Уладзімір Мікалаевіч Кірмановіч
Уладзімір Мікалаевіч Кірмановіч (1919—2001) — палкоўнік Савецкай Арміі, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1945).
| Уладзімір Іванавіч Кірмановіч | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Дата нараджэння | 5 лістапада 1919 | ||||||||||||
| Месца нараджэння | |||||||||||||
| Дата смерці | 5 лютага 2001 (81 год) | ||||||||||||
| Месца смерці | |||||||||||||
| Месца пахавання | |||||||||||||
| Альма-матар | |||||||||||||
| Грамадзянства | |||||||||||||
| Прыналежнасць |
 СССР |
||||||||||||
| Род войскаў | артылерыя | ||||||||||||
| Гады службы | 1940—1976 | ||||||||||||
| Званне |
 |
||||||||||||
| Бітвы/войны | Вялікая Айчынная вайна | ||||||||||||
| Узнагароды і званні |
|
||||||||||||
.svg){kind=small}
Біяграфія Правіць
Уладзімір Кірмановіч нарадзіўся 5 лістапада 1919 года ў горадзе Кобрыне (цяпер — Брэсцкая вобласць Беларусі). Першыя дваццаць гадоў свайго жыцця жыў на тэрыторыі Польшчы. Скончыў сем класаў школы. У верасні 1940 года Кірмановіч быў прызваны на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію. У красавіку 1942 года ён скончыў курсы малодшых лейтэнантаў і быў накіраваны на фронт Вялікай Айчыннай вайны. Прымаў удзел у баях на Бранскім, Цэнтральным, Паўднёвым, 4-м Украінскім, 1-м і 2-м Прыбалтыйскім франтах, быў паранены. Удзельнічаў у Курскай бітве, вызваленні Украінскай ССР, Крыма і баях за Прыбалтыку[1].
Да жніўня 1944 годзе капітан Уладзімір Кірмановіч камандаваў знішчальна-супрацьтанкавай артылерыйскай батарэі 202-й танкавай брыгады 19-га танкавага корпуса 51-й арміі 1-га Прыбалтыйскага фронту. 22 жніўня 1944 года ў баі ля вёскі Букайшыс Добельскага раёна Латвійскай ССР батарэя Кирмановича знішчыла 6 варожых танкаў, 2 САУ, вялікую колькасць салдат і афіцэраў. Калі разлік адной з гармат батарэі цалкам выйшаў са строю, Кірмановіч сам стаў да гарматы і знішчыў 2 нямецкіх танка. Батарэі ўдалося ўтрымаць захопленыя рубяжы[1].
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 24 сакавіка 1945 года за «ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым мужнасць і гераізм», капітан Уладзімір Кірмановіч быў удастоены высокага звання Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» за нумарам 7588[1].
Пасля заканчэння вайны Кирманович працягнуў службу ў Савецкай Арміі. У 1955 годзе ён скончыў Ваенную акадэмію імя Фрунзе, пасля чаго служыў у розных вайсковых навучальных установах. У 1974 годзе ў званні палкоўніка Кірмановіч быў звольнены ў запас. Пражываў у Харкаве. Памёр 5 лютага 2001 года, пахаваны на харкаўскіх могілках № 2[1].
Быў таксама ўзнагароджаны ордэнамі Чырвонага Сцяга, Аляксандра Неўскага, двума ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені, ордэнам Айчыннай вайны 2-й ступені, трыма ордэнамі Чырвонай Зоркі, шэрагам медалёў[1].
Зноскі
- ↑ а б в г д Уладзімір Мікалаевіч Кірмановіч на сайце «Героі краіны»
Літаратура Правіць
- Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии И. Н. Шкадов. — М.: Воениздат, 1987. — Т. 1 /Абаев — Любичев/. — 911 с. — 100 000 экз. — ISBN отс., Рег. № в РКП 87-95382.
- Баграмян И. Х. Так мы шли к победе — М.: Воениздат, 1977.