Андрэй Альгердавіч: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
VladimirZhV (размовы | уклад) вікіфікацыя, літаратура |
||
Радок 1:
'''
Нарадзіўся каля 1320 (у 1325<ref name="ben1">{{кніга|загаловак=Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.1: А — Аршын|адказны=Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш|месца=Мн.|выдавецтва=БелЭн|год=1996|том=1|старонак=552|isbn=985-11-0036-6 (т.1)|тыраж=10 000}}</ref>) года.
▲'''Андрэй Альгердавіч''', '''Андрэй Полацкі''' (каля [[1320]] — [[12 жніўня]] [[1399]]) — [[Князі пскоўскія|князь пскоўскі]], [[князі полацкія|князь полацкі]] ([[1348]] – [[1387]]) і [[князі трубчэўскія|князь трубчэўскі]], некаторы час [[Вялікае княства Полацкае|вялікі князь полацкі]] і [[Вялікае княства Рускае|вялікі князь рускі]]. Старэйшы сын [[Альгерд]]а і віцебскай князёўны [[Марыя Віцебская|Марыі]].
У 1342 г. быў абраны пскавічамі пскоўскім князем, але хутка пакінуў [[Пскоў]], бо быў абраны полацкім князем замест свайго дзядзькі [[Нарымонт Гедзімінавіч|Нарымонта-Глеба]], аднак за захаванне стальца ў [[Пскоў|Пскове]] змагаўся і тады, калі стаў полацкім князем. Замест сябе ў Пскове пакінуў
Удзельнічаў у паходзе
▲У 1342 г. быў абраны пскавічамі пскоўскім князем, але хутка пакінуў [[Пскоў]], бо быў абраны полацкім князем замест свайго дзядзькі [[Нарымонт Гедзімінавіч|Нарымонта-Глеба]], аднак за захаванне стальца ў [[Пскоў|Пскове]] змагаўся і тады, калі стаў полацкім князем. Замест сябе ў Пскове пакінуў намесьнікам [[Юры Вітаўтавіч|Юрыя Вітаўтавіча]], магчыма свайго стрыечнага брата, пасля гібелі Юрыя ў бітве з лівонскімі рыцарамі пскавічы абралі сабе іншага князя, бо былі незадаволеныя адсутнасцю Андрэя ў Пскове.
▲Удзельнічаў у паходзе цверскага князя Міхаіла на Маскву (1372). Вёў актыўную барацьбу з крыжакамі у 1373 і 1375 г. правёў паспяховыя паходы на Дынабург.
Пасля смерці Альгерда (1377 г.) паводле яго тэстаменту [[Вялікія князі літоўскія|вялікім князем літоўскім]] стаў [[Ягайла]]. Андрэй спачатку быў у саюзе з [[Кейстут]]ам супраць Ягайлы, пасля смерці Кейстута абвясціў сябе вялікім князем полацкім, а пасля вялікім князем рускім са сталіцай ў [[Полацак|Полацку]]. Аднак пад ціскам Ягайлы вымушаны быў падацца з Полацку ў [[Пскоў]], дзе зноў заняў сталец.
Уступіўшы ў саюз з вялікім князем маскоўскім [[Дзмітрый Данскі|Дзмітрыем Данскім]], удзельнічаў у 1378 годзе ў разгроме [[татары|татараў]] у пераможнай [[Бітве на Вожы|бітве на рацэ Вожы]]
Пасля ўступіўшы ў саюз з [[Лівонскі ордэн|Лівонскім ордэнам]], назваўшы [[Магістры Лівонскага ордэна|лівонскага магістра]] бацькам і дарагім сябрам, такім чынам прызнаўшы сябе яго [[васал]]ам, вярнуўся ў Полацк, выступіў супраць Ягайлы (1386). У 1386 г. спаліў [[Дрысенскі замак]].<ref>[[Мацей Стрыйкоўскі]]. Хроніка Польская, Літоўская, Жамойцкая і ўсёй Русі (1582).</ref>
Праз нейкі час быў захоплены Ягайлам і зняволены ў адным з [[замак|замкаў]] у [[Польшча|Польшчы]]. Адтуль быў вызвалены на просьбу [[Вітаўт]]а ў 1390 г. Стаў на бок Вітаўта ў яго барацьбе супраць [[Скіргайла|Скіргайлы]]. Зноў княжыў у Пскове.
Загінуў у [[1399]] г. у [[Бітва на Ворскле, 1399|бітве на Ворскле]] разам з братам [[Дзмітрый Альгердавіч|Дзмітрыям]] і інш. князямі.
Радок 22 ⟶ 21:
{{зноскі}}
== Літаратура ==
* ''М. І. Ермаловіч.'' Андрэй Альгердавіч. // {{кніга|загаловак=Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.1: А — Аршын|адказны=Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш|месца=Мн.|выдавецтва=БелЭн|год=1996|том=1|старонак=552|isbn=985-11-0036-6 (т.1)|тыраж=10 000}}
{{Полацкае княства}}
| |||