Самаіндукцыя
Самаіндукцыя — з’ява ўзнікнення ЭРС індукыі ў праводзячым контуры[1] пры змене праходзячага праз контур тока.
Напрамак ЭРС самаіндукцыі заўсёды апынаецца такім, што пры ўзрастанні тока ў ланцугу ЭРС самаіндукцыі перашкаджае гэтаму ўзрастанню (накіраваная супраць тока), а пры убыванні тока — убыванню (санакіраваная з токам). З’ява самаіндукцыі праяўляецца ў запавольванні працэсаў знікнення і ўстанаўлення тока[2]
Гл. таксамаПравіць
Зноскі
- ↑ Контур можа быць і шматвітковым, то ёсць, у прыватнасці, шпуляй. У гэтым выпадку, як і ў выпадку асобнага контура, контур павінен быць замкнутым
- ↑ Калашников С. Г., Электричество, М., ГИТТЛ, 1956, гл. IX «Электромагнитная индукция», п. 107 «Исчезновение и установление тока», с. 221—224;
ЛітаратураПравіць
- Самаіндукцыя // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 14: Рэле — Слаявіна. — С. 129. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14), ISBN 985-11-0035-8.
СпасылкіПравіць
Для паляпшэння артыкула пажадана: |