Мечыслаў Багаткевіч

Мечыслаў Багаткевіч (польск.: Mieczysław Bohatkiewic, 1 студзеня 1901, Крыкалы, Віленская губерня — 4 сакавіка 1942, Глыбокае, БССР) — блажэнны Рымска-Каталіцкай Царквы, святар, пакутнік. Уваходзіць у лік 108 благаслаўлёных пакутнікаў, беатыфікаваных Рымскім Папам Янам Паўлам II падчас яго наведвання Варшавы 13 чэрвеня 1999.

Мечыслаў Багаткевіч
польск.: Mieczysław Bohatkiewicz[1]
Род дзейнасці каталіцкі святар, спавядальнік, прапаведнік, parochus
Дата нараджэння 1 студзеня 1904(1904-01-01)[2]
Месца нараджэння
Дата смерці 4 сакавіка 1942(1942-03-04)[2] (38 гадоў)
Месца смерці
Грамадзянства
Веравызнанне каталіцтва і Каталіцкая Царква[3]
Альма-матар
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія правіць

Мечыслаў Багаткевіч нарадзіўся 1 студзеня 1904 года ў маёнтку Крыкалы каля Дунілавічаў (сучасная Віцебская вобласць). Яго бацькамі былі Станіслаў і Юзэфа з дому Зянкевічаў. Дзядуля Мечыслава ў свой час прымаў удзел у вызваленчым паўстанні 1863—1864 гадоў, а дзядзька Альфонс Зянкевіч быў святаром Віленскай архідыяцэзіі і дэканам у Крынках. Сям’я Багаткевічаў была вялікая. Акрамя Мечыслава было яшчэ восем дзяцей. Адзін з іх — Станіслаў, таксама стаў святаром (дажыў да 2004 г.). Усе дзеці выхоўваліся ў рэлігійна-патрыятычнай атмасферы. Гэта аказала моцны ўплыў на фармаванне Мечыслава Багаткевіча як асобы.

Пачатковую адукацыю Мечыслаў атрымліваў у вёсцы Сітцы каля Параф’янава. З 1916 па 1920 гг. вучыўся ў гімназіі: першапачаткова ў беларускай у Будславе, а потым у польскай у Докшыцах. У той час адбыліся дзве рэвалюцыі, скончылася Першая Сусветная вайна, на ўсходзе ішла грамадзянская вайна, а на захадзе адраджалася Польшча. Беларускія землі былі арэнай барацьбы паміж многімі палітычнымі і ваеннымі сіламі, у прыватнасці — паміж Польшчай і савецкай Расіяй. Мечыслаў Багаткевіч хацеў нават дабравольна уступіць у шэрагі польскага войска, адыход якога з Беларусі ў 1920 г. балесна ўспрымаў.

Мечыслаў паехаў у Навагрудак, дзе паступіў у Вышэйшую духоўную семінарыю, якую адкрыў біскуп Зыгмунт Лазінскі. Гэта была семінарыя Мінскай дыяцэзіі. З утварэннем у 1925 г. Пінскай дыяцэзіі яна была перанесена ў Пінск, дзе Мечыслаў і скончыў вучобу ў 1931 г. У гады семінарыйнай фармацыі Багаткевіч адзначаўся працавітасцю і любоўю да літургіі. Пасля заканчэння семінарыі ён паехаў у Варшаўскі універсітэт, каб вывучаць педагогіку. Пасвячэнне ў святары адбылося 23 ліпеня 1933 г.

Пасля пасвячэння ксёндз Мечыслаў распачаў працу ў Драгічыне, адначасова працягваючы ўніверсітэцкае навучанне. Ён распачаў працу ў якасці выхавацеля моладзі ў Ніжэйшай духоўнай семінарыі. У 1936—1939 гг. ксёндз Мечыслаў быў прэфектам гімназіі ў Лунінцы, дзе быў педагогам і святаром. Ён выкладаў там гісторыю Касцёла, этыку, з’яўляўся капеланам Згуртавання Харцэрства Польскага і апекуном Марыянскай садаліцыі. З успамінаў сучаснікаў: Там, дзе з’яўляўся ксёндз Багаткевіч, было шмат моладзі, весялосці і радасці, ён проста любіў нас. Ён ніколі не быў адзін, побач з ім заўсёды былі яго вучні. Ксёндз Мечыслаў ведаў пра нас усё, пра ўсе нашыя грахі, правіны, пра нашыя беды і клопаты. Ён адзіны, хто праводзіў з намі час у размовах і жартах на калідорах або на вуліцы.

Калі пачалася Другая сусветная вайна, ксёндз Мечыслаў Багаткевіч паехаў да свайго брата ксяндза Станіслава, пробашча ў Пушках. Там ён даведаўся, што ў бліжэйшай парафіі Пеліканы няма святара, а таму накіраваўся туды і застаўся там да восені 1941 года. Ксёндз Мечыслаў абслугоўваў мясцовае насельніцтва: удзяляў святыя сакрамэнты, прамаўляў казанні, клапаціўся пра найбяднейшых. Ён вельмі выразна акрэсліў сваё стаўленне да нямецкага нацыянал-сацыялізму, калі ў 1939 г. у Вігілію Божага Нараджэння ў сваім казанні рэзка асудзіў напад Германіі на Польшчу. Увогуле, Багаткевіч быў харызматычным прапаведнікам. Шмат з тых, хто слухалі яго казанні, расчульваліся да глыбіні душы, задумваліся над сваім жыццём. Людзі таксама ўзгадвалі, што святар заўсёды аддаваў бедным тое, што атрымліваў ад іншых падчас каляды.

У лістападзе 1941 года, кіруючыся апостальскім духам, ксёндз Мечыслаў адправіўся ў Дрысу, якая знаходзілася на тэрыторыі БССР і была пад нямецкай акупацыяй. Там, дзе людзі ўжо шмат гадоў былі пазбаўленыя святара і знаходзіліся пад ціскам ваяўнічай атэізацыі, ахвярны святар распачаў працу па аднаўленню духоўнага жыцця. Актыўная і энэргічная праца не спадабалася акупантам. 16 студзеня 1942 года яго арыштавалі і зняволілі ў браслаўскай турме. Намаганні ксяндза Антонія Зянкевіча вызваліць свайго пляменніка з турмы поспеху не прынеслі. Вечарам 2 сакавіка 1942 года паліцыя змясціла ксяндза М. Багаткевіча і яго братоў у святарстве ксяндза С. Пыртка, а праз дзень і ксяндза У. Мацьковяка, у камеру смяротнікаў. У апошнія гадзіны жыцця святароў адведваў ксёндз Пётр Барташэвіч, які паспеў паспавядаць іх. На світанні 4 сакавіка 1942 года ўсіх трох вязняў расстралялі ў лесе Барок каля Беразвечча (цяпер у межах горада Глыбокае).

Беатыфікацыя і ўшанаванне памяці правіць

13 чэрвеня 1999 года ў Варшаве падчас Імшы Папа Ян Павел ІІ абвясціў благаслаўлёнымі 108 новых мучанікаў. Сярод іх было імя ксяндза Мечыслава Багаткевіча. Пасля беатыфікацыі пачаў развівацца ягоны культ. Спачатку ў Польшчы на Беласточчыне і ў Драгічынскай дыяцэзіі, а цяпер і ў Беларусі — асабліва ў Пінскай дыяцэзіі. Родны брат ксяндза Мечыслава ксёндз Станіслаў Багаткевіч узгадваў, што благаслаўлёны Мечыслаў быў чалавекам, які заўсёды імкнуўся жыць згодна з воляй Божай і заахвочваў да гэтага іншых. Прыклад жыцця ксяндза-мучаніка яскрава гэта пацвярджае. Благаслаўлёны Мечыслаў Багаткевіч можа быць узорам для усіх хрысціянаў, а асабліва для тых, хто рыхтуецца да святарства.

Зноскі

Спасылкі правіць