Сечавыя стральцы

Сечевые стральцы (укр.: Січові Cтрільці) ― адны з першых рэгулярных вайсковых частак арміі Украінскай народнай рэспублікі. Падраздзяленне дзейнічала з 1917 да 1919 года і было сфарміравана з украінскіх салдат Аўстра-Венгерскай арміі, прадстаўнікоў мясцовага насельніцтва і былых камандзіраў Украінскіх сечавых стральцоў арміі Аўстра-Венгрыі.

Сечавыя стральцы
Гады існавання	1917—1919
Краіна	Украінская Народная Рэспубліка
Уваходзіць у	Армія Украінскай Народнай Рэспублікі
Тып	воінскае фарміраванне
Колькасць	да 25 000
Удзел у	Рэвалюцыя і Грамадзянская вайна ва Украіне
Камандзіры
Вядомыя камандзіры	Яўген Міхайлавіч Канавалец

Сечевые стральцы падчас Украінскай рэвалюцыі 1917-1921

Першы атрад Сечевых стральцоў пасля захопу Кіева ў студзені 1918 года

Першы курэнь быў сфармаваны ў Кіеве 13 лістапада 1917 года. Камандаванне злучэннем прыняў палкоўнік Яўген Канавалец разам са сваім начальнікам штаба Андрэем Мельнікам. У склад Сечавых стральцоў адначасова ўваходзіла да 25 000 чалавек. У групу войскаў ўваходзілі артылерыйскія, кавалерыйскія, выведвальныя і кулямётныя падраздзяленні.

Сечевые стральцы абаранялі ўрад УНР супраць бальшавіцкага паўстання ў сталіцы, а пазней змагаліся супраць рэгулярных сіл Чырвонай Арміі, якія пачалі наступленне на Украіне ў 1918 годзе. Калі Кіеў быў адбіты ў чырвоных у сакавіку 1918 года Сечевые стральцы ахоўвалі ўрадавыя будынкі ў сталіцы і падтрымліваў парадак у горадзе. Група войскаў была пашырана: у яе ўвайшлі два атрада пяхоты, кавалерыйская частка і артылерыйская батарэя.

Пасля абвяшчэння рэжыму Другога Гетманата пад кіраўніцтвам Паўла Скарападскага Сечевые стральцы адмовіліся служыць новаму ўраду і былі раззброеныя нямецкімі войскамі, якія падтрымалі гетмана.

Салдаты з атрада стральцоў далучыліся да іншых сіл, у прыватнасці, да 2-га Запарожскага палка пад камандаваннем Пятра Балбачана. У жніўні 1918 г. Скарападскі дазволіў частковае перафармаванне атрада ў Белай Царкве. Новае падраздзяленне складалася з 1200 чалавек і было падзелена на пяхотны полк, артылерыйскую батарэю і інжынерную частку. У Белай Царкве Сечавые стральцы паднялі паўстанне супраць гетмана Скарападскага і іх шэрагі павялічыліся ў лістападзе 1918 года аж да 11 000 чалавек. Пасля гэтага дзве іншых дывізіі, Дняпроўская і Чарнаморская, увайшлі ў склад злучэння. У канцы 1918 года разам з навабранцамі шэрагі стральцоў дасягнулі 25 000 байцоў. Стральцы згулялі вырашальную ролю ў стварэнні рэжыму Дырэкторыі пад кіраўніцтвам Сымона Пятлюры. У снежні іх атрады захапілі Кіеў і пасля былі падзеленыя на больш дробныя фарміраванні.

Падраздзяленні стральцоў працягнулі змагацца супраць надыходзячай арміі бальшавікоў ва Украіне. Разам з урадам Дырэкторыі Сечавые стральцы збеглі з Кіева, калі горад зноў быў адбіты чырвонымі. Стральцы таксама ваявалі супраць войскаў Белага руху, узначаленых генералам Дзянікіным. У 1919 годзе падраздзяленні панеслі цяжкія страты ў баях, а пазней і ад тыфу. 6 снежня 1919 года стральцы былі канчаткова дэмабілізаваны. Некаторыя былыя салдаты былі інтэрнаваныя польскай арміяй, іншыя ж працягнулі змагацца ў складзе іншых невялікіх атрадаў ва Украіне.

Гл. таксама

• Украінскія сечевые стральцы

Літаратура

• Orest Subtelny. Ukraine. A history. University of Toronto press. 1994. ISBN 0-8020-0591-8.
• Paul Robert Magocsi. The Roots of Ukrainian Nationalism: Galicia As ukraine ' s Piedmont. University of Toronto Press. 2002. ISBN 0-521-81988-1.
• Sich Riflemen during the January Uprising. Ukrayinska Pravda (Istorychna Pravda). 6 Красавіка 2012