Мікалай Міхайлавіч
Мікалай Міхайлавіч (14 (26 красавіка) 1859, Царскае сяло, каля Санкт-Пецярбурга — 24 студзеня 1919, Петраград) — член расійскага імператарскага дома, унук Мікалая I, сын Міхаіла Мікалаевіча, гісторык.
| Мікалай Міхайлавіч | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| руск.: Николай Михайлович | |||||||||
 | |||||||||
| Род дзейнасці | гісторык, лепідаптэролаг | ||||||||
| Дата нараджэння | 14 (26) красавіка 1859 | ||||||||
| Месца нараджэння | |||||||||
| Падданства |
 Расійская імперыя |
||||||||
| Дата смерці | 24 студзеня 1919 (59 гадоў) | ||||||||
| Месца смерці |
|
||||||||
| Бацька | Міхаіл Мікалаевіч | ||||||||
| Маці | Вольга Фёдараўна[d] | ||||||||
| Альма-матар | |||||||||
| Член у | |||||||||
| Узнагароды і прэміі |
|
||||||||
 Мікалай Міхайлавіч на Вікісховішчы | |||||||||
 Творы ў Вікікрыніцах | |||||||||
БіяграфіяПравіць
Удзельнічаў у руска-турэцкай вайне 1877—1878 гадоў. З 1881 года ў лейб-гвардыі Грэнадзерскім палку. У 1882—1885 гадах вучыўся ў Мікалаеўскай акадэміі Генеральнага штаба. З 1895 года служыў 10 гадоў у Кавалергардскім палку, камандаваў 16 грэнадзерскім Мінгрэльскім палком. З 1897 — камандуючы Каўказскай грэнадзерскай дывізіяй. У 1903 годзе выйшаў у адстаўку ў званні генерал-лейтэнанта.
Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі высланы ў Волагду. 1 ліпеня 1918 года арыштаваны, перавезены ў Петраград, дзе ўтрымліваўся ў доме папярэдняга зняволення. Расстраляны бальшавікамі ў Петрапаўлаўскай крэпасці разам з яшчэ трыма вялікімі князямі — сваім родным братам Георгіем Міхайлавічам і стрыечнымі — Паўлам Аляксандравічам і Дзмітрыем Канстанцінавічам. Рэабілітаваны пасмяротна 8 чэрвеня 2009 года.
Зноскі
СпасылкіПравіць
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Мікалай Міхайлавіч
