
|
| Смерць |
19 красавіка 1054 (51 год) Рым (Італія) |
|
| Пахаванне | ||
| Дынастыя | Etichonids[d] | |
| Бацька | Hugh IV, count of Nordgau[d] | |
| Маці | Heilwig of Dabo[d] | |
 Выявы на Вікісховішчы | ||
Стрыечны брат імператара Конрада II і далёкі сваяк Генрыха III (1039-1056), а таксама адзін з апошніх прадстаўнікоў дынастыі Этыханідаў.
Леў IX быў біскупам у Тулі (з 1026), дзякуючы ўплыву імператара Генрыха III абраны ў Вормсе, паклаў пачатак спрэчкам наконтінвестытуры і бясшлюбнасці духавенства, 1053 узяты ў палон нарманамі.
Леў IX быў зацятым прыхільнікам рэформы царквы. Не выступаючы супраць прызначэння каралём біскупаў і абатаў, асноўныя высілкі сканцэнтраваў на ўздыме маральнага ўзроўню духавенства. Праявіў сябе рашучым барцом з сіманіяй, абумоўленай на той момант практыкай свецкай інвестытуры. Ужо ў красавіку 1049 г. склікаў сабор у Рыме, які пазбавіў шэраг біскупаў сану. У кастрычніку 1049 г. склікаў сабор у Рэймсе. У Рэймскім саборы ён загадаў выставіць на алтары труну з мошчамі Св. Рэмігія, які ахрысціў Хлодвіга. Кожны з прысутных на саборы біскупаў і абатаў павінен быў паклясціся перад гэтымі мошчамі, што ён невінаваты ў граху сіманіі.
Леў IX упершыню ўвёў у калегію кардыналаў неітальянцаў, якія з'яўляліся прыхільнікамі царкоўнай рэформы. Леў IX быў першым з Пап, хто пасля 250-гадовага перапынку адважыўся здзейсніць паездкі на поўнач ад Альпаў. Імкненне Льва IX падпарадкаваць сабе поўдзень Італіі, які знаходзіўся пад царкоўнай юрысдыкцыяй канстанцінопальскага патрыярха, паслужыла штуршком да вострага канфлікту з візантыйскай царквой, што выліўся ў Вялікі раскол.
У 1054 Рымскі Папа Леў IX паслаў у Канстанцінопаль легатаў на чале з кардыналом Гумбертам для дазволу канфлікту, пачатак якому было пакладзена зачыненнем у 1053 лацінскіх цэркваў у Канстанцінопалі па распараджэнні патрыярха Міхаіла Кіруларыя, пры якім яго «канцлер» Нікіфар выкідваў з даразахавальніц Святыя Дарункі, прыгатаваныя па заходнім звычаі з прэснага хлеба, і таптаў іх нагамі[1].
Аднак знайсці шлях да прымірэння не ўдалося, і праз тры месяцы пасля смерці Льва IX 16 ліпеня 1054 у саборы Святой Сафіі папскія легаты абвясцілі пра звяржэнне Кіруларыя і яго адлучэнне ад Царквы. У адказ на гэта 20 ліпеня патрыярх аддаў анафеме легатаў. Адбыўся падзел цэркваў на Каталіцкую і Праваслаўную.
Зноскі
СпасылкіПравіць
- Лев, римские папы // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.) . — СПб., 1890—1907.
- Pope St. Leo IX