Святаслаў Ігаравіч
Святаслаў Ігаравіч (942? — 972) — князь кіеўскі (каля 960—972).
| Святаслаў Ігаравіч | |
 | |
 | |
| Дзейнасць | дыпламат, палітык |
|---|---|
| Веравызнанне | язычніцтва |
| Нараджэнне | каля 942[1] |
| Смерць | 972[1][2] |
| Дынастыя | Рурыкавічы |
| Бацька | Ігар Рурыкавіч |
| Маці | Вольга |
| Жонка | Predslava[d] |
| Дзеці | Яраполк Святаславіч, Алег Святаславіч[d] і Уладзімір Святаславіч |
Сын Ігара. Фармальна быў князем з 945 года, але ў час яго малалецтва сапраўдная ўлада была ў Вольгі, яго маці.
Умелы военачальнік, правёў увесь час свайго ўладарання ў войнах. Карамзіным быў названы «Аляксандрам [Македонскім] нашай [усходнеславянскай] старажытнай гісторыі». У 960-я гады правёў паспяховыя паходы на хазараў, на Паўночны Каўказ супраць ясаў і касогаў, на волжскіх балгараў, канчаткова падпарадкаваў вяцічаў, захапіў Тмутаракань. У 967/968 годзе ўварваўся ў Балгарыю, тады праціўніцу Візантыі, і паспрабаваў далучыць частку балгарскай зямлі да сваіх уладанняў; паставіў горад Пераяславец, куды хацеў перанесці сваю сталіцу з Кіева. Адбіў паход печанегаў на Кіеў (968). Пасля смерці княгіні Вольгі (969) аддаў Русь сваім тром сынам, а сам вярнуўся ў Балгарыю (970), дзе ўвязаўся ў вайну з Візантыяй, у якой, пасля пачатковых поспехаў, пацярпеў поўнае паражэнне. Пры вяртанні ў Кіеў вясною 972 года Святаслаў быў перахоплены войскам печанегаў і забіты.
Святаслаў апісваецца ў візантыйскім летапісе як чалавек сярэдняга росту, з плоскім носам, блакітнымі вачыма і густымі бровамі, з рэдкай барадой і густымі вусамі. Валасы на галаве ён насіў выстрыжанымі, з пакінутай адной густой пасмай, якая азначала яго высакароднасць. Шыя моцная, грудзі шырокія, целасклад вельмі стройны. Белая вопратка нічым не адрознівалася ад вопраткі іншых, апроч чысціні.
Зноскі
- ↑ 1,0 1,1 Е. К. Святослав Игоревич // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1900. — Т. XXIX. — С. 274–275.
- ↑ А. Николаев Святослав Игоревич // Русский биографический словарь / под ред. А. А. Половцов — СПб.: 1904. — Т. 18. — С. 252–258.
ЛітаратураПравіць
- Кантата "Баляда про Святослава" (укр.)
- Русская военная сила. История развития военного дела от начала Руси до нашего времени. Т.1. — М., 1892.