Фернанда Кардэналь
Фернанда Кардэналь (ісп.: Fernando Cardenal, 26 студзеня 1934[1], Гранада, Нікарагуа — 20 лютага 2016[1], Манагуа, Нікарагуа) — нікарагуанскі рэвалюцыянер і езуіцкі святар, які стаў, як і яго брат Эрнеста, членам СФНВ. Сваяк Антоніа Кардэналя. Міністр адукацыі ва ўрадзе сандзіністаў (1984—1990).
| Фернанда Кардэналь | |
|---|---|
| ісп.: Fernando Cardenal | |
 | |
| Дата нараджэння | 26 студзеня 1934[1] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 20 лютага 2016[1] (82 гады) |
| Месца смерці | |
| Грамадзянства | |
| Веравызнанне | каталіцтва |
| Партыя | |
| Род дзейнасці | каталіцкі святар, палітык |
| Узнагароды | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Біяграфія правіць
Нарадзіўся ў багатай сям’і ў нікарагуанскай Гранадзе. Ён уступіў у ордэн езуітаў, а пазней разам са сваім старэйшым братам Эрнеста далучыўся да паўстанцаў-сандзіністаў. Пасля звяржэння дыктатара Анастасія Самосы ў 1979 г. бацька Фернанда ўзначаліў кампанію ліквідацыі непісьменнасці, а ў 1984 г. атрымаў пасаду міністра адукацыі Нікарагуа.
Быў забаронены да служэння папам Янам Паўлам II, так як царква Нікарагуа і ордэн езуітаў самі адмаўляліся гэта зрабіць. У якасці падставы было абвешчана, што каталіцкая царква не дабраслаўляе сваіх клерыкаў займацца актыўнай палітычнай дзейнасцю. Святар быў забаронены да служэння і выключаны з ордэна езуітаў, з якім ён, зрэшты, захаваў добрыя адносіны.
У 1990 г. ён пакінуў міністэрскую пасаду і дыстанцаваўся ад сандзіністаў, заявіўшы, што гэтая партыя «адышла ад прынцыпаў рэвалюцыі».
У 1996 г. — пасля выпрабавальнага перыяду — ён быў ізноў прыняты ў ордэн езуітаў. Да 2011 г. узначальваў нацыянальны адукацыйны рух «Fe y Alegría» («Вера і радасць»), галоўнай мэтай якога было «несці асвету ш самыя шырокія масы».
Заўвагі правіць
- ↑ а б в г Fernando Cardenal // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
