Слізевікі
Слізевікі́[1] (Myxomycota, Mycetozoa) — група грыбападобных арганізмаў няпэўнага сістэматычнага становішча.
| Група пратыст | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| Назва | |||||
| Слізевікі | |||||
| Статус назвы | |||||
| абмяркоўваецца | |||||
| Бацькоўскі таксон | |||||
| Група Пратысты | |||||
| Прадстаўнікі | |||||
|
|
|||||
| |||||
Апісанне правіць
Традыцыйна вылучаліся ў аддзел ніжэйшых раслін, у сучаснай заалагічнай сістэматыцы іх адносяць да прасцейшых. Падобныя на грыбы (адсутнасць хларафілу, наяўнасць спораўтварэння, пладовыя целы, пераважна сапратрофны тып жыўлення) і на жывёл (здольнасць да актыўных амёбападобных рухаў). Адрозніваюцца акразіяміцэты (клетачныя слізевікі) і міксаміцэты (сапраўдныя слізевікі), якія аб’ядноўваюць каля 500 відаў.
Пашырэнне правіць
Пашыраны паўсюдна, пераважна касмапалітычныя віды. На тэрыторыі Беларусі найбольш вядомыя роды лікагала (Lycogala), стэманітыс (Stemonitis), трыхія (Trichia), фізарум (Physarum), фуліга (Fuligo) і інш. Трапляюцца ў глебе, гнілых пнях, пад карой, апалым лісцем, на гноі; паразітычныя формы — у клетках водарасцей, вышэйшых раслін, у грыбах.
Асаблівасці біялогіі правіць
У перыяд вегетатыўнага развіцця слізевікі, што жывуць свабодна, насяляюць вільготныя, цёмныя месцы. На святло выпаўзаюць для ўтварэння на субстраце пладовых цел (спарангіяў і эталіяў), у якіх фарміруюцца гаплоідныя споры (у вадзе прарастаюць у зааспоры, у вільготным асяроддзі — у міксамёбы). Пры іх капуліраванні парамі ўтвараюцца дыплоідныя міксамёбы, якія шматразова дзеляцца, растуць і фарміруюць плазмодый. Пры неспрыяльных умовах (сухасць субстрату, нізкая тэмпература, адсутнасць корму) плазмодый ператвараецца ў склероцый.
Споры застаюцца жыццяздольнымі дзясяткі гадоў.
Класы правіць
Зноскі
Літаратура правіць
- Бельская С. І. Слізевікі // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 7—8. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).
- Сцефановіч А. І. Слізевікі // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 4. Недалька — Стаўраліт / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1985. — 599 с., іл. — 10 000 экз.