Уладзімір (Ціханіцкі)
Епіскап Уладзімір (свецкае імя: Вячаслаў Міхайлавіч Ціханіцкі; 22 сакавіка 1873, Быстрыца, Вяцкая губерня, Расійская імперыя — 18 снежня 1959, Парыж, Францыя) — праваслаўны дзеяч, епіскап Канстанцінопальскай праваслаўнай царквы.
Уладзімір (Ціханіцкі) | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Nicolas Podossenoff[d] | ||||||
| Пераемнік | Gregor Lomako[d] | ||||||
| Адукацыя | |||||||
| Дзейнасць | святар | ||||||
| Імя пры нараджэнні | Вячаслаў Міхайлавіч Ціханіцкі | ||||||
| Нараджэнне |
22 сакавіка 1873
|
||||||
| Смерць |
18 снежня 1959 (86 гадоў) |
||||||
| Пахаванне | |||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Біяграфія правіць
Скончыў Вяцкую духоўную семінарыю (1893), Казанскую духоўную акадэмію са ступенню кандыдата багаслоўя (1898). У 1897 годзе пастрыжаны ў манаства з імем Уладзімір, затым рукапаложаны ў іерадыякана і іераманаха. У 1898 годзе накіраваны ў Кіргізскую місію Омскай епархіі, з 1901 года кіраўнік місіі з узвядзеннем у сан архімандрыта. 11 ліпеня 1906 года пастановай Сінода прызначаны настаяцелем Супральскага Свята-Благавешчанскага манастыра Гродзенскай епархіі. У 1907 годзе рукапаложаны ў епіскапа Беластоцкага, вікарыя Гродзенскай епархіі.
З пачаткам Першай сусветнай вайны разам з клірам епархіі эвакуіраваўся ў Расію. Пражываў у Маскоўскім Чудавым манастыры. Прымаў удзел ва Усерасійскім Памесным саборы 1917—1918 гг. У верасні 1918 года вярнуўся у Гродна. З-за адсутнасці архіепіскапа Гродзенскага і Брэсцкага Міхаіла уступіў у кіраванне Гродзенскай, а таксама Холмскай епархіямі. Аднаўляў царкоўнае жыццё на Гродзеншчыне, арганізаваў Гродзенскае епархіяльнае ўпраўленне. Прымаў актыўны ўдзел у гродзенскім грамадска-палітычным жыцці, быў адным з арганізатараў губернскага беларускага з’езда 1-2 снежня 1918 г., членам Гродзенскай губернскай беларускай управы. Меў трывалыя кантакты з дзеячамі беларускага нацыянальнага руху, у тым ліку з урадам БНР В. Ластоўскага. Паслядоўна выступаў супраць канфіскацыі католікамі праваслаўных храмаў. Паводле звестак дыпламатычнай місіі БНР у Берліне, арыштаваны летам 1919 года польскімі ўладамі ў Гродне. У 1922 годзе адмовіўся прызнаць аўтакефалію Польскай Праваслаўнай Царквы і падпісаць «Часовыя правілы» аб узаемаадносінах з польскай дзяржавай. 12 кастрычніка 1922 года адхілены ад кіраўніцтва Гродзенскай епархіяй. У студзені 1923 годзе быў вывезены з Гродна і заключаны ў Дзерманскі Свята-Троіцкі манастыр на Валыні.
У лістападзе 1923 годзе патрыярхам Ціханам узведзены ў сан архіепіскапа. 14 кастрычніка 1924 года высланы за межы Польшчы — у Чэхаславакію. У 1925 годзе мітрапалітам Еўлогіем прызначаны вікарыем цэркваў поўдня Францыі і настаяцелем праваслаўнага сабора ў Ніцы. У 1931 г. перайшоў пад юрысдыкцыю Канстанцінопальскага Патрыярхата. З 1947 года мітрапаліт-экзарх Заходнееўрапейскага экзархата Канстанцінопальскага Патрыярхата.
Памёр у Парыжы, пахаваны на рускіх могілках Сент-Жэнэўеў-де-Буа[1].
Зноскі
Літаратура правіць
- Barysevich, Uladzimir. Metropolita Wlodzimierz (Tichonicki). Życie i działalność. Praca magisterska. Warszawa. 2008.
- Карташев, А. Жизненный путь Митрополита-Экзарха Владимира // Православная мысль (Париж). 1947. Выпуск 5. С. 9 — 18.
- Косик, В. И. Владимир (Тихоницкий) // Православная энциклопедия. Т.8. Москва. 2004. С. 665—667.
- Действия Правительства // Гродненские епархиальные ведомости. 1906. № 31-32. С. 835.
- Архівы БНР. У 2-х кнігах. Т. 1. 1998. С. 397.