Уладзіслаў Юзафат Сапега

(1652—1733) ваявода менскі і берасцейскі

Уладзіслаў Юзафат Сапега[2] (5 лістапада 1652, Косава — 13 сакавіка 1733, Вішніцы) — вялікалітоўскі дзяржаўны і ваенны дзеяч. Чашнік (16811684) і крайчы вялікі літоўскі (16841699), ваявода менскі (16991709) і берасцейскі1709).

Уладзіслаў Юзафат Сапега
Władysław Jozafat Sapieha
У. Ю. Сапега. З Кодзенскай галерэі, 1709
У. Ю. Сапега. З Кодзенскай галерэі, 1709
Герб «Ліс»
Герб «Ліс»
Ваявода берасцейскі
1709 — 1733
Папярэднік Крыштаф Камароўскі
Пераемнік Адам Тадэвуш Хадкевіч
Нараджэнне 5 лістапада 1652(1652-11-05)
Смерць 13 сакавіка 1733(1733-03-13) (80 гадоў)
Месца пахавання
Род Сапегі
Бацька Крыштаф Францішак Сапега
Маці Алена з Саламярэцкіх
Жонка Уршуля з Даніловічаў
Людвіка Марыя фон Гольц
Крысціна з Сангушкаў
Дзеці ад 1-га шлюбу: Яна
ад 3-га шлюбу: Караль Юзаф, Казімір, Ян, Ганна, Міхал, Францішак, Юзафат, Канстанцыя, Ігнацы
Адукацыя
Дзейнасць палітык
Званне ротмістр

Біяграфія правіць

З кодзенскай лініі магнацкага роду Сапегаў герба «Ліс», сын Крыштафа Францішка і Алены з Саламярэцкіх. Меў братоў Станіслава Казіміра і Андрэя Францішка.

Навучаўся ў езуіцкіх калегіумах у Любліне і Брунсбергу (Браневе), універсітэтах Прагі і Вены.

Удзельнічаў у вайне 16731674 супраць туркаў (Хоцінская бітва, украінская кампанія 1674 года Міхала Казіміра Паца).

Абіраўся паслом на соймы, быў дэпутатам Галоўнага Трыбунала. У часе Паўночнай вайны (17001721) выступаў за саюз з Расіяй[3].

Упершыню ажаніўся з Уршуляй Даніловіч (шлюб у 1658, развод у 1693), з якой меў дачку Яну. Другі раз пабраўся шлюбам з Людвікай Марыяй фон Гольц (у 1693), трэці раз — з Крысцінай Сангушкай (у 1697), з якой меў сыноў Караля Юзафа, Казіміра, Яна, Міхала, Францішка, Юзафата і Ігнацыя, а таксама дачок Ганну і Канстанцыю. Пахавалі Уладзіслава Юзафата Сапегу ў Вішніцах[4].

Гл. таксама правіць

Зноскі

  1. Гісторыя Сапегаў : жыццяпісы, маёнткі, фундацыіМн.: Віктар Хурсік, 2017. — С. 97. — 586 с. — ISBN 978-985-7025-75-6
  2. Іншы варыянт імя: Уладзіслаў Язафат Сапега
  3. ЭнцВКЛ 2005.
  4. Sapieha E., Saeed-Kałamajska M. Dom Sapieżyński. cz. 2. — Warszawa: Wydawn. Nauk. PWN, 2008. S. 203.

Літаратура правіць