Інтэрнацыянальны доўг

Інтэрнацыянальны доўг — тэрмін савецкага канцылярыту.

Выраз выкарыстоўвала кіраўніцтва СССР і іншых краін сацыялістычнага блока, грунтуючыся на прынцыпе пралетарскага інтэрнацыяналізму[1], калі ўводзіла войскі ў іншыя краіны, як правіла, для аказання дапамогі ў падаўленні антыкамуністычных (антыўрадавых) выступленняў або для забеспячэння пераходу ўлады да камуністаў пад падставай адлюстравання знешняй агрэсіі.

Пачынаючы з 1960-х гадоў, калі ў былых каланіяльных уладаннях пачалася актыўная барацьба за незалежнасць, тэзіс, што «абарона сацыялізму — інтэрнацыянальны доўг камуністаў»[2], часта выкарыстоўваўся савецкімі кіраўнікамі і афіцыйнай савецкай прапагандай.

У Канстытуцыі СССР 1977 года быў прадугледжаны спецыяльны раздзел, прысвечаны знешняй палітыцы. У ім, у прыватнасці, гаварылася, што «знешняя палітыка СССР накіравана на … ўмацаванне пазіцый сусветнага сацыялізму, падтрымку барацьбы народаў за нацыянальнае вызваленне і сацыяльны прагрэс...» (арт. 28) і што «СССР як складовая частка сусветнай сістэмы сацыялізму, сацыялістычнай садружнасці развівае і ўмацоўвае дружбу і супрацоўніцтва, таварыскую ўзаемадапамогу з краінамі сацыялізму на аснове прынцыпу сацыялістычнага інтэрнацыяналізму» (артыкул 30).[3]

Выступаючы ў 1981 годзе з дакладам на XXVI з’ездзе КПСС, Л. І. Брэжнеў наступным чынам тлумачыў увод савецкіх войск у Афганістан: «Імперыялізм развязаў сапраўдную неабвешчаную вайну супраць афганскай рэвалюцыі. Гэта стварыла прамую пагрозу бяспецы нашых паўднёвых межаў. Такое становішча вымусіла нас аказаць ваенную дапамогу, пра якую прасіў дружалюбны бок».

Гл. таксама

правіць

Крыніцы

правіць
  1. Задачи внешней политики СССР(недаступная спасылка)
  2. Международное совещание коммунистических и рабочих партий. Документы и материалы. — М., 1969. — С. 303.
  3. Конституция СССР (1977)

Спасылкі

правіць