Энрыка дэ Нікола
Энрыка дэ Нікола (італ.: Enrico De Nicola, 9 лістапада 1877, Неапаль — 1 кастрычніка 1959, Торэ-дэль-Грэка) — італьянскі юрыст, журналіст, палітык, першы прэзідэнт Італьянскай Рэспублікі ў 1948 годзе.
| Энрыка дэ Нікола італ.: Enrico De Nicola | |||
 | |||
| |||
|---|---|---|---|
| 1 студзеня 1948 — 11 мая 1948 | |||
| Папярэднік | пасада заснавана | ||
| Пераемнік | Луіджы Эйнаўдзі | ||
| Партыя | |||
| Адукацыя | |||
| Дзейнасць | палітык, адвакат, суддзя, журналіст | ||
| Веравызнанне | каталіцтва | ||
| Нараджэнне | 9 лістапада 1877[1][2] | ||
| Смерць | 1 кастрычніка 1959[1][2] (81 год) | ||
| Пахаванне | |||
| Аўтограф | 
| ||
| Узнагароды |
       | ||
БіяграфіяПравіць
Энрыка дэ Нікола нарадзіўся ў Неапалі і атрымаў вядомасць як паспяховы адвакат.
У 1896 годзе скончыў Неапалітанскі універсітэт з дыпломам юрыста.
Працаваў рэпарцёрам і галоўным рэдактарам «Don Marzio» у Неапалі, абіраўся старшынёй Савета Калегіі адвакатаў Неапаля.
З 1907 году — муніцыпальны саветнік Неапаля.
Упершыню быў абраны дэпутатам Палаты дэпутатаў Італьянскага Каралеўства ў 1909 годзе. У 1913, 1919 і 1921 гадах пераабіраўся дэпутатам.
З 27 лістапада 1913 года па 19 сакавіка 1914 году — дзяржаўны унтерсекретарь Міністэрства калоній.
З 19 студзеня па 23 чэрвеня 1919 год — дзяржаўны унтерсекретарь Міністэрства фінансаў.
З 26 чэрвеня 1920 года па 7 красавіка 1921 года і з 11 чэрвеня 1921 году па 25 студзеня 1932 году — Старшыня Палаты дэпутатаў Італьянскага Каралеўства.
Пасля прыходу да ўлады фашыстаў спыніў палітычную дзейнасць. Кароль Віктар Эмануіл III прызначыў яго сенатарам ў 1929 годзе. Аднак Энрыка дэ Нікола ніколі ня браў удзел у працы Сенату. З 27 снежня 1929 года па 19 студзеня 1934 года — член Камісіі па справах Вярхоўнага Суда, а з 17 красавіка 1939 года па 28 студзеня 1940 гады — член Камісіі па ўнутраных справах і юстыцыі.
У 1943 годзе, пасьля зьвяржэньня фашысцкага рэжыму, становіцца адным з самых уплывовых пасрэднікаў у працэсе перадачы ўлады сыну караля прынцу Умберта.
Пасля абвяшчэння рэспублікі ў 1946 годзе Канстытуцыйная асамблея абрала яго часовым кіраўніком дзяржавы. У першым крузе галасавання 28 чэрвеня 1946 года дэ Нікола набраў 80 % галасоў.
З 28 чэрвеня 1946 года па 31 снежня 1947 — часовы кіраўнік дзяржавы.
25 чэрвеня 1947 года падаў у адстаўку, спасылаючыся на кепскі стан здароўя. Аднак Канстытуцыйная асамблея пераабрала яго часовым кіраўніком дзяржавы на наступны ж дзень.
З 1 студзеня 1948 г, пасля ўступлення ў сілу Канстытуцыі Італіі, займаемая дэ Мікалай пасаду стала афіцыйна называцца «Прэзідэнт Італьянскай Рэспублікі». Пасля ён адхіліў прапанову балатавацца на пасаду прэзідэнта на наступных выбарах, якія праходзілі ў маі 1948 года.
З 11 мая 1948 году — пажыццёвы сенатар (як першы прэзідэнт дзяржавы).
З 28 красавіка 1951 года па 24 чэрвеня 1952 году — старшыня Сената Італьянскай Рэспублікі.
З 15 снежня 1955 года па 26 сакавіка 1957 году — суддзя Канстытуцыйнага суда Італіі, а з 23 студзеня 1956 года па 26 сакавіка 1957 году — старшыня гэтага суду.
Памёр 1 кастрычніка 1959 года ў Торэ-дэль-Грэка.
Зноскі
- ↑ 1,0 1,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых дадзеных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Enrico de Nicola // Munzinger-Archiv — 1913. Праверана 9 кастрычніка 2017.