Сангіна
Сангі́на (фр.: sanguine от лац.: sanguis) — матэрыял для малявання, вырабляецца пераважна ў выглядзе палачак з кааліну і аксідаў жалеза.
Каляровая гама сангіны вагаецца ад карычневага да блізкага да чырвонага. З яе дапамогай добра перадаюцца тоны аголенага чалавечага цела, таму выкананыя сангінай партрэты выглядаюць вельмі натуральна. Падчас працы сангіну можна змочваць і тым самым разнастаіць таўшчыню і шчыльнасць рыскі. Сангіну можна расціраць ватай па паперы для атрымання больш тонкіх і празрыстых пластоў. Сангіна добрая пры тэхніцы «грызайль» (выкананне работы ў розных адценнях аднаго колеру). Працуюць чыстай сангінай, а таксама ў спалучэнні з італьянскім алоўкам і вугалем[1].
Тэхніка малюнка з натуры з дапамогай сангіны вядомая пачынаючы з эпохі Адраджэння (Леанарда да Вінчы, Рафаэль). У гэты час у Еўропе ўжывалася натуральная сангіна мінеральнага паходжання («чырвоны мел»). Сучасная сангіна - штучная.
Асабліва шырока сангіна была распаўсюджаная ў XVII—XVIII стст. у малюнках з натуры і партрэтах (П. Рубенс, А.Вато, Ж. Фраганар, Ж. Шардэн). Цікавасць да сангіны захоўваецца і ў наступны час. Але асабліва часта да яе звярталіся мастакі пачатку XX ст. У гэты час складваецца нават своеасаблівы тып партрэта, дзе старанна выкананыя толькі галава і рукі партрэтуемых (як правіла, які сядзіць). Астатняя фігура намечана толькі некалькімі рыскамі.
Гл. таксама правіць
Зноскі
- ↑ Знаменитые русские художники: Биографический словарь. — СПб.: Азбука, 2000. — С. 379. — 400 с. — 10 000 экз. — ISBN 5-7684-0518-6. (руск.)
Літаратура правіць
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 14. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0238-5 (Т. 14).
- Знаменитые русские художники: Биографический словарь. — СПб.: Азбука, 2000. — С. 379. — 400 с. — 10 000 экз. — ISBN 5-7684-0518-6. (руск.)