Пра́сніца, Прасліца, Потась[1] — драўляная прылада для мацавання кудзелі ў час прадзення воўны, льна, пянькі.

Прасніцы першай паловы XX стагоддзя. Музей старажытнабеларускай культуры

АпісаннеПравіць

Кудзеля мацавалася на прасніцы, якую рабілі, як правіла, са смалістай дошкі. Яна прадстаўляла сабой стойку (ножка, капыл), у верхняй частцы якой знаходзілася лопасць («пяро»)[1]. Вышыня стойкі складала ад 90 см да 1 м, часам чуць болей. Капыл мацаваўся да донца («дно», «садно», «днішча», «дэнчышча», «крывулька») — дошкі даўжынёй прыкладна 55-60 см. На донца садзілася жанчына пад час прадзення[1].

Віды прасніцПравіць

Вядомы чатыры асноўныя тыпы: лапатападобная, прасніца-грэбень, прасніца-вілы, прасніца-кій. На Беларусі найбольш пашыраны лапатападобная і прасніца-грэбень (Прыпяцкае Палессе). Сустракаліся таксама веслападобныя (Лідскі раён), мечападобныя (Брэсцкая вобласць), прасніца-дошчачка, якая мацавалася да калаўрота, і інш. Прасніцу аздаблялі рознымі відамі разьбы — фігурнай апрацоўкай ножак, выпілоўкай краёў лопасці, ступеньчатымі выпіламі на днішчы ў месцы злучэння з лопасцю і інш. Арнаментальныя матывы геаметрычныя, раслінныя, салярныя, зааморфныя і складаныя. Асаблівым багаццем і разнастайнасцю разнога дэкору вызначаюцца прасніцы з Брэсцкай вобласці.

Зноскі

  1. а б в Лён, 2009, с. 8

ЛітаратураПравіць