Размовы:Мінскае таварыства сельскай гаспадаркі

• Захаванне своеасаблівасці краіны

Значыць, своеасаблівасць краіны захавалася дзякуючы МТСГ? Цікавая выснова.

• Мясцовая шляхта не называла сябе літоўцамі. Літоўцы і літвіны ― розныя паняцці.

• “Па сутнасці гэта быў абвінаваўчы акт супраць падпісантаў Рыжскага дагавора, дзе не было ніводнага прадстаўніка ад жыхароў Беларусі, і польскага сейма, які ратыфікаваў ганебны дагавор”. Вы пра што пішаце? У агародзе бузіна, а ў Кіеве дзядзька.

• Зноска 35. Не ведаю, адкуль Rodkiewicz узяў такія лічбы. Паводле даных міністра ўнутраных спраў П. А. Валуева, большасць зямлі як раз належала палякам, толькі ў Гродзенскай губерні ў іх было 85% зямлі.

А вось што піша д. ф. н. Леў Крыштаповіч:

“Статистика свидетельствует, что польские помещики практически полностью владели землями в белорусских губерниях. К примеру, в Виленской и Гродненской губерниях они держали в своих руках 95% земли, в Минской губернии им принадлежало 94% земли. Даже в Киевской губернии у них находилось 82% земли. Такой беспристрастный свидетель, как Александр Цвикевич, который являлся идейным руководителем национального движения в Беларуси в конце XIX – первой четверти XX века, в своей книге «Западно-Руссизм» отмечал, что Польша душила Беларусь своим земельным капиталом с такой силой, что даже Российская империя со всей своей государственной машиной ничего здесь не могла сделать. Польскость – как проявление польской экономической силы в крае – всегда побеждала и низводила на нет все официальные наскоки российской политической власти. «Экономика, культура, администрация, – подчеркивал Александр Цвикевич, – все находилось в руках польской интеллигенции, все управлялось ею». Сами белорусы указывали, что виленский поземельный банк принимает под залог исключительно польские имения, держит в руках все земельные богатства девяти западных губерний и стоит на страже польских интересов в Беларуси”.

• І ня трэба прыпісваць Вайніловічу дзеянняў, якіх ён не здзяйсняў, і думак, якіх у яго не ўзнікала. Вось што ён пісаў: «Ад беларускіх таварыстваў, спачатку прымаючы ў іх і матэрыяльнае ўдзел, я заўсёды ў выніку адыходзіў, бо зробленая імі працу ў кірунку самапазнання і нацыянальнага адраджэння (“Лучынка”, “Саха», “Загляне сонце і ў наша ваконце” і т. п .) заўсёды пад канец прымала характар і кірунак сацыялістычны, якому я не мог патураць насуперак сваім перакананням» (E. Woynillowicz. Wspomnienia 1847—1928. Cz. 1. Wilno, 1931, s. 210-211).

Такія вось у нас меркаванні.--Ohlumon (размовы) 10:42, 2 снежня 2013 (FET)