Уладзімір Васілевіч Крываблоцкі
Уладзі́мір Васі́левіч Крывабло́цкі (нар. 17 лютага 1952, в. Хвалава, Пружанскі раён, Брэсцкая вобласць) — беларускі мастак-манументаліст, жывапісец.
| Уладзімір Васілевіч Крываблоцкі | |
|---|---|
| Дата нараджэння | 17 лютага 1952 (72 гады) |
| Месца нараджэння | |
| Род дзейнасці | мастак |
| Вучоба | |
| Член у | |
| Прэміі | |
| Узнагароды |
 |
Біяграфія правіць
Скончыўшы чатыры класы пачатковай школы, паступіў у Рэспубліканскую школу-інтэрнат па музыцы і выяўленчым мастацтве імя Ахрэмчыка. Дыпломнай працай стаў вялізны (два з паловай метры ў вышыню) трыпціх «Хатынь». Адгэтуль пачалося захапленне манументальным мастацтвам.
Пасля сканчэння школы ў 1971 паступіў у Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут (скончыў у 1976). Настаўнікі: Уладзімір Стальмашонак, Гаўрыла Вашчанка, Анатоль Бараноўскі, Пётр Свентахоўскі[1], Аляксандр Кішчанка[2].
Член Беларускага саюза мастакоў[3], пэўны час узначальваў у ім секцыю манументальна-дэкаратыўнага мастацтва.
Творчасць правіць
Маляваць пачаў яшчэ ў дзяцінстве, свае малюнкі дасылаў у газету «Піянер Беларусі» і тройчы перамагаў у конкурсах.
Удзельнік мастацкіх выстаў з 1976 года. Працуе пераважна ў галіне манументальна-дэкаратыўнага мастацтва, а таксама ў жывапісе. Асновай творчасці з'яўляецца Беларусь, яе мінуўшчына, людзі, прырода. Прымаў удзел у рэканструкцыі Нацыянальнага акадэмічнага тэатра оперы і балета[4], аздабленні будынку Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі[5].
Уладзімір Крываблоцкі карыстаецца такімі кампазіцыйнымі хадамі, рытмам, святлом, прасторай, змадэляванай святлом і ценем, дзякуючы якім найбольш шчыльна і выразна выяўляецца пластыка твараў, чалавечых целаў.
Творы захоўваюцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі, Беларускім гісторыі і культуры, Магілёўскім абласным мастацкім, Віцебскім краязнаўчым музеях.
Асноўныя творы правіць
- «Чалавек і прырода» (вітраж у вестыбюлі ЦНДІТК, Мінск).
- «У імя жыцця на Зямлі» (роспіс у фае Музея народнай славы г. Ушачы).
- «Дрэва жыцця» (мазаіка на тарцы жылога дома ў Салігорску).
- «Міраносцы» (мазаіка ў ДК Кобрына).
- «Зямля» (мазаіка на фасадзе БЭМЗ, Брэст).
- мазаіка ў цэнтры вострава ў Цэнтральным батанічным садзе Акадэміі навук Беларусі.
- «Рэквіем» паліпціх памерам 33 м² у Музеі гісторыі Вялікай Айчыннай вайны). Жывапіс прысвечаны вязням канцлагеру ў Азарычах[6], дзе нацысты ўтрымлівалі каля 55 000 чалавек, з якіх замардавалі каля 25 тысяч. На працу над палатном у мастака пайшло 3,5 гады[7]. За гэту працу Уладзімір Крываблоцкі быў вылучаны на атрыманне Дзяржаўнай прэміі Беларусі 2004 года[8].
- вітражная дэкаратыўная сімфонія ў Палацы культуры Мсціслава.
- карціны «Свабода», «Прарыў», «Сіла прыроды», «Песня пра зубра», «Маці Зямлі», «Дыялог», «Вясна», «Яблыкі на крыжах», «Ігар Талькоў», «Восень», «Мудрэц», «Натхненне», «Дзень і вечар», трыпціх «Вобразы вечнасці», «Маўчанне брата», «Цяпло маці».
Узнагароды і прэміі правіць
- Медаль Францыска Скарыны[9];
- Прэмія Ленінскага камсамола Беларусі (1986) за роспіс «Дзеля жыцця на Зямлі» ў інтэр'еры Музея народнай славы ў г. Ушачы (Віцебская вобласць)[10].
Сям’я правіць
Дзед і бабуля па матчынай лініі, а таксама яго маці ў часе Другой сусветнай вайны былі вывезеныя ў Германію на прымусовыя працы.
Пасля вайны маці працавала ў калгасе, пасля з-за хваробы вымушаная была пакінуць працу. Займалася хатняй гаспадаркай, вышывала, ткала. Бацька працаваў у будаўнічай брыгадзе, а ў вольны час іграў у народным тэатры, спрабаваў пісаць п'есы, займаўся пчалярствам, бондарствам.
Цікавыя факты правіць
Падчас вучобы ў інстытуце Уладзімір Крываблоцкі паспрачаўся, што здолее тысячу разоў прысесці на адной назе. Спрэчку выйграў, здолеўшы прысесці па пяцьсот разоў на правай і на левай нагах, аднак пасля гэтага апынуўся ў бальніцы. З-за праблем з сэрцам пазней не трапіў на вайсковую службу[11].
Вітраж «Чалавек і прырода», які знаходзіўся ў вестыбюлі ЦНДІТК (Мінск), праз шэсць гадоў пасля стварэння рассыпаўся. Прычынай стала недасканалая тэхналогія склейвання шкельцаў.
Зноскі
- ↑ Таццяна Гаранская. Героіка і лірыка. Арыенціры творчасці Пятра Свентахоўскага // Мастацтва. — снежань 2011.
- ↑ Наталля Шаранговіч. Любоў напалам з болем // Мастацтва. — люты 2008.
- ↑ Манументальна-дэкаратыўнае мастацтва: мастакі. Беларускі саюз мастакоў. Праверана 9 лютага 2012.(недаступная спасылка)
- ↑ Таццяна Мушынская. Вялікі тэатр пасля вялікай рэканструкцыі // Мастацтва. — май 2009. — № 5/314.
- ↑ Кристалл души (руск.). Нацыянальная бібліятэка Беларусі. Праверана 9 лютага 2012.(недаступная спасылка)
- ↑ Алла Казакова. Любовь с болью пополам // Вечерний Минск. — 7 мая 1999.
- ↑ Алла Казакова. «Оставь мне долю плакать над одним…» // Вечерний Минск. — 23 кастрычніка 2002.
- ↑ От Подкомитета по Государственным премиям Республики Беларусь в области литературы, искусства и архитектуры // Рэспубліка. — 28 красавіка 2004. — № 77, 3517.
- ↑ Архіўная копія(недаступная спасылка). Национальный правовой Интернет-портал Республики Беларусь (4 верасня 2018). Архівавана з першакрыніцы 30 кастрычніка 2020. Праверана 6 верасня 2018.
- ↑ Барыс Крэпак. «Будзь самім сабою…» // Культура. — 25-31 кастрычніка 2008. — № 43, 861.
- ↑ Адам Глобус. Суайчыннікі-7 // Наша ніва. — 1999.
Літаратура правіць
- БЭ ў 18 тамах. Т.8, Мн., 1999, С.492
Спасылкі правіць
- Анна Петроченко. Фасад выпал в осадок (руск.). Советская Белоруссия (3). Праверана 26.01.2018.
- Выставка «Шлях». Учреждение культуры «Ушачский музей Народной Славы имени Владимира Елисеевича Лобанка» (руск.). ushachi.museum.by (11). Праверана 26.01.2017.