Паўночны Урал
Паўночны Урал (руск.: Се́верный Ура́л) — горная сістэма Уральскіх гор, распасціраецца ад Косьвінскага Каменя і суседняга з ім Канжакоўскага Каменя (59° пн. ш.) на поўдні да паўночных схілаў масіва Тэльпасіз, а дакладней, да берага ракі Шчугор, якая агінае яго з поўначы.
| Паўночны Урал | |
|---|---|
| руск. Северный Урал | |
_%D1%81_%D0%B3._%D0%9E%D1%81%D1%82%D1%80%D0%B0%D1%8F_%D0%9A%D0%BE%D1%81%D1%8C%D0%B2%D0%B0_(1403_%D0%BC)_%D0%B2_%D0%B8%D1%8E%D0%BD%D0%B5.jpg) Канжакоўскі Камень і Вострая Косьва летам | |
| Краіна | |
| Рэгіёны | Рэспубліка Комі, Ханты-Мансійская аўтаномная акруга — Югра, Пермскі край, Свярдлоўская вобласць |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Уральскі хрыбет ідзе тут строга з поўдня на поўнач некалькімі паралельнымі хрыбтамі і валамі агульнай шырынёй да 50-60 км. Рэльеф сярэднегорны, з плоскімі вяршынямі, вынікам узняцця старажытных выраўнаваных гор і ўздзеяння наступных абледзяненняў і сучаснага марознага выветрывання.
Галоўныя вяршыні Паўночнага Урала часцей за ўсё размешчаны ў баку ад водападзельнага хрыбта: Канжакоўскі Камень (1569 м), Дзенежкін Камень (1492 м), Чыстоп (1292 м), Атартэн (1182 м, на іншых картах вышыня 1234 м) , Кожым-Із (1195 м), Тэльпасіз (1617 м). Цікавасць уяўляюць рэшткі цвярдзейшых парод, пышныя скалы і рэшткі. Найбольш вядомыя з іх сустракаюцца на гарах Мань-Пупу-Ньер, Торэ-Пора-Із, Мунінг-Тумп.
Адзін з самых глухіх і цяжкадаступных раёнаў Урала.