Мікалай II (імператар расійскі)

імператар расійскі

Мікала́й II Алякса́ндравіч (6 (18) мая 1868, Царскае Сяло — 17 ліпеня 1918, Екацярынбург[10]) — апошні імператар Расійскай імперыі (з 20 кастрычніка (1 лістапада) 1894 па 2 (15) сакавіка 1917), сын імператара Аляксандра III і Марыі Фёдараўны.

Мікалай II
руск.: Николай II Александрович
Сцяг14-ы Імператар Усерасійскі
20 кастрычніка (1 лістапада1894 — 2 (15) сакавіка 1917
Каранацыя 14 (26) мая 1896
Папярэднік Аляксандр III
Пераемнік тытул скасаваны
Сцяг5-ы цар Польшчы
20 кастрычніка (1 лістапада1894 — 2 (15) сакавіка 1917
Папярэднік Аляксандр III
Пераемнік тытул скасаваны
Сцяг5-ы вялікі князь Фінляндскі
20 кастрычніка (1 лістапада1894 — 2 (15) сакавіка 1917
Папярэднік Аляксандр III
Пераемнік тытул скасаваны
Нараджэнне 18 мая 1868(1868-05-18)[2]
Смерць 17 ліпеня 1918(1918-07-17)[4][5] (50 гадоў)
Месца пахавання
Род Гальштэйн-Готарп-Раманавы[d]
Імя пры нараджэнні руск.: Николай Александрович
Бацька Аляксандр III, імператар расійскі[3][7]
Маці Марыя Фёдараўна[3]
Жонка Аляксандра Фёдараўна[3][8][…]
Дзеці Вольга Мікалаеўна[9], Таццяна Мікалаеўна, Марыя Мікалаеўна, Анастасія Мікалаеўна і Аляксей Мікалаевіч
Веравызнанне РПЦ і праваслаўе
Аўтограф Выява аўтографа
Манаграма Манаграма
Прыналежнасць Расійская імперыя
Род войскаў Руская імператарская армія
Званне палкоўнік
Бітвы
Узнагароды
ордэн Падвязкі рыцар Вялікага крыжа Каралеўскага Віктарыянскага ордэна ордэн Святога апостала Андрэя Першазванага ордэн Святога Георгія IV ступені ордэн Святога Георгія ордэн Святога Аляксандра Неўскага ордэн Белага арла ордэн Святой Ганны I ступені ордэн Святога Станіслава I ступені ордэн Святога Уладзіміра 4 ступені Knight Grand Cross in the Order of the Holy Sepulchre ордэн Залатога Руна Order of Saint Stephen of Hungary Order of Osmanieh Order of St. Sava Knight Grand Cross of the Order of Saint Stephen of Hungary Order of Carol I ордэн Зоркі Румыніі рыцар ордэна Залатога руна ордэн Чорнага арла ордэн Збавіцеля Knight Grand Cross in the Order of the Netherlands Lion кавалер Вялікага крыжа ордэна Ганаровага легіёна Grand Cross of the Order of the Southern Cross Order of the Southern Cross ордэн Узыходнага сонца 1 ступені (да 2003 года) Collar of the Supreme Order of the Chrysanthemum ордэн Узыходзячага сонца ордэн Святога Губерта Ордэн Святых Роўнаапостальных Кірыла і Мяфодзія ордэн Святога Аляксандра Ордэн Князя Данііла I Вялікая стужка ордэна Леапольда I ордэн Серафімаў ордэн Слана Ордэн Данеброг Gold Medal of Military Valour Knight of the Order of the Most Holy Annunciation Ордэн Хрыста Grand Cross of the Order of Christ Order of the Royal House of Chakri Order of the Wendish Crown кавалер Вялікага крыжа ордэна Святых Маўрыкія і Лазара кавалер Вялікага крыжа ордэна Кароны Італіі Order of Fidelity Order of Solomon Order of Prince Danilo I, 1st class Order of Ludwig I Grand Cross of the Order of the Bath Order of the White Falcon House and Merit Order of Peter Frederick Louis ордэн Святой Труны Гасподняй Іерусалімскай Order of the Double Dragon ордэн Высакароднай Бухары ордэн Святога Станіслава
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Царстваванне Мікалая II было адзначана эканамічным развіццём Расіі і адначасова ўзростам у ёй сацыяльна-палітычных супярэчнасцей, рэвалюцыйнага руху, што выліўся ў рэвалюцыю 1905—1907 гадоў і Лютаўскую рэвалюцыю 1917 года; у знешняй палітыцы — экспансіяй на Далёкім Усходзе, вайной з Японіяй, а таксама ўдзелам Расіі ў ваенных блоках еўрапейскіх дзяржаў і Першай сусветнай вайне.

Мікалай II адрокся ад прастола падчас Лютаўскай рэвалюцыі 1917 года і знаходзіўся разам з сям’ёй пад хатнім арыштам у царскасельскім палацы. Улетку 1917 года паводле рашэння Часовага ўрада быў разам з сям’ёй адпраўлены ў высылку ў Табольск, а ўвесну 1918 года перавезены бальшавікамі ў Екацярынбург, дзе ў ліпені 1918 года быў расстраляны разам з сям’ёй і набліжанымі да яе асобамі.

Услаўлены  (руск.) (разам з жонкай і дзецьмі) Рускай Праваслаўнай Царквой як пакутнік 20 жніўня 2000 года[11], раней, у 1981 годзе, услаўлены Рускай Праваслаўнай Царквой за мяжой як мучанік.

Імёны, тытулаванні, мянушкі

правіць

Хлопчык атрымаў традыцыйнае раманаўскае імя  (руск.) — «Мікалай». Апроч таго, гэту сітуацыю можна аднесці да «наймення па дзядзьку» (звычай, які вядомы з Рурыкавічаў  (руск.)). Ён быў названы ў памяць памерлага маладым старэйшага брата бацькі і жаніха маці — цэсарэвіча Мікалая Аляксандравіча  (руск.). «Супадалі імёны, імёны па бацьку, тэзаіменныя святыя саміх цэсарэвічаў (Мікалай Мірлікійскі) і іх бацькаў (Аляксандр Неўскі)»[12]. Тэзаімяніны — 6 снежня па юліянскім календары (свята Мікалая Цудатворца).

З нараджэння тытулаваўся Яго імператарская высокасць (гасудар[заўв 2]) вялікі князь Мікалай Аляксандравіч. Пасля гібелі з прычыны тэракту, здзейсненага народнікамі, 1 сакавіка 1881 года дзеда, імператара Аляксандра II, атрымаў тытул спадчынніка цэсарэвіча  (руск.).

Поўны тытул Мікалая II як імператара: «Божиею поспе́шествующею милостию Николай Вторы́й[заўв 3], император и самодержец Всероссийский, Московский, Киевский, Владимирский, Новгородский; царь Казанский, царь Астраханский, царь Польский, царь Сибирский, царь Херсонеса Таврического, царь Грузинский; государь Псковский и великий князь Смоленский, Литовский, Волынский, Подольский и Финляндский; князь Эстляндский, Лифляндский, Курляндский и Семигальский, Самогитский, Белостокский, Корельский, Тверский, Югорский, Пермский, Вятский, Болгарский и иных; государь и великий князь Новагорода низовския земли́, Черниговский, Рязанский, Полотский, Ростовский, Ярославский, Белозерский, Удорский, Обдорский, Кондийский, Витебский, Мстиславский и всея Северныя страны́ повелитель; и государь Иверския, Карталинския и Кабардинския земли́ и области Арменския; Черкасских и Горских князей и иных наследный государь и обладатель, государь Туркестанский; наследник Норвежский, герцог Шлезвиг-Голштейнский, Стормарнский, Дитмарсенский и Ольденбургский и прочая, и прочая, и прочая».

У сувязі з падзеямі на Хадынцы  (руск.) і 9 студзеня 1905 года празваны радыкальнай апазіцыяй «Мікалаем Крывавым»[13]; з такой мянушкай фігураваў у савецкай папулярнай гістарыяграфіі. Жонка прыватна называла яго «Нікі».

Каўказскія горцы, якія праходзілі службу ў Каўказскай тубыльнай коннай дывізіі імператарскай арміі, звалі гасудара Мікалая II «Белым Падзішахам», тым самым паказваючы сваю павагу і адданасць расійскаму імператару.

Дзяцінства, адукацыя і выхаванне

правіць
 
Вялікі князь Мікалай Аляксандравіч ва ўзросце 3 гадоў.
 
Мікалай Аляксандравіч у пяцігадовым узросце.
 
Цэсарэвіч Мікалай Аляксандравіч. 1889 год.

Мікалай II — старэйшы сын імператара Аляксандра III і імператрыцы Марыі Фёдараўны. Адразу пасля нараджэння, 6 мая 1868 года, быў нарачоны Мікалаем[14]. Хрышчэнне немаўляці было здзейснена духоўнікам  (бел. (тар.)) імператарскай сям’і протапрэсвітарам Васілём Бажанавым  (руск.) ва Уваскрасенскай царкве Вялікага Царскасельскага палаца 20 мая таго ж года; хроснымі бацькамі былі: Аляксандр II, каралева Дацкая Луіза, спадчынны прынц Дацкі Фрыдрых, вялікая княгіня Алена Паўлаўна  (руск.)[15].

У раннім дзяцінстве выхавальнікам Мікалая і яго братоў быў англічанін Карл Восіпавіч Хіс, які жыў у Расіі (Charles Heath, 18261900); яго афіцыйным выхавальнікам як спадчынніка ў 1877 годзе быў прызначаны генерал Рыгор Рыгоравіч Даніловіч  (руск.). Мікалай атрымаў хатнюю адукацыю ў рамках вялікага гімназічнага курса; у 18851890 гадах — па адмыслова напісанай праграме, што злучала курс дзяржаўнага і эканамічнага аддзяленняў юрыдычнага факультэта ўніверсітэта з курсам Акадэміі Генеральнага штаба  (руск.). Навучальныя заняткі вяліся 13 гадоў: першыя восем гадоў былі прысвечаныя прадметам пашыранага гімназічнага курса, дзе асаблівая ўвага надавалася вывучэнню палітычнай гісторыі, рускай літаратуры, англійскай, нямецкай і французскай моў (англійскай Мікалай Аляксандравіч валодаў як роднай); наступныя пяць гадоў прысвячаліся вывучэнню ваеннай справы, юрыдычных і эканамічных навук, патрэбных для дзяржаўнага дзеяча. Лекцыі чыталіся навукоўцамі з сусветным імем: Мікалаем Мікалаевічам Бекетавым, Мікалаем Мікалаевічам Обручавым  (руск.), Цэзарам Антонавічам Кюі, Міхаілам Іванавічам Драгаміравым, Мікалаем Хрысціянавічам Бунгэ  (руск.), Канстанцінам Пятровічам Пабеданосцавым  (руск.) і іншымі. Усе яны, зрэшты, толькі чыталі лекцыі. Пытаць, каб праверыць, як засвоены матэрыял, не мелі права[16]. Протапрэсвітар Ян Янышаў  (руск.) вучыў цэсарэвіча кананічнаму праву ў сувязі з гісторыяй царквы  (руск.), галоўным раздзелам багаслоўя і гісторыі рэлігіі[17].

6 мая 1884 года, па дасягненні паўналецця (для спадчынніка), прынёс прысягу ў Вялікай царкве  (руск.) Зімовага палаца, пра што паведамлялася найвышэйшым маніфестам[18]. Першым апублікаваным ад яго імя актам быў рэскрыпт на імя маскоўскага генерал-губернатара  (руск.) Уладзіміра Андрэевіча Даўгарукава  (руск.): 15 тысяч рублёў для размеркавання, паводле рашэння генерал-губернатара, «паміж жыхарамі Масквы, якія найбольш маюць патрэбу ў дапамозе»[18].

Першыя два гады Мікалай служыў малодшым афіцэрам у шэрагах Праабражэнскага палка. Два летнія сезоны ён праходзіў службу ў шэрагах лейб-гвардыі гусарскага палка  (руск.) эскадронным камандзірам, а потым лагерны збор у шэрагах артылерыі. 6 жніўня 1892 года быў узведзены ў палкоўнікі. У той жа час бацька ўводзіць яго ў курс спраў па кіраванні краінай, запрашаючы браць удзел у пасяджэннях Дзяржаўнага Савета і Кабінета міністраў. Па прапанове міністра шляхоў зносін Сяргея Юльевіча Вітэ, Мікалай у 1892 годзе для набыцця досведу ў дзяржаўных справах быў прызначаны старшынёй камітэта па пабудове Транссібірскай чыгункі. К 23-му гаду свайго жыцця спадчыннік трона быў чалавекам, які атрымаў шырокія звесткі ў розных абласцях ведаў.

У праграму адукацыі ўваходзілі вандраванні па розных губернях Расіі, якія ён здзяйсняў разам з бацькам. У давяршэнне адукацыі бацька вылучыў у яго дырэктыву крэйсер «Памяць Азова»  (руск.) ў складзе эскадры для вандравання  (руск.) на Далёкі Усход. За дзевяць месяцаў са світай наведаў Аўстра-Венгрыю, Грэцыю, Егіпет, Індыю, Кітай, Японію, а пазней сухапутным шляхам з Уладзівастока праз усю Сібір вярнуўся ў сталіцу Расіі. Падчас вандравання Мікалай вёў асабісты дзённік. У Японіі на Мікалая быў здзейснены замах (гл. Інцыдэнт у Оцу  (руск.)); а кашуля з плямамі крыві захоўваецца ў Эрмітажы[19].

Апазіцыйны палітык, член Дзяржаўнай думы першага склікання Віктар Пятровіч Абнінскі  (руск.) ў сваім антыманархічным складанні «Апошні самадзержац» сцвярджаў, што Мікалай «адзін час зацята адмаўляўся ад прастола», але быў змушаны саступіць патрабаванню Аляксандра III і «падпісаць пры жыцці бацькі маніфест пра сваё ўступленне на прастол»[20].

Уступленне на прастол і пачатак кіравання

правіць
 
Імператар Мікалай II і імператрыца Аляксандра Фёдараўна. 1896 год.

Першыя крокі і каранаванне

правіць

Праз некалькі дзён па сконе Аляксандра III (20 кастрычніка 1894 года) і свайго ўступлення на прастол (найвышэйшы маніфест абнародаваны 21 кастрычніка[заўв 4]; у той жа дзень прыносілася прысяга саноўнікамі, урадоўцамі, прыдворнымі і ў арміі[22]), 14 лістапада 1894 года ў Вялікай царкве Зімовага палаца пабраўся шлюбам  (руск.) з Аляксандрай Фёдараўнай; мядовы месяц  (руск.) праходзіў у атмасферы паніхід і жалобных візітаў[23].

Аднымі з першых кадравых рашэнняў імператара Мікалая II было звальненне ў снежні 1894 года канфліктнага Іосіфа Уладзіміравіча Гуркі з паста генерал-губернатара Царства Польскага і прызначэнне ў лютым 1895 года на пост міністра замежных спраў Аляксея Барысавіча Лабанава-Растоўскага — па смерці Мікалая Карлавіча Гірса.

У выніку абмену нотамі ад 27 лютага (11 сакавіка) 1895 года[24] было ўсталявана «размежаванне сфер уплыву Расіі і Вялікабрытаніі ў вобласці Паміраў, на ўсход ад возера Заркуль (Вікторыя)», па рацэ Пяндж; Памірская воласць увайшла ў склад Ошскага павета Ферганскай вобласці; Ваханскі хрыбет  (руск.) на расійскіх картах атрымаў пазначэнне хрыбта імператара Мікалая II. Першым буйным міжнародным актам імператара з’явілася Траістая інтэрвенцыя  (руск.) — адначасовае (11 (23) красавіка 1895 года), па ініцыятыве расійскага МЗС, выстаўленне (разам з Германіяй і Францыяй) патрабаванняў да Японіі перагледзець умовы Сіманасекскага мірнага дагавора з Кітаем, адмовіўшыся ад прэтэнзій на Ляадунскі паўвостраў.

Першым публічным выступленнем імператара ў Санкт-Пецярбургу стала яго прамова 17 студзеня 1895 года ў Мікалаеўскай зале Зімовага палаца перад дэпутацыямі дваранства, земстваў і гарадоў, што прыбылі «для выказвання іх вялікасцям вернападданніцкіх пачуццяў і прынясення віншавання са шлюбам»; прамоўлены тэкст (ён быў загадзя напісаны, але імператар прамаўляў яго толькі часам зазіраючы ў паперку) абвяшчаў: «Мне вядома, што ў апошні час чуліся ў некаторых земскіх сходах галасы людзей, якія захапляліся бессэнсоўнымі летуценнямі пра ўдзел прадстаўнікоў земства ў справах унутранага кіравання. Хай усе ведаюць, што я, прысвячаючы ўсе свае сілы выгодзе народнай, буду ахоўваць пачатак самадзяржаўя гэтак жа цвёрда і няўхільна, як ахоўваў яго мой незабыўны, памерлы бацька»[25].

У сувязі з прамовай цара обер-пракурор Канстанцін Пятровіч Пабеданосцаў 2 лютага таго ж года пісаў вялікаму князю Сяргею Аляксандравічу  (руск.): «Пасля прамовы гасудара працягваецца хваляванне з балбатнёй любога роду. Я не чую яе, але мне расказваюць, што паўсюль у моладзі і інтэлігенцыі ідзе пляткарства з нейкім раздражненнем супраць маладога гасудара. Учора заязджала да мяне Марыя Ал. Мяшчэрская (ур. Паніна)[заўв 5], якая прыехала сюды на кароткі час з вёскі. Яна ў абурэнні ад усіх гаворак, якія чуе з гэтай нагоды ў гасціных. Затое на простых людзей і на вёску слова гасудара пакінула станоўчае ўражанне. Многія дэпутаты, едучы сюды, чакалі бог ведае чаго, і, пачуўшы, уздыхнулі свабодна. Але як сумна, што ў верхніх колах адбываецца недарэчнае раздражненне. <…> Я ўпэўнены, на жаль, што большасць членаў дзяржаўнага Савета ставіцца крытычна да ўчынку гасудара і, на жаль, некаторыя міністры таксама! Бог ведае, што было ў галовах у людзей да гэтага дня і якія выраслі чаканні… Праўда, што давалі да таго нагоду… Многія простыя рускія людзі былі збіты з толку ўзнагародамі, абвешчанымі 1 студзеня. Выйшла так, што новы гасудар з першага кроку адрозніў тых самых, каго нябожчык лічыў небяспечнымі <…> Усё гэта выклікае боязь за будучыню»[26].

У пачатку 1910-х прадстаўнік левага крыла кадэтаў Віктар Пятровіч Абнінскі пісаў пра прамову цара ў сваім антыманархічным творы:

Запэўнівалі, што ў тэксце стаяла слова «нязбытнымі» [Замест «бессэнсоўнымі»][заўв 6]. Але як бы там ні было, яно паслужыла пачаткам не толькі ўсеагульнага ахаладжэння да Мікалая, але і заклала падмурак будучага вызвольнага руху, згуртаваўшы земскіх дзеячаў і даўшы ім матывацыю да больш рашучага чыну дзеянняў. <…> Выступ 17 студзеня 95 года можна лічыць першым крокам Мікалая па нахільнай плоскасці, па якой ён працягвае каціцца і дагэтуль, усё ніжэй спускаючыся ў думцы і сваіх падданых, і ўсяго цывілізаванага свету[28].

Гісторык Сяргей Сяргеевіч Ольдэнбург  (руск.) пісаў пра прамову 17 студзеня: «Рускае адукаванае грамадства, у сваёй большасці, прыняло гэту прамову як выклік сабе <…> Прамова 17 студзеня рассеяла надзеі інтэлігенцыі на магчымасць канстытуцыйных ператварэнняў зверху. У гэтым дачыненні яна паслужыла выточнай кропкай для новага ўзросту рэвалюцыйнай агітацыі, на якую зноў сталі знаходзіць сродкі»[29].

 
Партрэт Мікалая II у 1896 годзе (мастак Ілья Рэпін).

Каранаванне імператара і яго жонкі адбылося 14 (26) мая 1896 года. Благая арганізацыя свята прывяла да таго, што на Хадынскім полі адбылася даўка  (руск.), у якой загінулі 1379 людзей, а яшчэ некалькі соцень атрымалі цяжкія траўмы. Гэта падзея яшчэ больш пахіснула імідж імператара. У тым жа годзе праходзіла Усерасійская прамысловая і мастацкая выстаўка  (руск.) у Ніжнім Ноўгарадзе, якую ён наведаў.

У красавіку 1896 года адбылося фармальнае прызнанне расійскім урадам балгарскага ўрада князя Фердынанда. У 1896 годзе Мікалай II таксама здзейсніў вялікае падарожжа ў Еўропу, сустрэўшыся з Францам-Іосіфам, Вільгельмам II, каралевай Вікторыяй (бабкай Аляксандры Фёдараўны); завяршэннем падарожжа стала яго прыбыццё ў сталіцу саюзнай Францыі Парыж.

Пад яго прыезд у верасні 1896 года ў Вялікабрытанію, адбылося рэзкае абвастрэнне адносін паміж Вялікабрытаніяй і Асманскай імперыяй, звязанае з разанінай армянаў у Асманскай імперыі, і адначасовае збліжэнне Санкт-Пецярбурга з Канстанцінопалем; будучы госцем у каралевы Вікторыі ў Балмарале  (руск.), Мікалай, пагадзіўшыся на супольную распрацоўку праекта рэформаў у Асманскай імперыі, адрынуў зробленыя яму англійскім урадам прапановы зрынуць султана Абдул-Хаміда, захаваць Егіпет за Англіяй, а наўзамен атрымаць нейкія саступкі па пытанні аб Пралівах[30]. Прыбыўшы ў пачатку кастрычніка таго ж года ў Парыж, Мікалай зацвердзіў супольныя інструкцыі паслам Расіі і Францыі ў Канстанцінопалі (ад чаго рускі ўрад да таго часу катэгарычна адмаўляўся), ухваліў французскія прапановы па егіпецкім пытанні (што ўключала «гарантыі нейтралізацыі Суэцкага канала» — мэту, якую раней азначыў для рускай дыпламатыі міністр замежных спраў Лабанаў-Растоўскі, які сканаў 30 жніўня 1896 года). Парыжскія пагадненні цара, якога ў падарожжы суправаджаў Мікалай Паўлавіч Шышкін, выклікалі рэзкія пярэчанні з боку Сяргея Вітэ, Ламсдорфа, пасла Нялідава  (руск.) і іншых; і ўсё ж, да канца таго ж года руская дыпламатыя вярнулася ў сваё ранейшае рэчышча: умацаванне саюза з Францыяй, прагматычнае супрацоўніцтва з Германіяй па асобных пытаннях, замарожванне Усходняга пытання  (руск.) (гэта значыць, падтрымку султана і апазіцыю планам Англіі ў Егіпце). Ад ухваленага на нарадзе міністраў 5 снежня 1896 года пад старшынствам цара плана высадкі расійскага дэсанта на Басфоры (пры вызначаным варыянце развіцця падзей) у канчатковым выніку было вырашана адмовіцца. У сакавіку 1897 года расійскія войскі ўзялі ўдзел у міжнароднай міратворчай аперацыі на Крыце пасля грэка-турэцкай вайны  (руск.).

На працягу 1897 года ў Санкт-Пецярбург прыбылі 3 кіраўнікі дзяржаў, каб нанесці візіт расійскаму імператару: Франц-Іосіф, Вільгельм II, прэзідэнт Францыі Фелікс Фор; падчас візіту Франца-Іосіфа паміж Расіяй і Аўстрыяй было складзена пагадненне на 10 гадоў.

Маніфест ад 3 (15) лютага 1899 года пра парадак заканадаўства ў Вялікім Княстве Фінляндскім[31] быў успрыняты насельніцтвам Вялікага Княства як замах на яго правы аўтаноміі і выклікаў масавую незадаволенасць і пратэсты[32].

Маніфест ад 28 чэрвеня 1899 года (апублікаваны 30 чэрвеня) паведамляў пра скон у той жа дзень, 28 чэрвеня, «спадчынніка-цэсарэвіча і вялікага князя Георгія Аляксандравіча» (прысяга апошняму, як спадчынніку прастола, прыносілася раней разам з прысягай Мікалаю) і абвяшчаў далей: «З гэтага часу, дакуль Богу не будзе пажадана яшчэ блаславіць нас нараджэннем сына, найбліжэйшае права наследавання Усерасійскага прастола, на дакладнай падставе асноўнага Дзяржаўнага Закона пра атрыманне пасада ў спадчыну, належыць найшаноўнейшаму брату нашаму вялікаму князю Міхаілу Аляксандравічу»[33]. Адсутнасць у маніфесце слоў «спадчыннік-цэсарэвіч» у тытуле Міхаіла Аляксандравіча ўзбудзіла ў прыдворных колах неўразуменне, што заахвоціла імператара выдаць 7 ліпеня таго ж года іменны найвышэйшы ўказ, які загадваў называць апошняга «гасударом спадчыннікам і вялікім князем»[34].

Эканамічная палітыка

правіць

Паводле дадзеных упершыню праведзенага ў студзені 1897 года ўсеагульнага перапісу  (руск.), колькасць насельніцтва Расійскай імперыі склала 125 мільёнаў людзей; з іх для 84 мільёнаў роднай была руская мова; пісьменных сярод насельніцтва Расіі быў 21 %, сярод асоб ва ўзросце 10-19 гадоў — 34 %.

У студзені таго ж года была здзейснена грашовая рэформа  (руск.), якая ўсталявала залаты стандарт рубля. Пераход на залаты рубель, сярод іншага, з’явіўся дэвальвацыяй нацыянальнай валюты: на імперыялах  (руск.) ранейшых вагі і пробы значылася зараз «15 рублёў» (замест «10 рублёў»); але ўсё жа стабілізацыя рубля па курсе «дзвюх трацін», насуперак прагнозам, прайшла паспяхова і без узрушэнняў[35].

 
Спуск Мікалаем II на ваду крэйсера «Аўрора» 11 (24) мая 1900 года.

Вялікая ўвага надавалася працоўнаму пытанню. 2 чэрвеня 1897 года быў выдадзены закон пра абмежаванне працоўнага часу, якім усталёўвалася максімальная працягласць працоўнага дня не больш за 11,5 гадзін у звычайныя дні, і 10 гадзін у суботу і перадсвяточныя дні, або калі хоць частка працоўнага дня даводзілася бы на начны час. На фабрыках, якія мелі больш за 100 працоўных, уводзілася бясплатная медыцынская дапамога, якая ахапіла 70 працэнтаў агульнага ліку фабрычных працоўных (1898 год). У чэрвені 1903 года найвышэйша зацверджаныя Правілы пра ўзнагароду пацярпелых ад няшчасных выпадкаў на вытворчасці[36], якія абавязвалі прадпрымальнікаў выплачваць дапамогу і пенсію пацярпеламу ці яго сям’і ў памеры 50-66 % утрымання пацярпелага. У 1906 годзе ў краіне былі створаныя працоўныя прафсаюзы. Законам ад 23 чэрвеня 1912 года ў Расіі ўводзілася абавязковае страхаванне працоўных ад хвароб і ад няшчасных выпадкаў.

Быў скасаваны асаблівы падатак на землеўласнікаў нярускага (пераважна, польскага) паходжання ў Заходнім краі, уведзены ў кару за паўстанне 1863 года. Указам ад 12 чэрвеня 1900 года была скасавана высылка ў Сібір як мера кары.

Валадаранне Мікалая II было перыядам эканамічнага ўзросту: у 18851913 гадах тэмпы ўзросту сельскагаспадарчай вытворчасці складалі ў сярэднім 2 %, а тэмпы ўзросту прамысловай вытворчасці 4,5-5 % за год. Здабыча вугалю на Данбасе павялічылася з 4,8 млн тон у 1894 годзе да 24 млн тон у 1913 годзе. Пачалася здабыча вугалю ў Кузнецкім вугальным басейне. Развівалася здабыча нафты ў наваколлі Баку, Грознага і на Эмбе.

Працягвалася будаванне чыгунак  (руск.), сумарная працягласць якіх складала 44 тыс. км у 1898 годзе і да 1913 года перавысіла 70 тыс. кіламетраў. Па сумарнай працягласці чыгунак Расія пераўзыходзіла любую іншую еўрапейскую краіну і саступала толькі Злучаным Штатам Амерыкі, аднак па забяспечанасці чыгункамі на душу насельніцтва саступала як Злучаным Штатам Амерыкі, так і найбуйнейшым еўрапейскім краінам[37].

Рух на ўсход і руска-японская вайна

правіць
 
Апалчэнскі крыж.

Гісторык Сяргей Сяргеевіч Ольдэнбург адзначаў, што яшчэ ў 1895 годзе імператар прадбачыў магчымасць сутыкнення з Японіяй за перавагу на Далёкім Усходзе, і таму рыхтаваўся да гэтага змагання — як у дыпламатычным, так і ў ваенным дачыненні[38]. З рэзалюцыі цара 2 красавіка 1895 года на дакладзе міністра замежных спраў вынікала яго жаданне далейшай экспансіі Расіі на Паўднёвым усходзе (гэта значыць, у Карэю).

3 чэрвеня 1896 года ў Маскве быў складзены руска-кітайскі дагавор пра ваенны саюз супраць Японіі; Кітай пагадзіўся на збудаванне чыгункі праз Паўночную Маньчжурыю на Уладзівасток, будаванне і эксплуатацыя якой даручаліся Руска-Кітайскаму банку. 8 верасня 1896 года паміж кітайскім урадам і Руска-Кітайскім банкам быў падпісаны канцэсійны  (руск.) дагавор пра будаванне Кітайска-Усходняй чыгункі. 15 (27) сакавіка 1898 года Расіяй і Кітаем у Пекіне была падпісана Руска-кітайская канвенцыя  (руск.), згодна з якой Расіі перадаваліся ў арэнднае карыстанне на 25 гадоў порты Порт-Артура і Далёкага (Даляня) з прылеглымі тэрыторыямі і воднай прасторай; апроч таго, кітайскі ўрад даваў згоду пашырыць канцэсію, падараваную ім Таварыству Кітайска-Усходняй Чыгункі, на пабудову галінкі чыгункі (Паўднёва-Маньчжурская чыгунка  (руск.)) ад аднаго з пунктаў Кітайска-Усходняй Чыгункі да Далёкага і Порт-Артура.

12 жніўня 1898 года, згодна з наказам Мікалая II, міністр замежных спраў граф Міхаіл Мікалаевіч Мураўёў  (руск.) уручыў усім прадстаўнікам замежных дзяржаў, якія былі ў Санкт-Пецябрургу, урадавае паведамленне (цыркулярную ноту), якая абвяшчала сярод іншага: «Пакласці канец бесперапынным узбраенням і адшукаць сродкі папярэдзіць пагражаючыя ўсяму свету няшчасці — такі цяпер найвышэйшы абавязак для ўсіх Дзяржаў. Перапоўнены гэтым пачуццём, гасудар імператар загадаць мне зрабіў ласку звярнуцца да Урадаў дзяржаў, Прадстаўнікі якіх акрэдытаваныя пры Найвышэйшым Двары, з прапановай пра скліканне канферэнцыі для абмеркавання гэтага важнага задання»[39][40]. У 1899 і 1907 гадах адбыліся Гаагскія канферэнцыі, асобныя рашэнні якіх дзейнічаюць і зараз (у прыватнасці, быў створаны Сталы арбітражны суд у Гаазе). За ініцыятыву па скліканні Гаагскай мірнай канферэнцыі і ўнёсак у яе правядзенне Мікалай II (і вядомы рускі дыпламат Фёдар Фёдаравіч Мартэнс  (руск.)) былі намінаваныя ў 1901 годзе на Нобелеўскую прэмію міру[41]. У Сакратарыяце ААН дагэтуль стаіць бюст Мікалая II і змешчаны яго Зварот да дзяржаў свету пра скліканне першай Гаагскай канферэнцыі.

У 1900 годзе Мікалай II адправіў расійскія войскі на падаўленне Іхэтуаньскага паўстання супольна з войскамі іншых еўрапейскіх дзяржаў, Японіі і ЗША.

Арэнда Расіяй Ляадунскага паўвострава, пабудова Кітайска-Усходняй чыгункі і заснаванне марской базы ў Порт-Артуры, уплыў Расіі ў Маньчжурыі саштурхваліся з памкненнямі Японіі, якая таксама прэтэндавала на Маньчжурыю.

24 студзеня 1904 года японскі пасол уручыў расійскаму міністру замежных спраў Уладзімір Мікалаевіч Ламсдорфу ноту, якая паведамляла пра спыненне перамоў, якія Японія лічыла «бескарыснымі», пра разрыў дыпламатычных зносін з Расіяй; Японія адклікала сваю дыпламатычную місію з Санкт-Пецярбурга і пакідала за сабой права звярнуцца для абароны сваіх інтарэсаў да «незалежных дзеянняў», якія яна палічыць патрэбнымі. Увечар 26 студзеня японскі флот без аб’яўлення вайны атакаваў порт-артурскую эскадру. Найвышэйшы маніфест, дадзены Мікалаем II 27 студзеня 1904 года, абвяшчаў Японіі вайну.

За пагранічнай бітвай на рацэ Ялу  (руск.) адбыліся бітвы пад Ляаянам  (руск.), на рацэ Шахэ  (руск.) і пад Сандэпу  (руск.). Пасля буйнай бітвы ў лютым — сакавіку 1905 года, расійская армія пакінула Мукдэн  (руск.).

20 снежня 1904 года быў здадзены Порт-Артур. Канстанцін Мікалаевіч Рыдзеўскі, паводле дзённіка Аляксандры Багдановіч, так апісаў рэакцыю Мікалая II на гэту падзею[заўв 7]:

Навіна, якая засмуціла ўсіх, хто любіць сваю бацькаўшчыну, царом была прынята абыякава, не бачна на ім ні цені смутку. Тут жа пачаліся аповеды Сахарава, яго анекдоты, і рогат не пераставаў. Сахараў умеў бавіць цара. Ці гэта не сумна і не абуральна![42]

Успаміны Юрыя Данілава  (руск.) апісваюць іншае стаўленне Мікалая да падобных падзей («халодны, каменны, ледзяны спакой»); пра сітуацыю перад няўхільнай (мяркуючы па данясеннях) здачай Порт-Артура Юрый Данілаў піша:

У царскім цягніку большасць была прыгнечана падзеямі, усведамляючы іх важнасць і цяжар. Але Імператар Мікалай II амаль адзін захоўваў халодны, каменны спакой. Ён па-ранейшаму цікавіўся агульнай колькасцю вёрстаў, зробленых ім у раз’ездах па Расіі, успамінаў эпізоды з рознага роду паляванняў, прыкмячаў няёмкасць сустракаючых яго асоб, і г. д.… Сведкам таго ж ледзянога спакою Цара мне давялося быць і пазней; у 1915-м годзе ў цяжкі перыяд адыходу нашых войскаў з Галічыны; у наступным годзе, калі наспяваў канчатковы разрыў Цара з грамадскімі коламі, і ў сакавіцкія дні адрачэння ў Пскове ў 17-м годзе[43].

 
Мікалай II (1913 год).

Сам жа Мікалай II у дзённіку пісаў пра гэту падзею так:

21-га снежня. Аўторак. Атрымаў ноччу ўзрушальную вестку ад Стэселя  (руск.) пра здачу Порт-Артура японцам з прычыны велічэзных страт і хваравітасці сярод гарнізона і поўнага выдаткоўвання снарадаў! Цяжка і балюча, хоць яна і прадбачылася, але хацелася верыць, што армія вызваліць крэпасць. Абаронцы ўсе героі і зрабілі больш за тое, пра што можна было меркаваць. На тое, значыць, Воля Божая![44]

Пасля падзення крэпасці Порт-Артура мала хто ўжо верыў у спрыяльны вынік ваеннай кампаніі. Патрыятычны ўздым змяніўся раздражненнем і маркотай. Гэта сітуацыя спрыяла ўзмацненню антыўрадавай агітацыі і крытычных настрояў сярод насельніцтва. Імператар доўга не згаджаўся прызнаць правал кампаніі, лічачы, што гэта толькі часовыя няшчасці. Ён, без сумневу, хацеў міру, толькі ганаровага міру, які магла бы забяспечыць моцная ваенная пазіцыя. Да канца вясны 1905 года стала яўным, што магчымасць змены ваеннай сітуацыі існуе толькі ў аддаленай перспектыве.

Вынік вайны вырашыла марская бітва пры Цусіме 14-15 мая 1905 года, якая завяршылася амаль поўным знішчэннем расійскага флоту. 23 мая 1905 года расійскі імператар атрымаў, праз пасла Злучаных Штатаў Амерыкі ў Санкт-Пецярбургу Меера, прапанову прэзідэнта Тэадора Рузвельта пра пасярэдніцтва для заключэння міру. Адказ не прымусіў сябе доўга чакаць. 30 мая міністр замежных спраў Уладзімір Мікалаевіч Ламсдорф афіцыйнай тэлеграмай інфармаваў Вашынгтон пра прыняцце пасярэдніцтва Тэадора Рузвельта. Рускую дэлегацыю ўзначаліў упаўнаважаны цара Сяргей Юльевіч Вітэ, у Амерыцы да яго далучыўся расійскі пасол у Злучаных Штатах барон Раман Раманавіч Розен. Цяжкае становішча расійскага ўрада пасля руска-японскай войны заахвоцілі германскую дыпламатыю зрабіць у ліпені 1905 года яшчэ адну спробу адарваць Расію ад Францыі і скласці руска-германскі саюз: Вільгельм II прапанаваў Мікалаю II сустрэцца ў ліпені 1905 года ў фінляндскіх шхерах, каля вострава Б’ёрке. Мікалай пагадзіўся, і на сустрэчы была падпісаная дамова; вярнуўшыся ў Санкт-Пецярбург, адмовіўся ад яе, бо 23 жніўня (5 верасня1905 года ў Портсмуце  (руск.) рускімі прадстаўнікамі Сяргеем Юльевічам Вітэ і Раманам Раманавічам Розенам  (руск.) быў падпісаны мірны дагавор  (руск.). Паводле ўмоў апошняга, Расія прызнала Карэю сферай уплыву Японіі, саступала Японіі Паўднёвы Сахалін і правы на Ляадунскі паўвостраў з гарадамі Порт-Артур і Далёкі.

Амерыканскі даследчык эпохі Тайлер Дэнет у 1925 годзе сцвярджаў: «Мала хто зараз лічыць, што Японія была пазбаўлена пладоў будучых перамог. Пераважае адваротная думка. Многія мяркуюць, што Японія была знясілена ўжо да канца мая і што толькі заключэнне міру выратавала яе ад крушэння ці поўнай паразы ў сутыкненні з Расіяй»[45]. Японія выдаткавала на вайну каля 2 млрд іен, а яе дзяржаўны доўг узрос з 600 млн іен да 2,4 млрд іен. Толькі па працэнтах японскаму ўраду трэба было штогод выплачваць 110 млн іен. Атрыманыя на правядзенне вайны чатыры замежныя пазыкі цяжкім грузам ляглі на японскі бюджэт. У сярэдзіне года Японія была змушана ўзяць новую пазыку. Разумеючы, што працяг вайны па прычыне адсутнасці фінансавання робіцца немагчымым, японскі ўрад пад выглядам «асабістай думкі» ваеннага міністра Тэрауці праз амерыканскага пасла яшчэ ў сакавіку 1905 года давёў да ведама Тэадора Рузвельта жаданне скончыць вайну. Разлік рабіўся на пасярэдніцтва ЗША, што ў выніку і адбылося.

Параза ў руска-японскай вайне (першая за паўстагоддзя) і наступнае падаўленне смуты 1905—1907 гг., якая пагоршылася з’яўленнем чутак пра ўплыў Распуціна, прывялі да падзення аўтарытэта імператара ў кіравальных і інтэлігенцкіх колах[заўв 8].

Нямецкі журналіст Г. Ганц, які жыў у Санкт-Пецярбургу падчас вайны, адзначаў паражэнчую пазіцыю значнай часткі дваранства і інтэлігенцыі ў адносінах да вайны: «Агульнай таемнай малітвай не толькі лібералаў, але і многіх умераных кансерватараў у той час было: „Божа, дапамажы нам быць пабітымі“»[46].

Рэвалюцыя 1905—1907 гадоў

правіць
 
Мікалай II і Георг V.

З пачаткам руска-японскай вайны Мікалай II пайшоў на некаторыя саступкі ліберальным колам: пасля забойства эсэраўскім баевіком міністра ўнутраных спраў Вячаслава Канстанцінавіча Плевэ ён прызначыў на яго пост Пятра Дзмітрыевіча Святаполк-Мірскага, які лічыўся лібералам; 12 снежня 1904 года быў дадзены найвышэйшы ўказ Сенату «Пра ўказанні да ўдасканалення дзяржаўнага парадку», які абяцаў пашырэнне праў земстваў, страхаванне працоўных, эмансіпацыю  (руск.) чужынцаў і іншаверцаў, знішчэнне цэнзуры[47]. Пры абмеркаванні тэксту Указа ад 12 снежня 1904 года, ён, аднак, прыватна сказаў графу Вітэ (паводле ўспамінаў апошняга): «Я ніколі, ні ў якім выпадку не пагаджуся на прадстаўнічы лад кіравання, бо я яго лічу шкодным для даручанага мне Богам народа»[48].

6 студзеня (стары стыль) 1905 года (свята Хрышчэння), у час вадасвяцця  (руск.) на лёдзе Нявы, перад Зімовым палацам, пры імператары і членах яго сям’і, у самым пачатку спеву трапара  (руск.) прагучаў стрэл з гарматы, у якой выпадкова (згодна з афіцыйнай версіяй) застаўся зарад карцечы  (руск.) пасля вучэнняў 4 студзеня. Большая частка куль трапіла ў лёд каля царскага павільёна і ў фасад палаца, у 4-х вокнах якога былі пабіты шклы[49].[50]. У сувязі з інцыдэнтам рэдактар сінадальнага выдання пісаў, што «нельга не бачыць чагосьці асаблівага» ў тым, што смяротна быў паранены адзін толькі паліцэйскі па прозвішчы «Раманаў» і было прастрэлена дрэўка сцяга марскога корпуса[50].

Падзеі 9 студзеня 1905 года ў Санкт-Пецярбургу

правіць
 
Петыцыя працоўных і жыхароў Пецярбурга 9 студзеня 1905 года  (руск.).

9 (22) студзеня 1905 года ў Пецярбургу па ініцыятыве святара Георгія Гапона адбылося шэсце  (руск.) працоўных да Зімовага палаца. 6—8 студзеня святаром Гапонам і групай працоўных была складзена на імя імператара Петыцыя пра працоўныя патрэбы, у якой нароўні з эканамічнымі ўтрымліваўся шэраг палітычных патрабаванняў. Галоўным патрабаваннем петыцыі было знішчэнне ўлады ўрадоўцаў і ўвядзенне народнага прадстаўніцтва ў форме Устаноўчага сходу[51]. Калі ўраду стала вядома пра палітычны змест петыцыі[52], было прынята рашэнне не дапушчаць працоўных да Зімовага палаца, а пры патрэбе затрымліваць іх сілай[53][54]. Вечарам 8 студзеня міністр унутраных спраў Пётр Дзмітрыевіч Святаполк-Мірскі апавясціў імператара пра прынятыя меры. Насуперак распаўсюджанай думцы (асабліва ў савецкай гістарыяграфіі), невядома ці аддаваў Мікалай II загад пра стральбу, ці толькі ўхваліў меры, прапанаваныя кіраўніком урада (асабістыя даклады міністраў не запісваліся ў пратаколах)[52][55]. 9 студзеня калоны працоўных на чале са святаром Гапонам рушылі з розных канцоў горада да Зімовага палаца. Працоўныя імкнуліся ў цэнтр горада, нягледзячы на папярэджанні і нават атакі кавалерыі[56]. Каб прадухіліць збор 150-тысячнага натоўпу ў цэнтры горада[52], войскі адкрылі па калонах атаку з агнястрэльнай зброі[56]. Паводле афіцыйных урадавых дадзеных, за дзень 9 студзеня былі забітыя 130 і параненыя 299 людзей[56]. Па падліках савецкага гісторыка Уладзіміра Іванавіча Неўскага  (руск.), забітых было да 200, а параненых да 800 асоб[57]. Увечары 9 студзеня Мікалай II запісаў у сваім дзённіку: «Цяжкі дзень! У Пецярбургу адбыліся сур’ёзныя хваляванні з прычыны жадання працоўных дайсці да Зімовага палаца. Войскі павінны былі страляць у розных месцах горада, было шмат забітых і параненых. Госпадзі, як балюча і цяжка!»[58].

Падзеі 9 студзеня сталі паваротным момантам у расійскай гісторыі і паклалі пачатак Першай рускай рэвалюцыі. Ліберальная і рэвалюцыйная апазіцыя ўсклала ўсю віну за падзеі на імператара Мікалая. Святар Гапон, які схаваўся ад пераследу паліцыі, напісаў вечарам 9 студзеня заклік, у якім заахвочваў працоўных да ўзброенага паўстання і зрынання дынастыі: «Звер-цар, яго ўрадоўцы-казнакрады і рабаўнікі рускага народа свядома хацелі быць і зрабіліся забойцамі бяззбройных нашых братоў, жонак і дзяцей. Кулі царскіх салдат, якія забілі за Нарвскай заставай працоўных, што неслі царскія партрэты, прастрэльвалі гэтыя партрэты і забілі нашу веру ў цара. Так адпомсцім жа, браты, праклятаму народам цару, усяму яго змяінаму царскаму вырадку, яго міністрам і ўсім рабаўнікам няшчаснай рускай зямлі! Смерць ім усім!»[59]. Рэдактар ліберальнага часопіса «Освобождение» Пётр Бернгардавіч Струвэ у артыкуле «Кат народа» пісаў: «Народ ішоў да яго, народ чакаў яго. Цар сустрэў свой народ. Бізунамі, шаблямі і кулямі ён адказваў на словы смутку і даверу. На вуліцах Пецярбурга разлілася кроў і разарвалася назаўжды сувязь паміж народам і гэтым царом. Усё адно, хто ён, напышлівы дэспат, не жадаючы зважаць на народ, ці пагарджаны баязлівец, які баіцца стаць тварам да твару з той стыхіяй, з якой ён чэрпаў сілу, — пасля падзей 9 (22) студзеня 1905 года цар Мікалай стаў адкрыта ворагам і катам народа»[60]. У рэвалюцыйным друку дзень 9 студзеня атрымаў назву «Крывавай нядзелі»[61]. Пасля гэта назва была замацавана Кароткім курсам гісторыі УКП(б)  (руск.)[62] і ўвайшла ў савецкую і расійскую гістарыяграфію.

Нарастанне рэвалюцыі. Маніфест 17 кастрычніка

правіць

4 лютага ў Маскоўскім Крамлі бомбай тэрарыста быў забіты вялікі князь Сяргей Аляксандравіч, які прытрымліваўся вельмі правых палітычных поглядаў і меў пэўны ўплыў на свайго пляменніка.

17 красавіка 1905 года быў дадзены ўказ «Пра ўмацаванне пачаткаў верацярпімасці», які скасаваў шэраг веравызнальных абмежаванняў, у прыватнасці ў дачыненні да «раскольнікаў» (старавераў).

У краіне працягваліся стачкі; пачаліся хваляванні на ўскраінах імперыі: у Курляндыі лясныя браты  (руск.) пачалі выразаць мясцовых нямецкіх памешчыкаў, на Каўказе пачалася армяна-татарская разаніна  (руск.). Рэвалюцыянеры і сепаратысты атрымлівалі падтрымку грашамі і зброяй ад Англіі і Японіі[63]. Так, улетку 1905 года ў Балтыйскім моры быў затрыманы англійскі параход «Джон Графтан», які сеў на мель. Ён перавозіў некалькі тысяч вінтовак для фінскіх сепаратыстаў і баевікоў-рэвалюцыянераў. Адбылося некалькі паўстанняў на флоце і ў розных гарадах. Самым буйным стала снежаньскае паўстанне ў Маскве. Адначасова вялікі размах атрымаў эсэраўскі і анархісцкі індывідуальны тэрор. Усяго за пару гадоў рэвалюцыянерамі былі забітыя тысячы ўрадоўцаў, афіцэраў і паліцыянтаў — за адзін 1906 год былі забітыя 768 і параненыя 820 прадстаўнікоў і агентаў улады. Другая палова 1905 года была адзначана шматлікімі хваляваннямі ва ўніверсітэтах і ў духоўных семінарыях: праз хваляванні былі закрытыя амаль 50 сярэдніх духоўна-навучальных устаноў. Прыняцце 27 жніўня часовага закона пра аўтаномію ўніверсітэтаў выклікала ўсеагульны страйк навучэнцаў і ўскалыхнула выкладчыкаў універсітэтаў і духоўных акадэмій. Апазіцыйныя партыі скарысталіся пашырэннем свабод для ўзмацнення атак на самадзяржаўе ў друку[64].

6 жніўня 1905 года былі падпісаныя маніфест пра ўвядзенне Дзяржаўнай думы  (руск.)як законадарадчай установы, якой падаецца папярэдняя распрацоўка і абмеркаванне заканадаўчых прапаноў і разгляд роспісу дзяржаўных прыбыткаў і выдаткаў» — булыгінскай Думы), закон пра Дзяржаўную думу і палажэнне пра выбары ў Думу. Але рэвалюцыя набірала сілу і пераступіла праз акты 6 жніўня: у кастрычніку пачалася ўсерасійская палітычная стачка, страйкавалі звыш 2 млн чалавек. 17 кастрычніка Мікалай, пасля псіхалагічна цяжкіх ваганняў, вырашыўся падпісаць маніфест, які загадваў, сярод іншага: «1. Дараваць насельніцтву непарушныя асновы грамадзянскай свабоды на пачатках сапраўднай недатыкальнасці асобы, свабоды сумлення, слова, сходаў і саюзаў. <…> 3. Усталяваць як непарушнае правіла, каб ніякі закон не мог набыць сілу без ухвалы Дзяржаўнай Думы і каб абраным ад народа забяспечана была магчымасць сапраўднага ўдзелу ў наглядзе за заканамернасцю дзеянняў пастаўленых ад нас улад»[65]. 23 красавіка 1906 года былі зацверджаныя Асноўныя дзяржаўныя законы Расійскай імперыі  (руск.), якія згадвалі новую ролю Думы ў заканадаўстве. З пункту гледжання ліберальнай грамадскасці, маніфест азначаў канец рускага самадзяржаўя як неабмежаванай улады манарха.

Праз тры тыдні пасля маніфеста былі амніставаныя палітычныя зняволеныя, апроч асуджаных за тэрарызм; указ 24 лістапада 1905 скасаваў папярэднюю як агульную, так і духоўную цэнзуру для пачасовых (перыядычных) выданняў, што выходзілі ў гарадах імперыі (26 красавіка 1906 года скасавана любая цэнзура).

Пасля апублікавання маніфеста страйкі зменшыліся; узброеныя сілы (апроч флоту, дзе мелі месца хваляванні) захавалі вернасць прысязе; паўстала і негалосна падтрымвалася Мікалаем вельмі правая манархічная грамадская арганізацыя — Саюз рускага народа.

Дзесяцігоддзе паміж дзвюма рэвалюцыямі

правіць

Вехі ўнутранай і знешняй палітыкі

правіць

18 (31) жніўня 1907 года быў падпісаны дагавор з Вялікабрытаніяй па размежаванні сфер уплыву  (руск.) ў Кітаі, Афганістане і Персіі, які ў цэлым завяршыў працэс фармавання саюзу 3-х дзяржаў — Траістай згоды, вядомай як Антанта (Triple-Entente)[66]; аднак узаемныя ваенныя абавязацельствы на той момант існавалі толькі паміж Расіяй і Францыяй[66] — паводле пагаднення 1891 года і ваеннай канвенцыі 1892 года[67]. 27 — 28 мая 1908 года (стары стыль) адбылася сустрэча брытанскага караля Эдуарда VII з расійскім царом — на рэйдзе ў гавані Рэвеля; цар прыняў ад караля мундзір адмірала брытанскага флота[68][69]. Рэвельскае спатканне манархаў было вытлумачана ў Берліне як крок да ўтварэння антыгерманскай кааліцыі[70] — нягледзячы на тое, што Мікалай быў перакананым праціўнікам збліжэння з Англіяй супраць Германіі. Складзенае паміж Расіяй і Германіяй 6 (19) жніўня 1911 года Патсдамскае пагадненне не змяніла агульны вектар уцягвання Расіі і Германіі ў супрацьстаялыя адзін аднаму ваенна-палітычныя саюзы.

17 чэрвеня 1910 года быў найвышэйша зацверджаны ўхвалены Дзяржаўным Саветам і Дзяржаўнай Думай закон пра парадак выдання законаў, што тычыліся Вялікага Княства Фінляндскага, — вядомы як закон пра парадак агульнаімперскага заканадаўства[71]. Накіраваны ў Персію расійскі кантынгент, які знаходзіўся там з 1909 года ў сувязі з нестабільным палітычным становішчам, у 1911 годзе быў узмоцнены.

У 1912 годзе фактычным пратэктаратам Расіі стала Манголія, якая атрымала незалежнасць ад Кітая ў выніку рэвалюцыі  (руск.). Пасля гэтай рэвалюцыі ў 1912—1913 гадах тувінскія наёны (амбын-наён Хомбу-Доржу, Чамзы Хабы-лама, наён Даа-хашуна Буян-Бадыргы і іншыя) некалькі разоў звярталіся да царскага ўрада з просьбай прыняць Туву пад пратэктарат Расійскай імперыі. 4 (17) красавіка 1914 года рэзалюцыяй на дакладзе міністра замежных спраў быў усталяваны расійскі пратэктарат над Уранхайскім краем  (бел. (тар.)): край быў уключаны ў склад Енісейскай губерні  (руск.) з перадачай ведання ў Туве палітычных і дыпламатычных спраў Іркуцкаму генерал-губернатару.

 
Мікалай II на святкаванні 300-годдзя дому Раманавых  (руск.).

Пачатак ваенных дзеянняў Балканскага саюзу супраць Турцыі восенню 1912 года адзначыла крах дыпламатычных высілкаў, распачатых пасля Баснійскага крызісу міністрам замежных спраў  (руск.) Сяргеем Дзмітрыевічам Сазонавым у кірунку саюзу з Портай  (руск.)[заўв 9] і адначаснага ўтрымання пад сваім кантролем Балканскіх дзяржаў: насуперак чаканням расійскага ўрада, войскі апошніх паспяхова цяснілі туркаў і ў лістападзе 1912 года балгарская армія была ў 45 км ад Канстанцінопаля, асманскай сталіцы.

У сувязі з балканскай вайной усё больш агрэсіўны характар у дачыненні да Расіі набывалі паводзіны Аўстра-Венгрыі. З гэтай прычыны ў лістападзе 1912 года на нарадзе ў імператара разглядалася пытанне пра мабілізацыю войскаў трох расійскіх ваенных акруг. За гэту меру выступаў ваенны міністр Уладзімір Аляксандравіч Сухамлінаў  (руск.), але прэм’ер-міністру Уладзіміру Мікалаевічу Какоўцаву ўдалося пераканаць імператара не прымаць такога рашэння, якое бы пагражала ўцягваннем Расіі ў вайну[72].

Пасля фактычнага пераходу турэцкай арміі пад германскае камандаванне (нямецкі генерал Ота Ліман фон Сандэрс  (руск.) у канцы 1913 года заняў пост галоўнага інспектара турэцкай арміі) пытанне пра непазбежнасць вайны з Германіяй было паднята ў запісцы Сазонава імператару ад 23 снежня 1913 года; запіска Сазонава таксама абмяркоўвалася на пасяджэнні Савета міністраў[73].

 
Юбілейны  (руск.) рубель 300 гадоў дому Раманавых з выявамі першага цара дынастыі Міхаіла і дзеючага — Мікалая II. Срэбра, 1913.

У 1913 годзе адбылося шырокае святкаванне 300-годдзя дынастыі Раманавых: імператарская сям’я здзейсніла падарожжа ў Маскву, адтуль ва Уладзімір, Ніжні Ноўгарад, а потым па Волзе ў Кастраму, дзе ў Іпацьеўскім манастыры  (руск.) 14 сакавіка 1613 года быў пакліканы на царства першы цар з Раманавых — Міхаіл Фёдаравіч; у студзені 1914 года адбылося ўрачыстае асвячэнне ў Санкт-Пецярбургу Фёдараўскага сабора  (руск.), узведзенага на знак юбілею дынастыі.

Мікалай II і Дума

правіць

Дзве першыя Дзяржаўныя думы апынуліся няздольнымі ажыццяўляць рэгулярную заканадаўчую працу: супярэчнасці паміж дэпутатамі, з аднаго боку, і імператарам, з іншага, былі непераадольныя. Так, адразу пасля адкрыцця, у зваротным адрасе на тронную прамову Мікалая II левыя сілы запатрабавалі ліквідацыі Дзяржаўнага Савета (верхняй палаты парламента), перадачы сялянам манастырскіх і казённых зямель. 19 мая 1906 года 104 дэпутаты Працоўнай групы высунулі праект зямельнай рэформы (праект 104-х), змест якога зводзіўся да канфіскацыі зямель памешчыкаў і нацыяналізацыі ўсёй зямлі.

Дума першага склікання была распушчана імператарам Іменным указам Сенату ад 8 (21) ліпеня 1906 года (апублікаваны ў нядзелю 9 ліпеня[74]), які прызначаў час склікання зноў абранай Думы на 20 лютага 1907 года; найвышэйшы маніфест ад 9 ліпеня тлумачыў прычыны, сярод якіх значылася: «Выбарныя ад насельніцтва, замест працы будавання заканадаўчага, ухіліліся ў непрыналежную ім вобласць і звярнуліся да расследавання дзеянняў пастаўленых ад нас мясцовых улад, да ўказанняў Нам на недасканаласці Законаў Асноўных, змены якіх могуць быць распачаты толькі нашаю манархавай воляй, і да дзеянняў выяўна незаконных, як зварот ад асобы Думы да насельніцтва»[75][76]. Указам ад 10 ліпеня таго ж года прыпыняліся заняткі Дзяржаўнага Савета[75].

Адначасна з роспускам Думы, замест І. Л. Гарамыкіна на пост старшыні Савета міністраў быў прызначаны П. А. Сталыпін. Аграрная палітыка Сталыпіна, паспяховае падаўленне бунту, яркія прамовы ў II Думе зрабілі яго кумірам некаторых правых.

 
Аўтограф Мікалая Другога ў Залатой кнізе ганаровых наведнікаў Дзяржаўнай Думы 9 лютага 1916 года.

Другая дума апынулася яшчэ больш левай, чым першая, бо ў выбарах бралі ўдзел сацыял-дэмакраты і эсэры, якія байкатавалі першую думу. Ва ўрадзе спела ідэя пра роспуск Думы і змену выбарчага закона; Сталыпін не збіраўся знішчыць Думу, але змяніць склад Думы. Нагодай для роспуску сталі дзеянні сацыял-дэмакратаў: 5 мая на кватэры чальца думы ад РСДРП Азоля паліцыяй была выяўлена сходка 35 сацыял-дэмакратаў і каля 30 салдатаў пецярбургскага гарнізона; апроч таго, паліцыяй былі выяўлены розныя прапагандысцкія матэрыялы, што прызывалі да гвалтоўнага скідання дзяржаўнага ладу, розныя наказы ад салдатаў ваярскіх частак і фальшывыя пашпарты. 1 чэрвеня Сталыпін і старшыня Санкт-Пецярбургскай судовай палаты запатрабавалі ад Думы адхіленні ўсяго складу сацыял-дэмакратычнай фракцыі ад пасяджэнняў думы і здымання недатыкальнасці з 16 членаў РСДРП. Дума адказала на вымогі ўрада адмовай; вынікам супрацьстаяння з’явіўся маніфест Мікалая II пра роспуск II Думы, апублікаваны 3 чэрвеня 1907 года, — разам з Палажэннем пра выбары ў Думу, то бок новым выбарчым законам. У маніфесце паказваўся таксама і тэрмін адкрыцця новай Думы — 1 лістапада таго ж года. Акт 3 чэрвеня 1907 года ў савецкай гістарыяграфіі называўся «трэццячэрвеньскім пераваротам», бо ён уступаў у супярэчнасць з маніфестам 17 кастрычніка 1905 года, па якім ніводны новы закон не мог быць прыняты без ухвалы Дзяржаўнай думы.

На думку генерала А. А. Масолава  (руск.), Мікалай II глядзеў на членаў Думы не як на прадстаўнікоў народа, а як на «проста інтэлігентаў» і дадаваў, што зусім іншым было яго дачыненне да сялянскім дэлегацыям: «Цар сустракаўся з імі ахвотна і падоўгу гаварыў, без стомы, радасна і ветліва»[77].

Зямельная рэформа

правіць

З 1902 па 1905 год распрацоўкай новага аграрнага заканадаўства на дзяржаўным роўні займаліся і дзяржаўныя дзеячы, і навукоўцы Расіі: Ул. І. Гурка, С. Ю. Вітэ, І. Л. Гарамыкін, А. В. Крывашэін, П. А. Сталыпін, П. П. Мігулін, М. М. Кутлер  (руск.) і А. А. Каўфман. Пытанне скасавання абшчыны ставілася самым жыццём. У разгар рэвалюцыі М. М. Кутлер прапанаваў нават праект адчужэння часткі памешчыцкіх земляў.

З 1907 года пачалі ажыццяўляцца так званая «сталыпінская» аграрная рэформа. Асноўным кірункам рэформы было замацаванне земляў, што перш знаходзіліся ў калектыўнай уласнасці сельскай абшчыны  (руск.), за сялянамі-ўласнікамі. Дзяржава таксама аказвала шырокае спрыянне куплі сялянамі памешчыцкіх земляў (праз крэдытаванне Сялянскім пазямельным банкам), субсідыявала агранамічную дапамогу. Пры правядзенні рэформы вялікая ўвага надавалася змаганню з цераспалосіцай (з’ява, пры якой селянін апрацоўваў мноства дробных палосак зямлі ў розных палях), заахвочвалася вылучэнне сялянам пляцовак «да аднаго месца» (адрубы, хутары), якое прыводзіла да істотнага падвышэння эфектыўнасці гаспадаркі. Рэформа, што патрабавала велізарнага аб’ёму землеўпарадкавальных прац, разгортвалася досыць павольна. Да Лютаўскай рэвалюцыі ва ўласнасці сялян было замацавана не больш 20 % супольных земляў; так што вынікі рэформы, выяўна заўважныя і дадатныя, не паспелі выявіцца ў поўнай меры.

У 1913 годзе Расія (без уліку прывіслінскіх губерняў) знаходзілася на першым у свеце месцы па вытворчасці жыта, ячменю і аўса, на трэцім (пасля Канады і ЗША) па вытворчасці пшаніцы, на чацвёртым (пасля Францыі, Германіі і Аўстра-Венгрыі) па вытворчасці бульбы[78]. Расія стала галоўным экспарцёрам сельскагаспадарчай прадукцыі, на яе долю даводзілася 25 усяго сусветнага экспарту сельгаспрадукцыі. Ураджайнасць збожжа была ў 3 разы ніжэй англійскай ці германскай, ураджайнасць бульбы — ніжэй у 2 разы.

Ператварэнні ў ваеннай сферы

правіць

Ваенныя ператварэнні 19051912 гадоў праводзіліся пасля паразы Расіі ў руска-японскай вайне 19041905 гадоў, якая выявіла сур’ёзныя недахопы ў цэнтральным кіраванні, арганізацыі, сістэме камплектавання, баявой падрыхтоўцы і тэхнічным абсталяванні арміі.

У першы перыяд ваенных ператварэнняў (19051908) было дэцэнтралізавана найвышэйшае ваеннае кіраванне (заснавана незалежнае ад Ваеннага міністэрства Галоўнае кіраванне Генеральнага штаба, створаны Савет дзяржаўнай абароны, генералы-інспектары былі падпарадкаваны непасрэдна імператару), скарочаны тэрміны службы (у пяхоце і палявой артылерыі з 5 да 3 гадоў, у іншых радах войскаў з 5 да 4 гадоў, на флоце з 7 да 5 гадоў), амалоджаны афіцэрскі склад; палепшаны побыт салдатаў і матросаў (харчаванне і рэчавае забеспячэнне) і матэрыяльнае становішча афіцэраў і звыштэрміновікаў.

 
Мікалай II падчас візіту ў Рыгу (3 ліпеня 1910 года).

У другі перыяд (19091912), была праведзена цэнтралізацыя найвышэйшага кіравання (Галоўнае кіраванне Генштаба ўлучана ў склад Ваеннага міністэрства, скасаваны Савет дзяржаўнай абароны, генералы-інспектары падпарадкаваны ваеннаму міністру); за кошт слабых у баявым дачыненні рэзервовых і прыгонных армій узмоцнены палявыя арміі (лік ваенных карпусоў павялічыўся з 31 да 37), створаны пры палявых частках запас, які пры мабілізацыі вылучаўся для разгортвання другачарговых (улучаючы палявую артылерыю, інжынерныя і чыгуначныя войскі, часткі сувязі), створаны кулямётныя каманды ў палках і корпусныя авіяатрады, юнкерскія вучылішчы ператвораны ў ваенныя вучылішчы, якія атрымалі новыя праграмы, уведзены новыя статуты і навучанні. У 1910 годзе быў створаны Імператарскі ваенна-паветраны флот.

Першая сусветная вайна

правіць
 
20 ліпеня 1914. Мікалай II абвяшчяе вайну Германіі.

19 ліпеня (1 жніўня) 1914 года Германія абвясціла вайну Расіі: Расія ўступіла ў сусветную вайну, якая для яе скончылася крахам імперыі і дынастыі.

Мікалай II прыкладаў высілкі для прадухілення вайны і ва ўсе перадваенныя гады, і ў апошнія дні перад яе пачаткам, калі (15 ліпеня 1914 года) Аўстра-Венгрыя абвясціла вайну Сербіі і пачала бамбардзіроўку Белграда. 16 (29) ліпеня 1914 года Мікалай II адправіў Вільгельму II тэлеграму, з прапановай «перадаць аўстра-сербскае пытанне на Гаагскую канферэнцыю»[79] (у Міжнародны трацейскі суд у Гаазе)[80][заўв 10]). Вільгельм II не адказаў на гэту тэлеграму[80][81][82][83].

Апазіцыйныя партыі і ў краінах Антанты, і ў Расіі (у тым ліку сацыял-дэмакраты) у пачатку ПСВ лічылі агрэсарам менавіта Германію. У. І. Ленін увосень 1914 года пісаў, што менавіта Германія развязала вайну, у зручны для яе час[84].

20 ліпеня 1914 года імператарам быў дадзены і да вечара таго ж дня апублікаваны маніфест пра вайну, а таксама іменны найвышэйшы ўказ, у якім ён, «не прызнаючы магчымым, па прычынах агульнадзяржаўнага характару, стаць зараз на чале нашых сухапутных і марскіх сіл, прызначаных для ваенных дзеянняў», загадваў вялікаму князю Мікалаю Мікалаевічу быць Вярхоўным галоўнакамандуючым.

 
Мікалай II, міністр двара і ўдзелаў граф У. Б. Фрэдэрыкс  (руск.) (у цэнтры) і вялікі князь Мікалай Мікалаевіч (справа) у Стаўцы. Верасень 1914 года.

Указамі ад 24 ліпеня 1914 года перапыняліся з 26 ліпеня заняткі Дзяржаўнага Савета і Думы[85]. 26 ліпеня выйшаў маніфест пра вайну з Аўстрыяй. У той жа дзень адбыўся найвышэйшы прыём членаў Дзяржаўнага Савета і Думы: імператар прыбыў да Зімовага палаца на яхце разам з Мікалаем Мікалаевічам і, увойдучы ў Мікалаеўскую залу, звярнуўся: «Германія, а потым Аўстрыя абвясцілі вайну Расіі. Той велізарны ўздым патрыятычных пачуццяў любові да Радзімы і адданасці прастолу, які як ураган пранёсся па ўсёй зямлі нашай, служыць у маіх вачах і, думаю, у вашых зарукай у тым, што наша вялікая матушка-Расія давядзе пасланую Панам Богам вайну да жаданага канца. <…> Упэўнены, што вы ўсё і кожны на сваім месцы дапаможаце мне перанесці пасланае мне выпрабаванне і што ўсе, пачынаючы з мяне, выканаюць свой абавязак да канца. Вялік Бог Зямлі Рускай!»[86]. Пад канец сваёй зваротнай прамовы Старшыня Думы камергер М. У. Радзянка  (руск.), сказаў: «Без адрознення думак, паглядаў і перакананняў Дзяржаўная Дума ад асобы Рускай Зямлі спакойна і цвёрда кажа свайму цару: „Адважвайцеся, гасудар, рускі народ з вамі і, цвёрда спадзеючыся на літасць Божую, не спыніцца ні перад якімі ахвярамі, пакуль вораг не будзе зламаны і годнасць Радзімы не будзе загароджана“».

Маніфестам ад 20 кастрычніка (2 лістапада) 1914 года Расія абвясціла вайну Асманскай імперыі: «У беспаспяховым дагэтуль змаганні з Расіяй, імкнучыся ўсімі спосабамі памножыць свае сілы, Германія і Аўстра-Венгрыя звярнуліся да дапамогі атаманскага ўрада і залучылі ў вайну з намі аслепленую імі Турцыю. Турэцкі флот, які кіруецца германцамі, адважыўся вераломна напасці на наша Чарнаморскае ўзбярэжжа. Неадкладна пасля гэтага загадалі мы Расійскаму паслу ў Цараградзе, з усімі чынамі пасольскімі і консульскімі, пакінуць межы Турцыі. <…> Разам з усім народам рускім мы непахісна верым, што цяперашняе неразважнае ўмяшанне Турцыі ў ваенныя дзеянні толькі паскорыць фатальны для яе ход падзей і адкрые Расіі шлях да вырашэння адпісаных ёй продкамі гістарычных заданняў на берагах Чорнага мора»[87]. Урадавы орган друку паведамляў, што 21 кастрычніка, «дзень усшэсця на прастол гасудара імператара прыняў у Тыфлісе, у звязку з вайною з Турцыяй, характар народнага свята»[88]; у той жа дзень намеснікам была прынята дэпутацыя 100 найбольш вядомых армян на чале з біскупам: дэпутацыя «прасіла графа  (руск.) кінуць да ступняў манарха Вялікай Расіі <…> пачуцці бязмежнай адданасці і гарачай любові вернападданага армянскага народа»[88]; потым назвалася дэпутацыя мусульманаў-сунітаў і шыітаў.

У перыяд камандавання Мікалая Мікалаевіча цар некалькі разоў ездзіў у Стаўку для нарад з камандаваннем (21 — 23 верасня, 22 — 24 кастрычніка, 18 — 20 лістапада); у лістападзе 1914 года таксама ездзіў на поўдзень Расіі і Каўказскі фронт.

Напачатку чэрвеня 1915 года становішча на франтах рэзка пагоршылася: быў здадзены Перамышль, горад-крэпасць, з велізарнымі стратамі захоплены ў сакавіку. Пад канец чэрвеня быў пакінуты Львоў. Усе ваенныя набыцці былі згублены, пачаліся страты ўласнай тэрыторыі Расійскай імперыі. У ліпені была здадзена Варшава, уся Польшча і частка Літвы; сапернік працягваў наступаць. У грамадстве загаварылі пра няздольнасць урада даць рады са становішчам.

Як з боку грамадскіх арганізацый, Дзяржаўнай думы, так і з боку іншых груповак, нават многіх вялікіх князёў загаварылі пра стварэнне «міністэрства грамадскага даверу».

У пачатку 1915 года ў арміі на фронце з’явілася вялікая патрэба ў зброі і боепрыпасах. Стала яснай патрэба поўнай перабудовы эканомікі ў адпаведнасці з вымогамі вайны. 17 жніўня Мікалай II зацвердзіў дакументы пра ўтварэнне чатырох Асобых нарад: па абароне, паліве, харчах і перавозках. Гэтыя нарады, што складаліся з прадстаўнікоў урада, прыватных прамыслоўцаў, членаў Дзярждумы і Дзяржсаветаз і ўзначальваліся адпаведнымі міністрамі, павінны былі з’яднаць высілкі ўрада, прыватнай прамысловасці і грамадскасці ў мабілізацыі прамысловасці пад ваенныя патрэбы. Найбольш галоўным з іх была Асобая нарада па абароне.

9 мая 1916 года, імператар у суправаджэнні сям’і, генерала Брусілава і інш., правёў агляд войскаў у Бесарабскай губерні ў горадзе Бендэры і наведаў лазарэт, што размяшчаўся ў гарадской Аўдыторыі.

 
Імператар Мікалай II з візітам у Бендэрах наведвае лазарэт.

Разам са стварэннем асобых нарад, у 1915 годзе сталі ўзнікаць Ваенна-прамысловыя камітэты — грамадскія арганізацыі буржуазіі, што насілі паўапазіцыйны характар.

 
Імператар Мікалай II і камандуючыя франтамі на пасяджэнні Стаўкі.

Прыняцце Мікалаем II на сябе Вярхоўнага галоўнакамандавання Рускай арміяй

правіць

Пераацэнка вялікім князем Мікалаем Мікалаевічам сваіх здольнасцей пацягнула ў выніку шэраг буйных ваенных памылак, а спробы адвесці ад сябе адпаведныя вінавачанні пацягнулі раздзіманне германафобіі і шпіёнаманіі. Адным з падобных найболей значных эпізодаў стала справа падпалкоўніка Мясаедава  (руск.), якая завяршылася пакараннем смерцю невінаватага. Мікалай Мікалаевіч у ёй гуляў першую скрыпку нароўні з А. І. Гучковым[89]. Камандуючы фронтам, з прычыны нязгоды суддзяў, не зацвердзіў прысуд, аднак лёс Мясаедава вырашыла рэзалюцыя Вярхоўнага галоўнакамандуючага вялікага князя Мікалая Мікалаевіча: «Усё адно павесіць!». Гэта справа, у якой вялікі князь гуляў першую ролю, пацягнула ўзмацненне выразна арыентаванай падазронасці грамадства і згуляла сваю ролю ў тым ліку ў майскім нямецкім пагроме 1915 года ў Маскве[89]. Ваенны гісторык А. А. Кярсноўскі  (руск.) канстатуе, што да лета 1915 года «на Расію насунулася ваенная катастрофа», і менавіта гэта пагроза стала галоўнай прычынай Найвышэйшага рашэння пра зняцце Вялікага Князя з паста Галоўкаверха[90].

Мікалай II, які прыехаў 5 мая 1915 года ў Стаўку, адклаў свой ад’езд дамоў[91]:

Ці мог Я з’ехаць адсюль пры такіх цяжкіх акалічнасцях. Гэта было б зразумета так, што Я ўнікаю заставацца з Арміяй у сур’ёзныя моманты. Бедны М[ікалаша], расказваючы Мне ўсё гэта, плакаў у Маім кабінеце і нават спытаў Мяне, ці не думаю Я замяніць яго больш здольным чалавекам. Я не быў узбуджаны, Я адчуваў, што ён кажа менавіта то, што думае. Ён усё прымаўся Мне дзякаваць за тое, што Я застаўся тут, таму што Мая наяўнасць супакойвала яго асабіста.

Генерал М. В. Аляксееў, які прыязджаў у верасні 1914 года ў Стаўку, таксама быў «здзіўлены бязладзіцай, якая панавала там, разгубленасцю і маркотай. Абодва, і Мікалай Мікалаевіч, і Янушкевіч, разгубіліся ад няўдач Паўночна-заходняга фронту і не ведаюць, што распачаць»[92].

Няшчасці на фронце працягваліся: 22 ліпеня была здадзена Варшава, Коўна, былі падарваны ўмацаванні Брэста, немцы набліжаліся да Заходняй Дзвіны, была пачата эвакуацыя Рыгі. У такіх умовах Мікалай II вырашыў адхіліць Вялікага Князя, які не спраўляўся, і сам устаць на чале Рускай арміі. Паводле ацэнцы ваеннага гісторыка А. А. Кярсноўскага, такое рашэнне імператара было адзіным выйсцем[90]:

Гэта было адзіным выйсцем з крытычнага становішча, якое стварылася. Кожная гадзіна прамаруджвання пагражала гібеллю. Вярхоўны галоўнакамандуючы і яго супрацоўнікі не спраўляліся больш са становішчам — іх належала тэрмінова замяніць. А за адсутнасцю ў Расіі палкаводца замяніць Вярхоўнага мог толькі Гасудар.

А. А. Керсновский История Русской Армии

23 жніўня (5 верасня1915 года Мікалай II прыняў на сябе званне Вярхоўнага галоўнакамандуючага, змяніўшы на гэтым пасту Вялікага князя Мікалая Мікалаевіча, які быў прызначаны камандуючым Каўказскім фронтам. Начальнікам штаба стаўкі Вярхоўнага галоўнакамандуючага быў прызначаны М. В. Аляксееў. Неўзабаве стан генерала Аляксеева кардынальна змяніўся: генерал падбадзёрыўся, знікла яго трывога і поўная разгубленасць. Дзяжурны генерал у Стаўцы П. К. Кандзяроўскі нават падумаў, што з фронту прыйшлі добрыя весткі, што прымусілі начальніка штаба падбадзёрыцца, аднак прычына была іншай: новы Вярхоўны галоўнакамандуючы прыняў у Аляксеева даклад пра становішча на фронце і даў яму вызначаныя ўказанні; на фронт была дадзена тэлеграма, што «зараз ні кроку назад». Прарыў Вільня-Маладзечна было загадана ліквідаваць войскамі генерала Эверта. Аляксееў быў заняты прывядзеннем у выкананне загаду Гасудара[93][94][95]:

Перад мной стаяў іншы чалавек. Замест нярвовага, разгубленага генерала Аляксеева знаходзіўся спакойны, упэўнены начальнік штаба Вярхоўнага, які прыводзіць у выкананне волю Галоўнакамандуючага, Рускага Імператара.

Тым часам рашэнне Мікалая выклікала неадназначную рэакцыю, улічваючы, што супраць гэтага кроку выступалі ўсе міністры, а безумоўна падтрымала яго толькі Аляксандра Фёдараўна[96]. Министр А. В. Крывашэін  (руск.) гаварыў:

Расія перажывала і цяжэйшыя часы, але ніколі не было часу, калі б усё магчымае было б зроблена для ўскладнення ўжо немагчымай сітуацыі… Мы сядзім на бочцы з порахам. Патрэбна адзіная іскра, каб усё ўзляцела ў паветра… Прыняцце імператарам камандавання арміяй — гэта не іскра, а цэлая свечка, кінутая ў гарматны арсенал.

Салдаты рускай арміі сустрэлі рашэнне Мікалая пра заняцце ім паста Вярхоўнага Галоўнакамандуючага без запалу[97]. У той жа час германскае камандаванне было здаволена сыходам князя Мікалая Мікалаевіча з паста вярхоўнага галоўнакамандуючага — яно лічыла яго цвёрдым і ўмелым праціўнікам. Шэраг яго стратэгічных ідэй былі ацэнены Эрыхам Людэндорфам як у найвышэйшай ступені адважныя і бліскучыя[96].

Вынік гэтага рашэння Мікалая II быў каласальны[98] (Кн. 1, глава 12)[90]. У час Свянцянскага прарыву 8 верасня — 2 кастрычніка германскія войскі былі пабіты, і іх наступ быў спынены. Бакі перайшлі да пазіцыйнай вайны: бліскучыя рускія контратакі, якія адбываліся ў раёне Вільня-Маладзечна, і наступныя падзеі дазволілі пасля ўдалай вераснёвай аперацыі, больш не асцерагаючыся варожага наступу, рыхтавацца да новага этапу вайны. Па ўсёй Расіі закіпела праца па фармаванні і навучанні новых армій. Прамысловасць узмоцненымі тэмпамі вырабляла боепрыпасы і ваенны рыштунак. Такая працы стала магчымай дзякуючы ўпэўненасці, што наступленне ворага спынена. Да вясны 1917 года былі створаны новыя арміі, забяспечаныя рыштункам і боепрыпасамі лепш, чым калі б там ні было да гэтага за ўсю вайну[99].

Восеньскі прызыў 1916 года павялічыў колькасць арміі да 13 мільёнаў чалавек, а страты ў вайне перавалілі за 2 мільёны.

За 1916 год Мікалай II змяніў чатырох старшыняў Савета міністраў (І. Л. Гарамыкіна, Б. В. Шцюрмера, А. Ф. Трэпава і кн. М. Д. Галіцына  (руск.)), чатырох міністраў унутраных спраў (А. М. Хвастова, Б. В. Шцюрмера, А. А. Хвастова і А. Д. Пратапопава), трох міністраў замежных спраў (С. Д. Сазонава, Б. В. Шцюрмера і М. М. Пакроўскага), двух ваенных міністраў (А. А. Паліванава  (руск.), Д. С. Шуваева  (руск.)) і трох міністраў юстыцыі (А. А. Хвастова, А. А. Макарава і М. А. Дабравольскага).

Да 1 студзеня 1917 года адбыліся змены і ў Дзяржаўным савеце. Мікалай выключыў 17 членаў і прызначыў новых.

19 студзеня (1 лютага) 1917 года ў Петраградзе адкрылася сустрэча высокапастаўленых прадстаўнікоў саюзных дзяржаў, якая ўвайшла ў гісторыю як Петраградская канферэнцыя  (руск.) (q.v.): ад саюзнікаў Расіі на ёй былі дэлегаты Вялікабрытаніі, Францыі і Італіі, якія таксама наведалі Маскву і фронт, мелі сустрэчы з палітыкамі розных палітычных арыентацый, з кіраўнікамі фракцый Думы; апошнія згоднена гаварылі кіраўніку брытанскай дэлегацыі пра немінучую рэвалюцыю — або знізу, або зверху (у форме палацавага перавароту)[100].

Намёкі на магчымасць заключэння сепаратнага міру з непрыяцелем

правіць

Мікалай II, спадзеючыся на паляпшэнне сітуацыі ў краіне ў выпадку поспеху вясновага наступлення 1917 года (пра што дамовіліся на Петраградскай канферэнцыі), складаць сепаратны мір з праціўнікам не збіраўся — у пераможным завяршэнні вайны ён бачыў найважнейшы сродак умацавання трона. Намёкі на тое, што Расія можа пачаць перамовы пра заключэнне сепаратнага міру, былі дыпламатычнай гульнёй, якая вымусіла Антанту прызнаць патрэбу ўсталявання рускага кантролю над Пралівамі.

4 сакавіка 1915 года Сазонаў уручыў паслам Б’юкенену  (руск.) і Палеалогу  (руск.) памятную запіску, дзе гаварылася:

Ход апошніх падзей прыводзіць яго вялікасць імператара Мікалая да думкі, што пытанне пра Канстанцінопаль і пралівы павінна быць даканцова вырашана адпаведна стагадовым імкненням Расіі. Любое рашэнне было б недастатковым і нетрывалым у выпадку, калі б горад Канстанцінопаль, заходні бераг Басфора, Мармуровага мора і Дарданэл, а таксама паўднёвая Фракія да лініі Энас — Мідыя не былі надалей уключаны ў склад Расійскай імперыі. Таксама частка азіяцкага ўзбярэжжа ў межах паміж Басфорам, ракой Скарыяй і пунктам на беразе Ізмідскага заліва, астравы Мармуровага мора, астравы Імбрас і Тэнедас павінны быць уключаны ў склад імперыі. Адмысловыя інтарэсы Францыі і Вялікабрытаніі ў паказаным раёне будуць старанна выконвацца.

Увесну 1916 года Старшыня Савета міністраў Б. В. Шцюрмер пісаў:

Мне здавалася магчымым цяпер абвясціць Расіі і Еўропе пра дамову з нашымі саюзнікамі, Францыяй і Англіяй, пра саступку Расіі Канстанцінопаля, праліваў і берагавых палос. Уражанне, якое вырабіць у Расіі ажыццяўленне гістарычных запаветаў, будзе велізарнае. Вестка гэта можа быць выкладзена ў выглядзе ўрадавага паведамлення. Яго Вялікасць даведаўся адносна спосабаў магчымага выканання абвяшчэння саступкі нам Канстанцінопаля і праліваў. Я меў выпадак памяняцца думкай з пасламі Вялікабрытаніі і Францыі, якія не сустракаюць да гэтага перашкод.

Падзенне манархіі

правіць

Нарастанне рэвалюцыйных настрояў

правіць

Вайна, падчас якой адбывалася шырокая мабілізацыя працаздольнага мужчынскага насельніцтва, коней і масавая рэквізіцыя скаціны і сельскагаспадарчых прадуктаў, згубна адбівалася на эканоміцы, асабліва на сяле. У асяроддзі палітызаванага петраградскага грамадства ўлада апынулася дыскрэдытавана скандаламі (у прыватнасці, злучанымі з уплывам Р. Я. Распуціна і яго стаўленікаў — «цёмных сіл») і падазрэннямі ў здрадзе; дэкларатыўная прыхільнасць Мікалая ідэі «самадзяржаўнай» улады ўступала ў вострую супярэчнасць з ліберальнымі і левымі памкненнямі значнай часткі думцаў і грамадства.

Пра настроі ў арміі сведчыў пасля рэвалюцыі генерал А. І. Дзянікін: «Што да стаўлення да трона, то, як з’ява агульная, у афіцэрскім корпусе было імкненне вылучыць асобу гасудара ад таго прыдворнага бруду, які яго атачаў, ад палітычных памылак і злачынстваў царскага ўрада, які выяўна і няўхільна вёў да разбурэння краіну і да паразы арміі. Гасудару даравалі, яго імкнуліся апраўдаць. Як убачым ніжэй, да 1917 года і гэта дачыненне ў вядомай частцы афіцэрства павагалася, выклікаўшы ту з’яву, якую князь Валконскі зваў „рэвалюцыяй справа“, але ўжо на глебе чыста палітычнай»[101].

Калектыў сучасных гісторыкаў на чале з А. Б. Зубавым у сваёй кнізе адзначаюць[102] (с.381):

Сілы, апазіцыйныя Мікалаю II, рыхтавалі дзяржаўны пераварот, пачынаючы з 1915 года. Гэта былі і лідары розных палітычных партый, прадстаўленых у Думе, і буйныя ваенныя, і верхавіна буржуазіі, і нават некаторыя члены Імператарскай Сям’і. Меркавалася, што пасля адрачэння Мікалая II на пасад узыдзе яго непаўналетні сын Аляксей, а рэгентам стане малодшы брат цара — Міхаіл. Падчас Лютаўскай рэвалюцыі гэта задума пачала ажыццяўляцца.

Са снежня 1916 года ў прыдворным і палітычным асяроддзі чакаўся «пераварот» у той ці іншай форме, магчымае адрачэнне імператара ў карысць Цэсарэвіча Аляксея пры рэгенцтве вялікага князя Міхаіла Аляксандравіча.

23 лютага 1917 года ў Петраградзе пачаўся страйк; праз 3 дня ён стаў усеагульным. Раніцай 27 лютага 1917 года адбылося паўстанне салдатаў Петраградскага гарнізона і далучэнне іх да страйкоўцаў; супраціў мяцяжу і хваляванням аказвала толькі паліцыя. У Маскве адбылося такое ж паўстанне. Імператрыца Аляксандра Фёдараўна, не ўсведамляючы сур’ёзнасці падзей, 25 лютага пісала мужу:

Гэты «хуліганскі» рух, юнакі і дзяўчыны толькі для падбухторвання бегаюць з крыкамі, што ў іх няма хлеба, а працоўныя не даюць іншым працаваць. Было б вельмі холадна, яны, напэўна, засталіся б дома. Але ўсё гэта пройдзе і супакоіцца, калі толькі Дума будзе паводзіць сябе прыстойна[103].

25 лютага 1917 года ўказам Мікалая II пасяджэнні Дзяржаўнай Думы былі спынены з 26 лютага да красавіка таго ж года, што яшчэ больш напаліла становішча. Старшыня Дзяржаўнай Думы М. В. Радзянка накіраваў шэраг тэлеграм імператару пра падзеі ў Петраградзе. Тэлеграма, атрыманая ў Стаўцы 26 лютага 1917 года ў 22:40:

Найпадданейша даношу вашай вялікасці, што народныя хваляванні, распачатыя ў Петраградзе, прымаюць стыхійны характар і пагрозлівыя памеры. Асновы іх — нястача печанага хлеба і слабы падвоз мукі, што запальвае паніку, але галоўным чынам поўны недавер да ўлады, няздольнай вывесці краіну з цяжкага становішча[104].

У тэлеграме 27 лютага 1917 года паведамляў:

Грамадзянская вайна пачалася і разгараецца. <…> Загадайце ў скасаванне вашага найвышэйшага ўказа зноў склікаць заканадаўчыя палаты <…> Калі рух перакінецца ў армію <…> крушэнне Расіі, а з ёй і дынастыі — немінуча[105].

Дума, што мела тады высокі аўтарытэт у рэвалюцыйна наладжаным асяроддзі, не падпарадкавалася ўказу ад 25 лютага і працягнула працу ў так званых прыватных нарадах членаў Дзяржаўнай Думы, што склікаліся заснаваным вечарам 27 лютага Часовым камітэтам Дзяржаўнай Думы  (руск.)[106]. Апошні ўзяў на сябе ролю органа вярхоўнай улады адразу па сваім сфармаванні[107].

Адрачэнне

правіць
 
Лагатып Вікіцытатніка
У Вікікрыніцах ёсць тэксты па тэме
Маніфест аб адрачэнні Мікалая II
 
Адрачэнне ад прастола імператара Мікалая II. 2 сакавіка 1917 года. Машынапіс. 35×22. У правым ніжнім вугле алоўкам подпіс Мікалая II: Мікалай; у левым ніжнім вугле чорным чарнілам па-над алоўкам заверительная надпіс рукой У. Б. Фрэдэрыкса: міністр імператарскага двара генерал-ад’ютант граф Фрэдэрыкс.
 
Маніфест аб адрачэнні. Цана 6 кап.
 
Пскоў. Памятная дошка на будынку вакзала.

Стаўка пазнае пра пачатак рэвалюцыі са спазненнем на два дні, па данясеннях генерала С. С. Хабалава, ваеннага міністра Бяляева і міністра ўнутраных спраў Пратапопава. Першая тэлеграма, што паведамляе пра пачатак рэвалюцыі, паступае генералу Аляксееву толькі 25 лютага ў 18:08: «Даношу, што 23 і 24 лютага, з прычыны нястачы хлеба, на многіх заводах паўстаў страйк… 200 тысяч працоўных…Каля трох гадзін дня на Знаменскай плошчы забіты пры рассейванні натоўпу прыстаў Крылоў. Натоўп рассеяны. У падаўленні хваляванняў, апроч Петраградскага гарнізона, бяруць удзел пяць эскадронаў Дзявятага запаснога кавалерыйскага палка з Краснага Сяла сотня Л.-Гв. зборна-казачага палка з Паўлаўска і выклікана ў Петраград пяць эскадронаў Гвардзейскага запаснога кавалерыйскага палка. № 486. Сек. Хабалаў»[108]. Генерал Аляксееў дакладае Мікалаю II утрыманне гэтай тэлеграмы.

У той жа час палацавы камендант Войкаў дакладае Мікалаю II тэлеграму міністра ўнутраных спраў Пратапопава: «Стаўка. Палацаваму каменданту. … 23 лютага бліснуў у сталіцы страйк, што суправаджаўся вулічнымі хваляваннямі. Першы дзень страйкавалі каля 90 тысяч працоўных, другой — да 160 тысяч, сёння — каля 200 тысяч. Вулічныя хваляванні выяўляюцца ў дэманстратыўных шэсцях, часткай з чырвонымі сцягамі, разгроме некаторых крам, частковым спыненні страйкоўцамі трамвайнага руху, сутыкненнях з паліцыяй. …паліцыяй здзейснена некалькі стрэлаў у кірунку натоўпу, адкуль адбыліся зваротныя стрэлы. … забіты прыстаў Крылоў. Рух носіць неарганізаваны стыхійны характар. …У Маскве спакойна. МУС Пратапопаў. № 179. 25 лютага 1917 г.»[108]

Прачытаўшы абедзве тэлеграмы, Мікалай II вечарам 25 лютага загадаў генералу С. С. Хабалаву спыніць хваляванні ваеннай сілай («Загадваю заўтра ж спыніць у сталіцы хваляванні, недапушчальныя ў цяжкі час вайны з Германіяй і Аўстрыяй. МІКАЛАЙ»)[108].

26 лютага ў 17:00 прыходзіць тэлеграма Радзянкі: «Становішча сур’ёзнае. У сталіцы анархія. …На вуліцах адбываецца бязладная стральба. Часткі войскаў страляюць адзін у аднаго. Трэба неадкладна даручыць асобе, што карыстаецца даверам, скласці новы ўрад»[109] (с. 255), але Мікалай II адмаўляецца рэагаваць на гэту тэлеграму, заявіўшы міністру імператарскага двара Фрэдэрыксу, што «Зноў гэты таўстун Радзянка мне напісаў розную лухту, на якую я яму не буду нават адказваць»[108].

Наступная тэлеграма Радзянкі прыходзіць у 22:22, і таксама носіць падобны панічны характар.

27 лютага ў 19:22 у Стаўку прыходзіць тэлеграма ваеннага міністра Бяляева, што заяўляў пра практычна пагалоўны пераход Петраградскага гарнізона на бок рэвалюцыі і патрабаваў прысылкі лаяльных цару войскаў; у 19:29 ён паведамляе пра аб’яву Саветам Міністраў аблогавага становішча ў Петраградзе. Генерал Аляксееў дакладае ўтрыманне абедзвюх тэлеграм Мікалаю II. Цар загадвае генералу М. І. Іванову  (руск.) адправіцца на чале лаяльных ваенных частак у Царскае Сяло для забеспячэння бяспекі імператарскай сям’і, потым, у якасці Камандуючага Петраградскай ваеннай акругай, узяць камандаванне войскамі, якія меркавалася перакінуць з фронту. Загад абвяшчаў[108][110]:

Начальніку штаба Аляксееву. Прызначыць Генерал-ад’ютанта Іванова Галоўнакамандуючым Петраградскай Ваеннай Акругай. Паслаць ад войскаў Паўночнага фронту ў Петраград для падаўлення мяцяжу: 67-ы і 68-ы пяхотны палкі, 15-ы ўланскі Татарскі і 3-і ўральскі казачы палкі; з Заходняга — 34-ы і 36-ы пяхотны палкі, 2-і гусарскі Паўладарскі і 2-і данскі казачы; з Паўднёва-заходняга фронту — лейб-гвардыі Праабражэнскі, 3-і і 4-ы гвардзейскія стралковыя палкі. Таксама — адну кулямётную каманду Кольта для Георгіеўскага батальёна (атрада генерала Іванова), які ідзе са Стаўкі. Гвардзейскія палкі: Праабражэнскі, 3-і і 4-й Гвардыі стралковыя прызначыць у дырэктыву Генерал-ад’ютанта Іванова. Усяго — да 40 тысяч багнетаў.

З 11 вечара да гадзіны ночы імператрыца адпраўляе з Царскага Сяла дзве тэлеграмы: «Рэвалюцыя ўчора прыняла жахлівыя памеры… Саступкі неабходны. …Шмат войскаў перайшло на бок рэвалюцыі. Алікс». У 0:55 паступае тэлеграма Хабалава: «Прашу дакласці Яго Імператарскай Вялікасці, што выканаць наказ пра аднаўленне парадку ў сталіцы не мог. Большасць частак, адны за іншымі, здрадзілі свайму абавязку, адмаўляючыся ваяваць супраць мяцежнікаў. Іншыя часткі пабраталіся з мяцежнікамі і звярнулі сваю зброю супраць верных Яго Вялікасці войскаў. Астатнія вернымі абавязку ўвесь дзень змагаліся супраць мяцежнікаў, панясучы вялікія страты. Да вечара мяцежнікі авалодалі большай часткай сталіцы. Вернымі прысязе застаюцца невялікія часткі розных палкоў, сцягнутыя ля Зімовага палаца пад начальствам генерала Занкевіча, з якімі буду працягваць змаганне. Ген.-лейт. Хабалаў»[108].

28 лютага ў 11 раніцы генерал Іваноў падняў па трывозе Батальён георгіеўскіх кавалераў з 800 чалавек, і адправіў яго з Магілёва ў Царскае Сяло праз Віцебск і Дно, сам выехаўшы ў 13:00.

Камандзір батальёна князь Пажарскі аб’яўляе сваім афіцэрамі, што ён не будзе «ў Петраградзе страляць у народ, нават калі гэтага запатрабуе генерал-ад’ютант Іваноў».

Обер-гофмаршал Бенкендорф тэлеграфуе з Петраграда ў Стаўку, што лейб-гвардыі Літоўскі полк расстраляў свайго камандзіра, а ў лейб-гвардыі Праабражэнскім палку расстраляны камандзір батальёна.

28 лютага ў 21:00 генерал Аляксееў загадвае начальніку штаба Паўночнага фронту генералу Данілаву адправіць у дапамогу генералу Іванову два кавалерыйскія і два пяхотныя палкі, узмоцненыя кулямётнымі камандамі. Меркавалася адпраўка прыкладна такога ж другога атрада ад Паўднёва-заходняга фронту генерала Брусілава ў складзе палкоў Праабражэнскага, Трэцяга стралковага і Чацвёртага стралковага Імператарскага прозвішча. Таксама Аляксееў прапанаваў па ўласнай ініцыятыве дадаць да «карнай экспедыцыі» адну кавалерыйскую дывізію[108].

28 лютага ў 5 раніцы цар адбыў (у 4:28 цягнік Літара Б, у 5:00 цягнік Літара А) у Царскае Сяло, але праехаць не змог.

28 лютага ў 8:25 генерал Хабалаў адпраўляе генералу Аляксееву тэлеграму пра сваё роспачнае становішча, і ў 9:00 — 10:00 перамаўляецца з генералам Івановым, заявіўшы, што «У маёй дырэктыве, у будынку Галоўн. адміралцейства, чатыры гвардзейскія роты, пяць эскадронаў і сотняў, дзве батарэі. Іншыя войскі перайшлі на бок рэвалюцыянераў ці застаюцца па пагадненні з імі нейтральнымі. Асобныя салдаты і банды блукаюць па горадзе, страляючы ў мінакоў, абяззбройваючы афіцэраў… Усе вакзалы ва ўладзе рэвалюцыянераў, строга імі ахоўваюцца… Усе артылерыйскія ўстановы ва ўладзе рэвалюцыянераў…». У 13:30 паступае тэлеграма Бяляева пра канчатковую капітуляцыю лаяльных цару частак у Петраградзе. Цар атрымвае яе ў 15:00[108].

Удзень 28 лютага генерал Аляксееў спрабуе ўзяць кантроль над міністэрствам шляхоў зносін праз таварыша (намесніка) міністра генерала Кіслякова, аднак той пераконвае Аляксеева скасаваць сваё рашэнне. 28 лютага генерал Аляксееў цыркулярнай тэлеграмай спыніў усе баяздольныя часткі на шляху да Петраграда. У яго цыркулярнай тэлеграме лжыва сцвярджалася, што хваляванні ў Петраградзе пайшлі на змяншэнне і патрэба ў падаўленні мяцяжу адпала[109]. Некаторыя з гэтых частак былі ўжо ў гадзіне-дзвюх язды ад сталіцы. Усе яны былі спынены. Генерал-ад’ютант І. Іваноў атрымаў загад Аляксеева ўжо ў Царскім Сяле.

Дэпутат Думы Бублікаў займае міністэрства шляхоў зносін, арыштаваўшы яго міністра, і забараняе рух ваярскіх цягнікоў на 250 вёрстаў вакол Петраграда.

У 21:27 у Ліхаслаўлі было атрымана паведамленне пра дырэктывы Бубликова чыгуначнікам.

28 лютага ў 20:00 пачалося паўстанне Царскасельскага гарнізона. Часткі, якія захавалі лаяльнасць, працягвалі ахоўваць палац.

28 лютага ў 12 ночы царскі цягнік прыбывае ў Балагое.

У 3:45 ночы цягнік падыходзіць да Малой Вішары. Там паведамілі, што шлях наперадзе захоплены паўсталымі салдатамі, і на станцыі Любань стаяць дзве рэвалюцыйныя роты з кулямётамі. Пазней высвятляецца, што насамрэч на станцыі Любань паўсталыя салдаты разрабавалі буфет, але арыштоўваць цара не збіраліся.

У 4:50 ночы з 28 лютага на 1 сакавіка цар загадвае завярнуцца назад на Балагое (куды прыбыў у 9:00 1 сакавіка), і адтуль на Пскоў.

Паводле шэрага сведчанняў, 1 сакавіка ў 16:00 у Петраградзе пераходзіць на бок рэвалюцыі стрыечнік Мікалая II, вялікі князь Кірыл Уладзіміравіч  (руск.), які прывёў да Таўрычнага палаца Гвардзейскі флоцкі экіпаж[111]. Потым манархісты абвясцілі гэта паклёпам.

1 сакавіка генерал Іваноў прыбывае ў Царскае Сяло і атрымвае звесткі, што збунтавалася царскасельская гвардзейская рота, якая самавольна пайшла ў Петраград. Таксама да Царскага Сяла набліжаліся паўсталыя часткі: цяжкі дывізіён і адзін гвардзейскі батальён запаснога палка. Генерал Іваноў адбывае з Царскага Сяла ў Вырыцу і вырашае агледзець перададзены яму Таруцінскі полк. На станцыі Семрына чыгуначнікі блакуюць яго далейшае перасоўванне.

1 сакавіка ў 15:00 царскі цягнік прыбывае на станцыю Дно, у 19:05 у Пскоў, дзе знаходзіўся штаб войскаў Паўночнага фронту генерала М. У. Рузскага. Генерал Рузскі па сваіх палітычных перакананнях лічыў, што самадзяржаўная манархія ў дваццатым стагоддзі з’яўляецца анахранізмам, і недалюбліваў Мікалая II асабіста. Пры прыбыцці царскага цягніка генерал адмовіўся ўладкоўваць звычайную цырымонію сустрэчы цара, і з’явіўся адзін і толькі праз некалькі хвілін.

Генерал Аляксееў, на якога без цара ў Стаўцы ляглі абавязкі Вярхоўнага галоўнакамандуючага, 28 лютага атрымвае данясенне ад генерала Хабалава, што ў яго засталося ўсяго 1100 чалавек у верных частках. Пазнаўшы пра пачатак хваляванняў у Маскве, ён 1 сакавіка ў 15:58 тэлеграфуе цару, што «рэвалюцыя, а апошняя немінучая, калі пачнуцца хваляванні ў тыле, азначае сабой ганебнае сканчэнне вайны з усімі цяжкімі для Расіі наступствамі. Армія занадта цесна злучана з жыццём тылу, і з упэўненасцю можна сказаць, што хваляванні ў тыле выклічуць такія ж у арміі. Патрабаваць ад арміі, каб яна спакойна ваявала, калі ў тыле ідзе рэвалюцыя, немагчыма. Цяперашні малады склад арміі і афіцэрскі склад, у асяроддзі якога велічэзны адсотак закліканых з запасу і ўзведзеных у афіцэры з вышэйшых навучальных устаноў, не дае ніякіх падстаў лічыць, што армія не будзе рэагаваць на тое, што будзе адбывацца ў Расіі».

Пасля атрымання гэтай тэлеграмы Мікалай II прыняў генерала Рузскага, які выказаўся за ўвядзенне ў Расіі адказнага перад Думай урада. У 22:20 генерал Аляксееў дасылае Мікалаю II праект меркаванага маніфеста пра ўвядзенне адказнага ўрада[109][110].

У 17:00 — 18:00 у Стаўку паступаюць тэлеграмы пра паўстанне ў Кранштаце.

2 сакавіка ў гадзіну ночы Мікалай II тэлеграфуе генералу Іванову «прашу да майго прыезду і даклада мне ніякіх мер не распачынаць», і даручае Рузскаму інфармаваць Аляксеева і Радзянку пра тое, што ён згодзен на фармаванне адказнага ўрада. Потым Мікалай II сыходзіць у спальны вагон, аднак засынае толькі ў 5:15, адправіўшы генералу Аляксееву тэлеграму «Можна абвясціць пададзены маніфест, пазначыўшы яго Псковам. МІКАЛАЙ»[108].

2 сакавіка ў 3:30 ночы Рузскі звязваецца з Радзянкам, і цягам чатырохгадзіннай гутаркі азнаямляецца з абвостраным становішчам, што склалася да таго часу ў Петраградзе.

Атрымаўшы запіс гутаркі Рузскага з Радзянкам, Аляксееў 2 сакавіка ў 9:00 загадаў генералу Лукомскаму звязацца з Псковам і неадкладна абудзіць цара, на што атрымаў адказ, што цар толькі нядаўна заснуў, і што на 10:00 прызначаны даклад Рузскага. У 10:45 Рузскі пачаў свой даклад, паведаміўшы Мікалаю II пра гутарку з Радзянкам. У гэты час Рузскі атрымаў тэкст тэлеграмы, разасланай Аляксеевым камандуючым франтамі па пытанні пра пажаданасць адрачэння, і зачытаў яго цару.

2 сакавіка 14:00 — 14:30 пачалі паступаць адказы ад камандуючых франтамі. Вялікі князь Мікалай Мікалаевіч заявіў, што «як вернападданы лічу па абавязку прысягі і па духу прысягі ўкленчана маліць гасудара зрачыся кароны, каб выратаваць Расію і дынастыю»; таксама за адрачэнне выказаліся генералы Эверт  (руск.) (Заходні фронт), Брусілаў (Паўднёва-заходні фронт), Сахараў  (руск.) (Румынскі фронт), камандуючы Балтыйскім флотам адмірал Непенін  (руск.), прытым генерал Сахараў назваў Часовы камітэт Дзяржаўнай думы «разбойнай купкай людзей, якая скарысталася зручнай хвілінай», але «галосячы, змушаны сказаць, што адрачэнне найболей бязбольнае выйсце», а генерал Эверт заўважыў, што «на армію ў дзейным яе складзе пры падаўленні хваляванняў вылічваць нельга… Я прымаю ўсе меры да таго, каб звесткі пра дзейнае становішча спраў у сталіцах не пракрадаліся ў армію, каб ахаваць яе ад несумнеўных хваляванняў. Сродкаў спыніць рэвалюцыю ў сталіцах няма ніякіх». Камандуючы Чарнаморскім флотам адмірал Калчак адказу не паслаў. Паміж 14:00 і 15:00 Рузскі ўвайшоў да цара ў суправаджэнні генералаў Данілава і Савіча, узяўшы з сабой тэксты тэлеграм. Мікалай II папрасіў генералаў выказацца; усе яны выказаліся за адрачэнне[109][110].

 
Фатаграфія Мікалая Раманава, зробленая пасля яго адрачэння ў сакавіку 1917 года і высылкі ў Сібір[заўв 11]

Каля 15 гадзін 2 сакавіка цар прыняў рашэнне пра адрачэнне на карысць сына пры рэгенцтве вялікага князя Міхаіла Аляксандравіча.

У гэты час Рузскаму паведамляюць, што ў Пскоў высунуліся прадстаўнікі Дзяржаўнай Думы А. І. Гучкоў і В. В. Шульгін  (руск.). У 15:10 пра гэта паведамлена Мікалаю II. Прадстаўнікі Думы прыбываюць у царскі цягнік у 21:45. Гучкоў паведаміў Мікалаю II, што існуе небяспека шырання хваляванняў на фронце і што войскі Петраградскага гарнізона перайшлі на бок паўсталых неадкладна, прытым на бок рэвалюцыі, паводле слоў Гучкова, перайшлі рэшткі лаяльных войскаў у Царскім Сяле. Выслухаўшы яго, цар паведамляе, што ўжо прыняў рашэнне зрачыся за сябе і за сына.

2 (15) сакавіка ў 23 гадзіны 40 хвілін (у дакуменце час падпісання быў паказаны царом, як 15 гадзін — час прыняцця рашэння) Мікалай перадаў Гучкову і Шульгіну Маніфест пра адрачэнне, які, у прыватнасці, абвяшчаў: «Наказваем брату нашаму кіраваць справамі дзяржавы ў поўным і непарушным яднанні з прадстаўнікамі народа ў заканадаўчых установах, на тых пачатках, якія будуць імі ўсталяваны, прынясучы ў тым непарушную прысягу»[109][110].

Гучкоў і Шульгін таксама запатрабавалі ад Мікалая II падпісаць два ўказы: пра прызначэнне князя Г. Я. Львова кіраўніком урада і вялікага князя Мікалая Мікалаевіча вярхоўным галоўнакамандуючым; былы імператар падпісаў указы, паказаўшы ў іх час 14 гадзін[112].

Пасля гэтага Мікалай запісвае ў сваім дзённіку: «Раніцай прыйшоў Рузскі і прачытаў сваю доўгую прамову па апараце з Радзянкам. Паводле яго слоў, становішча ў Петраградзе такое, што зараз міністэрства з Думы быццам нямоглае што-небудзь зрабіць, бо з ім змагаецца сац[ыял]-дэм[акратычная] партыя ў асобе працоўнага камітэта. Трэба маё адрачэнне. Рузскі перадаў гэту прамову ў стаўку, а Аляксееў усім галоўнакамандуючым. Да 2½ г. прыйшлі адказы ад усіх. Сутнасць тая, што ў імя выратавання Расіі і ўтрымання арміі на фронце ў спакоі трэба вырашыцца на гэты крок. Я пагадзіўся. Са стаўкі даслалі праект маніфеста. Увечар з Петраграда прыбылі Гучкоў і Шульгін, з якімі я пагаварыў і перадаў ім падпісаны і перароблены маніфест. У гадзіну ночы з’ехаў з Пскова з цяжкім пачуццём перажытага. Навакол здрада, і баязлівасць, і падман»[109][110].

Умерана правая маскоўская газета[заўв 12] 4 сакавіка так перадавала словы імператара Гучкову і Шульгіну: «Я ўсё гэта абдумаў, — сказаў ён, — і вырашыў зрачыся. Але зракаюся не ў карысць свайго сына, бо я павінен з’ехаць з Расіі, раз я пакідаю Вярхоўную ўладу. Пакінуць жа ў Расіі сына, якога я вельмі люблю, пакінуць яго на поўную невядомасць я ні ў якім разе не лічу магчымым. Вось чаму я вырашыў перадаць прастол майму брату, вялікаму князю Міхаілу Аляксандравічу»[113].

Гучкоў і Шульгін едуць у Петраград 3 сакавіка ў тры гадзіны ночы, загадзя паведаміўшы ўраду тэлеграфам тэкст трох прынятых дакументаў. У 6 раніцы часовы камітэт Дзярждумы звязаўся з вялікім князем Міхаілам, паведаміўшы яму пра адрачэнне ўжо былога імператара ў яго карысць.

Падчас сустрэчы раніцай 3 сакавіка з вялікім князем Міхаілам Аляксандравічам Радзянка заяўляе пра тое, што ў выпадку прыняцця ім прастола неадкладна грымне новае паўстанне, і трэба перадаць разгляд пытання пра манархію Устаноўчаму сходу. Яго падтрымвае Керанскі, супраць выступае Мілюкоў, які заявіў, што «ўрад адзін без манарха… з’яўляецца лядачай турой, якая можа ўтапіцца ў акіяне народных хваляванняў; краіне пры такіх умовах можа пагражаць страта любой дзяржаўнасці». Выслухаўшы прадстаўнікоў Думы, вялікі князь запатрабаваў гутаркі з Радзянкам сам-насам, і спытаў, ці можа Дума гарантаваць яго асабістую бяспеку. Выслухаўшы, што не можа, вялікі князь Міхаіл падпісаў маніфест пра адмову ад прастола[109][110].

3 сакавіка Мікалай II, пазнаўшы пра адмову вялікага князя Міхаіла Аляксандравіча ад прастола, запісаў у дзённіку: «Аказваецца, Міша зрокся. Яго маніфест сканчаецца чатыроххвосткай для выбараў праз 6 месяцаў Устаноўчага Сходу. Бог ведае, хто нараіў яго падпісаць такое паскудства! У Петраградзе хваляванні спыніліся — абы так працягвалася далей». Ён складае другі варыянт маніфеста пра адрачэнне, ізноў у карысць сына. Генерал А. І. Дзянікін сцвярджаў у сваіх успамінах, што 3 сакавіка ў Магілёве Мікалай заявіў генералу Аляксееву:

— Я перадумаў. Прашу вас паслаць гэту тэлеграму ў Петраград.

На лістку паперы выразным почыркам васпан пісаў уласнаруч пра сваю згоду на ўступ на пасад сына свайго Аляксея…

 
Мікалай II і генерал Гусейн Хан Нахічэванскі  (руск.) (справа ад імператара).

Аляксееў панёс тэлеграму і не паслаў. Было занадта позна: краіне і арміі абвясцілі ўжо два маніфесты. Тэлеграму гэту Аляксееў, «каб не бянтэжыць розумы», нікому не паказваў, трымаў у сваім паперніку і перадаў мне пад канец мая, пакідаючы вярхоўнае камандаванне[114].

4 сакавіка камандзір Гвардзейскага кавалерыйскага корпуса адпраўляе ў Стаўку начальніку штаба Вярхоўнага Галоўнакамандуючага тэлеграму «Да нас дашлі звесткі пра буйныя падзеі. Прашу Вас не адмовіць зрынуць да ступняў Яго Вялікасці бязмежную адданасць Гвардзейскай кавалерыі і гатовасць памерці за свайго любімага Манарха. Хан Нахічэванскі». У зваротнай тэлеграме Мікалай паведаміў: «Ніколі не сумняваўся ў пачуццях гвардзейскай кавалерыі. Прашу падпарадкавацца Часоваму ўраду. Мікалай»[109][110]. Паводле іншых звестак, гэта тэлеграма была адпраўлена яшчэ 3 сакавіка, і генерал Аляксееў так і не перадаў яе Мікалаю. Існуе таксама версія, што дадзеная тэлеграма была адпраўлена без ведама хана Нахічэванскага яго начальнікам штаба, генералам баронам Вінекенам  (руск.). Паводле процілеглай версіі, тэлеграма, наадварот, была адпраўлена ханам Нахічэванскім пасля нарады з камандзірамі частак корпуса.

Іншая шырока вядомая тэлеграма падтрымкі была адпраўлена камандзірам 3-га коннага корпуса Румынскага фронту генералам Келерам Ф. А.  (руск.) («Трэці конны корпус не верыць, што Ты, Гасудар, самахоць зрокся ад прастола. Загадай, Цар, прыйдзем і абаронім Цябе»). Невядома, ці дайшла гэта тэлеграма да цара, але яна дайшла да камандуючага Румынскім фронтам, які загадаў Келеру здаць камандаванне корпусам пад пагрозай вінавачання ў дзяржаўнай здрадзе[109][115].

5 сакавіка вяртаецца генерал Іваноў.

8 сакавіка выканкам Петрасавета, калі стала вядома пра планы цара ад’ехаць у Англію, пастанавіў арыштаваць цара і яго сям’ю, канфіскаваць маёмасць і пазбавіць грамадзянскіх праў. У Царскае Сяло прыбывае новы камандуючы Петраградскай акругай генерал Карнілаў, які арыштаваў імператрыцу і парастаўляў каравулы, у тым ліку для абароны цара ад збунтаванага царскасельскага гарнізона [109][110].

8 сакавіка цар у Магілёве развітваўся з войскам і выдаў развітальны загад войскам, у якім адпісваў «ваяваць да перамогі» і «падпарадкоўвацца Часоваму ўраду». Генерал Аляксееў перадаў гэты загад у Петраград, аднак Часовы ўрад пад ціскам Петрасавета адмовіўся публікаваць яго[109].

У апошні раз звяртаюся да Вас, горача любыя мною войскі. Пасля адрачэння майго за сябе і за сына майго ад прастола Расійскага, улада перададзена Часоваму ўраду, па пачыне Дзяржаўнай Думы паўсталаму. Ды дапаможа яму Бог весці Расію па шляху славы і дастатку. Ды дапаможа Бог і Вам, гераічныя войскі, адстаяць Расію ад злога ворага. У працягу дзвюх з паловай гадоў Вы неслі штогадзіны цяжкую баявую службу, шмат сыходзілі крывёю, шмат зроблена высілкаў, і ўжо блізкая гадзіна, калі Расія, злучаная са сваімі гераічнымі саюзнікамі адным агульным імкненнем да перамогі, зломіць апошні высілак праціўніка. Гэта небывалая вайна павінна быць даведзена да поўнай перамогі.

Хто думае пра мір, хто жадае яго — той здраднік Бацькаўшчыны, яе здраднік. Ведаю, што кожны сумленны ваяр так думае. Выконвайце ж Ваш абавязак, бараніце гераічную нашу Вялікую Радзіму, падпарадкоўвайцеся Часоваму ўраду, слухайце Вашых начальнікаў, помніце, што кожнае паслабленне парадку службы толькі на руку ворагу.

Цвёрда веру, што не загасла ў Вашых сэрцах бязмежная любоў да нашай Вялікай Радзімы. Ды блаславіць Вас Бог і ды вядзе Вас да перамогі Святы Вялікапакутнік і Пераможац Георгій.

8-га сакавіка 1917 г.
Стаўка. МІКАЛАЙ

Перад ад’ездам Мікалая з Магілёва прадстаўнік Думы ў Стаўцы заяўляе яму, што ён «павінен лічыць сябе як бы арыштаваным».

8 сакавіка Мікалай запісвае ў сваім дзённіку:

Апошні дзень у Магілёве. У 10 г. падпісаў развітальны загад па войсках. У 10½ г. пайшоў у дом дзяжурства, дзе развітаўся з усімі чынамі штаба і кіраванняў. Дома развітваўся з афіцэрамі і казакамі канвою і Зборнага палка — сэрца ў мяне трохі не разарвалася! У 12 гадз. прыехаў да мама́ ў вагон, паснедаў з ёй і яе світай і застаўся сядзець з ёй да 4½ гадзіны. Развітаўся з ёй, Сандро, Сяргеем, Барысам і Алекам. Беднага Нілава не пусцілі са мною. У 4:45 з’ехаў з Магілёва, натоўп людзей выпраўляў. 4 члены Думы падарожнічаюць у маім цягніку! Паехаў на Оршу і Віцебск. Надвор’е марознае і ветранае. Цяжка, хвора і тужліва.

9 сакавіка ў 11:30 цар прыбыў у Царскае Сяло, як «палкоўнік Раманаў».

Высылка і расстрэл

правіць

З 9 (22) сакавіка па 1 (14) жніўня 1917 года Мікалай II, яго жонка і дзеці жылі пад арыштам у Александраўскам палацы  (руск.) Царскага Сяла.

 
Мікалай Раманаў з дочкамі Вольгай, Анастасіяй і Таццянай у Табольску зімой 1917 года[116]

Пад канец сакавіка міністр Часовага ўрада П. М. Мілюкоў  (руск.) спрабаваў адправіць Мікалая і яго сям’ю ў Англію, на апеку Георга V[117], на што была атрымана папярэдняя згода брытанскага боку; але ў красавіку, з прычыны нестабільнай унутрыпалітычнай сітуацыі ў самой Англіі, кароль аддаў перавагу адмовіцца ад такога плана — згодна некаторым сведчанням[118], насуперак парадзе прэм’ер-міністра Лойда Джорджа. І ўсё ж, у 2006 годзе сталі вядомыя некаторыя дакументы[119], якія паведамлялі пра тое, што аж да мая 1918 года падраздзяленне MI 1 брытанскага ваеннага выведвальнага кіравання ажыццяўляла падрыхтоўку да аперацыі па выратаванні Раманавых, якая так і не была прыведзена ў стадыю практычнага ажыццяўлення[120].

З прычыны ўзмацнення рэвалюцыйнага руху і анархіі ў Петраградзе, Часовы ўрад, асцерагаючыся за жыццё арыштантаў, вырашыў перавесці іх углыб Расіі, у Табольск; ім дазволілі ўзяць з палаца патрэбную мэблю, асабістыя рэчы, а таксама прапанаваць абслуговаму персаналу па жаданні самахоць суправаджаць іх да месца новага размяшчэння і далейшай службы. Напярэдадні ад’езду прыехаў кіраўнік Часовага Урада А. Ф. Керанскі і прывёз з сабой брата былога імператара — Міхаіла Аляксандравіча (Міхаіл Аляксандравіч быў высланы ў Перм, дзе ў ноч на 13 чэрвеня 1918 года быў забіты мясцовымі бальшавіцкімі ўладамі).

1 (14) жніўня 1917 года ў 6 гадзін 10 хвілін склад з членамі імператарскай сям’і і абслугі пад шыльдай «Японская місія Чырвонага Крыжа» адправіўся з Царскага Сяла (з чыгуначнай станцыі Аляксандраўская). 4 (17) жніўня склад прыбыў у Цюмень, далей арыштаваных на параходах «Русь», «Карміцель» і «Цюмень» па рацэ перавезлі ў Табольск. Сям’я Раманавых размясцілася ў адмыслова адрамантаваным да іх прыезду доме губернатара. Сям’і дазволілі хадзіць праз вуліцу і бульвар на набажэнства ў царкву Звеставання. Рэжым аховы тут быў значна лягчэйшы, чым у Царскім Сяле. Сям’я вяла спакойнае, мернае жыццё.

 
Фрагмент бальшавіцкага агітацыйнага плаката Цар, поп і кулак  (руск.)[121].

У пачатку красавіка 1918 года Прэзідыум Усерасійскага Цэнтральнага выканаўчага камітэта (УЦВК) санкцыянаваў перавод Раманавых у Маскву дзеля правядзення суда над імі[122][123]. Пад канец красавіка 1918 года арыштанты былі перавезены ў Екацярынбург, дзе для размяшчэння Раманавых быў рэквізаваны прыватны дом  (руск.). Тут жа з імі жылі пяць чалавек абслуговага персаналу: лекар Боткін, лакей Труп, пакаёвая дзяўчына Дзямідава  (руск.), кухар Харытонаў і кухцік Сяднёў.

Мікалай, Аляксандра Фёдараўна, іх дзеці, доктар Боткін і тры чалавекі прыслугі (апроч кухціка Сяднёва) былі забіты з прымяненнем халоднай і агнястрэльнай зброі ў «Доме асаблівага прызначэння» — асабняку Іпацьева ў Екацярынбургу ў ноч з 16 на 17 ліпеня 1918 года[124][125][126].

Рэлігійнасць і пагляд на сваю ўладу. Царкоўная палітыка

правіць

Протапрэсвітар Георгій Шавельскі  (руск.), які быў членам Свяшчэннага Сінода ў перадрэвалюцыйныя гады, знаходзячыся ў эміграцыі, сведчыў пра «пакорлівую, простую і непасрэдную» рэлігійнасць цара[127], пра няўхільнае наведванне ім нядзельных і святочных набажэнстваў[128], пра «шчодрае выліванне многіх дабрадзействаў для Царквы»[129]. Аб яго «шчырэй набожнасці, праяўляную пры кожным набажэнстве», пісаў таксама апазіцыйны палітык пачатку XX стагоддзя В. П. Абнінскі[130]. Генерал А. А. Масолаў адзначаў: «Цар удумліва ставіўся да свайго сану памазанца Божага. Трэба было бачыць, з якой увагай ён разглядаў просьбы пра памілаванне  (руск.) асуджаных на смяротнае пакаранне. <…> Ён успрыняў ад бацькі, якога шанаваў і імкнуўся пераймаць нават у побытавых дробязях, непарушную веру ў вырочнасць сваёй улады. Яго пакліканне выходзіла ад Бога. Ён адказваў за свае дзеянні толькі прад сумленнем і Усявышнім. <…> Цар адказваў прад сумленнем і кіраваўся інтуіцыяю, інстынктам, тым незразумелым, якое цяпер клічуць падсвядомасцю  (бел. (тар.)) <…>. Ён схіляўся толькі прад стыхійным, ірацыянальным, а часам і адваротным розуму, прад бязважкім, прад сваім, усё нарастальным містыцызмам»[131].

 
Прыём Мікалаем II дэпутацыі пасля асвячэння Феодараўскага Гасударава сабора  (руск.) ў Царскім Сяле. Фота 1912 года.

Былы таварышам міністра ўнутраных спраў Уладзімір Гурка ў сваім эмігранцкім складанні (1927) падкрэсліваў:

«Уяўленне Мікалая II пра межы ўлады рускага самадзержца было ва ўсе часы скажонае. <…> Бачачы ў сабе, перадусім, памазанца Божага, ён лічыў кожнае сваё рашэнне законным і па істоце слушным. „Такая мая воля“, — была фраза, што неаднаразова злётала з яго вуснаў і была павінна, паводле яго ўяўлення, спыніць любыя пярэчанні супраць выказанага ім дапушчэння. Regis voluntas suprema lex esto[заўв 13] — вось тая формула, якой ён быў прасякнуты наскрозь. Гэта было не перакананне, гэта была рэлігія. <…> Ігнараванне закона, непрызнанне ні існых правіл, ні звычаяў было адной з адметных рыс апошняга рускага самадзержца»[132].

Такім гледжаннем на характар і прыроду сваёй улады, на думку Гуркі, абумаўлялася і ступень прыязнасці імператара да сваіх найбліжэйшых супрацоўнікаў: «Ён разыходзіўся з міністрамі не на глебе нязгод у разуменні парадку кіравання той ці іншай галіной дзяржаўнага ладу, а, толькі таму, калі кіраўнік якога ведамства выяўляў празмерную прыязнасць да грамадскасці, а, асабліва, калі ён не хацеў і не мог прызнаць царскую ўладу ва ўсіх выпадках бязмежнай. <…> У большасці выпадкаў разнадумнасць паміж Царом і яго міністрамі зводзіліся да таго, што міністры баранілі законнасць, а Цар настойваў на сваёй усёмагутнасці. У выніку захоўвалі прыхільнасць Гасудара толькі такія міністры, як М. А. Маклакоў ці Шцюрмер, згодныя для захавання міністэрскіх партфеляў на парушэнне любых законаў».

Амерыканскі навуковец Р. Уортман дае наступны аналіз паглядаў Мікалая II на сваю ўладу:

«Першая пасля каранавання Мікалая II публічная дэманстрацыя патрыярхальных рытуалаў была распачата ім у 1900 годзе, калі цар рыхтаваўся да Вялікадня, найважнейшага свята праваслаўнага календара. У сакавіку 1900 года імператарская сям’я прыбыла ў Маскву для велікодных урачыстасцей, гэта было першае за 50 гадоў „найвышэйшае“ наведванне горада падчас Вялікадня. Святкаванне было шырока асветлена ў прэсе. Апроч артыкулаў у газетах урад апублікаваў адмысловую справаздачу, якая была разаслана задарма 110 тыс. падпісантам „Сельскага вестуна“, органа Міністэрства ўнутраных спраў. Паралелі з XVII ст. былі наўмысна падкрэслены.

Кульмінацыяй усіх дэталёва прадуманых цырымоній было шэсце ў велікодную ноч у храм Хрыста Збавіцеля; імператар у форме Праабражэнскага палка і імператрыца ў белай рускай сукенцы, суправаджаныя высокімі саноўнікамі, выйшлі з Крамлёўскага палаца і накіраваліся да храма. У найвышэйшым рэскрыпце на імя маскоўскага генерала-губернатара вял. кн. Сяргея Аляксандравіча Мікалай пісаў, што знайшоў яднанне са сваім народам і што „ціхая радасць“ напоўніла яго душу. Сустрэча Вялікадня давала яму духоўны мандат: „У малітоўным яднанні з маім народам я пачэрпаю новыя сілы на служэнне Расіі для яе выгоды і славы“.

Натхнёны гэтымі падзеямі, Мікалай усё больш прасякаўся ўпэўненасцю ў іерархічным характары сваёй палітычнай улады. Міністр унутраных спраў Д. С. Сіпягін падтрымваў гэту „выяву“ — выява маскоўскага цара, які атрымаў божую санкцыю. Ён пераконваў Мікалая ў тым, што Бог, а не народ уплывае на ход падзей і што цар з’яўляецца выбраннікам божым. Гэта заахвоціла Мікалая і далей не зважаць на рады з боку. Сіпягін, спрабуючы імітаваць патрыярхальныя звычаі і абрады Маскоўскага царства, насіў сукенку XVII ст. і падчас візітаў да цара імкнуўся выконваць абрады маскоўскага двара. Ён перабудаваў абедную залу ў неакласічным будынку свайго міністэрства накшталт Гранавітай Палаты ў Крамлі, зрабіўшы на адной са сцен роспіс, што паказваў Міхаіла Фёдаравіча ў 1613 годзе. Ён марыў прыняць цара па маскоўскім абрадзе і з маскоўскай гасціннасцю і, калі Мікалай прыняў яго запрашэнне, распарадзіўся пра тое, каб з Масквы быў дастаўлены „рускі абед“ са многіх страў і цыганскі хор. Самай відовішчнай забаўкай у старым маскоўскім стылі быў касцюмаваны баль у лютым 1903 года. Мікалай разглядаў яго не як звычайны маскарад, але як першы крок да аднаўлення абрадаў і касцюмаў маскоўскага двара. Прыдворныя атрымалі ўказанне з’явіцца на баль у адзеннях XVII ст. „Вельмі хораша выглядала залы, напоўненая старажытнымі рускімі людзьмі“,— запісаў Мікалай у сваім дзённіку. Але прыдворныя разглядалі гэты баль толькі як забаўку»[133].

Пачатак XX стагоддзя ў жыцці Расійскай Царквы, свецкім кіраўніком якой ён быў паводле законаў Расійскай імперыі, адзначылася рухам за рэформы ў царкоўным кіраванні, значная частка біскупата і некаторыя парафіяне выступалі за скліканне ўсерасійскага маёнткавага сабора і магчымае аднаўленне патрыярства ў Расіі[заўв 14]; у 1905 годзе мелі месца спробы аднавіць аўтакефалію Грузінскай Царквы (тады Грузінскі экзархат  (руск.) расійскага Свяшчэннага Сінода). Мікалай II, у прынцыпе, згаджаўся з думкай пра Сабор; але меркаваў яго няўчасным і ў студзені 1906 года заснаваў Прадсаборную прысутнасць, а Найвышэйшым наказам ад 28 лютага 1912 года — «пры Найсвяцейшым Сінодзе сталую, надалей да склікання сабора  (руск.), прадсаборную нараду»[140].

1 сакавіка 1916 года загадаў, «дабы на будучы час даклады обер-пракурора  (руск.) Яго імператарскай вялікасці па справах, што тычацца ўнутранага ладу царкоўнага жыцця і сутнасці царкоўнага кіравання, здзяйсняліся пры першым члене Св. Сінода, з мэтай усебаковага кананічнага іх асвятлення»[141], што віталася ў кансерватыўным друку як «вялікі акт царскага даверу»[142].

У яго валадаранне было здзейснена беспрэцэдэнтна (для сінадальнага перыяду) вялікі лік кананізацый новых святых, прытым на кананізацыі найболей вядомага — Серафіма Сароўскага (1903) — ён настаяў насуперак нежаданню обер-пракурора Сінода Пабеданосцава; таксама былі ўслаўлены: Феадосій Чарнігаўскі  (укр.) (1896), Ісідар Юр’еўскі  (руск.) (1898), Ганна Кашынская  (руск.) (1909)[заўв 15], Ефрасіння Полацкая (1910), Ефрасін Сіназерскі (1911), Іосаф Белгарадскі  (руск.) (1911), Патрыярх Гермаген (1913), Пітырым Тамбоўскі  (руск.) (1914), Іаан Табольскі  (руск.) (1916).

Па меры нарастання ў 1910-я ўмяшання Рыгора Распуціна, які дзейнічаў праз імператрыцу і лаяльных яму іерархаў, у сінадальныя справы[143], расла незадаволенасць усёю сінадальнай сістэмай сярод значнай часткі духавенства, якое, у большасці, станоўча паставілася да падзення манархіі ў сакавіку 1917 года[144][145].

Лад жыцця, звычкі, захапленні

правіць
 
Цэсарэвіч Мікалай Аляксандравіч. Горны краявід, 1886 год, папера, акварэль. Подпіс на малюнку: «Нікі. 1886. 22 ліпеня».
 
1912 год. На паляванні ў Спале.

Насуперак запэўненням савецкай гістарыяграфіі цар не быў у ліку найбольш багатых людзей Расійскай Імперыі. Большую частку часу Мікалай II жыў з сям’ёй у Аляксандраўскім палацы  (руск.) (Царскае Сяло) ці Пецяргофе. Улетку адпачываў у Крыме ў Лівадыйскім палацы. Для адпачынку таксама штогод здзяйсняў двухтыднёвыя падарожжы па Фінскім заліве і Балтыйскім моры на яхце «Штандар»  (руск.). Чытаў як лёгкую забаўляльную літаратуру, так і сур’ёзныя навуковыя працы, часта на гістарычныя тэмы; рускія і замежныя газеты і часопісы. Курыў папяросы.

Захапляўся фатаграфіяй, любіў таксама глядзець кінастужкі; фатаграфавалі таксама і ўсе яго дзеці. У 1900-я захапіўся новым тады тыпам транспарта — аўтамабілямі («у цара ўтварыўся адзін з самых шырокіх аўтамабільных паркаў у Еўропе»[146]).

Афіцыйны ўрадавы орган друку ў 1913 годзе ў нарысе пра побытавы і сямейны бок жыцця імператара пісаў, у прыватнасці: «Гасудар не любіць так званых свецкіх задавальненняў. Любімай Яго забаўкай з’яўляецца спадчынны запал Рускіх Цароў — паляванне. Уладкоўваецца яно як у сталых месцах Царскага знаходжання, так і ў асаблівых для таго прыстасаваных месцах — у Спале, блізу Скернявіц, у Белавежы»[147].

У 9 гадоў пачаў весці дзённік  (руск.). У архіве захоўваюцца 50 аб’ёмістых сшыткаў — арыгінал дзённіка за 1882—1918 гады; частка іх была апублікавана[148].

Меў звычку на шпацырах займацца адстрэлам варон, бяздомных котак і сабак[149].

Сям’я. Палітычны ўплыў жонкі

правіць

Першая ўсвядомленая сустрэча цэсарэвіча Мікалая з будучай жонкай адбылася ў студзені 1889 года (другі прыезд прынцэсы Алісы у Расію), калі і з’явілася ўзаемная цяга. У тым жа годзе Мікалай прасіў у бацькі дазволу на шлюб з ёю, але атрымаў адмову[150]. У жніўні 1890 года, у час 3-га візіту Алісы, бацькі Мікалая не дазволілі яму сустрэчы з ёй; адмоўны вынік меў і ліст у тым жа годзе вялікай княгіне Лізавеце Фёдараўне ад англійскай каралевы Вікторыі, у якім бабка патэнцыяльнай нявесты зандавала перспектывы шлюбнага саюзу[151]. І ўсё ж, з прычыны пагаршэння здароўя Аляксандра III і настойлівасці цэсарэвіча, яму было дазволена бацькам зрабіць афіцыйную прапанову прынцэсе Алісе і 2 красавіка Мікалай у суправаджэнні дзядзькаў адправіўся ў Кобург, куды і прыбыў 4 красавіка. Сюды ж прыехалі каралева Вікторыя і германскі імператар Вільгельм II. 5 красавіка цэсарэвіч зрабіў прапанову прынцэсе Алісе, аднак яна вагалася з-за пытання змены веравызнання. Аднак праз тры дні пасля сямейнага савета са сваякамі (каралева Вікторыя, сястра Лізавета Фёдараўна) прынцэса дала сваю згоду на шлюб і 8 красавіка (ст. ст.) 1894 гады ў Кобургу на вяселлі герцага Гесенскага Эрнста-Людвіга  (руск.) (брат Алісы) і прынцэсы Эдынбургскай Вікторыі-Мелеты  (руск.) (дачка герцага Альфрэда  (руск.) і Марыі Аляксандраўны  (руск.)) адбыліся іх змовіны  (руск.), абвешчаныя ў Расіі простым газетным апавяшчэннем[152]. У дзённіку Мікалай назваў гэты дзень «Цудоўным і незабыўным у маім жыцці».

 
Цэсарэвіч Мікалай Аляксандравіч і прынцэса Аліса Гесенская пасля змовін (Кобург, красавік 1894 года).

14 лістапада 1894 года ў палацавай царкве Зімовага палаца адбыўся шлюб Мікалая II з нямецкай прынцэсай Алісай Гесенскай, якая прыняла пасля памазання  (бел. (тар.)) (здзейснена 21 кастрычніка 1894 года ў Лівадыі) імя Аляксандры Фёдараўны. Маладыя спачатку пасяліліся ў Анічкавым палацы каля імператрыцы Марыі Фёдараўны, аднак увесну 1895 года пераехалі ў Царскае Сяло, а восенню ў Зімовы палац у свае пакоі.

У ліпені-верасні 1896 года, пасля каранавання, Мікалай і Аляксандра Фёдараўна здзейснілі вялікае еўрапейскае турнэ ў якасці царскай пары і наведалі з візітамі аўстрыйскага імператара, германскага кайзера, дацкага караля і брытанскую каралеву. Завяршылася вандраванне візітам у Парыж і адпачынкам на радзіме імператрыцы ў Дармштаце.

У наступныя гады ў царскай пары нарадзіліся чатыры дачкі — Вольга (3 лістапада 1895), Таццяна (29 мая 1897), Марыя (14 чэрвеня 1899) і Анастасія (5 чэрвеня 1901). Вялікія княжны для пазначэння саміх сябе ў дзённіках і ліставанні скарысталі абрэвіятуру «ОТМА», складзеную па першых літарах іх імёнаў, наступных у парадку нараджэння (Вольга — Таццяна — Марыя — Анастасія)[153].

30 ліпеня (12 жніўня) 1904 года ў Пецяргофе з’явілася пятае дзіцё і адзіны сын — цэсарэвіч Аляксей Мікалаевіч.

Захавалася ўсё ліставанне Аляксандры Фёдараўны з Мікалаем II (на англійскай мове); згублены толькі адзін ліст Аляксандры Фёдараўны, усе яе лісты нумараваны самой імператрыцай; выдадзены ў Берліне ў 1922 годзе[154][155].

Сенатар У. І. Гурка адносіў вытокі ўмяшання Аляксандры ў справы дзяржаўнага кіравання да пачатку 1905 года, калі цар знаходзіўся ў асабліва складаным палітычным становішчы, — калі ён пачаў перадаваць на яе прагляд дзяржаўныя акты, якія выдаваліся ім[156]; Гурка лічыў: «Калі гасудар, за адсутнасці ў яго патрэбнай унутранай моцы, не валодаў належнай для кіраўніка ўладарнасцю, то імператрыца, наадварот, была ўся выткана з уладарнасці, што абапіралася ў яе да таго ж на ўласцівую ёй саманадзейнасць».

Пра ролю імператрыцы ў развіцці рэвалюцыйнай сітуацыі ў Расіі апошніх гадоў манархіі пісаў ва ўспамінах генерал А. І. Дзянікін:

«Разнастайныя варыянты па нагодзе распуцінскага ўплыву пракрадаліся на фронт, і цэнзура збірала на гэту тэму вялізны матэрыял нават у салдацкіх лістах з дзейнай арміі. Але найболей узрушальнае ўражанне вырабіла фатальнае слова:

— Здрада.

Яно адносілася да імператрыцы. У арміі гучна, не саромеючыся ні месцам, ні часам, ішлі гутаркі пра настойлівую вымогу імператрыцай сепаратнага міру, пра здраду яе ў дачыненні фельдмаршала Кітчэнера, пра падарожжа якога яна, нібы, паведаміла немцам, і г. д. Перажываючы памяццю мінуўшчыну, улічваючы то ўражанне, якое зрабіла ў арміі чутка пра здраду імператрыцы, я лічу, што гэта акалічнасць згуляла велізарную ролю ў настроі арміі, у дачыненні яе і да дынастыі, і да рэвалюцыі. Генерал Аляксееў, якому я задаў гэта пакутлівае пытанне вясною 1917 года, адказаў мне неяк няпэўна і нехаця:

— Пры разборы папер імператрыцы знайшлі ў яе карту з падрабязным пазначэннем армій усяго фронту, якая выраблялася толькі ў двух асобніках — для мяне і для гасудара. Гэта вырабіла на мяне гнятлівае ўражанне. Ці мала хто мог скарыстацца ёю…

Больш ні слова. Змяніў гутарку… Гісторыя высветліць, без сумневу, той вылучна адмоўны ўплыў, якое аказвала імператрыца Аляксандра Фёдараўна на кіраванне расійскай дзяржавай у перыяд, што папярэднічаў рэвалюцыі. Што ж тычыцца пытання пра „здраду“, то гэтая няшчасная чутка не была пацверджана ніводным фактам, і пазней была аспрэчана расследаваннем адмыслова прызначанай Часовым урадам камісіі Мураўёва, з удзелам прадстаўнікоў ад Савета р.[абочых] і с.[алдацкіх] дэпутатаў»[157].

Ацэнкі сучаснікаў

правіць

Расійскі гісторык А. М. Баханаў  (руск.) расцэньвае як вельмі дакладнае наступнае апісанне маральнага аблічча і манер паводзін апошняга рускага цара фрэйлінай баранэсай С. К. Буксгеўдэн  (руск.)[158]:

Просты ў звароце, без любой афектацыі, Ён меў прыроджаную годнасць, якая ніколі не дазваляла забываць, хто Ён. Разам з тым Мікалай II меў злёгку сентыментальны, вельмі сумленны і часам вельмі прастадушны светапогляд старажытнага рускага двараніна… Ён містычна ставіўся да Свайго абавязку, але і быў спагадны да чалавечых слабасцей і валодаў прыроджанай сімпатыяй да простых людзей — асабліва да сялян. Затое Ён ніколі не дараваў тое, што зваў «цёмнымі грашовымі справамі»

Былы Старшынёй Савета міністраў граф С. Ю. Вітэ, у звязку з крытычнай сітуацыяй напярэдадні выдання маніфеста 17 кастрычніка 1905 года, калі абмяркоўвалася магчымасць увядзення ш краіне ваеннай дыктатуры, пісаў у сваіх запісах-успамінах:

Інакш я сабе не магу вытлумачыць, чаму гасудар не вырашыўся на дыктатуру, бо ён, як слабы чалавек, больш усяго верыць у фізічную сілу (іншых, вядома), то бок сілу, што яго бароніць і знішчае ўсіх яго сапраўдных і падазраваных <…> ворагаў, прытым, вядома, ворагі існага неабмежаванага, самаадвольнага і прыгонніцкага рэжыму, паводле яго пераканання, ёсць і яго ворагі[159].

Генерал А. Ф. Рэдзігер  (руск.) (як ваенны міністр  (руск.) у 19051909, двойчы на тыдзень меў асабісты даклад гасудару) у сваіх успамінах (19171918) пісаў пра яго:

Да пачатку даклада гасудар заўсёды казаў пра нешта старонняе; калі не было іншай тэмы, то пра надвор’е, пра свой шпацыр, пра спробавую порцыю, якая яму штодня падавалася перад дакладамі, то з Канвою  (руск.), то з Зборнага палка  (руск.). Ён вельмі любіў гэтыя варэнні і аднойчы сказаў мне, што толькі што спрабаваў ячны суп, якога не можа дамагчыся ў сябе: Кюба (яго кухар) кажа, што такога навару можна дамагчыся толькі, хто гатуе на сотню людзей <…> Пра прызначэнне старэйшых начальнікаў гасудар лічыў сваім абавязкам ведаць. У яго была дзіўная памяць. Ён ведаў масу асоб, што служылі ў Гвардыі ці калісьці ім бачаныя, помніў баявыя вычыны асобных асоб і ваенных частак, ведаў часткі, што бунтавалі і засталіся вернымі падчас хваляванняў, ведаў нумар і назву кожнага палка, склад кожнай дывізіі і корпуса, месцы размшчэння многіх частак… Ён мне казаў, што ў рэдкіх выпадках бяссоння ён пачынае пералічваць у памяці паліцы па парадку нумароў і звычайна засынае, дойдучы да рэзервовых частак, якія ведае не так цвёрда. <…> Каб ведаць жыццё ў палках, ён штодня чытаў загады па Праабражэнскаму палку і вытлумачыў мне, што чытае іх штодня, бо варта толькі прапусціць некалькі дзён, як распесцішся і перастанеш іх чытаць. <…> Ён любіў апранацца лёгка і казаў мне, што інакш пацее, асабліва, калі нярвовы. Спачатку ён ахвотна насіў дома белую тужурку марскога фасону, а потым, калі стралкам імператара вярнулі старую форму з малінавымі шаўковымі кашулямі, ён дома амаль заўсёды насіў яе, прытым у летнюю спякоту — проста на голым целе. <…> Нягледзячы на цяжкія дні, якія выпадалі на яго лёс, ён ніколі не губляў самавалодання, заўсёды заставаўся роўным і ветлівым, аднолькава руплівым працаўніком. Ён мне казаў, што ён аптыміст, і сапраўды, ён нават у цяжкія хвіліны захоўваў веру ў будучыню, у моц і веліч Расіі. Заўсёды зычлівы і пяшчотны, ён вырабляў чароўнае ўражанне. Яго няздольнасць адмовіць каму-небудзь у просьбе, асабліва калі яна ішла ад заслужанай асобы і была колькі-небудзь выканальная, часам замінала справе і ставіла ў цяжкае становішча міністра, якому даводзілася быць строгім і абнаўляць камандны склад арміі, але разам з тым павялічвала чароўнасць яго асобы. Валадаранне яго было няўдалым і прытым — па яго ўласнай віне. Яго недахопы на вачах ва ўсіх, яны бачны і з гэтых маіх успамінаў. Вартасці ж яго лёгка забываюцца, бо яны былі бачны толькі асобам, якія бачылі яго блізка, і я лічу сваім абавязкам іх адзначыць, тым больш, што я і дагэтуль успамінаю пра яго з самым цёплым пачуццём і шчырым шкадаваннем[160].

Протапрэсвітар ваеннага і марскога духавенства Георгій Шавельскі, які меў цесныя зносіны з царом у апошнія месяцы перад рэвалюцыяй, у сваім даследаванні, напісаным у эміграцыі ў 1930-я, пісаў пра яго:

Пазнаваць жа сапраўднае, без прыкрас, жыццё царам зусім нялёгка, бо яны адгароджаны высокай сцяной ад людзей і жыцця. А імператар Мікалай II штучнай надбудовай яшчэ вышэй падняў гэту сцяну. Гэта было самай характэрнай асаблівасцю яго душэўнага склада і яго царскага дзейнічання. Гэта адбылося апроч яго волі, дзякуючы яго манеры звароту са сваімі падданкамі. <…> Аднойчы ён сказаў Міністру замежных спраў С. Д. Сазонаву: «Я імкнуся ні над чым сур’ёзна не задумвацца, — інакш я даўно быў бы ў труне». <…> Свайго суразмоўцу ён ставіў у строга вызначаныя рамкі. Гутарка пачыналася вылучна апалітычна. Гасудар выяўляў вялікую ўвагу і цікавасць да асобы суразмоўцы: да этапаў яго службы, да вычынаў і заслуг <…> Але толькі суразмоўцу выходзіў з гэтых рамак — кранаў якіх-небудзь хвароб бягучага жыцця, як гасудар адразу змяняў ці проста спыняў гутарку[161].

Сенатар Уладзімір Гурка пісаў у эміграцыі:

Грамадскае асяроддзе, што было па сэрцы Мікалаю II, дзе ён, па ўласным прызнанні, адпачываў душой, было асяроддзе гвардзейскіх афіцэраў, з прычыны чаго ён так ахвотна прымаў запрашэнні ў афіцэрскія сходы найболей знаёмых яму па іх асабовым складзе гвардзейскіх палкоў і, здаралася, праседжваў на іх да раніцы. <…> Прыцягвалі яго афіцэрскія сходы натуральнасцю, адсутнасцю цяжкага прыдворнага этыкету <…> шмат у чым Гасудар да пажылога веку захаваў дзіцячыя густы і схільнасці[162].

Многія сучаснікі адзначалі слабасць характару Мікалая II, сярод іх былі, прыкладам, С. Ю. Вітэ[163], А. П. Ізвольскі[164], яго жонка, Аляксандра Фёдараўна, якая ў лістах нярэдка заклікала яго быць цвёрдым, цвёрдым, валявым[165]. Настаўнік цэсарэвіча Аляксея П’ер Жыльяр, які неадлучна знаходзіўся пры сям’і Раманавых з канца 1905 па май 1918 года, казаў:

Заданне, якое выпала на яго долю, было занадта цяжкім, яно перавышала яго сілы. Ён сам гэта адчуваў. Гэта і было прычынай яго слабасці ў адносінах да гасударыні. Таму ён урэшце стаў усё больш падпарадкоўвацца яе ўплыву.

Прэзідэнт Французскай Рэспублікі Эміль Лубэ быў процілеглай думкі і ў інтэрв’ю венскай газеце Neue Freie Pressa у 1910 годзе казаў пра Мікалая II наступнае[166]:

Пра рускага Імператара кажуць, што ён даступны розным уплывам. Гэта глыбока няслушна. Рускі Імператар сам праводзіць свае ідэі. Ён бароніць іх са сталасцю і вялікай сілай.

Вядомы рускі гісторык С. С. Ольдэнбург (1888—1940) пісаў[167]:

Гасудар меў таксама зацятую і нястомную волю ў здзяйненні сваіх планаў. Ён не забываў іх, увесь час да іх вяртаўся, і часцяком урэшце дамагаўся свайго. Іншая думка была шырока пашырана таму, што ў Гасудара, па-над жалезнай рукой, была аксамітавая пальчатка. …Мяккасць звароту, ветлівасць, адсутнасць ці прынамсі вельмі рэдкая праява рэзкасці — тая абалонка, якая хавала волю Гасудара ад позірку неазнаёмленых — стварыла яму ў шырокіх пластах краіны рэпутацыю зычлівага, але слабога кіраўніка, які лёгка паддаецца разнастайным, часта супярэчлівым, намовам. …Тым часам, такое ўяўленне было бясконца далёка ад праўды; вонкавую абалонку прымалі за існасць. Імператар Мікалай II, які ўважліва выслухваў самыя розныя думкі, урэшце паступаў адпаведна свайму меркаванню, у адпаведнасці з тымі высновамі, якія склаліся ў яго розуме, часта — проста насуперак з даванымі яму радамі. …Але дарма шукалі яўных або таемных натхніцеляў рашэнняў Гасудара. Ніхто не хаваўся «за кулісамі». Можна сказаць, што Імператар Мікалай II сам быў галоўным «закулісным уплывам» свайго валадарання.

 
Мікалай чытае газету «C.-Петербургскія Вѣдомости», Царскае Сяло, фота 1902 года.

Вядомыя і многія яркія прыклады праявы сілы волі Мікалая II[166]. Хоць гэта кніга Е. Е. Алфер’ева і адносіцца да апалагетычных, шэраг прыведзеных ім прыкладаў праявы Мікалаем II моцнай волі немагчыма адмаўляць:

  • Яго ініцыятыва і настойлівасць у справе склікання ў 1899 годзе Гаагскай Мірнай Канферэнцыі, нягледзячы на выточны скепсіс і нават сарказм некаторых еўрапейскіх лідараў[168].
  • Заключэнне Портсмуцкага міру (1905 г.) на выгадных для Расіі ўмовах, насуперак выточнаму скептыцызму С. Ю. Вітэ ў дасяжнасці гэтай мэты[169].
  • Прыняцце наважных мер да спынення тэрору і аднаўлення парадку ў 1905—1907 гг.
  • Сталая падтрымка дзейнасці і рэформаў П. А. Сталыпіна, насуперак супраціву Думы і лідараў апазіцыі[170][171].
  • Знішчэнне ў 1912 годзе пагрозы ўзнікнення еўрапейскай вайны, насуперак пазіцыі «каршакоў» ва ўрадзе і ў блізкім асяроддзі[72] (с. 125—126).
  • Асабістая заслуга ў справе змагання з алкагалізмам і выкараненні п’янства — «Сухі закон» 1914 года, насуперак думцы скептыкаў (у тым ліку прэм’ера У. М. Какоўцава) даў выдатныя вынікі і не падарваў бюджэт краіны[172].
  • Прыняцце на сябе Вярхоўнага Камандавання ва ўмовах ваеннай катастрофы вясны-лета 1915 года — насуперак усеагульнай думцы і неапраўданым боязям. (у тым ліку амаль усяго блізкага асяроддзя). Хуткае аднаўленне ваеннага становішча, пераадоленне «снараднага голаду»[173][174][175].

Уінстан Чэрчыль (ваенны міністр Брытаніі ў гады Першай сусветнай вайны) пісаў па яе сканчэнні пра сітуацыю ў Расіі да сакавіка 1917 года[166][174][175]:

У сакавіку Цар быў на прастоле; Расійская імперыя і руская армія трымаліся, фронт быў забяспечаны і перамога бясспрэчная. …Згодна павярхоўнай модзе нашага часу, Царскі лад прынята трактаваць, як сляпую, прагнілую, ні на што не здольную тыранію. Але разбор трыццаці месяцаў вайны з Германіяй і Аўстрыяй павінен бы выправіць гэтыя легкаважныя ўяўленні. Сілу Расійскай імперыі мы можам памераць па ўдарах, якія яна вытрывала, па бедствах, якія яна перажыла, па невычэрпных сілах, якія яна развіла, і па аднаўленні сіл, на якое яна аказалася здольная. …Чаму адмаўляць Мікалаю II у гэтым суровым выпрабаванні?… Чаму не ўшанаваць яму за гэта гонар? Самаадданы парыў рускіх войскаў, які выратаваў Парыж у 1914 годзе; пераадоленне пакутлівага снараднага адступлення; павольнае аднаўленне сіл; брусілаўскія перамогі; уступленне Расіі ў кампанію 1917 года непераможнай, мацнейшай, чым калі-небудзь; хіба ва ўсім гэтым не было яго долі?[174]

Радавод

правіць

Два прапрадзеды Мікалая II былі роднымі братамі: Фрыдрых Гесен-Касельскі і Карл Гесен-Касельскі, а дзве прапрабабулькі — стрыечкамі: Амалія Гесен-Дармштацкая і Луіза Гесен-Дармштацкая.

Ваенныя чыны і званні

правіць

Узнагароды

правіць

Замежныя (найвышэйшыя ступені):

Пасля смерці

правіць

Ацэнка ў рускай эміграцыі

правіць

У прадмове да сваіх мемуараў, генерал А. А. Масолаў, былы цягам шэрага гадоў у блізкім асяроддзі імператара, пісаў у пачатку 1930-х: «Гасудар Мікалай II, Яго сям’я і Яго асяроддзе з’яўляліся ледзь не адзіным аб’ектам вінавачання для многіх колаў, што ўяўлялі рускую грамадскую думку дарэвалюцыйнай эпохі. Пасля катастрафічнага развалу нашай бацькаўшчыны вінавачанні засяродзіліся амаль вылучна на Гасудары»[178]. Генерал Масолаў адводзіў асаблівую ролю ў агідзе грамадства[заўв 16] ад імператарскай сям’і і ад прастола зусім — імператрыцы Аляксандры Фёдараўне: «звада паміж грамадствам і дваром <…> гэтак абвастрылася, што і грамадства, замест таго, каб па ўкаранелых сваіх манархічных паглядах падтрымваць трон, ад яго адвярнулася і з сапраўдным зларадствам глядзела на яго крушэнне»[179].

 
Храм-помнік «у імя справядлівага Іова Шматпакутнага  (руск.), у памяць Цара-Пакутніка Мікалая II і ўсіх рускіх людзей, багаборніцкай уладай у закалоце забітых» (19361950) у брусельскім раёне Уккел. Асвячоны 1 кастрычніка 1950 года першаіерархам РПЦЗ Анастасіям (Грыбаноўскім)  (руск.).

З пачатку 1920-х манархічнымі коламі рускай эміграцыі выдаваліся складанні пра апошняга цара, якія мелі апалагетычны (пазней таксама і агіяграфічны) характар і прапагандысцкую скіраванасць; найболей вядомым сярод такіх з’явілася даследаванне прафесара С. С. Ольдэнбурга, якое выйшла ў 2-х тамах у Бялградзе (1939) і Мюнхене (1949) адпаведна. Адна з апошніх высноў Ольдэнбурга абвяшчала: «Самым цяжкім і самым забытым вычынам Імператара Мікалая II-га было тое, што Ён, пры неверагодна цяжкіх умовах, давёў Расію да парога перамогі: Яго праціўнікі не далі ёй пераступіць праз гэты парог»[180].

Афіцыйная ацэнка ў СССР

правіць

Артыкул пра яго ў Вялікай савецкай энцыклапедыі (выданне 1-е, 1939 год): «Мікалай II быў гэтак жа абмежаваны і невуцкі, як яго бацька. <…> Уласцівыя Мікалаю II рысы тупога, недалёкага, недаверлівага і самалюбнага дэспата ў перыяд яго знаходжання на пасадзе атрымалі асабліва яркі выраз. <…> Разумовае ўбоства і маральнае раскладанне прыдворных колаў дасягнулі крайніх меж. Рэжым гніў на кораню <…> Да апошняй хвіліны Мікалай II заставаўся тым, чым быў — тупым самадзержцам, няздольным зразумець ні атачальнага становішча, ні нават сваёй выгады. <…> Ён рыхтаваўся ісці паходам на Петраград, каб у крыві патапіць рэвалюцыйны рух, і разам з набліжанымі да яго генераламі абмяркоўваў план здрады»[181].

У. І. Ленін у публічных выступах і артыкулах нідзе не даваў сваёй характарыстыкі Мікалая II як асобы, найболей шырока вядомая яго палітычная характарыстыка імператара як «першага абшарніка».

Другі па ўплыве правадыр Кастрычніцкай рэвалюцыі Л. Д. Троцкі, наадварот, у 1913 годзе напісаў артыкул пра Мікалая II[182].

Большасць пазнейшых (паваенных) савецкіх гістарыяграфічных публікацый, прызначаных для шырокага кола, у апісанні гісторыі Расіі ў перыяд валадаранні Мікалая II імкнуліся, наколькі можна, унікаць згадвання пра яго як пра чалавека і асобу: так, «Дапаможнік па гісторыі СССР для рыхтавальных аддзяленняў ВНУ» (1979 год)[183] на 82-х старонках тэксту (без ілюстрацый), якія выкладаюць сацыяльна-эканамічнае і палітычнае развіццё Расійскай імперыі ў дадзены перыяд, згадвае імя імператара, які стаяў на чале дзяржавы ў апісваны час, толькі аднойчы[184] — пры выкладзе падзей яго адрачэння ў карысць брата (пра яго ўзыходжанне не гаворыцца нічога; імя У. І. Леніна на тых жа старонках памянёна 121 раз).

Царкоўнае шанаванне

правіць
 
Храм-на-Крыві ў Екацярынбургу — пабудаваны на месцы дома інжынера Іпацьева, дзе 17 ліпеня 1918 года быў расстраляны Мікалай II і яго сям’я.
 

З 1920-х гадоў, у рускім замежжы па ініцыятыве Саюзу змагароў памяці імператара Мікалая II[185], здзяйсняліся рэгулярныя задушныя памінанні імператара Мікалая II тройчы ў год (у дзень нараджэння, дзень тэзаімянінаў і ва ўгодкі забойства), але яго шанаванне як святога пачало шырыцца па сканчэнні Другой сусветнай вайны.

19 кастрычніка (1 лістапада) 1981 года імператар Мікалай і яго сям’я былі кананізаваны Рускай Замежнай Царквой (РПЦЗ)[186], якая тады не мела царкоўнага камунікавання з Маскоўскім Патрыярхатам у СССР.

Развязак Архірэйскага Сабора Рускай праваслаўнай царквы ад 14 жніўня 2000 года: «Уславіць як пакутнікаў у саборы навамучанікаў і спаведнікаў Расійскіх царскую сям’ю: імператара Мікалая II, імператрыцу Аляксандру, царэвіча Алексія, вялікіх княжнаў Вольгу, Таціяну, Марыю і Анастасію» (іх памяць — 4 ліпеня па юліянскім календары)[187][188].

Акт кананізацыі быў успрыняты расійскім грамадствам неадназначна: праціўнікі кананізацыі сцвярджаюць, што абвяшчэнне Мікалая II святым насіла палітычны характар[189]. З іншага боку, у частцы праваслаўнай супольнасці цыркулююць ідэі пра тое, што ўслаўленне цара як пакутніка недастаткова, і ён з’яўляецца царом-збаўцам. Ідэі асуджаны Алексіем II як блюзнерскія, бо «збавіцельны подзвіг адзін — Бога нашага Ісуса Хрыста»[190].

У 2003 годзе ў Екацярынбургу, на месцы знесенага дома інжынера Іпацьева, дзе быў расстраляны Мікалай II і яго сям’я, быў пабудаваны Храм-на-Крыві, перад уваходам у які ўсталяваны помнік сям’і Мікалая II.

Рэабілітацыя. Ідэнтыфікацыя рэшткаў

правіць

У снежні 2005 года прадстаўнік кіраўніка «Расійскага Імператарскага Дому» Марыі Уладзіміраўны Раманавай  (руск.) накіраваў у пракуратуру РФ заяву пра рэабілітацыю як ахвяр палітычных рэпрэсій расстралянага былога імператара Мікалая II і членаў яго сям’і[191]. Паводле заявы, пасля шэрага адмоў у задавальненні, 1 кастрычніка 2008 года Прэзідыум Вярхоўнага суда РФ прыняў рашэнне пра рэабілітацыю апошняга расійскага імператара Мікалая II і членаў яго сям’і (нягледзячы на думку генпракуратуры РФ, што заяўляла ў судзе, што вымогі пра рэабілітацыю не адпавядаюць заканадаўству з прычыны таго, што дадзеныя асобы не былі арыштаваны па палітычных матывах, а судовага рашэння пра расстрэл не прымалася)[192][193][194].

30 кастрычніка таго ж 2008 года паведамлялася, што Генеральная пракуратура РФ прыняла рашэнне пра рэабілітацыю 52 чалавек з асяроддзя імператара Мікалая II і яго сям’і[195].

 
Пахаванне (1998) меркаваных рэшткаў Мікалая II, Аляксандры Фядораўны, вялікіх княжнаў Анастасіі, Таціяны, Вольгі. а таксама іх слуг у Кацярынінскім прыдзеле Петрапаўлаўскага сабора (паўднёва-заходняя частка сабора).

У снежні 2008 года на навукова-практычнай канферэнцыі, праведзенай па ініцыятыве Следчага камітэта пры пракуратуры РФ, з удзелам генетыкаў з Расіі і ЗША было заяўлена[196], што рэшткі, знойдзеныя ў 1991 годзе пад Екацярынбургам і аддадзеныя зямлі 17 чэрвеня 1998 года ў Кацярынінскім прыдзеле Петрапаўлаўскага сабора (Санкт-Пецярбург)[197], належаць Мікалаю II[198]. У Мікалая II былі вызначаны Y-храмасомная гаплагрупа R1b і мітахандрыяльная гаплагрупа T[199][200].

У студзені 2009 года СКП завяршыў расследаванне крымінальнай справы па акалічнасцях гібелі і пахавання сям’і Мікалая II; расследаванне было спынена «ў звязку з заканчэннем тэрмінаў даўнасці прыцягнення да крымінальнай адказнасці і смерцю асоб, што здзейснілі наўмыснае забойства»[201].

Прадстаўнік М. У. Раманавай, якая называе сябе кіраўніком Расійскага імператарскага дому, у 2009 годзе заяўляў, што «Марыя Уладзіміраўна цалкам падзяляе ў гэтым пытанні пазіцыю Рускай праваслаўнай царквы[заўв 17][202], якая не знайшла дастатковых падстаў для прызнання „екацярынбургскіх рэшткаў“ прыналежнымі членам царскай сям’і»[203]. Іншыя прадстаўнікі Раманавых на чале з М. Р. Раманавым  (руск.) занялі іншую пазіцыю: апошні, у прыватнасці, узяў удзел у пахаванні рэшткаў у ліпені 1998 года, сказаўшы: «Мы прыехалі закрыць эпоху»[204].

23 верасня 2015 года рэшткі Мікалая II і яго жонкі былі эксгумаваны для следчых дзеянняў у рамках усталявання асоб рэшткаў іх дзяцей — Аляксея і Марыі[205].

Помнікі Імператару Мікалаю II

правіць

Яшчэ пры жыцці апошняга імператара ў яго гонар былі пастаўлены не менш дванаццаці помнікаў, злучаных з наведваннем ім розных гарадоў і ваенных лагераў. Галоўным чынам гэтыя помнікі ўяўлялі сабою калоны ці абеліскі з імператарскім вензелем і адпаведным надпісам. Адзіны помнік, які ўяўляш сабой бронзавы бюст Імператара на высокім гранітным пастаменце, быў усталяваны ў Гельсінгфорсе да 300-летняму юбілею Дому Раманавых. Ніводны з гэтых помнікаў не захаваўся[206].

Першым помнікам рускаму цару-пакутніку стаў усталяваны ў 1924 годзе ў Германіі: афіцэры аднаго з прускіх палкоў, шэфам якога быў Імператар Мікалай II, «узвялі яму на надзвычай ганаровым месцы годны помнік»[207][208].

Помнікі Імператару Мікалаю II усталяваны ў наступных населеных пунктах:

  • пасёлак Вырыца Гатчынскага раёна Ленінградскай вобласці; на тэрыторыі асабняка С. В. Васільева. Бронзавая фігура на высокім пастаменце. Адкрыты ў 2007 годзе.
  • урочышча Ганіна Яма, блізу Екацярынбурга; у комплексе манастыра Святых Царскіх Пакутнікаў. Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты ў 2000-х гадах.
  • Екацярынбург; каля храма Усіх Святых, якія праззялі ў зямлі Расійскай. Бронзавая кампазіцыя ўлучае фігуры імператара і членаў яго сям’і. Адкрыты 16 ліпеня 2003 года, скульптары К. В. Грунберг і А. Г. Мазаеў.
  • пасёлак Крайск Лагойскага раёна Мінскай вобласці; каля Мікольскай царквы. Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты 17 ліпеня 2012 года, скульптар Ул. Зялянка.
  • Курск; каля храма святых Веры, Надзеі, Любові і маці іх Сафіі. Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты 24 верасня 2003 года, скульптар В. М. Клыкаў.
  • Масква; на Ваганькаўскіх могілках, каля храма Ускрысення. Мармуровы паклонны крыж і чатыры гранітныя пліты з высечанымі надпісамі. Адкрыты 19 мая 1991 года, скульптар Н. Паўлаў. 19 ліпеня 1997 года мемарыял быў пашкоджаны ў выніку выбуху, пасля быў адноўлены, аднак у лістападзе 2003 года зноў быў пашкоджаны.
  • пасёлак Новы Свет (Крым). Парны помнік — бронзавыя фігуры імператара і Льва Галіцына. Адкрыты 28 верасня 2012 года, скульптар Барыс Чак.
  • Паўлаўск, прыгарад Санкт-Пецярбурга; каля Мікольскай царквы. Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты 20 лістапада 2011 года, скульптар С. Ю. Аліпаў.
  • Падольск Маскоўскай вобласці; на тэрыторыі сядзібы В. П. Меліхава, каля храма Святых Царскіх Пакутнікаў. Першы гіпсавы помнік працы скульптара В. М. Клыкава, што ўяўляў сабой статую імператара ў поўны ўзрост, быў адкрыты 28 ліпеня 1998 года, аднак 1 лістапада 1998 года быў падарваны. Новы, гэтым разам бронзавы, помнік па гэтай жа мадэлі быў ізноў адкрыты 16 студзеня 1999 года.
  • Пушкін; побач з Феадораўскім Гаударавым саборам. Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты 17 ліпеня 1993 года, скульптар В. В. Зайко.
  • Санкт-Пецярбург; за алтаром Крыжаўзвіжанскай царквы (Лігаўскі праспект, 128). Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты 19 мая 2002 года, скульптар С. Ю. Аліпаў.
  • Санкт-Пецярбург; каля храма Ускрысенні Хрыстова (набярэжная Абводнага канала, 116). Парны помнік (скульптар М. У. Переяславец) — бронзавыя фігуры Імператара Мікалая II і Імператрыцы Аляксандры Фядораўны на пастаменце. Адкрыты 12 мая 2013 года[209].
  • Сочы; на тэрыторыі Міхаіла-Архангельскага сабора. Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты 21 лістапада 2008 года, скульптар В. Зелянко.
  • сяло Сырастан  (руск.), блізу Міяса Чалябінскай вобласці; каля Крыжаўзвіжанскай царквы. Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты ў ліпені 1996 года, скульптар П. Е. Лёвачкін.
  • сяло Тайнінскае, блізу горада Мыцішчы Маскоўскай вобласці. Фігура на высокім пастаменце. Адкрыты 26 мая 1996 года, скульптар В. М. Клыкаў. 1 красавіка 1997 года помнік быў падарваны, аднак спусцячы тры гады адноўлены па гэтай жа мадэлі і зноў адкрыты 20 жніўня 2000 года.
  • пасёлак Шушанскае Краснаярскага краю; каля завадской прахадной ТАА «Шушанская марка» (Піянерская вуліца, 10). Бронзавы бюст на пастаменце. Адкрыты 24 снежня 2010 года, скульптар К. М. Зініч.
  • 8 чэрвеня 2012 года ў гарадскім парку сіцылійскага горада Таарміна  (руск.) быў усталяваны бюст Мікалая II. Помнік апошняму расійскаму імператару быў асвячоны па праваслаўным абрадзе[210].
  • У 2007 годзе ў Расійскай Акадэміі майстэрстваў скульптарам З. К. Цэрэтэлі была пададзена манументальная бронзавая кампазіцыя, што складаецца з фігур імператара і членаў яго сям’і, што стаяць перад катамі ў склепе Іпацьеўскага дома, якая паказвае апошнія хвіліны іх жыцця[211]. Ніводны горад пакуль не выказаў жадання ўсталяваць у сябе гэты помнік.
  • Помнік імператару Мікалаю II у Белградзе. На Новых могілках у 1935 годзе быў узведзены мемарыял Рускай славы, на якім напісана: «Вечная памяць імператару Мікалаю II і 2 000 000 рускіх ваяроў Вялікай вайны» (абноўлены ў 2009 годзе)[212].
  • Храм-помнік у Бруселі. Закладзены 2 лютага 1936 года, выбудаваны па праекце архітэктара Н. І. Ісцаленава, урачыста асвячоны 1 кастрычніка 1950 года мітрапалітам Анастасіям (Грыбаноўскім). Храм-помнік знаходзіцца ў юрысдыкцыі РПЦ(з).
  • Храм-на-Крыві ў Екацярынбургу.
  • Капліца-помнік Імператару Мікалаю II і югаслаўскаму каралю Аляксандру I  (руск.), узведзеная ў Харбіне ў 1936 годзе.
  • Бюст Мікалая II у горадзе Баня-Лука ў Рэспубліцы Сербскай, усталяваны 21 чэрвеня 2014 года.
  • Помнік Мікалаю II у Бялградзе  (руск.), Сербія — падарунак Расійскай Федэрацыі Бялграду. Усталяваны 13 кастрычніка 2014 года ў скверы насупраць мэрыі горада і непадалёку ад Расійскага цэнтра навукі і культуры «Рускі дом»  (руск.). Аўтары скульптуры А. М. Кавальчук  (руск.) і Г. Праватораў[213]. Урачыстае адкрыццё помніка адбылося 16 лістапада 2014 года[214].
  • Помнік-бюст Імператару Мікалаю II быў адкрыты 19 мая 2015 года ў галоўнага ўваходу ў Лівадыйскі палац у Лівадыі. Бюст выраблены па мадэлі скульптара А. А. Апалонава са штучнага каменя і бранзаваны. Пастамент з мармуру.

Вуліцы

правіць

У савецкай літаратуры

правіць

У 1972—1973 гадах у часопісе «Звезда» была апублікавана прысвечаная валадаранню Мікалая, яго зняволенню і расстрэлу кніга М. К. Касвінава «Дваццаць тры ступені ўніз» (23 — лік гадоў валадарання Мікалая II і адначасова лік прыступак усходаў у доме Іпацьева, па якой Мікалай II прайшоў перад расстрэлам). Надалей кніга была некалькі разоў перавыдадзена асобнымі выданнямі. Кніга малявала Мікалая жорсткім, подлым, хітрым і ў той жа час абмежаваным. Разам з тым кніга ўяўляе цікавасць сваёй вялікай бібліяграфіяй: аўтар выкарыстаў матэрыялы закрытых архіваў (у тым ліку меў доступ да «Запіскі» Юроўскага), шматлікія малавядомыя публікацыі[216][217].

Фільмаграфія

правіць

Пра Мікалая II і яго сям’ю знята некалькі мастацкіх фільмаў, сярод якіх можна вылучыць «Агонія  (руск.)» (1981), англійска-амерыканскі фільм «Мікалай і Аляксандра»  (руск.) (Nicholas and Alexandra, 1971) і два расійскія фільмы «Царазабойца»  (руск.) (1991) і «Раманавы. Венцаносная сям'я»  (руск.) (2000). Галівуд зняў некалькі кінастужак пра дачку цара Анастасію, якая нібы выратавалася («Анастасія» (Anastasia, 1956) і «Анастасія, ці таямніца Ганны»  (руск.) (Anastasia: The Mystery of Anna, ЗША, 1986), а таксама мультфільм «Анастасія»  (руск.) (Anastasia, ЗША, 1997).

Кінаўвасабленні

правіць
  Вонкавыя відэафайлы
  Николай II Александрович - Последний на престоле. Документальный фильм из цикла "Русские цари"

Сітуацыя вакол фільма «Мацільда»

правіць

Расійскі рэжысёр Аляксей Учыцель у 2017 годзе зняў мастацкі фільм «Мацільда», сюжэт якога разгортваецца вакол адносін  (руск.) балерыны Мацільды Кшасінскай і цэсарэвіча Мікалая Аляксандравіча. Ролю Мікалая II выканаў нямецкі акцёр Ларс Айдзінгер  (руск.). Запланаваны выхад фільма стаў прадметам грамадскага канфлікту, які разгарэўся з лістапада 2016 года. Складовымі часткамі канфлікту з’яўляюцца жорсткая палеміка, спробы забароны фільма, пагрозы кінапракатчыкам і падпалы кінатэатраў у шэрагу гарадоў Расіі. Прычынай пратэстаў стала ўспрыманне трэйлера фільма як скажаючага гістарычную праўду і ачарняючага памяць Мікалая II, кананізаванага  (руск.) Рускай праваслаўнай царквой.[218]

На манетах і паштовых марках

правіць

Гл. таксама

правіць

Заўвагі

правіць
  1. Прыняў рашэнне прыняць вярхоўную ўладу толькі па волі Устаноўчага сходу[1].
  2. Скасавана для вялікіх князёў 2 ліпеня 1886 года.
  3. Поўны тытул заўсёды пісаўся ў адпаведнасці з царкоўнаславянскай марфалогіяй; тут прыведзены ў парэформеннай  (руск.) арфаграфіі.
  4. Дата 21 кастрычніка (па юліянскім календары), калі быў апублікаваны маніфест ад 20 кастрычніка 1894 года пра скон яго бацькі і яго ўступ на прастол[21], была занесена ў каляндар як афіцыйны дзень ушэсця на прастол Мікалая II.
  5. Княгіня Марыя Аляксандраўна Мяшчэрская — унучка графа М. П. Паніна  (руск.).
  6. Гісторык С. С. Ольдэнбург піша: «Слова „безгрунтоўныя“ летуценні (якое, як сцвярджаюць, было ў выточным тэксце прамовы) лепш выяўляла думку цара, і агаворка была, вядома, прыкрай»[27].
  7. У прадмове да кнігі А. Багдановіч д. г. н. А. Баханаў папярэджвае чытачоў: «пэўныя звесткі, што прыводзяцца аўтарам, патрабуюць крытычных да сябе адносін. Многія з іх, заснаваныя на чутках, не былі гістарычнымі фактамі як такімі, а з’яўляліся толькі пераломленым у свядомасці адлюстраваннем сапраўдных ці ўяўных падзей… Рознага роду недакладнасці часта сустракаюцца ў кнізе. Пра гэта трэба помніць і ўсё прымаць безумоўна на веру не варта».
  8. Асобы (няшляхцічы), якія скончылі вышэйшыя навучальныя ўстановы, тады набывалі правы асабістага дваранства, з прычыны чаго інтэлігенцыя намінальна была часткай дваранства.
  9. Курс на збліжэнне з Турцыяй яшчэ раней пачаў актыўна праводзіцца прызначаным у ліпені 1909 года паслом у Канстанцінопаль М. В. Чарыковым  (руск.) і падтрымліваўся, пасля няўдач дыпламатычнай лініі міністра Ізвольскага, кіраўніком урада Сталыпіным, якому належала ідэя аб’яднання балканскіх дзяржаў і Турцыі ў агульны Балканскі саюз.
  10. М. Палеалог у сваёй кнізе прыводзіць тэкст гэтай тэлеграмы і свае каментарыі:

    Вось тэкст гэтага дакумента:

    Дзякую за тваю тэлеграму, замірэнчую і сяброўскую. Тым часам, афіцыйнае паведамленне, перададзенае сёння тваім паслом майму міністру, было зусім у іншым тоне. Прашу вытлумачыць гэту нязгоду. Было б слушным перадаць аўстра-сербскае пытанне на Гаагскую канферэнцыю. Разлічваю на тваю мудрасць і сяброўства.

    Нямецкі ўрад не злічыў патрэбным апублікаваць гэту тэлеграму ў шэрагу лістоў, якімі непасрэдна памяняліся абодва манархі падчас крызісу, што папярэднічаў вайне. <…> І якую жудасную адказнасць узяў на сябе імператар Вільгельм, пакідаючы без адзінага слова адказу прапанову імператара Мікалая! Ён не мог адказаць на такую прапанову інакш, як пагадзіўшыся на яе. І ён не адказаў таму, што хацеў вайны. <…> Гісторыя яму гэта залічыць. …што 29 ліпеня, імператар Мікалай прапанаваў перадаць аўстра-сербскую спрэчку ў міжнародны трацейскі суд; што ў гэты ж самы дзень імператар Франц-Іосіф пачаў варожыя дзеянні, аддаўшы загад бамбардзіраваць Белград; і што ў той жа дзень імператар Вільгельм старшыняваў у вядомым савеце ў Патсдаме, на якім была вырашана ўсеагульная вайна.

  11. Фатаграфія без дакладнага датавання, атрымана праз Bain News Service і захоўваецца ў Бібліятэцы Кангрэса ЗША (George Grantham Bain Collection).
  12. Газета «Утро России» выдавалася прадпрымальнікам стараверам П. П. Рабушынскім  (руск.).
  13. „Воля цара ёсць вышэйшы закон“ (лат.)
  14. У царкоўных і каляцаркоўных колах з 1910-х гг. і дагэтуль існуе легенда пра тое, што ў сакавіку-маі 1905 года на адной з сустрэч з сінадаламі Мікалай II прапанаваў ім аднавіць патрыярства і адначасна разгледзець яго кандыдатуру ў патрыярхі — для чаго ён гатовы быў зрачыся прастола (у карысць цэсарэвіча Аляксея, пры рэгенцтве брата Міхаіла) і пайсці ў манахі. Прапанова была для іерархаў РПЦ гэтак нечаканай, што яны прамаўчалі — фактычна адмовіўшы цару[134][135][136]. Эти сведения подвергались сомнению как до 1917 года[137], так и в последние годы. Так, в докладе д. и. н. С. Л. Фирсова эта история названа «православным апокрифом»[138], но и сегодня есть сторонники истинности такой версии событий[139].
  15. У 1909 годзе было адноўлена шанаванне Ганны Кашынскай, дэкананізаванай падчас змагання часоў Расколу ў XVII ст. Надалей яна шанавалася толькі неафіцыйна.
  16. Пад «грамадствам» ён мае на ўвазе прыдворны і кіравальны клас імперыі.
  17. Патрыярх Маскоўскі Алексій II адмовіўся браць удзел у цырымоніі пахавання рэшткаў, паставіўшы пад сумнеў іх аўтэнтычнасць.

Крыніцы

правіць
  1. Лыкова Л. А. Пермь: Тайна гибели Михаила Романова. — 1-е. — Достоинство, 2010. — С. 14. — 72 с. — (Царское дело). — 3 000 экз. — ISBN 978-5-904552-05-3.
  2. Nikolaj IISLS.
  3. а б в г Николай II // Энциклопедический словарьСПб.: Брокгауз — Ефрон, 1897. — Т. XXI. — С. 124–128.
  4. John L.H. Keep Nicholas II // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  5. Nicolau II de Rússia // Gran Enciclopèdia CatalanaGrup Enciclopèdia, 1968.
  6. Deutsche Nationalbibliothek Record #11873492X // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 30 снежня 2014.
  7. Александр III // Энциклопедический словарь / под ред. И. Е. АндреевскийСПб.: Брокгауз — Ефрон, 1890. — Т. I. — С. 411–413.
  8. Александра Феодоровна // Энциклопедический словарьСПб.: Брокгауз — Ефрон, 1905. — Т. доп. I. — С. 71. — 956 с.
  9. Ольга Николаевна // Энциклопедический словарьСПб.: Брокгауз — Ефрон, 1897. — Т. XXIа. — С. 911.
  10. Мікалай II (імператар расійскі) — артыкул з БСЭ
  11. Чин канонизации новопрославленных святых состоялся в Храме Христа Спасителя. Православие. Ru.
  12. Династия Романовых: генеалогия и антропонимика / Е. В. Пчелов. — 06/07/2009 // Вопросы истории. — 2009. — № 06. — С. 76-83.
  13. II. Государь император Николай Александрович // Курлов П. Г. Гибель императорской России. Берлин, 1923.
  14. Высочайший рескрипт, данный на имя высокопреосвященного митрополита Новгородского и С.-Петербургского Исидора. // «Русский инвалид». 9 мая 1868, № 125, стр. 1 (рескрипт от 6 мая 1868 года, Царское Село).
  15. Высочайше утвержденный церемониал о святом крещении его императорскаго высочества государя великаго князя Николая Александровича. // «Русский инвалид», 19 мая 1868, № 135, стр. 1 (имена и титулы — по источнику).
  16. Радциг Е. С. Николай II в воспоминаниях приближенных. // Новая и новейшая история. 1999. № 2
  17. О. Платонов. Николай Второй в секретной переписке. М.: Алгоритм, 2005, стр. 11.
  18. а б «Правительственный вестник», 8 (20) мая 1884, № 102, стр. 1.
  19. Подробнее см.: Мещеряков А. Покушение на жизнь цесаревича Николая. // «Додзё». 2005. № 5.
  20. Обнинский В. П. Последний самодержец. Очерк жизни и царствования императора России Николая II-го — Eberhard Frowein Verlag, Berlin, [1912], стр. 38.
  21. «Правительственный вестник», 21 октября (2 ноября) 1894, № 229, стр. 1.
  22. «Правительственный вестник», 22 октября (3 ноября) 1894 год, № 230, стр. 1.
  23. Великий князь Александр Михайлович  (руск.). Книга воспоминаний. Париж, 1933, стр. 169—170.
  24. К соглашению между Россией и Великобританией о разграничении сфер влияния в области Памиров
  25. Крыніца: «Правительственный вестник», 18 (30) января 1895, № 14, стр. 1
  26. Цыт. паводле: «Письма Победоносцева к Александру III». М., 1926, Т. II, стр. 355—356.
  27. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. Белград, 1939, Т. I, стр. 49 (выделение источника).
  28. [Обнинский В. П.] Последний самодержец. Очерк жизни и царствования императора России Николая II-го — Eberhard Frowein Verlag, Berlin, [1912] (год и автор не указаны), стр. 48, 51.
  29. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. Белград, 1939, Т. I, стр. 50, 51.
  30. История дипломатии Т. II, М., 1963, стр. 338.
  31. высочайший манифест от 3 (15) февраля 1899 года
  32. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. Белград, 1939, Т. I, стр. 140—142 (глава 6-я).
  33. «Правительственный вестник», 30 июня (12 июля) 1899, № 139, стр. 1.
  34. «Правительственный вестник», 8 (20) июля 1899, № 146, стр. 2.
  35. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. Белград, 1939, Т. I, стр. 84—85 (глава 4-я).
  36. Правила о вознаграждении потерпевших вследствие несчастных случаев рабочих и служащих, а равно членов их семейств в предприятиях фабрично-заводской, горной и горнозаводской промышленности
  37. Анфимов А. Царствование императора Николая II в цифрах и фактах «Отечественная история», 1994. № 3. — С. 58—76.
  38. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. Белград, 1939, Т. I, стр. 228 (глава 9-я).
  39. Цыт. па: Чаяние мира всего мира. // «Московские церковные ведомости», 30 августа 1898, № 35, стр. 464.
  40. Арыгінал тэксту ноты на французскай мове гл.: «Правительственный вестник», 16 (28) августа 1898, № 178, стр. 1 («Le maintien de la paix générale et une réduction possible des armements»).
  41. The Nomination Database for the Nobel Prize in Peace, 1901—1956
  42. Богданович А. В. Три последних самодержца. М., 1990, с. 326.
  43. Мои воспоминания об Императоре Николае II-ом и Вел Князе Михаиле Александровиче. Ю. Н. Данилов
  44. Дневник Николая II http://www.rus-sky.com/history/library/diaris/1904.htm
  45. Tyler Dennett. Roosevelt and the Russo-Japanese War. New York, 1925, стр. 297.
  46. О. Платонов. Серия «Терновый венец России». История Русского народа в XX веке. Т. I. М., 1997. — 896 с. С. 172—173.
  47. Именной высочайший указ Правительствующему Сенату. 12 декабря 1904 г. Архівавана 16 кастрычніка 2007.
  48. Граф С. Ю. Витте. Воспоминания. Царствование Николая II. М-Пг., 1923, Т. I, стр. 274 (Вітэ кажа, што ў кабінеце цара таксама быў вялікі князь Сяргей Аляксандравіч; нельга выключаць, што сказанае было прызначана для яго).
  49. «Правительственный вестник», 8 (21) января 1905, № 5, стр. 1.
  50. а б «Миссионерское обозрение», 1905, № 1, стр. 230.
  51. Петиция рабочих и жителей Санкт-Петербурга для подачи царю Николаю II
  52. а б в Любимов Д. Н. Гапон и 9 января // Вопросы истории. — М.: 1965. — № 8—9.
  53. Витте С. Ю. Воспоминания. Царствование Николая II. — Берлин: Слово, 1922.
  54. Спиридович А. И. Записки жандарма. — Харьков: «Пролетарий», 1928. — 205 с.
  55. Святополк-Мирская Е. А. Дневник кн. Е. А. Святополк-Мирской за 1904—1905 гг. // Исторические записки. — М.: 1965. — № 77. — С. 273—277.
  56. а б в Доклад директора Департамента полиции Лопухина министру внутренних дел о событиях 9-го января // Красная летопись. — Л.: 1922. — № 1. — С. 330—338.
  57. Невский В. И. Январские дни в Петербурге 1905 года // Красная Летопись. — 1922. — Т. 1.
  58. ЦГАОР, ф.601. ОП.1, д. 248. Дневник Николая Романова. запись от 9 января 1905 г.
  59. Гапон Г. А. Третье послание к рабочим // Священника Георгия Гапона ко всему крестьянскому люду воззвание. — 1905. — С. 14—15.
  60. Струве П. Б. Палач народа // Освобождение. — Париж: 1905. — № 64. — С. 1.
  61. Ленин В. И. Революционные дни // Вперёд. — 31 (18) января 1905 г.. — № 4.
  62. Краткий курс истории ВКП(б). Глава III. Меньшевики и большевики в период русско-японской войны и первой русской революции (1904—1907 годы).(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 19 кастрычніка 2011. Праверана 7 сакавіка 2016.
  63. Девятьсот пятый год: террор в действии. Куплено на японские деньги Архівавана 10 кастрычніка 2006.
  64. Пресса и государство в России(1906—1917 г г.)
  65. Официальная публикация манифеста Архівавана 12 кастрычніка 2007.
  66. а б Большая российская энциклопедия, Т. 2, М., 2005, стр. 23 (статья «Антанта»).
  67. The Franco-Russian Alliance Military Convention — August 18, 1892
  68. «Правительственный вестник», 29 мая (11 июня) 1908, № 116, стр. 1.
  69. «Правительственный вестник», 30 мая (12 июня) 1908, № 117, стр. 1.
  70. История СССР с древнейших времен до наших дней. М.: Издательство «Наука», 1968, Т. VI, стр. 480.
  71. Закон о порядке издания, касающихся Финляндии законов и постановлений общегосударственного значения. // «Правительственный вестник», 22 июня (5 июля) 1910, № 133, стр. 1.
  72. а б Владимир Коковцов. Из моего прошлого
  73. С. Д. Сазонов (министр иностранных дел 1910—1916 гг.)
  74. «Правительственный вестник», 9 (22 июля) 1906, № 153, стр. 1.
  75. а б «Правительственный вестник», 11 (24 июля) 1906, № 154, стр. 1.
  76. Манифест 9 июля 1906 г.
  77. Ген. А. Мосолов. При дворе императора. Рига, [1938], стр. 108.
  78. Россия. 1913 год. Статистико-документальный справочник. Раздел «Экономика».
  79. The World War I Document Archive
  80. а б Палеолог М. Царская Россия во время мировой войны. — М., Международные отношения, 1991 (Глава XII)
  81. Бьюкенен Дж. Мемуары дипломата. — М.: Международные отношения, 1991.(Глава 14)
  82. G. Buchanan. «My Mission to Russia and other diplomatic memories», 1923(P.200)
  83. История России. XX век: 1894—1939\ под ред. А. Б. Зубова — М.: Астрель-АСТ, 2010 (с.291)
  84. Ленин В. И. ПСС. Том 26. «Война и российская социал-демократия»):

    Нямецкая буржуазія, шырачы казкі пра абарончую вайну з яе боку, на справе выбрала найболей зручны, з яе пункту погляду, момант для Вайны, выкарыстаўшы свае апошнія ўдасканаленні ў ваеннай тэхніцы і папярэджваючы новыя ўзбраенні, ужо запланаваныя і прадвызначаныя Расіяй і Францыяй.

  85. «Правительственный вестник», 27 июля (9 августа) 1914, № 165, стр. 1.
  86. Цыт. паводле: «Правительственный вестник», 27 июля (9 августа) 1914, № 165, стр. 2.
  87. Цыт. паводле: «Правительственный вестник», 21 октября (3 ноября) 1914, № 249, стр. 1 (захаваны некаторыя асаблівасці арыгінальнага напісання).
  88. а б «Правительственный вестник», 23 октября (5 ноября) 1914, № 251, стр. 1.
  89. а б С. В. Фомин Золотой клинок Империи // Граф Келлер М.: НП «Посев», 2007 ISBN 5-85824-170-0, стр. 420
  90. а б в А. А. Керсновский История Русской Армии. Т.3. С.306
  91. С. В. Фомин Золотой клинок Империи // Граф Келлер М.: НП «Посев», 2007 ISBN 5-85824-170-0, стр. 429
  92. Записки Н. М. Романова // Красный архив. Т. 47-48. М.1931. С.162
  93. Кондзеровский П. К. В Ставке Верховного. 1914—1917. Париж. 1967, С.83
  94. Очевидец. Ставка Верховного Главнокомандующего. Два приказа. С. 160—161
  95. С. В. Фомин Золотой клинок Империи // Граф Келлер М.: НП «Посев», 2007 ISBN 5-85824-170-0, стр. 434
  96. а б А. И. Уткин. Первая мировая война. — М.: Алгоритм, 2001. — 592 с.
  97. Поршнева О. С. Крестьяне, рабочие и солдаты России накануне и в годы Первой мировой войны. — М., 2004. — 200 с.
  98. Спиридович А. И., Великая Война и Февральская Революция 1914—1917 гг. Минск: Харвест, 2004
  99. Граф Келлер М.: НП «Посев», 2007 ISBN 5-85824-170-0, С. 434
  100. А. Б. Давидсон  (руск.). «Февраль 1917 года. Политическая жизнь Петрограда глазами союзников» («Новая и новейшая история». № 1, 2007)
  101. Генерал А. И. Деникин. Устои старой власти: вера, царь и отечество // Очерки русской смуты. Том первый, Выпуск первый — Paris, 1921, стр. 14.
  102. История России, XX век: 1894—1939\\под ред. А. Б. Зубова. — М., Астрель-АСТ, 2010
  103. ГА РФ. Ф. 601. Оп. 1. Д. 1151. Л. 490—493 (перевод с английского языка).
  104. Телеграмма председателя Государственной Думы М. В. Родзянко императору Николаю II о начавшихся в Петрограде беспорядках. Архівавана 26 чэрвеня 2015.
  105. ГА РФ. Ф.601. Оп.1. Д. 2090. Л. 1.
  106. Государственная Дума Российской империи 1906—1917: энциклопедия. М.: Российская политическая энциклопедия, 2008, стр. 670.
  107. Государственная Дума Российской империи 1906—1917: энциклопедия. М.: Российская политическая энциклопедия, 2008, стр. 108.
  108. а б в г д е ё ж з Телеграфная переписка Ставки, Петрограда и командующих фронтами в феврале-марте 1917 г.
  109. а б в г д е ё ж з і к Кобылин В. С. Анатомия измены. Истоки антимонархического заговора. — СПб, «Царское дело», 2005
  110. а б в г д е ё ж Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II — СПБ.: «Петрополь», 1991.
  111. Спиридович Великая Война и Февральская революция 1914—1917
  112. Д. и. н. Г. Иоффе Русский либерал. Премьер-министр Временного правительства — князь Львов. // «Наука и жизнь», 2006, № 4.
  113. Цыт. паводле: Переговоры с Николаем Вторым. // «Утро России». 4 марта 1917, № 61, стр. 1.
  114. Генерал А. И. Деникин. Революция и царская семья // Очерки русской смуты. Том первый, Выпуск первый — Paris, 1921, стр. 54.
  115. Маским Воробьёв, Михаил Фомин О Келлере
  116. Romanov Collection, General Collection, Beinecke Rare Book and Manuscript Library, Yale University, ЗША.
  117. Отречение Николая II Архівавана 31 сакавіка 2015.
  118. Rose, Kenneth. King George V. London: Weidenfeld and Nicolson, 1983, стар. 210 (спасылка на запісы асабістага сакратара караля Георга лорда Стамфардхама (Arthur John Bigge)).
  119. British spies in plot to save tsar Архівавана 12 кастрычніка 2008. The Sunday Times 15 октября 2006.
  120. Sinclair, David. Two Georges: The Making of the Modern Monarchy. London, 1988, стр. 149.
  121. «Царь, поп и кулак». Плакат. М.: Издательство ВЦИК, 1918.
  122. Тайные силы Екатеринбургского злодеяния Архівавана 18 чэрвеня 2010.
  123. Останки, найденные на Урале в июле, принадлежат Романовым «с большой степенью вероятности» NEWSru 28 сентября 2007.
  124. «Со святыми упокой…» Архівавана 1 сакавіка 2017. Статья В. М. Лаврова, доктора исторических наук, заместителя директора Института российской истории РАН // «Огонёк». 2008, № 28.
  125. Дитерихс М. К. Убийство Царской Семьи и членов Дома Романовых на Урале. (1922).
  126. Материалы правительственной Комиссии по изучению вопросов, связанных с исследованием и перезахоронением останков Российского Императора НИКОЛАЯ II и членов его семьи
  127. Шавельский Г. И. Русская Церковь пред революцией. М.: Артос-Медиа, 2005 (напісана ў палове 1930-х), стр. 458.
  128. Шавельский Г. И. Русская Церковь пред революцией. М.: Артос-Медиа, 2005, стр. 460.
  129. Шавельский Г. И. Русская Церковь пред революцией. М.: Артос-Медиа, 2005, стр. 462.
  130. [Обнинский В. П.] Последний самодержец. Очерк жизни и царствования императора Россіи Николая II-го — Eberhard Frowein Verlag, Berlin, [1912] (год и автор не указаны), стр. 312.
  131. Ген. А. Мосолов. При дворе императора. Рига, [1938], стр. 9, 10 (пунктуация источника).
  132. В. И. Гурко. Царь и царица. — Книгоиздательство «Возрождение», Paris, 1927, стр. 31, 32—33 (Гурка тлумачыць, што гаворка ідзе пра «дробныя, але рэзка парушаючыя законны парадак факты, як узвядзенне асоб, якія стаяць на грамадзянскай службе, у ваенныя генеральскія чыны» і таму падобнае.)
  133. Уортаман. Николай II и образ самодержавия // История СССР. 1991. № 2. с. 120—121 http://krotov.info/history/20/1900/wartmn.htm.
  134. Лебедев Л. Великороссия: жизненный путь. РПЦЗ, Санкт-Петербургская и Северо-русская Епархия, 1999 Архівавана 20 снежня 2012.
  135. Воспоминания товарища Обер-Прокурора Святейшего Синода князя Н. Д. Жевахова. — СПб., 2007. — С. 839—841
  136. Нилус С. Н. На берегу Божией реки. — М., 2003. — С. 757—761.
  137. Из дневника Л. А. Тихомирова [Запись от 21 сентября 1916 г.]
  138. Фирсов С. Л. Император Николай II как Православный Государь (к вопросу о религиозных взглядах и религиозном восприятии Самодержца) // Ежегодная Богословская конференция Православного Свято-Тихоновского Богословского института. Материалы. — М., 2000. — С. 187—189.
  139. С. Фомин. Непонятая жертва II
  140. «Правительственный вестник», 2 (15) марта 1912, № 50, стр. 4.
  141. Цыт. паводле: «Правительственный вестник», 5 (18) марта 1916, № 52, стр. 2.
  142. Великий акт доверия. // «Московские ведомости», 6 (19) марта 1916, № 54, стр. 1.
  143. Шавельский Г. И. Русская Церковь пред революцией. М.: Артос-Медиа, 2005, стр. 469—490.
  144. Российское духовенство и свержение монархии в 1917 году. / Сост., пред. и комм. М. А. Бабкин. М., 2006.
  145. Павел Троицкий. Священноначалие РПЦ и самодержавие в марте 1917 г.
  146. Ген. А. Мосолов. При дворе императора. Рига, [1938], стр. 215.
  147. Государь император и его августейшая семья. // «Правительственный вестник». 13 (26) марта 1913, № 58, стр. 3.
  148. Дневник Николая II (1894—1916 гг.)
  149. Зимин И. В. Животные в императорской семье // Детский мир императорских резиденций. Быт монархов и их окружение. — 1-е. — М.: Центрполиграф, 2010. — 576 с. — (Повседневная жизнь Российского императорского двора). — ISBN 978-5-227-02410-7.
  150. Позднышев С. Распни его. Париж. 1952, стр. 9.
  151. В. И. Гурко. Царь и царица. — Книгоиздательство «Возрождение», Paris, 1927, стр. 59—60.
  152. «Правительственный вестник», 10 (22) апреля 1894, № 79, стр. 1.
  153. alexanderpalace.org, The Grand Duchesses — OTMA
  154. Письма Александры Фёдоровны к императору Николаю II. Перевод с английского В. Д. Набокова. — Берлин: Книгоиздательство «Слово», 1922.
  155. Переписка Николая и Александры Романовых, Т. I—V, М.—Л., 1926—1927.
  156. В. И. Гурко. Царь и царица. — Книгоиздательство «Возрождение», Paris, 1927, стр. 76.
  157. Генерал А. И. Деникин. Устои старой власти: вера, царь и отечество // Очерки русской смуты. Том первый, Выпуск первый — Paris, 1921, стр. 17—18.
  158. Боханов А. Н. Николай II / А. Н. Боханов. — М.: Вече, 2008. — 528 с.: ил. — (Императорская Россия в лицах). — ISBN 978-5-9533-2541-7, стр. 16
  159. Граф С. Ю. Витте. Воспоминания. Царствование Николая II. М-Пг., 1923, Т. II, стр. 27 (орфография источника).
  160. Глава седьмая // Редигер А. Ф. История моей жизни, стр. 545, 547, 548—549.
  161. Шавельский Г. И. Русская Церковь пред революцией. М.: Артос-Медиа, 2005, стр. 464—465 (орфография источника).
  162. В. И. Гурко. Царь и царица. — Книгоиздательство «Возрождение», Paris, 1927, стр. 8—9.
  163. Витте С. Ю. Воспоминания. М., 1960. Т.2. С. 280.
  164. Извольский А. П. Воспоминания. Мн., 2003. С. 214.
  165. Переписка Николая и Александры Романовых, т. III—V. М.-Л., 1926—1927.
  166. а б в Е. Е. Алферьев. Император Николай II как человек сильной воли. — Свято-Троицкий Монастырь, Джорданвилль, N.I., 1983
  167. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. — Белград, 1939, Т. I, с. 17, 86-87)
  168. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. — Белград, 1939, Т. I — С. 46-50
  169. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. — Белград, 1939, Т. I. — С. 134, 136—137
  170. Столыпин П. А. Переписка. — М.: Росспэн, 2004
  171. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II., Т. II
  172. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II., Т. II, (с. 538, 548)
  173. (В. Криворотов. На страшном пути до Уральской Голгофы. Мадрид, 1975. С. 8 и послед.)
  174. а б в Winston Churchill. The World Crisis 1916—1918. Vol. 1 N.Y. 1927. P. 227—228
  175. а б История России. XX век: 1894—1939 / Под ред. А. Б. Зубова — М.: Астрель-АСТ. 2010. с. 386
  176. Визиты славянских Монархов в Россию (1909—1911 гг.)
  177. Монгол улсын одон медаль, тэмдэгний үйлдвэрлэлийн үүсэл хөгжлөөс(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 мая 2021. Праверана 7 сакавіка 2016.
  178. Предисловие // Ген. А. Мосолов. При дворе императора. Рига, [1938], стр. 1.
  179. Ген. А. Мосолов. При дворе императора. Рига, [1938], стр. 26.
  180. Ольденбург С. С. Царствование императора Николая II. Мюнхен, 1949, Т. II, стр. 254 (капитализация букв источника).
  181. ВСЭ, изд 1-е, Т. 42-й, 1939, стб. 133—137.
  182. Л. Троцкий. Николай II(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2013. Праверана 10 красавіка 2013.
  183. А. С. Орлов, В. А. Георгиев. Пособие по истории СССР для подготовительных отделений вузов. — М.: «Высшая школа», 1979, часть 1, стр. 336—418 («Раздел IV „Россия в эпоху империализма“»).
  184. А. С. Орлов, В. А. Георгиев. Пособие по истории СССР для подготовительных отделений вузов. — М.: «Высшая школа», 1979, часть 1, стр. 407.
  185. С. Позднышев. Немеркнущий свет. Сан Пауло, 1949, стр. 27.
  186. Служба в Нью-Йорке // «Известия», № 259 (19935) от 5 ноября 1981. стр.4
  187. Из Деяния Юбилейного Освященного Архиерейского Собора Русской православной церкви о соборном прославлении новомучеников и исповедников российских XX века (Москва, Храм Христа Спасителя, 13—16 августа 2000 г.)
  188. Император Николай Второй и его семья причислены к лику святых Православие.Ru, Москва, 14 августа 2000.
  189. О КАНОНИЗАЦИИ ПОСЛЕДНЕГО РУССКОГО ЦАРЯ
  190. Предстоятель Русской Церкви осудил т. н. «чин всенародного покаяния» Православие. Ru, 24 декабря 2007.
  191. Генпрокуратура РФ отказалась реабилитировать Николая II NEWSru 20 февраля 2006.
  192. Последний российский император Николай II и члены его семьи реабилитированы NEWSru 1 октября 2008.
  193. Генпрокуратура признала, что Романовых расстреляли незаконно.
  194. Реабилитация через 90 лет после казни(недаступная спасылка)
  195. Реабилитированы десятки приближенных Николая II, разделившие участь его семьи NEWSru 30 октября 2009.
  196. Экспертиза подтвердила, что найденные останки принадлежат Николаю II ИТАР-ТАСС 5 декабря 2008.
  197. Обряд погребения Коммерсантъ, № 129 от 18 июля 1998.
  198. Identification of the remains of the Romanov family by DNA analysis (экспертыза 1994 года)
  199. Rogaev, (2009), Genomic identification in the historical case of the Nicholas II royal family, Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, vol. 106, no 13 (March 2009), pp. 5258?5263.
  200. Coble MD, et al. (2009), Mystery Solved: The Identification of the Two Missing Romanov Children Using DNA Analysis, PLoS ONE, vol. 4, no. 3: e4838.
  201. Прокуратура закрыла дело об убийстве Николая II и его семьи NEWSru, 15 января 2009.
  202. Останки сладки, Все на похороны! Президент примет участие в похоронах Николая II)
  203. Признание статуса дома Романовых будет стоить государству не больше, чем лист бумаги Архівавана 14 жніўня 2009. Интерфакс, 6 августа 2009.
  204. Начало похорон «Коммерсантъ», 16 июля 1998.
  205. ДОПОЛНИТЕЛЬНЫЕ ИССЛЕДОВАНИЯ В РАМКАХ УГОЛОВНОГО ДЕЛА О ГИБЕЛИ ЧЛЕНОВ СЕМЬИ РОССИЙСКОГО ИМПЕРАТОРСКОГО ДОМА РОМАНОВЫХ БУДУТ ПРОВЕДЕНЫ В КРАТЧАЙШИЕ СРОКИ Следственный комитет России, 24 сентября 2015.
  206. Сокол, К. Г. Монументальные памятники Российской Империи. Каталог. — М., 2006. — С. 162—165.
  207. Фомин, С. В. Золотой клинок Империи // Граф Келлер. — М.: Посев, 2007. — С. 419. — ISBN 5-85824-170-0.
  208. От правления об-ва памяти Государя Императора Николая II // Царский вестник. — № 297. — Белград. — 29 августа — 11 сентября 1932. — С. 3.
  209. В северной столице возле храма на Обводном канале открыт памятник святым страстотерпцам императору Николаю II и императрице Александре
  210. В Таормине (Сицилия, Италия) установлен памятник Николаю II(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 7 мая 2013. Праверана 7 сакавіка 2016.
  211. http://www.tsereteli.ru/publics_i.php?code=1937 Архівавана 7 верасня 2011.
  212. Завершилось пребывание в Сербии делегации Русской православной церкви. Православие. Ru, 24 ноября 2009.
  213. Памятник царю Николаю II установлен в Белграде