Уладзімір Іосіфавіч Уладамірскі

Уладзімір Уладамірскі (сапраўднае прозвішча Малейка (18 кастрычніка 1893, г. Коўна — 24 студзеня 1971) — акцёр. Народны артыст БССР (1938), Народны артыст СССР (1955).

Уладзімір Уладамірскі
Уладзімір Іосіфавіч Малейка
Дата нараджэння	6 (18) кастрычніка 1893
Месца нараджэння	Коўна, Ковенскі павет, Ковенская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	24 студзеня 1971(1971-01-24) (77 гадоў)
Месца смерці	Мінск, БССР, СССР
Месца пахавання	Усходнія могілкі
Грамадзянства	→
Жонка	Кацярына Васільеўна Малейка
Дзеці	Барыс Уладзіміравіч Уладамірскі[d]
Прафесія	акцёр
Гады актыўнасці	1920—1970
Тэатр	Беларускі тэатр імя Я. Купалы
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Валянцін Волкаў. Групавы партрэт дзеячаў беларускага тэатру Г. П. Глебава, А. П. Марыкса, У. І. Уладамірскага (справа). 1959 год

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Бацька Іосіф Фёдаравіч Малейка працаваў дзясятнікам плывучага разваднога моста на Нёмане.

Дзяцінства і юнацтва будучага акцёра прайшлі ў Бабруйску. Удзельнічаў у Першай сусветнай вайне, у канцы жніўня 1914 года атрымаў цяжкую кантузію, быў у палоне.

У 1920 годзе пачаў сцэнічную дзейнасць у Другім паказальным тэатры Заходняга фронту ў Бабруйску. У 1921—1922 гадах іграў у Смольным тэатры Петраграда.

У 1924—1959 працаваў у мінскім Купалаўскім тэатры. Прафесійнае майстэрства сфармавалася пад уздзеяннем рэжысёра Е. А. Міровіча.

Стаў другім у гісторыі Народным артыстам БССР пасля Уладзіслава Галубка.

Падчас Вялікай Айчыннай вайны ўзначальваў франтавую тэатральную брыгаду.

Быў намеснікам старшыні праўлення Беларускага тэатральнага таварыства.

Памёр 24 студзеня 1971 года. Пахаваны ў Мінску на Усходніх могілках.

Сям’я

• Жонка — Кацярына Васільеўна Замешына, народжаная Азбукіна, сястра Мікалая Азбукіна — актрыса, танцорка, спявачка.
• Сын — Барыс — акцёр
• Унук — Аляксандр — акцёр.

Творчасць

Акцёр шырокага творчага дыяпазона. Валодаў мастацтвам пераўвасаблення, вастрынёй малюнка вобразу, пластычнасцю, уменнем карыстацца сцэнічнай дэталлю, мімікай. Стварыў высокамастацкія вобразы ў беларускім рэпертуары.

Ролі ў тэатры

• 1925 — «Кар’ера таварыша Брызгаліна» Е. А. Міровіча — Брызгалін
• 1925 — «Каваль-ваявода» Е. А. Міровіча — Шут
• 1932 — «Айчына» К. Чорнага — Гушка
• 1936 — «Ваўкі і авечкі» А. М. Астроўскага — Апалон Мурзавецкі
• 1937 — «Апошнія» М. Горкага — Іван Каламійцаў
• 1938 — «Партызаны» К. Крапівы — Дрыль
• 1939 — «Гібель ваўка» Э. Л. Самуйлёнка — Абабурка
• 1941 — «У стэпах Украіны» А. Е. Карнейчука — Часнок
• 1942 — «Фронт» А. Е. Карнейчука — Горлаў
• 1945 — «Мілы чалавек» К. Крапівы — Канягін
• 1949 — «Гэта было ў Мінску» А. Е. Кучара — фон Кубэ
• 1953 — «Прыбытковае месца» А. М. Астроўскага — Юсаў
• «З народам» К. Крапівы — Гудовіч
• «Салавей» З. Бядулі — Язэп
• «Фландрыя» В. Сарду — Ёнас
• «Без віны вінаватыя» А. М. Астроўскага — Шмага'
• «Праўда — добра, а шчасце лепш» А. М. Астроўскага — Гразноў
• «Сабака на сене» Л. дэ Вэгі — Трыстан
• «Міжбур’е» Д. І. Курдзіна — Дыбаў
• «Браняпоезд 14-69» У. В. Іванаў — Сінь-Бін-у
• «Гута» Р. Я. Кобеца — Цыганок
• «Мост» Я. С. Рамановіча — Мухін
• «Капітанская дачка» па А. С. Пушкіну — Пугачоў
• «Каварства і любоў» Ф. Шылера — Вурм

Фільмаграфія

• 1927 — Кастусь Каліноўскі, фільм — казачы есаўл
• 1954 — Хто смяецца апошнім — Чарнавус Аляксандр Пятровіч
• 1957 — Палеская легенда — Багдан
• 1960 — Наперадзе — круты паварот — эпізод.

Узнагароды і званні

• Заслужаны артыст Беларускай ССР
• Народны артыст Беларускай ССР (1938)
• Народны артыст СССР (1955)
• Два ордэна Леніна (у тым ліку 1940)
• Ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга
• Медалі.

У Мінску на доме, дзе жыў акцёр, усталявана мемарыяльная дошка.

Літаратура

• Няфёд У. І. Народны артыст БССР У. І. Уладамірскі. — Мн., 1954
• Календарыюм // «Czasopis» № 10/2003

Спасылкі

• Уладзімір Іосіфавіч Уладамірскі (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
• Нібы Мальер пісаў для Уладамірскага