Эрзя
Артыкул — машынны пераклад іншамоўнага тэксту. |
Эрзяне, эрзя (эрз.: эрзят) — народ[1] (па іншых дадзеных субэтнас мардвы[2][3]), які размаўляе на эрзянскай мове, адной з двух мардоўскіх моў волжска-фінскай падгрупы фіна-ўгорскай галіны уральскай моўнай сям’і. Эрзя пражываюць у асноўным на ўсходзе Мардовіі, у басейне рэк Мокша і Сура, а таксама Волгі і Белай.
| Эрзя | |
|---|---|
 Эрзянкі Пензенскай вобласці на свяце «Раськень Озкс» | |
| Саманазва | эрзят |
| Колькасць | звыш 50 тысяч |
| Этнічныя мовы | эрзянская, расейская |
| Традыцыйныя рэлігіі (канфесіі) | праваслаўе, паганства, эрзянская традыцыйная рэлігія |
| Расавы тып | Атланта-балтыйскі тып, Еўрапеоідная раса |
| Геаграфічна-моўная група | Мардва |
| Блізкія этнасы | макшане, марыйцы, мешчара, мера, мурама |
| Субэтнасы | |
Гісторыя
правіцьАб эрзянах (арджанах), як і аб макшанах, паведамляў іранскі навуковец Рашыд ад-Дзін (пачатак XIV стагоддзі); нагайскі князь Юсуф пісаў пра «рзяны» у грамаце, адпраўленай ім у Маскву ў 1549 годзе.
У раннім сярэднявеччы эрзя — народнасць, якая аказвала супраціў хазарам, печанегам і полаўцам. Пад ціскам славян, якія перасяляліся, адступіла на ўсход да сучаснага Арзамаса.
У адрозненне ад мокшы, якая прызнала ў 1237 годзе залежнасць ад Залатой Арды, эрзяне адыходзілі на поўнач у лясы і аказвалі мангольскім войскам супраціў. Пасля пераносу суздальскай сталіцы ў сярэдзіне XIV стагоддзя ў Ніжні Ноўгарад эрзяне патрапілі пад уладу Ніжагародска-Суздальскага вялікага княства і некаторая частка іх прыняла хрысціянства, а іншая частка адступіла далей на ўсход, пракраўшыся ў XVII стагоддзі ў Заволжа і Паўднёвае Прыўралле, дзе сутыкнулася з нагайцамі і калмыкамі. Стварэнне Саратаўска-Арэнбургска-Чэлябінскай лініі крэпасцяў зрабіла магчымым далейшае прасоўванне эрзі на Урале. Многія эрзянскія паселішчы на Урале з’явіліся пасля пранікнення сюды рускага насельніцтва.[4][5]
Петэр Сімон Палас у пачатку XIX стагоддзя адзначаў:
Народ у Шадзіне, і ў шматлікіх да ракі Мокшэ, таксама ў верхніх месцах Суры, а асабліва на лясістым баку змешчаных вёсках, сутнасць іншага пакалення, чым якія жывуць пры рацэ П’янай і ў Ніжагародскай губерні. Яны і самі сябе адрозніваюць ад гэтых, і прысвойваюць сабе асаблівае імя Мокша, у множным ліку Мокшадзь… насупраць таго, што пайшлі ад другога калена называюць яны Ерзад або Ердзат; і яны самі сябе таксама называюць…[6]
Сімволіка
правіць
Сцяг эрзянскага народа (эрз.: «эрзянь раськенькоцт») абазначае прыналежнасць яго носьбіта або падзеі, пры якой сцяг выкарыстоўваецца, да этнакультуры эрзян, а таксама азначае іх важнасць для захавання і развіцця ўсяго народа ў цэлым, яго мовы і культуры. Сімвал неафіцыйнага вылучэння з мардвы, як асобны народ, і нязгоды з аб’ядноўвае з народам мокша найменнем мардва. Выкарыстанне на эрзянскім сцягу трох колераў і гарызантальнае іх размяшчэнне сведчыць аб тым, што сцяг эрзянскага народа выкананы ў еўрапейскіх геральдычных традыцыях. Флаг мае тры асноўныя колеры, запазычаныя з нацыянальных мужчынскіх і жаночых касцюмаў гэтага народа. Зверху ўніз: белы (свабода), чырвоны (жыццё), чорны (зямля). Сэнсавы шэраг наступны: «Свабода-Жыццё-Зямля».[7]
Вядомыя эрзяне
правіць- Баляень Сырэсь — грамадскі дзеяч, паэт і перакладчык, інязор эрзянскага народа, сузаснавальнік грамадскага руху «Вольны Ідэль-Урал».
- Марызь Кемаль — эрзянская паэтэса, член Саюза пісьменнікаў Расіі (з 1996).
- Кшуманцянь Піргуж — дзеяч эрзянскага нацыянальнага руху, праваабаронца. Інязор эрзянскага народа (1999—2019).
- Эруш Вежай — паэт і грамадскі дзеяч, каардынатар фонду «Руца».
- Арцём Аляксеевіч Здуноў — Кіраўнік Рэспублікі Мардовія.
Крыніцы
правіць- ↑ Pimenoff, Ville Nikolai. Living on the Edge: Population Genetics of Finno-Ugric-speaking Humans in North Eurasia (англ.)(недаступная спасылка). Department of Forensic Medicine University of Helsinki (2012). Архівавана з першакрыніцы 22 ліпеня 2012. Праверана 12 мая 2012.
- ↑ БРЭ 2017, с. 427—428.
- ↑ Эрзя // Советская историческая энциклопедия. — М.: Советская энциклопедия . Под ред. Е. М. Жукова. 1973—1982.
- ↑ Исследования по материальной культуре мордовского народа. — М., 1963.
- ↑ Мокшин Н. Ф. Этническая история мордвы. — Саранск, 1977.
- ↑ Паллас П. С. Путешествие по разным провинциям Российской империи. — Ч. 1. — Вторым тиснением. — СПб., 1809. — С. 107—108.
- ↑ Флаги различных национальностей России. Архівавана з першакрыніцы 25 лістапада 2020. Праверана 22 мая 2020.
Літаратура
правіць- Эрзя / Мокшин Н. Ф. // Шервуд — Яя. — М. : Большая Российская энциклопедия, 2017. — (Большая российская энциклопедия : [в 35 т.] / гл. ред. Ю. С. Осипов; 2004—). — ISBN 978-5-85270-373-6.