Лугдунская Галія (лац.: Gallia Lugdunensis) — правінцыя Рымскай імперыі з цэнтрам у горадзе Лугдунум (суч. Ліён), якая займала тэрыторыю сучаснай паўночнай Францыі. Першапачаткова межавала на паўночным усходзе па рэках Сена і Марна з Белгікай, на поўдні па рацэ Гарона з Аквітаніяй. У кіраванне Аўгуста частка тэрыторыі Лугдунскай Галіі паміж Гаронай і Луарай адышла да Аквітаніі, а ўсходняя яе частка ўвайшла ў склад новай правінцыі Верхняя Германія. Мела статус імператарскай правінцыі.

Рымская правінцыя Лугдунская Галія каля 58 да н.э.
Рымская правінцыя Лугдунская Галія каля 120 года.

Лугдунская Галія ўвайшла ў склад Рымскай дзяржавы пасля заваяванняў Юлія Цэзара (гл. Гальская вайна). Была досыць хутка раманізавана, і ў наступныя часы захоўвала вернасць Рыму ў барацьбе з германскімі плямёнамі.

У 68 была цэнтрам паўстання вайскавода Віндэкса, які прывёў да звяржэння Нерона і пачатку смутнага часу аж да прыходу да ўлады Веспасіяна.

З часоў Дыяклетыяна найбуйнейшая правінцыя дыяцэзіі, названай Гальскай, у якой акрамя кельцкіх плямёнаў гельветаў і белгаў жылі германцы. Разам з В'енскай (лац.: Viennensis), Брытанскай (лац.: Britanniae) дыяцэзіямі, (абедзве населеныя кельтамі), і Іспанскай (лац.: Hispaniae) дыяцэзіяй ўтварала прэтарыянскую прэфектуру, якая таксама называлася Гальскай і падпарадкоўвалася заходняму імператару.

Спасылкі правіць