Вікіпедыя

Рыкарда Дрыга

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Дрыга.

Рыкарда Дрыга (італ.: Riccardo Eugenio Drigo, у Расіі Рычард Яўгенавіч Дрыга; 30 чэрвеня 1846, Падуя — 1 кастрычніка 1930, Падуя) — італьянскі і расійскі кампазітар, дырыжор.

Рыкарда Дрыга
Асноўная інфармацыя
Дата нараджэння 30 чэрвеня 1846(1846-06-30)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 1 кастрычніка 1930(1930-10-01)[1][2][…] (84 гады)
Месца смерці
Краіна
Альма-матар
Музычная дзейнасць
Прафесіі кампазітар, дырыжор, харэограф, піяніст
Жанры опера
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рыкарда Дрыга найбольш вядомы сваёй доўгай кар’ерай капельмайстра і музычнага кіраўніка Імператарскага балета Санкт-Пецярбурга, Расія. Пад кіраўніцтвам Дрыга, у супрацоўніцтве з балетмайстрам Марыусам Петыпа і Львом Іванавым, былі ажыццёўлены прэм’ерныя пастаноўкі балетаў П. І. Чайкоўскага «Спячая прыгажуня» (1890), «Шчаўкунок» (1892) і «Лебядзінае возера» (1894, II акт і 1895, новая (пасмяротная) рэдакцыя балета 1877 года), а таксама балета А. К. Глазунова «Раймонда» (1898).

Дрыга таксама быў кіраўніком аркестра для італьянскіх оперных пастановак у аркестры Імператарскага Марыінскага тэатра. За час сваёй кар’еры ў Санкт-Пецярбургу Дрыга дырыжыраваў прэм’ерамі і рэгулярнымі пастаноўкамі амаль усіх балетаў і італьянскіх опер, якія выконваліся на царскай сцэне.

Аўтар шматлікіх балетаў, у тым ліку «Жамчужына» (1896), «Талісман» (1889), «Арлекінада» (1900), а таксама некалькіх опер.

Біяграфія правіць

Рыкарда Эўджэніа Дрыга нарадзіўся ў Падуі, Італія, 30 чэрвеня 1846 года. Яго бацька Сільвіа Дрыга быў барыстарам, а маці, дваранка Лупаці, займалася палітыкай. Ніхто з сям’і Дрыга не вызначаўся музычным майстэрствам, але ва ўзросце пяці гадоў ён пачаў браць першыя ўрокі ігры на фартэпіяна ў сябра сям’і, венгра Антоніа Ёрыча. Дрыга хутка атрымаў поспех і да ранняга падлеткавага ўзросту стаў мясцовай знакамітасцю як піяніст. У рэшце рэшт яго бацька пагадзіўся дазволіць Дрыга паступіць у прэстыжную Венецыянскую кансерваторыю  (руск.) (бел., дзе ён вучыўся ў Антоніа Буцола  (англ.) (бел., вучня Гаэтана Даніцэці. Дрыга напісаў свае першыя кампазіцыі ў раннім падлеткавым узросце, пераважна гэта былі рамансы і вальсы. У 1862 годзе яму дазволілі выканаць некаторыя са сваіх твораў з мясцовым аматарскім аркестрам у Падуі. Дзякуючы гэтаму выступленню малады Дрыга пачаў праяўляць цікавасць да дырыжыравання.

Дрыга атрымаў сваю першую пасаду рэпетыцыйнага піяніста і перапісчыка ў тэатры Гарыбальдзі ў Падуі ў 1866 годзе. Упершыню ў якасці тэатральнага дырыжора з’явіўся на сцэне ў 1867 годзе, калі капельмайстар тэатра Гарыбальдзі захварэў напярэдадні прэм’еры оперы буф Канстанціна Дал’Арджына «Два мядзведзя» (італ.: I Due Orsi). Калі канцэртмайстар  (руск.) (бел. адмовіўся дырыжыраваць, Дал’Арджына парэкамендаваў Дрыга, бо рэпетыцыйны піяніст павінен быў добра ведаць партытуру. Дырыжыраванне Дрыга было паспяховым, і неўзабаве ён быў прызначаны другім капельмайстрам.

У 1868 годзе тут жа была пастаўлена першая опера Дрыга «Дон Педра Партугальскі». У наступнае дзесяцігоддзе Дрыга ўдалося заваяваць поспех на найлепшых тэатральных сцэнах Італіі, у прыватнасці дырыжаваць некалькі прэм’ер опер Вагнера ў тэатры Ла Скала.

У 1878 годзе падчас опернага сезона ў Падуі дырэктар Імператарскіх тэатраў  (руск.) (бел. Санкт-Пецярбурга барон Карл Карлавіч Кістэр  (руск.) (бел. наведаў спектакль «Любоўны напой» Г. Даніцэці, якім дырыжыраваў Дрыга. Кістэр быў вельмі ўражаны дырыжорскім талентам Дрыга, які дырыжыраваў без дапамогі партытуры. Затым Дрыга падарыў Кістэр некалькі сваіх уласных твораў, што заахвоціла Кістэра прапанаваць яму шасцімесячны кантракт на дырыжыраванне Імператарскай італьянскай операй у Санкт-Пецярбургу.

У Расіі правіць

Амаль адразу пасля прыбыцця ў Санкт-Пецярбург Дрыга дырыжыраваў усім рэпертуарам Імператарскай італьянскай оперы, якая ў той час ішла ў Імператарскім Марыінскім тэатры. Ён зрабіў вялікае ўражанне на кіраўніцтва, выканаўшы па памяці творы «Аіда» Дж. Вердзі і «Баль-маскарад». У імператарскай Расіі было прынята, каб усе тэатральныя паказы падрабязна асвятляліся ў газетах, а пра з’яўленне Дрыга заўсёды паведамлялася з пахвалой — «…малады джэнтльмен застанецца тут надоўга…» — пракаментаваў адзін аглядальнік пасля наведвання оперы, якую дырыжыраваў Дрыга.

Творчасць правіць

Кампазітар і дырыжор правіць

Імператарская італьянская опера была распушчана імператарам Аляксандрам III у 1884 годзе, каб умацаваць мастацтва рускай аперэты. Гэта пакінула Дрыгу, капельмайстра італьянскай оперы, без пасады. У 1886 годзе капельмайстар Імператарскага балета Санкт-Пецярбурга Аляксей Папкоў  (руск.) (бел. пайшоў у адстаўку пасля трыццаці чатырох гадоў службы, пакінуўшы трупу без галоўнага дырыжора. Дрыга заняў гэтую пасаду перад пачаткам сезона 1886—1887, дэбютаваўшы ў якасці дырыжора балета 7 кастрычніка (25 верасня па ст. ст.) 1886 года выкананнем балета «Дачка фараона  (англ.) (бел.» на музыку Ц. Пуні, які быў самым папулярным спектаклем у рэпертуары Імператарскага балета. На спектаклі прысутнічалі імператар і імператрыца Марыя Фёдараўна, абодва былі фанатычнымі балетаманамі і шчодра ўтрымоўвалі Імператарскія тэатры  (руск.) (бел.. Імператар быў настолькі ўражаны дырыжыраваннем Дрыга, што падчас апошняга выкліку заслоны ён зладзіў дырыжору апладысменты і загадаў астатняй частцы царскай сям’і зрабіць тое ж самае.

 
Маэстра Рыкарда Дрыга. Санкт-Пецярбург, 1892

Афіцыйны кампазітар балетнай музыкі Імператарскага тэатра аўстрыец Людвіг Мінкус пайшоў у адстаўку са сваёй пасады ў 1886 годзе. Затым дырэктар Імператарскіх тэатраў  (руск.) (бел. Санкт-Пецярбурга Іван Усевалажскі  (руск.) (бел. скасаваў пасаду штатнага балетнага кампазітара, імкнучыся разнастаіць музыку для новых твораў. Паколькі Дрыга быў добра вядомы як кампазітар, І. Усевалажскі  (руск.) (бел. наняў яго адначасова ў якасці капельмайстра і музычнага дырэктара, што патрабавала ад Дрыга выканання ўсіх абавязкаў штатнага кампазітара ў дачыненні да адаптацыі і выпраўленні партытур па ўказанні балетмайстра.

Вядомы прэм’ер-мэтр балета Імператарскага тэатра, француз Марыус Петыпа, адрадзіў рамантычны  (англ.) (бел. шэдэўр Жуля Перо 1841 года «Эсмеральда  (руск.) (бел.» для прыезджай італьянскай балерыны Вірджыніі Цукі  (руск.) (бел. ў 1886 годзе. Для аднаўлення Дрыга было даручана абнавіць старую партытуру Ц. Пуні. Дрыга было даручана скласці Pas d’action з чатырох частак, каб прадэманстраваць драматычны дар балерыны В. Цукі  (руск.) (бел., які таксама ўключаў віртуозныя сола для скрыпкі і віяланчэлі, а сола для скрыпкі было створана спецыяльна для Леапольда Аўэра, галоўнага скрыпача аркестра Імператарскага тэатра. Прэм’ера адноўленай «Эсмеральды» з вялікім поспехам адбылася 29 снежня (17 снежня па ст. ст.) 1886 года ў прысутнасці імператарскай сям’і. Pas d’action Дрыга дагэтуль застаецца часткай партытуры «Эсмеральды» і часта выконваецца асобна пад назвай La Esmeralda Pas de Six.

Пасля паспяховай працы над партытурай «Эсмеральды» дырэктар І. Усеваложскі даў Дрыга першы заказ на стварэнне поўнай балетнай партытуры. Гэта быў «Зачараваны лес» (фр.: La Forêt enchantée), які быў не толькі першым паўнавартасным балетам Дрыга, але і першай арыгінальнай пастаноўкай, пастаўленай нядаўна прызначаным другім мэтрам балета Імператарскага тэатра Львом Іванавым. «Зачараваны лес» быў пастаўлены спецыяльна для штогадовага выпускнога спектакля Імператарскай балетнай школы, дзе галоўныя ролі выконвалі лепшыя выпускнікі. Прэм’ера твора адбылася 5 красавіка (24 сакавіка па ст. ст.) 1887 года на сцэне школьнага тэатра, а затым прэм’ера адбылася на сцэне Марыінскага тэатра 1 чэрвеня (15 мая па ст. ст.) 1887 года з італьянскай балерынай Эмай Бесон у галоўнай ролі Ількі. Харэаграфія Іванава не была ўспрынята добра, але партытура Дрыга была высока ацэнена.

 
Карыкатура Рыкарда Дрыга з кнігі Рускій балетъ въ карикатурахъ братоў Мікалая і Сяргея Легат.

У 1888 годзе Марыус Петыпа рыхтаваў сваю наступную працу, «Вясталка  (англ.) (бел.», дзеянне якой адбываецца ў Старажытнай Рымскай імперыі. Партытуру напісаў музычны крытык Міхаіл Іваноў  (руск.) (бел., якая ў той час лічылася вельмі сімфанічнай для балета. Праца была спрадзюсаваная для італьянкі Алены Карнальба  (руск.) (бел., якая звярнулася да Петыпа за дадатковай, больш танцавальнай музыкай для сваіх сольных нумароў. Толькі што пабачыўшы «Зачараваны лес», яна папрасіла, каб Дрыга быў кампазітарам, адказным за дадатковыя танцы для яе. Дрыга напісаў дзве дадатковыя варыяцыі для Карнальбы, вядомыя як L’echo (Рэха), напісаны як канон  (руск.) (бел.; і Valse mignonne (Салодкі вальс). Дрыга таксама напісаў дадатковую варыяцыю для персанажа Купідона, вядомага як Ламур, і варыяцыю для балерыны Марыі Гаршанковай  (руск.) (бел.. Пазней яны былі апублікаваныя.

Талісман правіць

Асноўны артыкул: Талісман (балет)

Калі былі складзеныя планы наступнага балета з Аленай Карнальба  (руск.) (бел. ў галоўнай ролі, балерына папрасіла, каб Дрыга быў кампазітарам, адказным за ўсю партытуру. Гэта быў «Талісман» (фр.: Le Talisman), твор, які расказвае гісторыю індуісцкай багіні, якая спусцілася з нябёсаў, каб выпрабаваць сваё сэрца супраць спакус зямнога кахання. Прэм’ера балета адбылася 6 лютага (25 студзеня па ст. ст.) 1889 года з нагоды бенефісу Карнальбы. Нягледзячы на ​​раскошную пастаноўку са мноствам натхнёных харэаграфічных эпізодаў, сюжэт балета здаўся сумным як крытыкам, так і гледачам. Тым не менш, партытура Дрыга была прызнана сучаснымі крытыкамі шэдэўрам балетнай музыкі.

У наступныя гады Дрыга неаднаразова атрымліваў замовы ад Марыуса Петыпа і Льва Іванава на сачыненне дадатковых па, варыяцый і дадатковых танцаў для ўстаўкі ў старыя балеты. Да таго часу, калі Дрыга з’ехаў з Расіі ў 1919 годзе, амаль кожны балет у рэпертуары Імператарскіх тэатраў Санкт-Пецярбурга змяшчаў мноства ўласных дадатковых твораў кампазітара. Пазней Дрыга адзначыў у сваіх мемуарах, што ён стварыў каля 80 такіх твораў і рэдка атрымліваў за іх дадатковую плату. У канцы XIX стагоддзя Петыпа пачаў адраджаць старыя балеты ўсё часцей, і балетмайстар нязменна заклікаў Дрыга адпаведным чынам перагледзець і дапоўніць партытуру.

 
Вацлаў Ніжынскі ў касцюме Бога Ваю ў адноўленым Мікалаем Легатам спектаклі Дрыга/Петыпа «Талісман». Санкт-Пецярбург, 1909.

Дрыга пасяліўся ў Гранд-гатэлі ў Санкт-Пецярбургу ў 1889 годзе, які заставаўся яго домам на працягу наступных трыццаці гадоў. Менавіта ў гэты час Дрыга пасябраваў з Пятром Ільічом Чайкоўскім, які пісаў музыку да «Спячай прыгажуні  (руск.) (бел.» М. Петыпа. Напярэдадні генеральнай рэпетыцыі балета Дрыга захварэў і спытаў Чайкоўскага, ці можа ён сам дырыжыраваць аркестрам. На здзіўленне Дрыга, Чайкоўскі настойваў на тым, што, калі ён будзе дырыжыраваць аркестрам, ён сапсуе сваю партытуру, і таму Дрыга, усё яшчэ хворы, пагадзіўся правесці рэпетыцыю. Сарамлівы і стрыманы П. Чайкоўскі заўсёды быў удзячны Дрыга за яго выключнае дырыжыраванне, асабліва пасля прэм’еры 3 студзеня (15 студзеня па ст. ст.) 1890 года. Дрыга дырыжыраваў амаль 300 спектаклямі «Спячай прыгажуні» ў Марыінскім тэатры. Праз два гады Дрыга дырыжыраваў прэм’ерай наступнага твора П. Чайкоўскага «Шчаўкунок» 18 снежня (6 снежня па ст. ст.) 1892 года.

Чароўная флейта і Абуджэнне Флоры правіць

Гл. таксама: Чароўная флейта (балет) і Абуджэнне Флоры

Дрыга сачыніў яшчэ адну партытуру для штогадовага выпускнога спектакля Імператарскай балетнай школы ў 1893 годзе. Гэта быў аднаактавы балет «Чароўная флейта» (фр.: La Flûte magique), у якім распавядалася пра зачараваны інструмент, які прымушаў усіх, хто знаходзіцца ў межах чутнасці, танцаваць, калі на ім гралі. Балет быў пастаўлены Львом Іванавым, прэм’ера адбылася 4 лютага (23 студзеня па ст. ст.) 1893 года і мела вялікі поспех на сцэне тэатра балетнай школы. Сярод акцёраў быў малады Міхаіл Фокін у галоўнай ролі Люка. У сувязі з поспехам студэнцкага спектакля «Чароўная флейта» была пераведзена ў Марыінскі тэатр, дзе 23 красавіка (11 красавіка па ст. ст.) 1893 года адбылася яго прэм’ера.

Наступная партытура Дрыга была напісана для балета М. Петыпа «Абуджэнне Флоры  (руск.) (бел.» (фр.: Le Réveil de Flore)— анакрэантычнага  (руск.) (бел. балета ў адной дзеі, пастаўленай спецыяльна да ўрачыстасці ў Пецяргофскім палацы ў гонар вяселля Вялікай княгіні Ксеніі Аляксандраўны  (руск.) (бел. з Вялікім князем Аляксандрам Міхайлавічам  (руск.) (бел.. Прэм’ера 6 жніўня (25 ліпеня па ст. ст.) 1894 года была грандыёзнай падзеяй, на якой прысутнічаў увесь імператарскі двор. За музыку да «Абуджэнне Флоры  (руск.) (бел.» імператар Аляксандр III узнагародзіў Дрыга ордэнам Святой Ганны.

Як і ў выпадку з «Чароўнай флейтай», «Абуджэнне Флоры» была перанесена на сцэну Марыінскага тэатра, дзе ўпершыню была прадстаўлена 20 студзеня (8 студзеня па ст. ст.) 1894 года. Балет неўзабаве стаў фаварытам балерын той эпохі, сярод якіх Мацільда Кшасінская (якая выканала галоўную партыю Флоры), Тамара Карсавіна і асабліва Ганна Паўлава, якая ўключыла скарочаную версію твора ў свае легендарныя сусветныя туры.

Лебядзінае возера правіць

Асноўны артыкул: Лебядзінае возера

У канцы 1894 года Дрыга падрыхтаваў важную рэдакцыю партытуры П. Чайкоўскага для «Лебядзінага возера  (руск.) (бел.», першапачаткова пастаўленай у Імператарскім Вялікім тэатры ў Маскве ў 1877 годзе. Пасля поспеху «Спячай прыгажуні» і «Шчаўкунка» І. Усевалажскі, дырэктар Санкт-Пецярбургскіх тэатраў, праявіў цікавасць да аднаўлення балета.

 
Старонка з ілюстраванага лібрэта да балета Рыкарда Дрыга «Жамчужына» з праграмы ўрачыстасцяў у Імператарскім Вялікім тэатры Масквы ў гонар каранацыі цара Мікалая II і імператрыцы Аляксандры Фёдараўны (29 мая (17 мая па ст. ст.) 1896)

П. Чайкоўскі памёр 6 лістапада (25 кастрычніка па ст. ст.) 1893 года, калі планы адрадзіць «Лебядзінае возера» пачалі рэалізоўвацца. Потым было запланавана аднаўленне ўсяго твора на сезон 1894—1895 Імператарскага балета ў пастаноўцы Марыуса Петыпа і Льва Іванава. Брат Чайкоўскага Мадэст  (руск.) (бел. ўхваліў даручэнне Дрыгі рэдагаваць партытуры, што кампазітар і зрабіў у адпаведнасці з указаннямі Петыпа. У сваіх мемуарах Дрыга закрануў сваю рэдакцыю партытуры:

…мне выпала, як хірургу, рабіць аперацыю на Лебядзіным возеры, і я баяўся, што магу не ўлавіць індывідуальнасць вялікага рускага майстра.

Прэм’ера адноўленага балета адбылася 27 студзеня (15 студзеня па ст. ст.) 1895 года ў Марыінскім тэатры з прыма-балерынай assoluta  (англ.) (бел. П’ерынай Леньяні  (англ.) (бел. ў падвойнай ролі Адэты/Адыліі. Версія Дрыга на партытуру П. Чайкоўскага засталася канчатковым выканаўчым выданнем «Лебядзінага возера» і да гэтага часу ў той ці іншай ступені выкарыстоўваецца балетнымі трупамі па ўсім свеце. Тым не менш, Дрыга рэдка атрымлівае прызнанне, калі выконваюцца яго выпраўленні.

Жамчужына правіць

Асноўны артыкул: Жамчужына (балет)

Наступнай партытурай Дрыга да балета стала grand pièce d’occasion «Жамчужына» (фр.: La Perle), часам вядомая як «Чароўная жамчужына», пастаўленая спецыяльна для гала-вечара ў Імператарскім Вялікім тэатры Масквы ў гонар каранацыі цара Мікалая II і імператрыцы Аляксандры Фёдараўны. Прэм’ера балета адбылася 29 мая (17 мая па ст. ст.) 1896 года пасля оперы «Жыццё за цара  (руск.) (бел.» М. Глінкі.

Арлекінада правіць

Асноўны артыкул: Арлекінада (балет)

У 1899 годзе М. Петыпа пачаў працу над балетам па эпізодах італьянскай камедыі дэль артэ, які ён назваў «Мільёны Арлекіна» (фр.: Les millions d'Arlequin), вядомы таксама пад назвай «Арлекінада». Прэм’ера балета адбылася ў Імператарскім тэатры Эрмітажа 23 лютага (10 лютага па ст. ст.) 1900 года з Мацільдай Кшасінскай у ролі Каламбіны і танцорам Георгам Кякштам  (руск.) (бел. у ролі Арлекіна. Сярод гледачоў былі імператар і імператрыца, а таксама ўвесь імператарскі двор. Праз некалькі імгненняў пасля апошняй заслоны звычайна стрыманая прыдворная публіка вылілася бурнымі апладысментамі. Кампазітар атрымаў бурны прыём, і калі ён падышоў да заслоны, яго акружылі некалькі вялікіх князёў, каб павіншаваць з яго музыкай.

З-за свайго захаплення партытурай Дрыга імператрыца замовіла два дадатковыя прыдворныя спектаклі «Арлекінады» на сцэне Марыінскага тэатра, першы з якіх адбыўся 26 лютага (13 лютага па ст. ст.) 1900 года. Калі выдаўцом Цымерманам  (англ.) (бел. планавалася апублікаваць партытуру Дрыга ў фартэпіяннай апрацоўцы, многія калегі Дрыга пераканалі кампазітара прысвяціць сваю партытуру імператрыцы. Запыт Дрыга быў перададзены міністру імператарскага двара, што прывяло да працяглай перапіскі з камісіяй, створанай для расследавання таго, ці вартыя характар, біяграфія і музыка Дрыга таго, каб ён прысвяціў свой твор рускай імператрыцы. Адказ быў спрыяльным, і пасвячэнне было літасціва прынята.

Апошнія гады ў Расіі правіць

Вясной 1902 года Рыкарда Дрыга і група танцоўшчыкаў Імператарскага балета былі запрошаны Раулем Гунсбургам  (англ.) (бел., дырэктарам Оперы Монтэ-Карла, для пастаноўкі балета ў Манака. Р. Дрыга напісаў музыку да балета-дывертысмента «Лазурны бераг» (фр.: La Côte d'Azur) на лібрэта прынца Альбера I  (руск.) (бел.. Прэм’ера балета адбылася 30 сакавіка 1902 года ў Зале Гарнье з удзелам прымы-балерыны Вольгі Праабражэнскай.

Апошняя арыгінальная поўнаметражная балетная партытура Дрыга была і апошняй працай Марыуса Петыпа — фантастычны балет «Раман бутона ружы і матылька» (фр.: La Romance d'un Bouton de rose et d'un Papillon). Прэм’ера балета павінна была адбыцца ў Імператарскім тэатры Эрмітажа 5 лютага (23 студзеня па ст. ст.) 1904 года, але была раптоўна адменена па афіцыйнай прычыне пачатку руска-японскай вайны.

Дрыга адпачываў у роднай Італіі, калі пачалася Першая сусветная вайна ў 1914 годзе, што перашкодзіла яму вярнуцца ў Расію яшчэ на два гады. Неўзабаве пасля прыбыцця ў Петраград яго выселілі з яго нумара ў Гранд-гатэлі, які быў пераўтвораны ў офісы для новага Савецкага ўрада. Нейкі час Дрыга быў вымушаны жыць у значнай галечы ў лагеры з групай сваіх субратаў-італьянскіх эмігрантаў. Пазней ён успамінаў у сваіх мемуарах аб многіх халодных вечарах, якія ён правёў са сваім блізкім сябрам і калегам Аляксандрам Глазуновым, гадзінамі стоячы ў чарзе за хлебам, а затым везучы іх паёк дадому па снезе на санях. Пасля свайго першага выступу ў якасці дырыжора пасля вяртання ў былы Імператарскі Марыінскі тэатр Дрыга атрымаў пятнаццаціхвілінныя апладысменты публікі.

Вяртанне ў Італію правіць

У 1919 годзе Дрыга нарэшце рэпатрыявалі ў родную Італію. Для свайго развітальнага гала ў былым Імператарскім Марыінскім тэатры балетмайстар Фёдар Лапухоў паставіў новую версію апошняй сумеснай працы Дрыга і Марыуса Петыпа — балета «Раман бутона ружы і матылька», які Лапухоў паставіў пад назвай «Казка пра бутон ружы». У канцы гала вядомы бас Фёдар Шаляпін прачытаў эмацыйную развітальную прамову на італьянскай і рускай мовах. Дазволіўшы ўзяць з сабой толькі 60 кілаграмаў, Дрыга пакінуў усе свае рэчы ў Расіі, за выключэннем калекцыі сваіх рукапісных партытур, якія ён выкарыстоўваў у якасці падушкі падчас свайго двухмесячнага падарожжа ў Падую праз Адэсу і Канстанцінопаль.

У 1920 годзе Дрыга прыняў пасаду капельмайстра ў Тэатры Гарыбальдзі ў Падуі, дзе ён пачаў сваю кар’еру шмат гадоў таму. У 1926 годзе ён напісаў камічную оперу «Flaffy Raffles» для опернай трупы тэатра Вердзі ў Падуі, а ў 1929 годзе была дадзена яго апошняя праца, опера «Il garofano bianco» у Тэатры Гарыбальдзі. Рэшту свайго жыцця ён правёў дырыжорам, ствараючы творы для імшы, а таксама розныя песні.

Рыкарда Дрыга памёр 1 кастрычніка 1930 года ва ўзросце 84 гадоў у Падуі. Зараз у Падуі ёсць вуліца, названая ў яго гонар — Віа Рыкарда Дрыга (італ.: Via Riccardo Drigo).

Творы правіць

Оперы правіць

  • Don Pedro di Portogallo (25 ліпеня 1868, Падуя)
  • La Moglie Rapita (6 сакавіка (22 лютага па ст. ст.) 1884, Імператарскі Марыінскі тэатр)
  • Flaffy Raffles (? 1926, Падуя)
  • Il Garafano Bianco (? 1929, Падуя)

Балеты правіць

Перагляд існуючых партытур правіць

Зноскі

  1. ↑ а б Riccardo Drigo // Internet Broadway Database — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ а б Riccardo Drigo // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ а б Archivio Storico Ricordi — 1808. Праверана 3 снежня 2020.
  4. ↑ Archivio Storico Ricordi — 1808.

Літаратура правіць

  • Slonimskiy, Yuriy The Personal Reminiscenes of R. E. Drigo. Muzykal’naya Zhizn (Musical Life). No. 23, 1973.
  • Petipa, Marius. The Diaries of Marius Petipa. Trans. and Ed. Lynn Garafola. Published in Studies in Dance History — 3.1 (Spring 1992).
  • Petipa, Marius. Memuary Mariusa Petipa solista ego imperatorskogo velichestva i baletmeistera imperatorskikh teatrov (The Memoirs of Marius Petipa, Soloist of His Imperial Majesty and Ballet Master of the Imperial Theatres).
  • Scherer, Barrymore Laurence. Riccardo Drigo: Toast of the Czars. Published in Ballet News — January, 1982, pp. 26–28.
  • Schueneman, Bruce R. Minor Ballet Composers: Biographical Sketches of Sixty-six Underappreciated Yet Significant Contributors to the Body of Western ballet Music.
  • Travaglia, Silvio. Riccardo Drigo: l’uomo e l’artista.
  • Wiley, Roland John. Tchaikovsky’s Ballets
  • Wiley, Roland John. The Life and Ballets of Lev Ivanov.
  • Wiley, Roland John. Memoirs of R. E. Drigo, Part I. Published in The Dancing Times — May, 1982, pp. 577–578
  • Wiley, Roland John. Memoirs of R. E. Drigo, Part II. Published in The Dancing Times — June, 1982, pp. 661–662.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Рыкарда_Дрыга&oldid=4268070"