Энрыка дэ Нікола

Энрыка дэ Нікола (італ.: Enrico De Nicola, 9 лістапада 1877, Неапаль — 1 кастрычніка 1959, Торэ-дэль-Грэка) — італьянскі юрыст, журналіст, палітык, першы прэзідэнт Італьянскай Рэспублікі ў 1948 годзе.

Энрыка дэ Нікола італ.: Enrico De Nicola
1-ы прэзідэнт Італіі
1 студзеня 1948 — 11 мая 1948
Папярэднік:	пасада заснавана
Пераемнік:	Луіджы Эйнаўдзі
Партыя:	Італьянская ліберальная партыя[d]
Адукацыя:	Неапалітанскі ўніверсітэт імя Фрыдрыха II (1896) Дзяржаўны класічны ліцэй Антоніа Джэнавесі[d]
Дзейнасць:	палітык, адвакат, суддзя, журналіст
Веравызнанне:	каталіцтва
Нараджэнне:	9 лістапада 1877(1877-11-09) Неапаль, Італія
Смерць:	1 кастрычніка 1959(1959-10-01) (81 год) Торэ-дэль-Грэка, правінцыя Неапаль[d], Кампанія, Італія
Пахаванне:	могілкі Поджарэале[d]
Аўтограф:
Узнагароды:

Біяграфія

Энрыка дэ Нікола нарадзіўся ў Неапалі і атрымаў вядомасць як паспяховы адвакат.

У 1896 годзе скончыў Неапалітанскі універсітэт з дыпломам юрыста.

Працаваў рэпарцёрам і галоўным рэдактарам «Don Marzio» у Неапалі, абіраўся старшынёй Савета Калегіі адвакатаў Неапаля.

З 1907 году — муніцыпальны саветнік Неапаля.

Упершыню быў абраны дэпутатам Палаты дэпутатаў Італьянскага Каралеўства ў 1909 годзе. У 1913, 1919 і 1921 гадах пераабіраўся дэпутатам.

З 27 лістапада 1913 года па 19 сакавіка 1914 году — дзяржаўны унтерсекретарь Міністэрства калоній.

З 19 студзеня па 23 чэрвеня 1919 год — дзяржаўны унтерсекретарь Міністэрства фінансаў.

З 26 чэрвеня 1920 года па 7 красавіка 1921 года і з 11 чэрвеня 1921 году па 25 студзеня 1932 году — Старшыня Палаты дэпутатаў Італьянскага Каралеўства.

Пасля прыходу да ўлады фашыстаў спыніў палітычную дзейнасць. Кароль Віктар Эмануіл III прызначыў яго сенатарам ў 1929 годзе. Аднак Энрыка дэ Нікола ніколі ня браў удзел у працы Сенату. З 27 снежня 1929 года па 19 студзеня 1934 года — член Камісіі па справах Вярхоўнага Суда, а з 17 красавіка 1939 года па 28 студзеня 1940 гады — член Камісіі па ўнутраных справах і юстыцыі.

У 1943 годзе, пасьля зьвяржэньня фашысцкага рэжыму, становіцца адным з самых уплывовых пасрэднікаў у працэсе перадачы ўлады сыну караля прынцу Умберта.

Пасля абвяшчэння рэспублікі ў 1946 годзе Канстытуцыйная асамблея абрала яго часовым кіраўніком дзяржавы. У першым крузе галасавання 28 чэрвеня 1946 года дэ Нікола набраў 80 % галасоў.

З 28 чэрвеня 1946 года па 31 снежня 1947 — часовы кіраўнік дзяржавы.

25 чэрвеня 1947 года падаў у адстаўку, спасылаючыся на кепскі стан здароўя. Аднак Канстытуцыйная асамблея пераабрала яго часовым кіраўніком дзяржавы на наступны ж дзень.

З 1 студзеня 1948 г, пасля ўступлення ў сілу Канстытуцыі Італіі, займаемая дэ Мікалай пасаду стала афіцыйна называцца «Прэзідэнт Італьянскай Рэспублікі». Пасля ён адхіліў прапанову балатавацца на пасаду прэзідэнта на наступных выбарах, якія праходзілі ў маі 1948 года.

З 11 мая 1948 году — пажыццёвы сенатар (як першы прэзідэнт дзяржавы).

З 28 красавіка 1951 года па 24 чэрвеня 1952 году — старшыня Сената Італьянскай Рэспублікі.

З 15 снежня 1955 года па 26 сакавіка 1957 году — суддзя Канстытуцыйнага суда Італіі, а з 23 студзеня 1956 года па 26 сакавіка 1957 году — старшыня гэтага суду.

Памёр 1 кастрычніка 1959 года ў Торэ-дэль-Грэка.