Тромбалітычная тэрапія

Тромбаліты́чная тэрапі́я (тромбалі́зіс) — від фармакалагічнай тэрапіі, накіраваны на аднаўленне крыватоку ў сасудзе за кошт лізісу тромба.

Прынцып дзеяння

Актывацыя фібрыналітычнай актыўнасці крыві за кошт трансфармацыі плазмінагена ў яго актыўную форму — плазмін. У адрозненне ад гепарыну, які толькі запавольвае фарміраванне тромбалітычных мас, дадзеная тэрапія спрыяе іх (тромбаў) разбурэнню і аднаўленню крыватоку па закаркаваным сасудзе. Тромбалітычная тэрапія найбольш эфектыўна ў першыя 72 гадзіны ад утварэння тромба.

Гісторыя

1976 лічыцца годам нараджэння тромбалітычнай тэрапіі, калі ўпершыню быў апублікаваны артыкул Я. І. Чазава аб унутрыкаранарным лізісе тромба пры дапамозе стрэптазы. Пазней, у 1979 годзе, гэтыя звесткі пацвердзіў K. P. Rentrop.

Тромбалітычныя агенты (рэчывы)

Да цяперашняга часу вядомыя наступныя агенты:

• Стрэптакіназа
• Альтэплаза
• Уракіназа
• Тэнэктэплаза

Вобласці ўжывання

• Востры каранарны сіндром (інфаркт міякарда) з пад’ёмам сегмента ST на ЭКГ
• Ішэмічны інсульт
• Тромбаэмбалія лёгачнай артэрыі
• Трамбоз глыбокіх вен ніжніх канечнасцей