Ратыфікацыя
Ратыфікацыя (лац.: ratificatio ад ratus — вырашаны, зацверджаны + facere — рабіць) — працэс надання юрыдычнай сілы дакументу (напрыклад, дагавору) шляхам зацвярджэння яго адпаведным органам кожнага з бакоў. Да ратыфікацыі такі дакумент, як правіла, не мае юрыдычнай сілы і не абавязковы для боку, які не ратыфікаваў яго. Аднак Венская канвенцыя аб праве міжнародных дагавораў абавязвае дзяржаву, якая падпісала міжнародны дагавор, да ратыфікацыі ці адмовы ад яе ўстрымлівацца ад дзеянняў, што пазбаўляюць дакумент «аб'екта і мэты», гэта значыць тымі, што відавочна ідучых насуперак тым задачам, якія ён закліканы вырашыць[1].
Факт ратыфікацыі афармляецца спецыяльным дакументам, названым ратыфікацыйнай граматай. Бакі або абменьваюцца ратыфікацыйнымі граматамі, або, пры вялікай колькасці бакоў, перадаюць ратыфікацыйныя граматы дэпазітарыю. Дэпазітарый можа быць адным з падпісантаў ці трэцяй асобай.
Часцей за ўсё ратыфікацыя выкарыстоўваецца для надання юрыдычнай сілы міжнародным дагаворам, а таксама канстытуцыям федэрацый і канфедэрацый ці папраўкам да іх. У апошнім выпадку ратыфікацыя здзяйсняецца суб'ектамі федэрацыі ці членамі канфедэрацыі.
У дачыненні да міжнародных дагавораў ратыфікацыя выступае, такім чынам, адным са спосабаў выразу згоды дзяржавы на абавязковасць дагавора, нароўні з падпісаннем, зацвярджэннем, прыняццем.
Зноскі
- ↑ 10 гадоў без смяротнага пакарання смерцю. Независимая газета (13 красавіка 2007). Архівавана з першакрыніцы 15 лютага 2013. Праверана 12 лютага 2013.
Літаратура правіць
- E. Meier, «Ueber den Abschluss von Staatsvertragen» (Лпц., 1874)
- Seligmann, «Abschluss und Wirksamkeit der Staatsvertrage» (Фрэйбург, 1890)
- Wegmann, «Die Ratification der Staatsvertrage» (Б., 1892)
- Prestele, «Die Lehre vom Abschluss volkerrechtlicher Vertrage» (Мюнхен, 1892).